FanFic.nl

Hogwarts ' adventures

a world full of love

Uitgeput staarde Elena door het raam van de ziekenboeg.
Het had veel werk gekost maar het duistere teken dat dreigend boven Zweinstein had gegangen leek nu eindelijk te gaan vervagen.
De dooddoeners hadden Zweinstein verlaten en van de verdedigers had iedereen het overleeft.
Maar tegen welke prijs?
Perkamentus dood, Bill Wemel leek zwaargewond te zijn door een aanval van Vaalhaar en zijn gezicht zou voor altijd verminkt blijven.
Mevrouw Wemel en Ginny hadden vreemd opgekeken toen Fleur verklaarde dat ze nog steeds van hem hield, zijn uiterlijk deed er niet toe voor haar.
De twee moesten uiteindelijk toegeven dat de vrouw oprecht van Bill houd en meteen kon Elena een verandering opmerken in het gedrag van de twee.
De grootste verassing voor iedereen was natuurlijk toen Tops recht sprong en voor iedereen begon te roepen dat het voor Fleur niets uitmaakte dat Bill een halve weerwolf was, waarom het dus niet tussen hen kon.
Begalve Elena had iedereen hier verbijstert op gereageert .
En natuurlijk had haar vader er weer eens totaal verkeert op gereageert.
Hij was weer eens begonnen over het feit dat ze een stuk jonger was dan hij en dat het te gevaarlijk was voor haar met zijn maandelijkse probleempje.
' Werkelijk, pa? Blijf je jezelf achter die excuses verstoppen? ' Riep Elena geërgerd.
' El, dit heeft niets met jou te maken.Hou je er buiten. ' Probeerde haar vader maar Elena liet zich niet zo makkelijk afwimpelen.
Tot ieders verbazing greep ze hem bij de mouw en trok hem de gang op, een verbaasde Garret volgde hen op de voet.


' Ik dact dat ik je in het nest wel wat verstand ad bijgebract maar het ziet er naar uit dat ik me duidelijk vergist heb. ' Briesde ze bijna toen ze op de gang waren.
' Waag et niet om me zo de les te spellen. Ik weet niet of je et vergeten bent maar ik ben nog steeds je vader!'
' Wil iemand me eens vertellen wat hier aan de hand is? ' Kwam Garret tussenbeide. ' Jij en Tops, zijn jullie werkelijk...Nou ja, je weet wel...'
' Ze zijn inderdaad verliefd op elkaar. Alleen is meneer te bang om zijn gevoelens te uiten.'
' Denk je nu werkelijk dat het zo makkelijk is? Na Hellen, na alles wat er gebeurt is. Met iemand als ik kun je gewoon geen rustig leven hebben. '
' Omwille van dat weerwolvengedoe? Ze weet wat er met je aan de hand is en toch wil ze er voor gaan. '
' Je hebt Vaalhaar gezien. Wat voor een monster het wel niet is. Een kerel die geniet van de pijn van anderen. '
Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouder.
' En daar zit nu net het groote verschil tussen jullie beide. Jij geniet niet van de dingen die je doet als je getransformeerd bent. Als er een medicijn op de markt komt om jou voor goed te genezen zal je het meteen doen. Die kerel niet, die schept er een duivels genoegen in om mensen pijn te doen. '
Dit bracht eindleijk een barst in zijn overtuiging.
' Ik weet dat jullie bij elkaar horen, dit klein beetje geluk verdiennen jullie wel in deze donkere tijden. '
' Fijn dat ik jullie toestemming temminste al heb. ' Klonk de stem van Tops achter hen.
Verschrikt keek Lupos haar aan maar voor hij het weer op een lopen kon zetten greep Elena hem weer bij de mouw en duuwde hem bijna in haar armen.
' Je weet wat je moet doen. ' Zei ze hem in zijn oor terwijl ze weer naar binnen liep.


Na een uur of twee waren de twee nog steeds niet terug gekeerd.
' Denk je dat het een goed teken is?' Fluisterde Garreth zacht om de slaapende Luna op zijn schoot niet te wekken.
' Geen idee, het kan ook zijn dat hij het op een lopen gezet heeft.' Antwoorde ze nerveus
' Pesimist.'
Haar blik gleed van Garreth naar de andere kant van de ziekenboeg waar Kyle nog steeds buiten westen in een bed lag
Het vreemde meisje dat dapper met hen had mee gevochten zat op de rand van het bed en nam hield zijn hand al een poos in de hare.
' Het ziet er naar uit dat Kyle jou nu echt wel vergeten is.' Merkte Kyle verstrooid op.
' Goed voor hem. Hij verdient geluk' Mompelde ze zacht.
En ze meende het, ze was echt blij dat hij eindelijk geluk gevonden had, dat hij haar nu eindelijk gerust zou laten was natuurlijk een leuke extra.
Ze kon het niet langer aan om rusteloos neer te zitten dus besloot ze maar een wandeling te gaan maken.

