FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/17]

Vooraf:

Alweer een dag voorbij en Megan en Damian zijn in weg, naar het hotel. Ik mis ze. Ik wou ze terug zien. Dit kon ik niet langer aan zien. Ik wou echt geen co-ouderschap. Wat nu als ik die vliegtickets kan verstoppen? Dan kan ze toch niet weg? Een gemene grijns groeit op mijn gelaat. Zou ik het doen of niet? Of zou ik vertellen dat ik zoveel van haar hou en dat ze niet weg mag!


MEGAN POV.

Eergisteren had ik Bill nog voor het laatst gezien. Even dacht ik dat Damian gezonder zou leven maar in twee dagen is hij weer verzwakt. Wat had die jongen toch? Zou het iets met Bill te maken hebben? Nog steeds zaten mijn gedachten bij mijn zwevende Damian. “Waarom zweefde je?”� Vroeg ik hem. “Paaaatsssjj.”� Dat was het enige dat Damian kon uitbrengen. Alleen hij wist het antwoord.. denk ik. Verward gaf ik verder zijn flesje melk en dacht nog steeds aan Bill. “Moest ik hem vandaag opbellen? Ik had tenslotte zijn nieuwe nummer gekregen.”� Het flesje melk was blijkbaar op en een grote boer verliet de mond van Damian. Glimlachend legde ik Damian in de wieg van het hotel en zong hem in slaap. Nu Bill bellen. Ik nam mijn mobiel uit mijn broekzak en zocht het bladpapier met zijn nummer. Snel tikte ik de tien cijfers in en drukte op het groene telefoontje. Om Damian niet wakker te maken ging ik even op de gang staan. “Hallo, met Bill Kaulitz?”� “Bill, Megan hier.”� Zei ik ongerust. “Wat is er wel?”� Blijkbaar had hij het gehoord dat er iets flink mis was. “Ik denk dat er iets met Damian is.. Hij verzwakt elke dag meer. Eergisteren toen ik jou en Damian bezig zag, ging het wat beter, maar nu is hij weer bezig met verzwakken.”� Het klonk stil aan de andere kant. Bill was altijd stil als hij niet wist wat te zeggen. Eigenlijk, iedereen denk ik. “Ben je al naar de dokter geweest?”� “Ja, in Duitsland, maar niemand vond de precieze oorzaak.”� “Ik kom straks naar je toe.”� Hij legde toe en voor ik nog wat kon zeggen, had hij opgehangen. Die jongen was gek! Hij wist zelfs niet in welke kamer ik zat. Alleen het hotel wist hij, maar daar ben je denk ik niets mee. Tenzij je de driehonderd kamers ging binnen gaan, maar dat zou ik toch niet doen. Dan zat hij hier morgen nog! Mijn gsm begon gek te trillen als teken dat er iemand belde. ‘Privé nummer.’ Las ik van de display af. Het zou me niet verwonderen als dat Bill was. “Hallo?”� Ik luisterde aandachtig naar de persoon aan de andere lijn. “Hey, Bill hier. Op welke hotelkamer zit je?”� Ik kon hem misschien niet zien, maar ik wist dat hij nu aan het blozen was. “210.”� Beantwoorde ik zijn vraag. “O, oké en is het erg dat ik je nummer heb opgeslagen?”� “Neen, is niet erg.”� “Oké, doei.”� “Doei.”� Ik luisterde hoe de kiestoon afpiepte en legde toen af. “Jongens.”� Zuchtte ik. Ik zal ze nooit begrijpen.



“Megan? Wil je open doen?”� Ik open mijn zware oogleden en sta dan van het bed op. Ik ben zeker in slaap gevallen. Ik stap naar de witte deur en deed die open. “Megan!”� Alsof hij me al eeuwen niet meer gezien had knuffelde Bill me. Niet wetend wat te doen, knuffelde ik tenslotte maar terug. Het voelde zo goed, zo vertrouwd. Maar ik kon gewoon niet opnieuw met Bill gaan. Ze zeiden dat ik naar mijn hart moest luisteren, maar mijn verstand had deze keer de eer. Ongemakkelijk liet ik hem los, ik sloot de deur wanneer Bill al binnenstond en zich een weg baande naar de wieg van Damian. “Hij slaapt zo schattig.”� Lachte hij. Hij staarde lief naar zijn zoontje die erg ziek was. “Bill, ik ben bang.. Wat als hij het niet haalt?”� Geschrokken keek Bill me aan. “Is hij dan zo ziek?”� Ik knikte. “Hij heeft geen kracht meer om iets te doen, hij slaapt veel te veel, hij huilt veel te weinig, hij eet veel en komt niet bij, en hij word veel te mager.”�

Reacties: