FanFic.nl

I Remember You (BK)

28

Doodzwijgend zit ik naast Tom in de auto. Helaas kon mijn vader of moeder mij niet brengen naar de tekenacademie.Het is wel al 8 uur 's avonds en redelijk donker, maar vandaag hadden we een speciale opdracht, vandaar dus. En omdat ik Bill uitgekafferd heb, omdat hij mij wou brengen. Had ik maar voor Tom gekozen. Hij wil me steeds doen praten, maar hiervan wint niemand van mij. Zwijgen kan ik als de beste! Het regent hard en hij tikt op zijn stuur om de tijd achter het rode stoplicht te doden. Af en toe kijkt hij me zijdelings aan. We stoppen voor een groot houten huis en hij wrijft in zijn handen. 'Bella's place.' zegt hij en rent over straat heen. Stiekem kijk ik door het raam en zie hoe hij op de bel drukt.

De deur gaat open en haar moeder verschijnt. Tom haalt zijn charmes uit de kast, door zich voor te stellen en ik zie dat de moeder het absoluut enig vind. Ik krijg een klein lachje op mijn gezicht, bij het zien van het volgende beeld. Bella verschijnt en springt Tom om de hals heen. Ze lachen vrolijk en verkeren meteen in druk gesprek. Meteen krijg ik weer dat verwaarloosde, eenzame gevoel door me heen. Ik begin onophoudelijk te huilen en schaam me dood, ook al is hier niemand. Waarom moet mij dit toch overkomen? Ik verdien het niet, toch? Snel grits ik een zakdoekje uit mijn handtas, maar ik houdt niet op met huilen.

Vannacht deed ik geen oog meer dicht, Bill was er niet en dat maakte me gek! Ik kan gewoon niet meer zonder hem, ook al heeft hij...
Mijn gsm gaat af.
Verbaasd kijk ik op het schermpje en zie onbekend nummer.
Het is een berichtje.

Ik weet niet wat ik fout deed, maar ik wil het goedmaken.
Ik kan het niet aanzien hoe hard jij lijd en ikzelf.
Ik mis je, eerlijk waar en ik voel me alles buiten goed.
Alice, kom met me praten, please!
En ik ga ervan uit dat Laura hier iets mee te maken heeft, ze heeft het op de een of andere manier veel erger gemaakt dan het zou zijn.
Ik wacht op jou, op de plek.
Je maakt zelf maar uit of je komt of niet.

.B.

Verbaasd staar ik naar mijn schermpje. Is dat werkelijk Bill of wordt ik in de maling genomen? Zou hij gelijk hebben? Twijfelend staar ik naar de blackberry. Ik mis hem ook zo hard, ik wil helemaal geen ruzie, maar hij heeft een ander. En ... IK wil hem, Ik heb hem nodig, dat andere kreng, wie het ook is, totaal NIET!
Mijn besluit staat vast! Het portier gaat open en Tom kijkt me bezorgd aan. 'Hey, gaat het wel?' vraagt hij lief en streelt mijn arm. 'Lieverd!' gilt Bella panisch en Tom rolt zijn ogen. 'Moet je nou zo gaan gillen?' bromt hij. 'Duuh!' en geeft hem arrogant een slag.

'Ik..ik ga naar Bill.' zeg ik zacht. Nu is Tom totaal verbaasd door mijn uitspraak. 'W-wat?' Ik neem mijn Blackberry en zoek het berichtje. 'Is dat...Bill denk je?' vraag ik hem zacht. Hij laat zijn ogen over de regels glijden en krijgt een klein lachje op zijn gezicht. 'Niemand anders dan Bill, enkel hij zet .B. in berichtjes.' zegt hij glimlachend. 'Ik loop wel, ga jij je maar amuseren met Bella.' zeg ik en ze klapt in haar handen. 'Spijbelen!' gilt ze opgewekt.

'Ben je zeker, dat je in zo'n weer naar buiten gaat?' vraagt hij en ik knik. 'Ga nou maar!' Ik stap uit en voel hoe mijn kleedje helemaal doorweekt wordt. Ik ren snel een paadje op en heb geluk dat Bella's huis niet ver van het mijne vandaan ligt. Onderweg neem ik mijn Blackberry en open nog een Bill's sms.
'De plek.' mompel ik. Wat zou hij bedoelen met de plek?

Ik zie het grote grasveld en voel het water over mijn benen glijden. Waarom trek ik ook altijd die kleedjes aan, maarja ik hou gewoon van kleedjes. Plots weet ik de plek. De perikenboom natuurlijk! Snel ren ik door het hoge gras en hoop dat Bill niet weg is.
Hij komt in zicht en ik zie een paard staan. Meteen herken ik hem als bill's paard. Spontaan krijg ik tranen in mijn ogen, wetend dat dit misschien allemaal nog goed komt.