Ook al had ze de gevechten van op de eerste rij kunnen volgen maar toch schrok ze toen ze de ravage zag die de dooddoeners voor hen hadden achter gelaten.
Ondanks haar voorzichtigheid dreigde ze enkele keren te sruikelen over een van de vele brokstukken of moest ze wegduiken voor neerdalend puin.
Na een tijdje slaagde ze er eindelijk in om zonder kleerscheuren naar buiten te komen.
Aan het grote meer vond ze eindelijk de persoon die ze de hele avond al gemist had
' Had je ook nood aan frisse lucht? ' Vroeg George met zijn blik nog steeds op het water gericht.
' Al dat verdriet werkte gewoon even te verstikkend voor mij. Ik vind het allemaal wel vreselijk maar ik vrees dat ik Perkamentus niet goed genoeg kende om al dat verdriet te kunnen delen.' Antwoorde ze terwijl ze plaats naast hem nam en haar arm om zijn middel sloeg.
Hij beantwoorde dit gebaar door zijn arm om haar schouder te slaan en liet toe dat ze zich tegen hem aan nestelde.
' In tegenstelling tot Harry, hij bezag Perkamentus als een tweede vader. Na het verlies van Sirius moet dit een erg zware klap zijn voor hem.'
' En voor jou? ' Vroeg ze plots.
Een vraag die hem duidelijk leek te verbazen.
' Je bent er duidelijk ook niet met je gedachten bij.'
' Perkamentus was mijn schoolhoofd maar het doet me minder dan...'
' Vertel maar. ' Moedigde ze hem aan.
' In die kerker, toen Kyle werd aangevallen door die planten. Ik had hem meteen moeten helpen. Maar ik twijfelde, het is wreed maar ik bedact me even wat er zou gebeuren als ik hem zou laten sterven. Dan was ik teminste zeker dat hij jou niet langer..Laat me uitspreken alsjeblieft.' Voegde hij er aan toe toen ze wou protesteren.
' Het is wreed van me, ik kan gewoon niet geloven dat ik er ook maar even aan dacht. Ik voel me net een monster.'
Dit moest Elena even laten bezinken.
Ze had inderdaad opgemerkt dat hij wel erg lang tijfelde omKyle te helpen, maar dit.
' Je hebt het hem nog niet vergeven, hé?'
' Ik dacht van wel. Maar ergens blijft het wreten.'
' Het zal tijd nodig hebben. Ook ik had tijd nodig om hem weer te vertrouwen en ik denk niet dat we ooit nog de zelfde vrienden als vroeger kunnen zijn Maar ik weet dat hij niet langer meer achter me aan zit. Hij geeft trouwens een nieuwe liefde in zijn leven.'
Snel vertelde ze over het meisje aan zijn bed.
Dit leek hem eenigzins op te luchten.
' Goed voor hem.' Mompelde hij. ' Maar dat maakt niet goed dat ik hem even had doodgewenst.'
' Het was een vreselijk moment, vreselijke dingen is dan niet meer dan menselijk Je hebt hem uiteindelijk geholpen. Dat is het belangrijkste.'
Ze nestelde zich dichter tegen hem aan en zag tot haar grote opluchting dat zijn gekwelde gezicht eindelijk wat vrolijker werd
De komende tijd zou er een van kommer en kwel zijn dus was elk sprankeltje vrolijkheid meer dan welkom zijn.
' Vreemd hoe sommige dingen kunnen verlopen.' Mompelde ze verstrooid
' Hoe bedoel je?'
' Dit alles is zo vreselijk, maar als je het zo bekijkt. Zonder dit alles zouden wij elkaar nooit hebben leren kennen. Raar hoe twee zulke uitersten zo dicht bij elkaar liggen.'
' Zo zal het universum in evenwicht blijven zeker.' Lachte hij terwijl hij haar woorden verder overdacht.
Het was inderdaad een vreemde samenloop van omstandigheden en hopelijk zal dit geluk hen in de toekomst nog vaker zou bijstaan

Reacties: