FanFic.nl

I Remember You (BK)

17

Samen met Bill kruip ik de keuken in en sluit superzacht de schuifdeur achter ons. Op de grote klok zie ik dat het net 6 uur geworden is en geeuw vermoeid. Bill heeft hier duidelijk veel minder last van slapeloosheid, dan ik. Terwijl ik aan het aanrecht hang, zit er een geniepige grijns om zijn lippen. 'Het nummer van papa, de woestijnrat!' beveelt hij me fluisterend. Grinnikend blader ik door moeder's agenda en stoot op de naam : Sanders.

'Bingo!' mim ik en hij typt het nummer in de telefoon. Als ik een bieptoon hoor bedenk ik me plots iets. Meteen druk ik op het rode telefoontje. 'Zo weet die toch dat het telefoontje uit mijn huis komt!' verklaar ik stil lachend, om Bill's totaal verbaasde gezichtje. 'Juist, ja!' en gritst zijn eigen gsm uit zijn zak. 'Weet je hoe je privé belt?' vraag ik achterdochtig. 'Nee, maar dat is niet nodig.' en drukt op het groene telefoontje. Als hij overgaat duw ik nog snel een handdoek in Bill's handen. 'Waar is dat nou weer voor?' mompelt hij ontzet. 'Stemvervormer.' fluister ik en hij begint te giechelen. 'Je hebt echt veel te veel films gezien!' hakkelt hij, half fluisterend en grinnikend.

'Hallo?' Ik wapper geschrokken met mijn handen en Bill herstelt zich vrijwel meteen. Hij vind mijn stemvervormer misschien gestoord, maar gaat het toch gebruiken. 'Spreek ik met Mr. Sanders?' gromt Bill zwaar.

'Ehm..ja.' mompelt de man slaperig. Bill gorgelt en begint te vertellen.
'U spreekt met de ongediertebestrijding, er is namelijk iets voorgevallen met uw dochter.'

'Met LAURA?' gilt de man uit. Ik bijt op mijn lip om niet in de lach te schieten. 'Ja, Laura, ze moet dringend in quarantaine.' verteld Bill met getuite lippen.

'Quarantaine? Is het ernstig? Oh God!' roept hij panisch. 'Voor veiligheidsmaatregelen natuurlijk, zou u haar morgen willen bezoeken?' gaat Bill grijnzend door. 'Vandaag? Maar ik moet werken!' zucht hij vermoeid. 'Oh, dan zal ze hier zonder bezoek moeten verblijven.' zegt Bill met spijt in het hart. 'Maar,..haar moeder kan toch komen!' zegt hij ter oplossing. 'Wij hebben geen tel. van de moeder, meneer.'
Ik ga wat verder staan en schiet zacht in de lach, dit plan verloopt echt vlotjes! 'Ik bel haar wel! Waar verblijft ze momenteel?' spreekt hij gehaast. 'HighFeeld 483, Arizona.' Bill wenkt me dichter en hyper spring ik wat rond.

'Ik stuur de moeder er vanmiddag op af, bedankt voor het telefoontje.'
'Geen probleem.' net als hij wil afleggen, spreekt hij verder.
'Ehm..over welk soort ongediertebestrijding gaat het?' vraagt hij angstig. '....Woestijnratten meneer, een hele plaag.' verzint Bill kortom. Ik kan me echt niet meer inhouden en lach in een handdoek binnen handbereik. 'Ach zo, nog eens bedankt.' Zodra Bill zijn gsm uitdrukt, begint hij luid te lachen en geeft me een high five.
'Die trapt er volledig in!' lacht hij doodleuk.

Plots horen we gestommel op de trap en kijken elkaar verschrikt aan. 'Verstoppen!' sist hij bangelijk en ik sta weer eens te wapperen met mijn handen. 'Waar?' fluister ik panisch. 'Kom hier, bij mij!'
Hij staat tussen de koelkast en de deur, zonder nadenken kruip ik voor hem en houdt mijn adem in. Mijn moeder komt de keuken in en schuifelt naar de koelkast toe. Beheerst sluit ik mijn ogen, en hoop dat ze ons echt niet gaat zien.

Bill's warme adem, blaast in mijn hals en half in mijn décolette. Mijn handen liggen net naast zijn hoofd en hij heeft zijn ogen gesloten. Ik weet dat hij nu gewoon de perfecte inkijk heeft, maar hij waagt zijn kans niet echt. Dat zorgt ervoor dat ik hem nog meer vertrouw, hij is dus duidelijk niet uit op wat zowat elke jongen elke seconde aan denkt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.