FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 23: Gruzielementen

De weken die volgenden verliepen zonder al te veel problemen. De jongens haalden zoals gewoonlijk weer wat geintjes uit maar ovor de rest gebeurde er niets speciaals. Maar de vraag waarom Perkamentus nu zo nodig het diadeem nodig had was voor hen allemaal nog altijd een even groot misterie. Twee dagen later stuurde Perkamentus weer een briefje. Het was aan Sam gericht. “Mijn beste Sam, ik heb je hulp nodig. Kom vanavond naar mijn kantoor. Alleen. Het wachtwoord is zoutzuurtjes.”� Sam keek vreemd op na het lezen van het briefje. Ook zijn vrienden konden er geen touw aan vast knopen. De enige manier om er wat wijzer uit te worden was om vanavond naar Perkamentus te gaan.

“Sam, ik ga je iets vertellen dat ik aan niemand anders toevertrouw, ik heb het gevoel dat jij de toverwereld gaat redden. Jij bent de jongen die bleef leven en een heel goede tovenaar overigens. Ik weet dat dit allemaal een beetje vreemd klinkt en ik zou je het allemaal kunnen uitleggen maar dan zit je hier nog wel een paar jaartjes vermoed ik. Het belangrijkste is dat je moet weten dat Voldemort een aantal dingetjes heeft gecreeërd. Gruzielementen. Zeven in totaal. Zeven stukjes ziel van Voldemort en als die niet worden vernietigd kan Voldemort blijven leven. Probeer het maar niet te begrijpen, neem het gewoon van mij aan, dat is het gemakkelijkste. Ik heb al drie Gruzielementen kunnen vernietigen, het diadeem was eer één van. Maar er zijn er dus nog vier anderen. En die moeten allemaal stuk voor stuk vernietigd worden. Ik weet dat één van de vier de slang Nagini is die Voldemort overal bij zich draagt. Een ander zit in de gouden beker van Huffelpuf en ik denk dat ik weet waar ze zich bevind. Een derde ben ik nu op het spoor. De laatste, daar heb ik het raden naar. Ik vertel je dit omdat ik weet dat ik niet lang meer te leven heb, en dan moet jij mijn zoektocht verder zetten en samen met je vrienden de Gruzielementen proberen te vernietigen. Dat is de enige kans om Voldmort uiteindelijk zelf te vernietigen. Ik weet dat het moeilijk is om het te begrijpen maar neem het nou maar gewoon van mij aan. Er zijn vier Gruzielementen en die moeten vernietigd worden voordat Voldemort zelf tenonder kan gaan. Ga nu maar, ik denk dat je vrienden wel op je staan te wachten.”�
“Maar professor, u mag niet sterven, kan Sneep niets doen om u te helpen?”�
“Niets kan mij helpen Sam, alleen jij, door die Gruzielementen te vinden als ik er niet meer ben. Ik zal zoveel mogelijk doen om jou te helpen.”�
“Maar professor.”�
“Niets te maren, ga nu maar, ik heb mijn rust nodig.”�

Sam liep weg met duizenden vragen die door zijn hoofd rondspookten maar die Gruzielementen zou hij vinden, kostte wat het kost.

