FanFic.nl

Ze haat hen {gepauzeerd!}

003

Ze had heerlijk gedroomd, ze wilde niet wakker worden.
Over die veilige, mooie plek. Waar ze wél van haar hielden. Ze was er naartoe gerend en het witte, warme licht had haar omarmd. Daar was ze thuis.

Sophie opende langzaam haar ogen. Geen warmte. Geen wit licht. Geen liefde. Alleen een kaal, wit plafond. Ze baalde nu nog meer dat ze wakker had moeten worden uit die prachtige droom.
Helaas was de werkelijkheid niet zo prahtig. Ze was niet op die mooie, veilige plek. Ze lag in haar kleine, kale kamertje. Bed, bureau, stoel, kast. En maar één raam, met twee donkere gordijnen. Ze draaide haar hoofd opzij en keek naar haar bureau. Ik moet eruit, realiseerde ze zich.
Ze zuchtte, richtte zich op en zwaaide haar benen over de rand. Ze rilde even toen haar voeten het koude zeil raakten.
Langzaam liep ze naar haar raam en schoof de gordijnen opzij. De sneeuwvlokken dwarrelden langzaam naar beneden, alsof ze er geen zin in hadden vandaag. Sophie had er vandaag ook geen zin in.
Ze huiverde.
Zaterdag.

Ze liep langzaam, schopte hier en daar in een hoop sneeuw en schudde sneeuwvlokken uit haar haren.
Sophie had het best koud nu, maar het kon haar niet zoveel schelen. Ze moest nu even alleen zijn, hier buiten. Ze had stilte nodig om na te kunnen denken. En die stilte was hier, samen met de sneeuw en de grijze lucht.
Ze keek omhoog en hield haar hand voor haar ogen. Zoals altijd verbaasde het haar dat de vlokken grijs waren als ze naar beneden kwamen en dan wit waren.
Ze liep verder. Ze wist wel hoe ze aan de spullen moest komen, maar wanneer... dat wist ze dus nog niet.
Haar ouders zouden ervoor boeten. Dat was zeker.
Ze glimlachte en schudde opnieuw sneeuwvlokken uit haar haren en begon terug te lopen. Terug naar haar beulen.

Die middag zat ze aan haar bureau en dacht na. Wat moest ze er allemaal in zetten? Misschien gewoon eerlijk zijn?
Dat waren ze immers ook tegen haar geweest. Al die keren hadden ze gewoon recht in haar gezicht gezegd dat ze niets waard was. En misschien was ze dat ook niet, maar ze hadden haar gewetenloos genoeg gemaakt om dit te kunnen doen. Eigen schuld, dikke bult. Ze giechelde. Het klonk grappig. Eigen schuld, dikk bult. Eigenlijk moesten ze het ook maar gewoon meteen doorhebben.
Sophie koos voor de directe, eerlijke weg. Niet omheen draaien, dat was teveel gedoe, vond ze. En dan leek ze zwak. Zwak zijn was juist het minste wat ze wilde!

Ze pakte een pen en begon aan haar brief.

Reacties: