FanFic.nl

I Remember You (BK)

1

Het hoofd van de vrouw is nauwelijks te zien onder de hoed, maar het lukt me aardig. Ze begint te schudden met haar krullen waardoor ik verwoed begin te knarstanden. Zit nou toch eens stil, zo lukt het me niet! Met mijn wijsvinger wrijf ik een deeltje open en staar naar mijn tekenblad. Perfect. Ik glijd naar de rechterhoek van mijn blad en zet.

Alice x.

Mijn mobieltje loopt af, en onhandig graai ik onderin mijn tas. 'Met Alice.' zucht ik opgelucht, dat ik net op tijd kan opnemen. 'Alice, kom je naar huis, het eten is klaar.' Ik glimlach voor me uit. 'Tot zo mam, ik vertrek nu.' Ik duw hem af en sluit mijn map. De vrouw kijkt me aan en fronst haar voorhoofd. Voor ze me iets kan vragen sta ik op en ren over het dunne paadje heen, richting huis. Het hoge gras maakt muziek door de wind, wat me doet relaxen. Er gaat niets boven het stukje natuur buiten de drukke stad. Ik mag van geluk spreken, dat ik woon tussen de velden, zonder smerige koeienstront trouwens...
Ik zie mijn witte huis al opklaren tussen al het hoge groen en versnel spontaan mijn pas. Mijn huis ligt midden in het groene grasveld, zonder buren of winkels. Gewoon helemaal alleen. De geur van worst dringt mijn neus binnen zodra ik mijn schoenen uitstamp voor de deur. Ik laat mijn tas langs de witte houten trap glijden en loop de keuken binnen.
Vader en moeder kijken op en snel schuif ik aan. 'Dankje mam!' Ze wrijft door mijn haren heen en we beginnen te eten.


Boven in mijn slaapkamer zet ik een lekker nummer op en stop mijn laptop aan. Ik chat wat met Laura mijn best vriendin, tot ik gestoord wordt door geklop op mijn deur. 'Kom erin.' roep ik en dim het volume wat. Pap's hoofd verschijnt en er zit een vreemd lachje. Het lachje dat ik uit duizenden herken.
'Pap, please!' kerm ik zuchtend. Hij loopt erin en komt naast me op het bed zitten. 'Sorry liefje, maar we wonen ook zo afgelegen.' zucht hij schuldig. 'Nou, moet iedereen daarom hier overnachten?' brom ik ontzet. Hij grinnikt en wrijft door mijn haren. 'Ze zullen je niet ten laste zijn, en jij hun ook niet, misschien is dit goed om contacten te leggen?' Resoluut schud ik mijn hoofd en voel hoe ik rood wordt. 'Ik heb genoeg met Laura, dankje.' hij knikt maar en staat op. 'Het zijn 4 jongens, Tokio hotel, gaat er een belletje rinkelen?' Bedenkelijk kijk ik naar het plafond. Helaas, ik herken de naam niet. 'Zei je nou 4 jongens?' Mijn vaders mondhoeken krullen omhoog. 'Ja, van jou leeftijd.' lacht hij schamper. Geweldig! Ik wil helemaal geen 4 jongens in mijn huis! 4 meisjes oké, maar 4 jongens? Dit wordt mijn dood! 'Mag Laura blijven slapen?' Met smekende oogjes kijk ik hem aan. 'Dan moet ze meteen een halfjaar blijven ofzo?' Mijn mond valt open en voor ik nog iets kan zeggen rent hij mijn kamer uit. 'Pap!' roep ik, maar ik hoor zijn gestamp al op de trappen. Waarom is hij nu ook alweer de broer van David, een zogezegd beroemde manager? Ik ken die gast niet eens, laat staan dat ik hem ooit al gezien heb.

Ik bel meteen Laura en vraag of ze geen halfjaar bij mij wil logeren. Natuurlijk lacht ze me uit aan de andere kant van de telefoon. Tot ik haar vertel dat ik helemaal geen grapje maak. 'Wie komt er logeren dit keer?' Haar nieuwsgierigheid doet me glimlachen. 'Ene Tokio hotel, weet ik veel.' Ik wacht op enig antwoord, maar die komt er niet echt. 'Ehm..Laura? Ben je er nog?' vraag ik verbaasd. 'TOKIO HOTEL??? OMG, ik moet daar zijn!! MAAAMMM!!!' Geschrokken trek ik de telefoon bij me weg en staar er verdwaasd naar. Maakt ze nou een grapje, of lijkt het erop dat ze die jongens daadwerkelijk herkent?


Reacties zijn altijd welkom! xxx.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.