Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Another fight against evil - complete » Hoofdstuk 22: Het diadeem van Ravenklauw
Another fight against evil - complete
Hoofdstuk 22: Het diadeem van Ravenklauw
Vijf dagen later mocht Sam de ziekenzaal verlaten. Toen hij door de gangen liep keek iedereen naar hem. Sommigen keken vluchtig en begonnen dan te fluisteren tegen degene naast hem en anderen konden hun ogen niet van hem afhouden. Elke dag liepen er een stuk of vijf meisjes achter hem aan die hem contsant complimentjes gaven en probeerden om hem te versieren. Op een dag had Sandra er genoeg van. Ze was naast Sam aan het lopen toen er een meisje uit Ravenklauw kwam aangelopen en Sandra wegduwde om zelf naast Sam te kunnen lopen. Ze stak haar hand uit en wreef in zijn haar. Sam trok zich vluchtig weg en ging terug naast Sandra lopen. Het meisje gaf echter niet zo vlug op. Ze riep haar vriendinnen en ze gingen met zen zessen rond Sam staan.
“Heej, knappe jongen, mag ik je litteken is zien?”¯ vroeg er eentje.
“Wil je vanavond met mij naar een verlaten klaslokaal gaan? Ik heb een verassing voor je,”¯ zei een ander.
“Wil je dit drankje eens opdrinken? Ik heb het speciaal voor jou gemaakt.”¯
Sam negeerde hen allemaal en probeerde uit de kring te komen. Maar de meisjes hielden hem tegen.
“Je wilt toch niet weglopen?”¯ vroeg het meisje die Sandra had geduwd.
Ze leunde dichter naar Sam toe en ging op haar tippen staan. Maar net toen ze haar lippen op de zijne wou drukken duwde Sandra haar woedend weg en riep: “Sam is van mij!”¯
Daarna draaide ze zich naar Sam toe en kuste hem. Sam nam Sandra's hoofd vast en kuste haar terug. De meisjes dropen teleurgesteld af.
“Nog eens bedankt voor mijn leven te redden,”¯ fluisterde ze in zijn oor.
“Dat was geen moeite hoor,”¯ glimlachte Sam.
De dagen daarna liet Sandra Sam nooit meer alleen als er meisjes op hem afkwamen. Het meisje van Ravenklauw gaf echter niet op en probeerde Sam altijd aan te klampen als Sandra eventjes weg was. Op een dag, toen Sam op weg was naar het lokaal van Sneep waar Sandra net klaar was met haar strafwerk sleurde ze hem een verlaten klaslokaal in en begon hem hevig te zoenen. Sam duwde haar ruw van zich af en veegde zijn mond af. Ze viel op de grond en keek hem recht in de ogen, Sam keek kwaad terug, draaide zich om en wandelde het lokaal uit. Maar het meisje wist niet van ophouden. Ze bleef als een schoothondje achter Sam aanrennen. Sam had haar al een paar keer goed duidelijk gemaakt dat ze totaal geen kans maakte bij hem en ook Sandra had haar al vaak de huid vol gescholden. Maar het leek of het meisje was vervloekt ofzo. Ze bleef achter hem aanlopen. Op een dag kwam Sam Professor Anderling tegen in een gang en vertelde haar over het probleem. Professor Anderling bekeek het meisje en nam haar toen mee naar de leeraarskamerr zodat de andere leerkrachten ook hun oordeel konden vellen. Ze kwam tot de conclusie dat het meisje onder een waanzichtsspreuk verkeerde. Ze kwamen tot de conclusie dat het meisje onder een waanzichtsspreuk verkeerde.
“We moeten diegene die de spreuk heeft uitgesproken onmiddelijk vinden en een straf opeleggen,”¯ zei Sneep. “Misschien zelfs van school sturen!”¯
“Kalm aan, Severus, we moeten eerst weten wie het gedaan heeft en waarom voordat we een straf gaan bedenken,”¯ antwoordde Anderling en ze zwiepte met haar toverstaf zodat het meisje eindelijk bevrijd was van de spreuk. Ze schudde verward met haar hoofd en keek professor Anderling angstig aan. Professor Anderling legde haar uit wat er was gebeurd en het meisje knikte. Ze liep de leraarskamer uit en ging naar haar slaapzaal. Tot de grote verbazing van de leerkachten was het nieuwtje dat het meisje onder een waanzichtsspreuk had verkeerd niet uitgelekt. Het meisje zelf liep weer vrolijk lachend met haar vriendinnen door de gangen en gunde Sam geen enkele blik meer. Sam was opgelucht en Sandra had een grote grijns op haar gezicht. Op een dag kreeg Sam een briefje van Perkamentus:
Geachte Heer Sam,
Ik wil u vriendelijk verzoeken om vanavond naar mijn kamer te komen,
ik heb een aantal belangrijke dingen met jou te bespreken.
Neem je vrienden ook mee aub.
Met vriendelijke groet Perkamentus
PS: Ik hou van chocokikkers
Sam was zowel blij als nieuwsgierig, blij omdat het strafwerk van Sneep wegviel en nieuwsgierig omdat hij zich afvroeg waarom Perkamentus hem zonodig wou spreken. Hij hoopte dat het niets slecht was. Hij toonde het briefje aan zijn vrienden en George riep:
“Cool, een bezoekje bij Perkie!”¯
“Ik hoop dat het niet weer zo'n bezoekje gaat zijn waar hij een uur lang een preek geeft over hoeveel straf we wel niet hebben en of we ons gedrag misschien een beetje kunnen aanpassen zoals de vorige keer,”¯ zuchtte Leo.
“Dat denk ik niet, de vorige keer waren we immers gestuurd door Anderling en nu heeft Perkamentus een persoonlijk briefje geschreven, nee, ik denk dat er iets spannends staat te wachten!”¯ zei Fred.
Sam zweeg. Er maalden duizenden dingen door zijn hoofd. Misschien worden we wel van school gestuurd of hebben ze onze ouders laten komen om over ons gedrag te praten of ...
Zijn gedachten werden ruw verstoord toen Leo hem een boks gaf.
“Heej, hallo! Aarde tot Sam, aarde tot Sam! Aah, eindelijk, waar zat je met je gedachten man?”¯
“Overal en nergens,”¯ antwoordde Sam.
Op dat moment kwamen Katja en Sandra binnen. Sam gaf hen het briefje.
“Misschien wil hij ons spreken over de gebeurtenisen in het krijsende krot,”¯ zei Katja terwijl ze het briefje aan Sanra gaf.
“Nu pas? Maar ik ben al twee weken uit de ziekenzaal! Hij kon ons al veel vroeger hebben gesproken!”¯
“Ja, maar Perkamentus is ook twee weken weggeweest. Of wist je dat nog niet?”¯
Ze kwamen aan bij de grote waterspuwer en Sam zei: “Chocokikkers”¯. De waterspuwer schoof opzij en de grote wenteltrap werd zichtbaar. Sam klopte op de deur en Perkamentus riep : “Binnen!”¯. De zes vrienden namen plaats in de stoelen die voor het bureau waren geplaatst.
“Goed dat jullie er allemaal zijn! Ik wil het met jullie eens hebben over de gebeurtenissen van in het krijsende krot. Wat jullie daar hebben gepresteerd is bewonderswaardig, zeer bewonderswaardig. Jullie zitten in het 3e jaar? En dan al zes dooddoeners verslagen. Zeer buitengewoon, jullie hebben een groot talent, vooral jij Sandra, Bellatrix van Detta is een zeer goede heks!”¯
De zes vrienden glimlachten. Zoveel complimentjes hadden ze nog nooit gekregen!
“Maar goed jullie moesten niet enkel naar hier komen om allemaal complimentjes in ontvangst te nemen. Ik heb een belangrijke opdracht voor jullie. Ik kan jullie niet vertellen waarom, maar... Er ligt een voorwerp ergens hier in Zweinstein. Meer bepaald het diadeem van Rowena Ravenklauw. Ik weet, het is al eeuwen zoek. Maar toch moet het hier ergens in Zweinstein liggen. Ik weet zelf niet precies waar. Ik vermoed dat het in een speciale kamer ligt. En metdat jullie toch een beetje ondeugend zijn denk ik wel dat jullie weten over welke kamer ik spreek. Ikzelf weet eigenlijk niet welke kamer ik bedoel, snapje? Nuja, het diadeem van Rowena Ravenklauw ligt dus in die geheime kamer en ik moet het hebben. Het is belangrijk. En oja, nog een tip van Helena Ravenklauw: 'het ligt verborgen op de plaats waar alles verborgen is'.”¯
De zes vrienden keken Perkamentus vreemd aan.
