FanFic.nl

I Remember You (BK)

26

Met een trotse glimlach zit ik in de studio, nou eigenlijk er niet echt in. Naast de studio is er een soort relax kamer, je kan enkel niet altijd doen wat je wilt, of tenminste zeggen wat je wilt. Er hangt hier namelijk een camera. Volgens Bjög, om vandalisme te filmen, maar volgens mij wil hij ons enkel bespieden ofzo..gekkerd! Het heeft anders warme sfeer, kussens, drank, muziek.. Gewoon alles dat je nodig hebt om songs te kunnen schrijven. Georg en Gustav zitten buiten op het balkon en Tom jamt wat deuntjes op zijn gitaar. De balpen tikt tegen mijn kin aan, terwijl mijn hand het stuk papier van de blok keer op keer gladstrijkt. Ik heb gewoon zoveel ideeën, dat het er gewoon teveel zijn om op te schrijven. En daardoor geraak ik in de war, maar wat me het meest van al stoort is...het vreselijke gebiep van mijn gsm.

We mochten hem niet meenemen van Bjög, maar Tokio Hotel houdt zich nooit aan de regels. Dat zou maar eens saai kunnen worden. Hij ligt op de tafel en maakt biepende geluidjes, terwijl hij cirkelt om de tafel heen. Plots stopt Tom met pingelen en zucht. 'Zou je die niet eens opnemen?' vraagt hij geïrriteerd. 'Geen zin in.' kreun ik, de afstand metend. Dat is toch wel een behoorlijke 4 meter die ik moet afleggen. 'Geen zin in kijken, of in opstaan?' gromt hij. Ik grinnik en kijk dan heilig. 'Dat laatste.' geef ik toe. Zuchtend staat hij op en gooit het ding mijn kant op. 'Danke!' lach ik. 'Laat dat ding gewoon zwijgen.' gromt hij. Ik rol mijn ogen en zie dat de anonieme beller aflegt. Wacht eens, anonieme beller? Wie belt mij nou anoniem?

4 gemiste oproepen. Ik druk ze een voor een weg en zie nu dat ik ook een paar ongelezen berichten heb. Niet geïnteresseerd leg ik mijn gsm naast mij en zet een paar zinnetjes op mijn blad neer. Plots gaat dat vervloekte ding weer af. 'Bihiill, wie belt jou toch steeds?' Ik haal niet wetend mijn schouders op en zie weer Anoniempje. 'Het is steeds Anoniem.' meld ik hem. 'Neem gewoon op, en wacht tot hij/zij vanzelf spreekt.' raad hij me aan, wat ik ook besluit te doen.

Gespannen staar ik voor me uit en hoor helemaal niets.

'Bill, laat haar toch stikken, ze is jou totaal niet waard, echt waar!' Verbaasd staar ik Tom aan die gespannen toekijkt. 'Ehm..hallo?' vraag ik zacht. 'Bill, ik ben het Mona!' Mijn ogen sperren open en Tom gebaart een luidspreker toon. 'H-hallo, Mona..' zeg ik stotterend, niet wetend wat te doen. Tom bijt op zijn lip en gaat fronsen. 'Dus wat ik je zei, laat haar stikken!' gilt ze plots. Ik schrik me een ongeluk en donder van mijn perfect geïnstalleerde zitje. 'Wat? Waarover heb je het?' herstel ik me. 'Je hoort bij mij!' zucht ze. Tom schiet prompt in de lach, wat ze natuurlijk gehoord heeft. 'Zeg niet dat het op luidspreker staat. Ik bloos ook al kan ze me niet zien. 'Jawel.' geef ik eerlijk toe. 'Zet dat dan af!' beveelt ze en zuchtend doe ik het maar.

'Dus, ik hoor bij jou?' vraag ik speels. 'Ja! Ik heb beslist Bill!' lacht ze vrolijk. 'Ohja? Wel ik ben blij dat ik het geworden ben.' zeg ik lachend. 'Oké! Dus je bent akkoord?' vraagt ze zo lief mogelijk. 'Ja waarom niet, je bent mooi, grappig en ik ben nog steeds stapel op jou.' zeg ik emotioneel, waardoor Tom het uitgiert om mijn act. 'Echt? Wauw!' Ik moet het lachen echt inhouden. 'Dus lieverd, wanneer kom je eens langs?' vraag ik zoet. 'Oh,..wanneer kan het? Morgen?' vraagt ze lief. 'Ja, tuurlijk, kom morgen maar eens langs.' zeg ik opbeurend. 'Oké, ik zie je dan, je hebt geen idee, hoe blij ik ben!' Ik lach en maak een wegwerpgebaar. 'Net zo blij als mij , gok ik, ik zie je lieverd, ik hou van je!' en leg af. Samen schieten we in de lach en rollen binnen de kortste keren over de grond heen.

'Dat mens is echt gek!' lacht Tom hikkend. Ik knik en veeg de traantjes weg. Verwacht ze nu dat ik na al die jaren nog steeds verliefd ben? Ik dacht het dus niet hea!



'Bingo!' mompel ik en leg de recorder af. Even staar ik naar de opname van 3 minuten lang. Langs de deur van Tokio Hotel. Ik wist helemaal niet dat Bill al een liefje had? Dit is geweldig! Maar ook zielig. Wat een eikel is hij eigenlijk, eerst een meisje zo zot maken en dan heerlijk ingaan op een ander. Ik loop de trappen af en zie Alice zitten in de tuin. Met een grote grijns loop ik ernaartoe en ga expres naast d'r zitten. 'Wat moet je?' gromt ze meteen. 'Ach, gewoon.' zeg ik nonchalant en smijt haar een recordertje toe. 'Je weet dat ik niet met elektronica kan omgaan.' zeg ik en neem een tijdschrift van de tafel.


Verbaasd kijk ik haar aan. Wat is dit nou weer voor gezeik? Laat me toch eens lekker dromen over mijn droomprins een etage hierboven! Grommend neem ik het ding en druk verveeld op play.

'H-hallo, Mona..'

'Wat? Waarover heb je het?'

'Jawel.'

'Dus, ik hoor bij jou?'

'Ohja? Wel ik ben blij dat ik het geworden ben.'

'Ja waarom niet, je bent mooi, grappig en ik ben nog steeds stapel op jou.'

'Dus lieverd, wanneer kom je eens langs?'

'Ja, tuurlijk, kom morgen maar eens langs.'

'Net zo blij als mij , gok ik, ik zie je lieverd, ik hou van je!'


Verbaasd kijk ik naar het recordertje. Ik voel tranen prikken achter mijn ogen, maar laat ze nog niet vallen. ....
Hoe kon hij dit doen? Ik dacht gewoon...ik dacht dat wij iets hadden. Iets moois, geweldig. Laura zucht plots en ik kijk haar aan. 'Hoelang heb je dit al?' vraag ik haar zacht. 'Al van in het begin, ik hoorde hem rare dingen zeggen, dus nam ik het op, het spijt me.' zegt ze zielig, ook al zie ik dat het niet gemeend is. Het voelt als een steek door mijn hart heen. 'Ik ehm..ik moet...' Voor ik kan weglopen neemt ze mijn hand beet. 'Ik moet je nog iets...vertellen, niet omdat ik je nu plots wel graag heb, maar ik wil gewoon dat je het weet.' zegt ze zacht. Ik knik en maak me klaar voor een nieuwe laag vernedering.

'Ik zeg je niet het te geloven, maar ... dat meisje stal de harten van Bill en Tom. Ze heeft nu Bil gekozen, dus lijkt het erop dat je enkel...soort van gebruikt werd...' mompelt ze pijnlijk. Ik knik maar en ruk me los. 'Weet je wat, neem hem maar.' zeg ik en slik. 'Hoe bedoel je?' Ik haal mijn schouders op. 'Ga ervoor, neem Bill, of win hem, het kan me niets meer schelen.' zeg ik bitterhard en draai me snel om, zodat ze mijn eerste traan niet opmerkt. 'Oh..oké.' hoor ik haar nog zeggen voor ik weer eens naar de perzikenboom trek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.