FanFic.nl

I Remember You (BK)

3

Ondertussen zitten we al aan koffer nummer 5. Puffend sleep ik hem binnen en rolt Laura de laatste trolley erin. 'Alles?' grom ik uitgeput, waarop ze heilig knikt. Pap stelt voor alles naar boven te dragen om het mij mentaal wat beter te maken, wat helaas niet gaat lukken! 'Wat eten we vanavond?' fluistert ze zacht en ik hoor haar maag knorren. Verveeld leun ik tegen de deurpost en tuur zuur naar buiten. Er heerst een typisch herfstweertje, waardoor ik lekker gebruik maak van veel kleur in mijn kleding. Hopelijk is dit goed genoeg voor de eerste indruk van de jongens. 'Pizza.' Het sarcasme is duidelijk te horen in mijn stem en ik voel haar hand op mijn schouder. 'Pizza? Jou moeder maakt toch nooit pizza klaar? Of heb ik het mis op?' Mijn vader komt omlaag en grijnst breed terwijl hij in zijn handen wrijft. 'De mannen van Tokio Hotel eten dat het liefst, dus krijgen ze dit als eerste avondmaal.'



3.......................2.........................1.......
'KOMEN ZE VANAVOND AL?? OMG!' Ik knijp mijn oren met een pijnlijk gezicht dicht en ze begint geweldig aan mijn armen te trekken. 'We moeten alles nog installeren en ons opmaken en een speech voorbereiden en..' Meteen schud ik angstig mijn hoofd. 'Ach komop, Alice!' Ik blijf schudden en sluit mijn ogen. 'Ik ben van plan om die jongens niet teveel te zien, ze zullen niet eens merken dat ik er ook ben!' De sippe, droevige blikken ontgaan me niet, maar zo ben ik gewoon.
Ik ben niet erg zelfzeker, ik heb maar 1 vriendin en ben niet echt van plan nieuwe vrienden te maken. Ik ben er gewoon heel erg slecht in, al zou ik het natuurlijk wel willen. Het punt is gewoon dat ik veel te verlegen ben, da's alles. 'Wat ga je dan het godganse halfjaar doen?' Haar stem schiet de hoogte in en lachend tuur ik haar aan. 'Gewoon, afzonderen, simpel. Ik stel me misschien kort voor als het echt nodig is, en dan..ja.'


Al snel wordt het avond en heeft Laura haar beste jurkje aangetrokken, een laagje make up op en duizenden speech's voorbereid.
'Hallo, de naam is Laura...nee, Hey, ik ben Laura, hoe heten jullie? Niet dat ik niet weet hoe jullie heten, maar je weetwel.'
Gevolgd door een hoog gegiechel dat haast mijn ramen doet springen. Waarom doet ze zoveel moeite voor die jongens? Ik weet niet hoe ze eruitzien maar, ze zijn nu toch niet het van het? Toch?

De bel weergalmt door het huis en gelijk gaat mijn hart een vitesse sneller. Over een paar minuten ben ik opgesloten in deze kooi met 4 jongens en een doorgeslagen fan! Van hyperteit begint "Crazy" te gillen zonder enig geluid. We openen mijn kamerdeur en staan stil bij de trap.
'Ga jij maar eerst.' beveel ik haar, zelf zenuwachtig, onzeker. 'Waarom? ga jij maar!' sist ze stressy. 'Ga nou gewoon!' 'Neehee, jij eerst!' 'Doe niet zo belachelijk, jij wilde ze toch zien?' grom ik ontzet en ze legt boos en hand voor mijn mond. 'Stil jij!' mimed ze. 'Het is jou huis, dus jij gaat eerst!' vervolgt ze voet bij stuk. 'Jij bent de gast, dus jij gaat eerst!' en ik geef haar een licht duwtje richting trap. 'Hey!' Ze grijpt mijn hand en trekt mij naar voren toe. 'Meiden? Komen julie nog, of blijven jullie discussiëren wie eerst gaat?'

Ik houd mijn hart vast en voel me verstijven als wat. Ik dacht toch niet dat er een echo in dit huis hing? Of toch wel? 'Dit is jou schuld! Als jij nou eerst was gegaan dan..!' brom ik en ze duwt me verder. Ik struikel onhandig en kan niet anders dan doorlopen. 'Ik haat je!' fluister ik, maar blijkbaar niet stil genoeg want ik hoor gegrinnik uit verschillende monden. Laura glimlacht breed en met en rode kop verschijn ik dan toch onderaan de trap. 'H-hhoi..'

Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes, mijn mond gaat lichtjes open en ik lijk wel doof te worden. Voor mij staan de 4 kwajongens die ik in gedachte had, gewikkeld in puurheid, charme en vooral...schoonheid.
Is dit..TokioHotel? Met bange oogjes kijk ik in hun prachtige ogen en voel me eventjes onwel worden. 'Lieverd, alles oké?'
Durft hij het nog te vragen? Natuurlijk niet! Waarom heeft hij niet gezegd dat deze jongens beeldig zouden zijn? Ik had me verwacht aan lelijke rosse knullen, minstens 100 kilo en flesjes bier in hun handen!

'Tu-ttuurlijk, prachtig dit, ..ehm ik bedoel alles gaat goed!' verzin ik snel en zie 4 paar witte, rijen, tanden blootkomen. 'Wel, stel je dan voor.' Onwennig loop ik naar de eerste en mompel mijn naam en iets wat op. Welkom, ik hoop dat jullie het naar je zin hebben.. Moet lijken.
Het is meer iets van.. 'Welkom...hoop..jullie ...zin hebben..'
Ze bekijken me gretig, waar ik dus enkel nog meer stotter. Gustav, Georg, Tom en... De slanke hand omsluit de mijne en kijkt lief op me neer. 'Hey Alice, ik ben Bill Kaulitz, de zanger van Tokio Hotel, en natuurlijk zullen we ons amuseren, daar zal jij wel voor zorgen niet?'

Ik heb niet echt de neiging die warme hand los te laten en hoor hoe hij in de lach schiet. Bill vind ik duidelijk het knapst van de 4, dat is al zeker. 'Je houdt van mijn hand, gok ik?' Verbaasd kijk ik hem aan en laat hem snel los. 'Ehm..sorry,..' fluister ik blozend, waarna hij een hand op mijn schouder legt. 'Geen probleem meis.' Gelukzalig kijk ik in de warme bruine ogen en voel lichtjes hoe ik begin te zweven. Dit zal een lang halfjaar gaan worden!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.