Perkamentus liep gejaagd door de donkere straten tot hij uiteindelijk vond wat hij zocht. Voor hem doemde een gebouw op. Het was vervallen en er groeide overal klimop. Vroeger was het een weeshuis, nu stond het al jaren leeg. Perkamentus opende voorzichtig de vermolmde deur. De scharnieren piepten luid. Binnen in het gebouw was het nog meer vervallen dan buiten. Overal lag er steengruis, alle kamers waren leeg, er waren geen meubels en geen deuren. Perkamentus fluisterde zachtjes Lumos en begon toen heel het gebouw te onderzoeken. Uiteindelijk stuitte hij op een oude kast. Hij opende hem, overtuigd dat daar lag wat hij zocht. Maar er lag niets, de kast was leeg. Hij ging op zoek naar een geheime wand, maar na een halfuur had hij nog altijd niets gevonden. Het was een kast, meer niet. Heel even blonk er teleurstelling in Perkamentus' ogen maar die teleurstelling verdween vlug. Hij liep terug naar buiten, om het gebouw heen en kwam uit in de tuin. Voor hem stond een eik. Perkamentus glimlachte. Hij streelde de schors met zijn vingertoppen, een manier zoekend om het binnenste van de boom te onthullen. Hij nam een dolk tevoorschijn, maakte een klein sneedje in zijn vinger en liet een druppel bloed op de schors vallen. De boom bleef gesloten. “Zelfs niet het bloed van een volbloedtovenaar Voldemort?”� mompelde hij.
“Deze keer heb je echt je best gedaan.”� Perkamentus haalde zijn vingers van de schors en haalde een klein flesje uit zijn zak met een rode vloeistof.
“Dit had je niet gedacht he Marten? Weet je nog je bloedonderzoek in het tweede jaar? Ah, wat ben ik nu blij dat ik jou bloed nog eventjes heb bewaard.”� Perkamentus haalde het dopje van het flesje en liet toen een paar druppels op de schors vallen. Dit keer werkte het wel.
“Interessante sleutel, maar misschien moet je toch eens iets anders bedenken.”�
Perkamentus haalde het dagboek uit de boom en stopte het onder zijn gewaad. Hij stopte het flesje weg, sloot zijn ogen en stond even later aan het hek van Zweinstein.

Zo'n duizend kilometer daarvandaan liep Voldemort door een donker steegje. De kleine steek die hij voldoende veranderde niets aan zijn doelgerichte pas.

Sam zat die avond met zijn vrienden in de zetels van de leerlingenkamer van Griffoendor.
“En wat heeft perkie je weten te vertellen?”� vroeg George
“Ik weet niet of ik het jullie wel mag vertellen,”� antwoordde Sam met een frons.
“Ah toe nou, wij zijn jou vrienden.”�
Sam dacht na, Perkamentus had dan wel gezegd dat hij die Gruzielementen zou moeten opsporen samen met zijn vrienden, dat zou alles gemakkelijker maken maar hij wist niet of hij er goed aan deed om hen het nu al te vertellen. Perkamentus had trouwens alleen hem uitgenodigt.
“Nu niet Fred.”�
“Wil je het ook niet aan mij vertellen?”� vroeg Sandra met een sip gezicht.
“Nee, later misschien, maar niet nu.”�
“Sa-am.”�
“Néé, en stop nu met aandringen ik vertel toch niets.”�
“Je moet niet boos worden,”� mompelde Leo.
“Sorry, ik heb gewoon zoveel aan mijn hoofd.”�
“Ja, waarschijnlijk zit je nu een heel plan te bedenken om Sandra in jou bed te krijgen en eindelijk te doen wat je al zo lang wilde,”� zei George.
“Tuurlijk George, tuurlijk,”� antwoordde Sam sarcastisch. Sandra keek George met een vernietigende blik aan. George trok zich er echter niets van aan en glimlachte liefjes terug.
“Ik denk dat ik maar eens naar bed ga, morgen hebben we weer een zwerkbaltraining en reken maar dat Plank er een zware training van gaat maken met de wedstrijd tegen Ravenklauw in het verschiet, als we die winnen kunnen we om de cup spelen, en dit jaar wil Plank echt winnen.”�
“Ach, Ollietje toch, alleen maar bezig met de cup en niets anders, slaapwel Katja,”� antwoordde Leo
“Ik denk dat ik ook maar eens naar bed ga.”� Sandra volgde haar vriendin richting de trap die naar de meisjeskamer leidde. Sam sprong op en gaf haar snel nog een zoen voor ze de trap opging. “Nou jongens, ik denk dat wij beter ook ons bed gaan opzoeken, er valt hier toch niets meer te beleven.”�

Reacties: