Another fight against evil

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Harry Potter » Another fight against evil - complete » Hoofdstuk 25: Valentein deel 1

Another fight against evil - complete

Geschreven door:

sophieV

Onderdeel van:

Another fight against evil - complete

Laatst bijgewerkt:

6 dec 2011 - 19:55

Aantal woorden:

2266

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

392

Hoofdstuk 25: Valentein deel 1

extra lang hoofdstukje want dit is het laatste voordat de examens beginnen, veel leesplezier ^^ en ik heb het hoofdstukje niet na gelezen dus er kunnen fouten in staan sorry daarvoor

Op de ochtend van veertien februari vond Sandra toen ze wakker werd een roos een kaartje op haar nachtkastje liggen. Ze liet de roos tussen haar duim en wijsvinger rollen en snoof er aan. Het rook echt heerlijk. Ze legde hem weg en pakte toen het kaartje:
'Mijn liefste, de schoonheid van je slaap heeft mij ervan weerhouden je wakker te maken. Je lag daar zo vredig en daarom nam ik het besluit om je niet te wekken maar je een boodschap te sturen in de vorm van een roos en deze gewone kaart. Ik zou je duizenden rozen willen geven maar dat zou nog niet genoeg zijn om onze liefde aan te tonen. Ik zou je willen vragen, mijn liefste, om mij te ontmoeten onder onze brug. Daar waar ik voor de eerste keer mijn lippen op de jouwe kon drukken. Een moment dat ik nooit van mijn leven zou vergeten. Ik hoop dat je snel wakker wordt, mijn liefste, ik wacht op jou, vol ongeduld. Jou liefste, Sam. PS: Je moet niet ontbijten.'
Sandra gniffelde zachtjes toen ze de kaart had gelezen, kleedde zich toen snel aan, nam de kaart en de roos mee en glipte haar kamer uit. Ze hoopte dat ze Sam niet te lang zou hebben laten wachten. Toen ze aan de brug aankwam zag ze Sam zitten met een gitaar in zijn handen met voor zich een geruit doek met champagne en een luxueus ontbijt, met eieren in de vorm van een omelet, een hard gekookt ei, een zacht gekookt ei en nog wat varianten, warme worstjes, koude worstjes, wit brood, bruin brood, allerlei soorten beleg, een chocoladefontein en nog wat lekkers. Er brandde een kaars en toen ze dichterbij kwam hoorde ze Sam zachtjes tokkelen op zijn gitaar. Hij glimlachte toen ze voor hem kwam zitten maar zei niets. In de plaats daarvan begon hij te zingen terwijl hij zichzelf begeleidde op de gitaar. De tekst was klef en zijn gezang was kattevals maar dat deed er niet toe. Het was Valentijn en Sam had besloten om het een onvergetelijke dag te laten worden.
'Mijn liefste Sandra, vanaf het moment dat ik jou zag was ik verloooren. Ik keek in jou ogen en ik was verlooooren, ze waren zo mooi groen, van dat prachtige groen. Je haren zijn zo zijdezacht, je gezichtje lijkt zo brooos. Je bent niet mooi maar prachtig, niet perfect maar volmaaaaaakt. Die eerste keer toen ik tegen jou praatte was een faaaal, je zag me niet staaaan, je vond me een loser. Maar ik gaf niet op want jij was voor mij de enige, de echte, de waaaare. En toen die tweede keer, het ging nog altijd moeizaam maar met behulp van mijn vrienden dansten we de sterren van de heeeeemeeeel. En toen ... toen gaf je me een kusje. En mijn wang werd helemaal warm. En ik juichde in mezeeeelf want ik wist vanaf toen dat jij bestemd was voor mij en ik was verloooooren. En toen in die trein zat jij naast mij en ik voelde jou warmte en ik was verloooooren. En toen viel de sneeuw en zakte je door het ijs en ik was zo geschokt, ik wou jou niet kwijt. Maar je bleef leven en ik stopte met beven. En toen maakten we een wandelingetje en kwamen we hier en dat zal ik nooit vergeeeeeten. Onze eerste kus die was zo volmaakt, jou zachte lippen, neen dat zal ik nooit vergeeeeeten. Maar het lot was ons niet gunstig gezind wat daar was Bellatrix en die wou jou dooooood. Ik wou jou niet kwijt en ging voor jou staaan en ik voelde de liefde die ik niet kan beschrijven, de liefde voor jou. En toen werd mijn wereld ineens helemaal groeeeen. Niemand kon begrijpen wat er toen gebeurde, ik overleefde die straal en kwam weer tot leeeven. Vanaf dat moment was onze liefde sterker dan oooooit en niemand maar niemand krijgt onze liefde kapoooooot.' Hij tokkelde nog eens hard op de snaren en keek Sandra toen met een grijns aan.
“Improvisatie, wat vond je ervan?”
“Mooie samenvatting van ons liefdesleven, oh Sam, dit is zo lief! Eerst die roos en dan dit en en ...” Ze vloog Sam om de hals en begon hem hevig te zoenen. Ze rolden opzij, weg van het eten en Sam kwam bovenop Sandra te liggen. Hij drukte zich op met zijn armen zodat hij naar haar gezicht kon kijken. Hij hief één hand op om een lokje haar terug achter haar oor te duwen en streelde zachtjes met zijn vinger over haar wang.
“Weet je dat je het allermooiste meisje op aarde bent?”
“Dat heb je, geloof ik, wel al een paar honderd keer verteld.”
“Maar het is waar.”
“En jij bent de knapste jongen die ik ooit heb ontmoet.”
“Natuurlijk, wacht dacht je dan, dat er nog knappere jongens waren dan mij?”
“Hmm, ik heb wel getwijfeld, die ene van Ravenklauw, Carlo Kannewasser ofzoiets, die is ook niet mis.”
Sam rolde weg en ging op zijn rug liggen. Sandra pakte zijn hand vast en hun vingers verstrengelden in elkaar. “Maar jij blijft de mooiste, de liefste, de vriendelijkste, de meest waanzinnige en meest gestoorde gast die ik ooit heb ontmoet,” fluisterde ze. Sam glimlachte. “Gaan we eten? Ik wil hier weg zijn voor Fred en George ons hier komen storen met een van hun fopartikelen.”
“Is goed.”
Na het ontbijt pakte Sam de vier hoeken van het laken bijeen en bond de bundel, met nog onaangeraakt eten en restjes erin, vast en tikte met zijn toverstok op het pakketje. Dat verdween en hij nam Sandra's hand vast om haar recht te trekken.
“Ik weet hét perfecte plekje waar ze ons nooit gaan vinden,” zei Sam “maar je hebt wel een bezem nodig om er te komen.”
“Mag ik op jou nimubus 2000?”
“Tuurlijk, ik zal jou bezem wel nemen.”
Ze riepen allebei tegelijk accio - bezem en een paar seconden later kwamen er twee bezems naar hen toe gevlogen. Sandra klom op de nimbus 2000 terwijl Sam haar bezem nam. Hij keek met een glimlach naar Sandra terwijl die een paar rondjes vloog en een paar salto's en duikvluchten maakte om te zien tot wat de bezem in staat was.
“Wauw,” zei ze, diep onder de indruk. “Die bezem is waanzinnig!”
“Ja, ik weet het.”
“Jij hebt echt veel geluk dat jou ouders zo rijk zijn.”
“Soms is dat best wel irritant.”
“Hoezo?”
“Veel mensen zien mij als het 'rijkeluiszoontje' dat veel te veel verwend is en alles mag, maar eigenlijk wil ik een gewone jongen zijn, die rijkdom moet voor mij echt niet.”
“Ja, dat kan ik wel begrijpen maar als jou ouders niet zo rijk waren had je deze nimbus nooit gekregen.”
“Dat is ook waar.”
“En met deze bezem zul je zeker de snaai vangen zaterdag.”
