FanFic.nl

I Remember You (BK)

12

Toen wij een paar uurtjes rijles kregen van Alice's vader, had ik me afgevraagd, waar Alice in godsnaam heen was. Ze was er niet bij, al niet meer sinds het ontbijt. Ik was er niet echt met mijn gedachten bij, maar wist hoe ik te werk moest gaan als ik echt wou paardrijden in mijn eentje. De jongens zijn vrolijk aan het galopperen, maar ik neem het wat rustiger aan. Ik heb er niet echt lol aan. Vlak naast mij komt een paard tot stilstand en ik zie dat het Alice's vader is. 'Geen zin meer Bill?' Ik glimlach vluchtig. 'Jawel meneer, het is enkel,...vind je het niet vreemd dat Alice er niet bij is?' vraag ik toch maar.

Hij glimlacht en neemt me mee, op een pad met de paarden. Hij bekijkt genietend het grote landschap. 'Alice is altijd wel eens zoek, maar geen zorgen, ze komt altijd terug.' Ik knik maar. 'Vroeger...toen ik haar leerde paardrijden, was het altijd de gewoonte, ver weg te galopperen, zonder mij. Ze was altijd uit op avontuur.' lacht hij zacht en ik grinnik even. 'Nu, zovele jaren later is dat nog altijd zo. Ik weet zo ongeveer waar ze altijd zit.' vertelt hij verder. 'Alice is een bijzonder meisje Bill. Ze is vrij verlegen en gesloten, maar eens ze je vertrouwd bloeit ze open. Ik geloof dat jij zo'n soort persoon bent Bill.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Ze laat jou binnendringen in haar leven, vanaf dag 1, je mag jezelf bijzonder noemen.' Verrast kijk ik hem aan, en luister aandachtig verder.


'Weet je waarom ze zo is?' Hij heeft een diepe frons bij zijn wenkbrauwen en voorzichtig schud ik mijn hoofd. 'Je weet vast wel dat er slechte mensen in de wereld bestaan.' Ik wend mijn blik af naar het zwarte paard onder mij. Ik hoop dat hij niet het soort mensen bedoelt, dat ik denk. 'De persoon die mijn dochter dat aandeed, is opgesloten voor levenslang, maar dat neemt de pijn niet weg, bij mij,..evenals bij haar.' Er ontstaat een krop in mijn keel en onhandig knijp ik steviger in de teugels. 'Wie doet zoiets?' Mijn stem trilt en de man zucht diep. 'Een mooie dochter krijgen, zou geen nadelen mogen hebben.' We stoppen met lopen en hij wijst in de verte.

'Aan de rand vind je een perzikenboom, in deze tijd van het jaar hangen er geen aan, maar je zult het wel herkennen, aan het meisje die druk schetst op een dikke wortel van de boom.' Ik kijk even op en weet niet of het nu wel een goed idee is. 'Zal ik haar niet storen?' Hij lacht en legt een hand op mijn schouder. 'Ik geloof dat jij, haar nooit zal storen Bill.' Ik krijg lichte blosjes op mijn wangen en lachend draait hij terug. 'Ik ga eens bij die groentjes kijken, ga maar snel.' en hij galoppeerd volledig terug.

Met nieuwe moed en een vleugje geluk zoek ik die perzikenboom en zie plots zwart haar wapperen in de wind. Ze heeft inderdaad een witte blok in haar handen en lijkt me niet echt te horen. Moeiteloos glijd ik van het paard af en zie haar omdraaien. 'Hey.' fluister ik. Ze schuift en stukje op en klopt op het stukje stam. 'Hoe was het paardrijden?' vraagt ze lief. 'Dat lukt me best wel, ik vind het leuk.' zeg ik vrolijk, waardoor ze begint te lachen. 'Wat?' Schouderophalend sluit ze haar blok. 'Je bent grappig als je zo opgewonden praat.'


'Maar ik had het fijner gevonden, als je mee was geweest.' Haar blik verandert naar schuldig. 'Sorry...ik had plots geen zin meer, ben je boos?' Ik begin te lachen, waardoor ze verbaasd op me neer kijkt. 'Waarom zou ik boos zijn? Ik vond het gewoon jammer, maar nu ben je er weer.' Ze knikt en ik sla haar boek open. 'Je tekent geweldig!' Ze bloost en glimlachend streel ik een paar haren naar achter. 'Ik kom vaak naar hier om te tekenen, het geeft me een rustgevend gevoel en ik wordt nooit gestoord, uitgenome nu dan.' Ik grinnik en kruip ongemerkt wat dichter tegen haar aan. 'Ongewenst bezoek?' Ze draait zich tot mij, maar lijkt niet echt te schrikken van de dichtheid. 'Jij? Nooit.' fluistert ze zacht. Bescheiden haal ik mijn schouders op. Grijnzend valt ze tegen me aan en knuffelt me.


'Ik ben blij dat ik jou ontmoet heb Bill, nu voel ik me niet meer zo ongelukkig.' fluistert ze zacht in mijn oor. Glimlachend streel ik haar rug en druk een zoen op haar wang. 'Graag gedaan, Alice.' Ze neemt 1 van mijn handen beet en drukt langzaam haar vingers ertussen in. Zodat ze verstrengeld geraken. Vervolgens legt ze haar hoofd in mijn hals en zucht. 'Daar zijn jullie dus!!' Geschrokken kijk ik op en zie Laura op ons af galopperen. Ik voel Alice's lichaam opspannen en hoe ze haar hand en hoofd van me losmaakt. Nee.
'Hey Laura.' zegt ze zacht. 'Kom, we moeten terug naar huis, je moeder heeft wafels gemaakt.' zegt ze neerbuigend en ik trek Alice overeind.

'Ga maar achter bij mij.' zeg ik lief, maar Laura besluit er weer een stokje voor te stoppen. 'Je hebt geen dubbel zadel Bill, dat is gevaarlijk!' Ik draai haar mijn rug toe en knarstand. 'Het lukt best.'

'Dat zal de vader van Alice niet graag horen.' Ik kan het wel uitschreeuwen van frustratie op dat irritante kwel jong! 'Maak voort, ik wandel wel met Alice mee.' grom ik. Alice schrikt en wend haar blik omlaag. 'Ga je speciaal voor haar gaan lopen Bill?' vraagt ze verontwaardigd. 'Bill, je hoeft niet perse...' fluistert Alice, maar ik laat haar stoppen. 'Geen probleem, ik stap gewoon met je mee.' Ik neem expres haar hand en trek d'r tegen me aan. Jaloers kijkt Laura toe, tot ze weggaat. 'Je bent lief.' en verlegen kust ze mijn mondhoek.

Een beetje verlamd bekijk ik hoe ze haar spullen bijeen graait en voel aan mijn gekuste stukje lichaam. Heeft ze me nou net, bijna gekust?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.