Als ik dichter kom hoor ik gezang, tussen het wilde waaien en kletteren van de regen.

'Ich Shrei In Die Nacht Für Dich,
Lass Mich Nicht Im Stich,
Spring Nicht.

'Die Lichter Fangen Dich Nicht,
Sie Betrügen Dich
Spring Nicht.'

'Erinner Dich
An Dich Und Mich
Die Welt Da Unten Zählt Nicht
Bitte Spring Nicht.'

Duits is al tijden geleden dat ik het sprak, maar ik versta hem donders goed. Is dat zijn eigen liedje? Ik neem verse moed en stap verder. En daar zit Bill dan. Zijn blonde haar kleeft aan zijn gezicht, wat best een sexy beeld geeft. Maar zijn make up is volledig uitgelopen en hij staart ongelukkig naar de grond, waar zich nu modderpoelen aan het vormen zijn.

'Hey.' zeg ik zacht, opdat hij me zou opmerken. 'Alice.' spreekt hij verbaasd en staat meteen rechtop. Ik loop wat dichter en hij kijkt me bezorgd aan. 'Je bent helemaal nat,...zo wordt je nog ziek.' mompelt hij voorzichtig, om niets verkeerd te zeggen. Schuldig verlaat er een zucht mijn mond. Die jongen is bang dat ik hem zo de huid weer vol scheld, hiervoor was Bill zeer zelfzeker en nu...

'Ik wil ... ik weet wat Laura jou heeft laten horen.' zegt hij zacht. Ik knik en ga op een redelijke afstand naast hem zitten. 'Maar...dat was een stomme grap.' zucht hij zielig. Verbaasd kijk ik op. 'w-wat?' mompel ik verbaasd. 'Ja,..het was Mona, jeweetwel dat meisje die verliefd was op mij en Tom, zovele jaren geleden.' zegt hij met grote oogjes. Ik slik en knik beduusd. Je gaat me nu toch niet zeggen dat ik me zorgen om niets maakte? 'Ik haalde enkel een grap met d'r uit, na al die jaren zou ze plots voor mij gekozen hebben maar dat is zo onlogisch! Ik wil haar niet, maar zei ja opdat ze me met rust zou laten!' zegt hij zacht. Bill is dus niet bezet, ofwat?

'Ik...Ik wil jou Alice.' fluistert hij onhoorbaar, maar voor mij vrij duidelijk. Ik krijg tranen in mijn ogen en kijk hem aan. Hij glimlacht voorzichtig. 'Ik ehm...ik ben totaal gek op je, ik kon gisternacht zelfs net slapen omdat ik jou niet bij me had, ik heb jou nodig, echt waar. Ik wil alles doen om jou vertrouwen terug te winnen. Ik vertel je alles over mezelf, zodat je nooit voor verassingen komt te staan. En ik wil je beschermen tegen slechte mensen, ik wil dat je me blindelings vertrouwd!'

Ik staar het hopeloze rockartiestje aan. Heeft hij zonet zijn liefde verklaart? De tranen lopen over mijn wangen en ik kijk hem schuin aan. 'Wil..wil je nu zeggen,...dat ik de ware ben?' vraag ik ongelovig. Hij kruipt dichter en veegt een paar tranen weg. 'Ja, dat ben je.' zegt hij zacht en streelt het natte haar van mijn wangen weg. Ik sluit mijn ogen en laat het even bezinken. Ik heb hem gevonden. Na al die tijd, heb ik eindelijk een man met respect gevonden. Ook al heb ik aan hem getwijfeld, hij verdient helemaal geen twijfel. 'Ik hou van je Alice.' Snikkend sla ik mijn armen om zijn smalle lenden en leg mijn hoofd op zijn licht gespierde borstkas. 'Het spijt me zo...ik dacht..echt..' snik ik en troostend wrijft hij over mijn rug heen. 'Je denkt teveel.' lacht hij zacht. Ik knik en kijk voorzichtig op. 'Ik hou ook van jou, Bill Kaulitz.' zeg ik gemeend en streel met mijn trillende wijsvinger een veeg make up weg.

Voorzichtig neemt hij mijn hoofd op en drukt zijn zijdezachte lippen op de mijne. Nu voel ik weer hoe de leegte zich opvult met liefde en zorg. Van Bill, hij is gewoon veel te belangrijk om te laten gaan. Voor ik het goed doorheb, open ik mijn mond een stukje. Passioneel streelt hij door mijn natte haar en klinkt er een hoop gedonder boven ons hoofd. Liefdevol streelt hij mijn tong en voel zijn piercing tegen mijn tanden. Mijn handen verkennen zijn bovenlichaam, dat vastkleeft aan zijn schirt. Een bliksemflits laat ons stoppen en even staren we elkaar sprakeloos aan. Dit was onze eerste kus. Echte kus.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.