FanFic.nl

I Remember You (BK)

27

Na een hele dag druk werken en mogen we eindelijk zeggen dat de brainstorming afgelopen is. Ik heb al heel wat kunnen schrijven, in totaal een 6 liedjes. Druk pratend lopen we naar onder en schenkt Charlene voor ieder van ons een bierglas vol. 'Dat verdienen jullie nu wel!' zegt ze lief en we bedanken haar. 'Bill?' vraagt ze plots. 'Kan ik even met jou spreken?' vraagt ze nogal..bezorgd. Ik knik meteen en loop met haar mee naar de woonkamer. Ze vouwt haar handen in elkaar en kijkt op de klok. 'Alice is al weg sinds vanochtend, ehm..zou jij weten of er iets gebeurd is?' vraagt ze ongerust. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Nee, totaal niet!' zeg ik verbaasd. Ze zucht en lijkt haar hersenen te pijnigen. 'Ik weet dat ze gen domme dingen meer zal doen maar..' Ik leg een hand op haar schouder en kijk haar bang aan. 'Meer zal doen?' vraag ik schor. Ze staart me even aan en schud haar hoofd.

'Gewoon...maar dat ze ik je later wel een keertje, ehm..het is niet meer haar gewoonte om zolang weg te blijven, ik bedoel sinds jij er bent is ze zo vrolijk en opgetogen..' zucht ze. Ik zucht en denk na. 'Misschien weet Laura meer..' Ze kijkt boos naar de deur. 'Als zij er iets mee te maken heeft, zal het haar beste dag niet zijn!' en trekt hem meteen open. Lachend kijk ik haar na, die moeder is echt zo gaaf he!
Maar waar is Alice heen? En wat zou er gebeurt zijn?

'Ik weet niet.' zegt Laura meteen. Ik zie aan haar ongelooflijk arrogante kop dat ze liegt. 'Vertel op!' dwing ik haar. 'Ik dacht het niet Billieboy!' grijnst ze. Ik zucht en kijk Charlene aan. Plots daagt er een meisje op uit het niets. Ik wil vrolijk naar haar toe stappen, maar het onrustwekkende houdt me abrupt tegen. Haar ogen zitten dieprood, haar haren in de war. Ze rilt van de koude en kijkt doods voor zich uit. 'Lieverd! Waar heb jij in godsnaam uitgehangen?' vraagt Charlene meteen bezorgd en wil haar armen om haar heen slaan.

'Raak me niet aan.' zegt ze kil. Geschrokken deinst ze terug en staart haar dochter aan. 'Lieverd?' Ze loopt door en ik werp een vragende blik op haar neer. Ze negeert me compleet en stapt binnen. 'Zo, ik wist niet dat zombies nog bestonden.' grapt Laura geamuseerd. 'Bek dicht!' gromt Gustav en geeft haar een tik. Ik loop binnen samen met de rest en ze sluit zich op in haar kamer. We kloppen elk aan haar deur, maar die opent ze bewust niet. Wat zou er gebeurd zijn? Heeft het iets met Laura te maken? Of met Bella? Of mij?

Ondertussen staat er een pot dampende spaghetti op de tafel en daalt Alice in haar pyjama de trappen af. 'Ah, kom je er eindelijk nog eens bij?' zucht Laura geïrriteerd, dat ze geen aandacht meer kreeg. Ze zegt niets en zakt neer op een stoel. Het is weer zo ijzig stil, en ik krijg meer en meer het gevoel dat het mijn schuld is. Wat ik totaal gek vind.
Ik staar haar een beetje aan, maar ik wel echt weten wat er aan de hand is. Het is totaal niet leuk! Plots kijkt ze op en kijkt me bedenkelijk aan. 'Wat kijk je nou?' gromt ze. Ik frons mijn wenkbrauwen en Tom verslikt zich in zijn cola. 'Ehm..niets laat maar.' zeg ik wat schamend en ze rolt haar ogen. Laura grinnikt en ik kan het niet laten haar een stamp te geven. Nouja, meisje of geen meisje. 'Pap, ik heb genoeg.' en schuift haar bord van haar weg. 'Maar je hebt haast niets op.'
'Ik zeg toch dat ik genoeg heb, of niet soms?' bromt ze en drinkt haar glas water in een teug leeg. 'Jij slaapt trouwens weer lekker in je eigen bed.' sist ze me toe en loopt naar boven.

Wat? Verbaasd kijkt Charlene me aan en snel sta ik op, om haar achterna te rennen voordat ze de deur weer op slot draait. 'Alice!' roep ik. 'Wat moet je?' ze stopt voor haar deur en kijkt me walgend aan. 'Wat is er aan de hand? Je doet erg vreemd.' besluit ik. 'Hoe durf jij nog te vragen wat er aan de hand is? Ik haat je!' zegt ze kwaad. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Maar waarom? Deed ik iets verkeerd?' vraag ik hopeloos. Ongelovig kijkt ze me aan. 'Jij bent het goorste ventje die ik ken! Niet te geloven dat ik jou vertrouwde, je bent net zoals alle anderen!' en draait zich om. Snel grijp ik haar arm beet en kijk haar nu zelf kwaad aan. 'Mag ik misschien WETEN waarover dit gaat?' Ze kijkt me in de ogen, mijn ogen die vol hopeloosheid staan en onbegrip. 'Waarom doe je alsof je me leuk vind?' vraagt ze zacht.

Ik laat mijn grip wat losser worden en kijk haar verward aan. 'Ik doe niet alsof Alice..' Ze krijgt tranen in haar ogen en schud haar hoofd. 'Waarom zijn jullie nu dan een koppel?' Ze trekt zich los en verdwijnt haar kamer in. Gebroken blijf ik achter, starend naar haar gesloten deur. Met wie vorm ik in godsnaam een koppel?
Als verdoofd loop ik mijn eigen kamer in die koud aanvoelt. In trance zak ik op mijn bed en kijk naar het plafond. Ze haat me...


De deur gaat open en Tom's hoofd steekt om de deur. 'Hey.' fluistert hij. Ik draai me tot hem en ga rechtop zitten. 'En?' vraagt hij hoopvol. 'Ze haat me.' verklaar ik. 'Wat? Jou? Waarom?' Ik haal mijn schouders op. 'Ze vind me goor om iets dat ik gedaan zou hebben, ik heb haar enige vertrouwen geschaad en...' ik stop en kijk hem droevig aan. 'Ik weet helemaal niet waarover ze het heeft!' Hij zucht en kijkt naar het bed. 'Laura zit er voor iets tussen.' zegt hij. Ik rol mijn ogen en laat mijn hoofd op het kussen vallen. 'Voor de verandering!'

'Wat zei ze nog?' vraagt hij door. 'Ik zou een koppel vormen met iemand, wie? pff.' zeg ik en kijk hem aan. 'Met wie zou jij een koppel moeten vormen dan? Met haar moeder?' Ik moet toch even grinniken om Tom's oppeppertje. 'Geen flauw idee, maar ik weet wel dat ik haar kwijt ben.' Schuldig kijkt Tom me aan. 'Ik ben de ware kwijt.' mompel ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.