“Niet als de andere zoeker eerst de snaai ziet en ik het niet doorheb.”
“Sa-am, in heel jou carrière als zoeker heb je nog maar twee keer nipt de snaai niet gevangen. Je bent echt goed. En met deze bezem ben je zelfs nog iets beter.”
“Ik hoop dat je gelijk hebt.”
“Tuurlijk heb ik gelijk, is het nog ver naar dat geheime plekje van jou?”
“Euhm neen, we zijn er bijna.”
Een paar seconden later kwam er een houten bouwsel in hun gezichtsveld dat in een grote eikenbom was gebouwd.
“We hebben deze gebouwd in ons eerste jaar, hier bewaarden we altijd onze verboden spullen maar Vilder heeft ons ooit betrapt en daarna zijn we hier nooit meer geweest.”
“Het lijkt alsof het elk moment ineen kan storten.”
“Neen hoor, Bill heeft er ooit een vestevigingsspreuk over uit gesproken, normaal gezien stort deze niet ineen. En als hij het zou gedaan hebben, zou hij nu al lang kapot moeten zijn.”
“Als jij het zegt...”
“Vertrouw me nu maar.”
Sam landde op het houten platform voor het bouwsel en opende de deur. Binnenin stonden drie comfortabele zeteltjes, een klein tafeltje en een klein kastje dat leeg was. Op de tafel lag er een pakje. “Dat pakje is voor jou,” zei Sam.
“Je hebt precies wel veel moeite gedaan voor deze dag hè? Eerst dat ontbijt en nu dit.”
“Geen moeite hoor.”
Sandra liep naar het tafeltje, nam het pakje en ging in een zetel zitten om het open te maken. Het waren kleine stenen oorbellen in hetzelfde groen als haar ogen en waren ongeveer eivormig. “Ooh, Sam, ze zijn prachtig!”
“Mijn moeder heeft ze gemaakt.”
“Maakt jou moder oorbellen?”
“Ja en ook ander juwelen, het is een hobby maar ze verdient er wel veel geld mee.”
“Dat is superleuk! En van haar heb je zeker geleerd hoe je dit kettinkje moest maken?” zei ze terwijl ze het kettinkje bovenhaalde dat Sam haar op hun eerste 'echte' afspraakje had gegeven. “Jep.”
“Ik heb ook een cadeautje voor jou.”
Ze haalde een wit kartonnen doosje boven zonder opschrift. Sam maakte het open en er zat nog een doosje in. Er stond een afbeelding op van een flesje. Het flesje dat erin zat zag er net hetzelfde uit als de afbeelding.
“Wat is dit?”
“Parfum, het is een geurtje om op jou te spuiten zodat je lekker ruikt, het is een dreuzelding. Mijn oom is een dreuzel.”
“Oh, dat wist ik niet.”
“Mijn vader komt uit een dreuzelgezin.”
“Dat wist ik ook nog niet. Vonden zijn ouders het niet vreemd toen hij een tovenaar was?”
“Neen, de ouders van zijn ouders, mijn oma en opa dus, waren bevriend met een tovenaarskoppel.”
“Amai, dat is speciaal.”
“Ja he. Mijn vader is de enige van zijn familie die een tovenaar is, buiten ikzelf en mijn moeder dan.”
“Amai, vind hij dat niet ambetant?”
“Neen, hij vind het juist fantastisch.”
“En jij kent daarom natuurlijk ook alles over dreuzels.”
“Inderdaad, soms is dat best wel handig.”
“Dat kan ik mij voorstellen.”
Sam spoot wat van het parfum in zijn nek, zoals Sandra had opgedragen en boog zich toen naar haar toe. “En? Ruik ik nu lekkerder?”
“Jep, het past echt perfect bij jou.”
“Je moet me eens meenemen naar zo'n dreuzelwinkel, ik wil dat wel eens zien.”
“Doe ik, als je is bij mij komt logeren neem ik je mee naar een dreuzelstad.”
“Afgesproken.”
Hij leunde nog iets verder naar voor en drukte zijn lippen op de hare. Hij streelde met zijn tong over haar lippen. Toen ze de kus verbraken hijgden ze allebei.
