FanFic.nl

I Remember You (BK)

6

Het lijkt of ik even vergeet adem te halen bij dit zicht. Hoe komt het dat ik niet eens voelde, hoe hij over mijn hand heen streek? Een angstgevoel daagt op, niet door Bill maar door die 2 daar. Ze zwijgen beiden als de dood en wij zitten ze maar wat dom aan te staren. Snel verlos ik me uit Bill's greep. Hij maakt een mopperend geluidje en probeert mijn hand steviger vast te houden. Verlost kruip ik het bed uit en strijk ongemakkelijk mijn kledij plat.

'We lachten enkel, da's alles...ik..ehm..' Stotterend wijs ik naar de deuropening en beweeg al in die richting. 'Ga..maar eens.' Laura's ogen priemen zich op me vast. Zelfs als vriendin wil ik haar nu liever niet aankijken. Wat heeft zij trouwens? 'Alice, je mag gerust hier blijven, kom maar.' Bill blijft al bij al zeer vrolijk wezen, wat me doet glimlachen.

Ze draait zich nog eens om en hangt vast in de ogen. De bruine hazelnootogen. Nee, niet de diepbruine van Bill..

Het is een ijzige blik die ze opvangt. Krampachtig probeert ze zich te herinneren wat ze hem ooit verkeerd deed. 'Nee, ze moet vast tekenen op haar kamer, niet?' Gelijk vormt er zich een lachje op Laura's gezicht. Waar slaat dit nou weer op? Ze kijkt de grijnzende jongen aan met een gemengd gevoel. 'Ga nou maar weg!'
Laura maakt een wegwuivend gebaar. Het doet haar denken aan de manier waarop je een hond commandeert. Even glijd haar blik langs Bill die hun beiden met open mond zit te bekijken, hij gaat me hier dus niet echt uit redden. Voorzichtig draai ik me om en been de gang op.

Ik voel me totaal voor schut gezet en verdrietig. Ik snap niet waarom Tom me duidelijk haat evenals Laura. Ik dacht dat ze mijn beste en enige vriendin was. Zuchtend stap ik mijn kamer binnen en val neer op het bed. Ik spoel het fragment van net enkele keren terug, en pauzeer even bij het lach moment. Bill heeft een leuke lach, eentje waarmee je echt moet meelachen. En dan komt het moment dat ik zijn hand moet loslaten, en vervolgens de kamer uitgegooid wordt. Waarom maak ik constant vijanden, door heel weinig te gaan doen? Laura heeft altijd alles, alles is altijd perfect bij haar. Een geweldig leven, geweldige persoonlijkheid, geweldig uiterlijk en geweldige vrienden.


Haar depressieve gevoel, kropt zich langzaam meer en meer op. Het laat haar ademhaling zwaarder worden, en haar ogen sluiten. Het zwarte laagje make-up die ze vanmorgen nog aanbracht lijkt nu weg te spoelen. Langzaam druipen de zwarte druppels op haar dekbedovertrek. Niemand die het hoort of ziet, maar wie interesseert het ook?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.