“Ik weet het, het klinkt zeer onlogisch, maar ik kan jullie niets meer vertellen. Kijk, zo ziet het diadeem eruit,”¯ zei Perkamentus terwijl hij een kopie bovenhaalde van het diadeem.
“Ik hoop dat jullie het vinden, veel succes.”¯
Hij opende de deur en de zes vrienden, die stomverbaasd waren liepen de kamer uit.
“Waarschijnlijk ligt dat diadeem in de kamer van de Hoge Nood,”¯ zei Leo.
“Maar waarom zou hij het zonodig moet hebben? Hij is toch al slim genoeg?”¯ vroeg George.
“Perkamentus deed wel erg vreemd,”¯ zei Fred
“Zou het iets met Voldemort te maken hebben?”¯ fluisterde Sam
“Nou, het moet wel belangrijk zijn, anders had Perkamentus het nooit aan ons gevraagd en had hij er ook nooit zo geheimzinnig over gedaan,”¯ zei Katja.
“Inderdaad,”¯ zei Sandra
De zes vrienden liepen voorbij de waterspuwer en gingen op weg naar het wandtapijt dat de ingang van de Hoge Nood verbergde. Sam fluisterde:
“Ik zoek de plaats waar alles verbogen is.”¯ En liep drie keer voorbij het tapijt. De deur kwam tevoorschijn en de zes vrienden glipten naar binnen. De ruimte was reusachtig. Honderden kasten stonden naast elkaar in mooie rijen en puilden uit van de miljoenen voorwerpen die allerlei leerlingen door de eeuwen heen in de ruimte hadden verborgen. Leo floot.
“Hoe moeten wij hier in godsnaam dat diadeem vinden?”¯ zei hij terwijl hij rondkeek.
“Geen idee,”¯ zei Sam.
“Accio diadeem!”¯ zei Sandra. Maar er gebeurde niets. De zes jongeren verspreiden zich en zochten elk apart naar het diadeem. Sam liep tussen de boekenkasten door, keek van links naar rechts, van boven naar onder maar vond niets dat ook maar enigszins op een diadeem leek. Na drie uur zoeken hadden ze nog altijd niets gevonden en ze besloten om het een andere keer opnieuw te proberen.
Een paar dagen later, toen ze voor de zoveelste keer in de kamer waren schreeuwde Leo plots:
“IK HEB HET GEVONDEN, IK HEB HET GEVONDEN!.”¯
Sam liep snel op Leo's stem af. Leo zwaaide met een diadeem terwijl hij bleef schreeuwen. Toen Sam bij hem was stopte hij en toonde hem het diadeem.
“Kijk, volgens mij is het dit, kijk maar naar de tekst die erin is gegrafeerd!”¯
Sam keek. Er stond: Wijsheid zonder grens is ieders liefste wens. Ondertussen kwam ook de rest aangelopen. Ze keken allemaal vol bewondering naar het diadeem. Toen ze terug in de gang waren stopte Leo het diadeem snel weg onder zijn gewaad en samen liepen ze de trappen af, op weg naar de grote zaal. Toen ze binnekwamen zat bijna iedereen aan tafel. Perkamentus keek hen aan. Ze namen plaats aan hun tafel en begonnen te eten.
Toen ze de grote zaal uitliepen, op weg naar hun leerlingenkamer hield Perkamentus hen tegen.
“Volg me maar, ik weet dat jullie het al hebben gevonden.”¯
Braafjes volgden de vrienden Perkamentus en toen op zijn kamer waren haalde Leo het diadeem boven.
“Dat is het! Dat jullie het zo snel gevonden hebben, ongelofelijk! Jullie krijgen elk 20 punten voor Griffoendor.”¯
De vrienden keken Perkamentus raar aan. Maar hij wou hen weer niets vertellen. In plaats daarvan joeg hij de vrienden zijn kantoor uit.
Reacties:
brr, ik wil verder lezen, ik ben nieuwsgierig hoe je dit verder gaat laten lopen!
jammer dat Maslfidus ze niet achterna zat en dat Korzel de boel niet fikte.
ditn is zo goed geschreven ik wil graag een reactie, heel graag!