“Ik kan er maar niet genoeg van krijgen, volgens mij is het een verslaving aan het worden.”
“Wat? Onze kussen?”
“Mmm, voor jou niet?”
“Oh jawel,” antwoordde ze voor ze zich weer op Sam stortte. De rest van de voormiddag kwamen ze al kussend, knuffelend en soms toch nog een beetje pratend door en klommen met lichte tegenzin terug op hun bezems om te gaan middageten.
“Jammer dat je daar niet aan gedacht hebt.”
“Oh, ik heb er wel aan gedacht, maar voor mijn plan van deze namiddag moeten we toch in Zweinstein zijn.”
“Aha, en wat gaan we doen dan?”
“Dat zul je nog wel zien.”
Toen ze de grote zaal binnenkwamen was stond het eten al op tafel. Ze schoven bij hun vrienden aan en schepten op.
“Een beetje aan de late kant precies, Sammieboy, waar zaten jullie eigenlijk, we hebben jullie nergens gezien,” zei Fred.
“We waren ergens op het terrien, hadden jullie ons nodig?”
“Niet persé.”
Leo zat te mokken en Sam begreep dat Fred hem wél had gevonden. Hij draaide zich naar hem toe.
“Hebben ze jou wel gevonden?”
“Ja, ze hebben een stinkbom gesmeten terwijl we gezellig zaten te praten onder een boom, ze ging me net gaan kussen.”
“En wat is er daarna gebeut dan?”
“Dan zijn we een ander plekje gaan opzoeken maar van kussen is er niets meer in huis gekomen want het was al bijna etenstijd en zij wou terug naar hier.”
“Je hebt nog een hele namiddag.”
“Ja dat wel, maar als Fred mij weer komt storen...”
Leo wierp een kwade blik op zijn roodharige vriend en ging toen verder met eten.
“Och Leo, er zijn toch nog ergere dingen in het leven dan een gemiste kus?” zei George.
“Jij kent er niets van, jij bent nog nooit echt verliefd geweest.”
“Katja kwam aardig in de buurt, maar ik denk dat ik het toen verward heb met een licht hongergevoel dat ik in die tijd wel wat vaker had.”
“Jij hebt altijd honger.”
“Klopt. Dus ik kan niet weten wanneer ik nu iets voel in mijn buik doordat ik verliefd ben of dat dat betekent dat ik honger heb. Wel een beetje irritant, maar dat boeit eigenlijk niet, als ik een knap meisje zie en zij ziet mij zitten dan doe ik ze gewoon binnen, simpel.”
“Dat is niet de manier waarop je meisjes moet behandelen George,” kwam Sandra ertussen.
“Och Sandratje toch, ieder zijn manier, toch?”
“Jou manier is de foute manier.”
“Jou Sammetje doet het waarschijnlijk op een goede manier.”
“Op en perfecte manier George.”
“Oelala, Sam, je hebt het precies goed te pakken.”
“Hou je mond.”
“Nu ze zeggen wel dat ik een goede kusser ben,” vervolge George, Sam negerend.
“Moet ik je eens een voorproefje geven?” Hij boog zich naar Sandra toe maar voor hij iets kon proberen vloog Sams vuist door de lucht en kwam hard aan tegen Georges neus.
“Blijf met je poten van mijn vriedin,” siste hij.
“Oh Sam, één kusje, dat stelt toch niets voor?”
“Jij weet inderdaad niets van liefde.”
Fred haalde ondertussen zijn toverstaf tevoorschijn om de bloedneus van zijn broer te stoppen. “Jeezes Sam, ik wist niet dat je zo aggressief uit de hoek kon komen.”
De hoofdschotels verdwenen en in de plaats daarvan kwamen er allemaal heerlijke desserts op tafel. Fred en George begonnen een enthousiast gesprek over eventuele nieuwe fopartikelen, Leo bleef mokkend voor zich uitstaren terwijl hij allerlei desserts naar binnen schrokte en Sandra was haar voormiddag in geuren en kleuren aan het uitleggen aan Katja. Dus zat Sam zielig in z'n eentje zijn dessert te eten terwijl hij nadacht over zijn plan voor deze namiddag.