FanFic.nl

A meeting gone soure FT Tokio Hotel..

I love it when you're play hard to get...

Als we eindelijk na 2 en een halve uur zijn aangekomen thuis, trekt Tom Raven de auto uit en neem me mee naar boven.
Pak maar wat je nodig hebt zei hij tegen Raven..
Raven knikte naar hem en voor Raven weg liep, draaide Raven zich naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang.
Dank je wel voor nou ja je weet wel zei Raven en ze voelde het bloed naar haar wangen gaan.
Tom glimlachte en zei ik wist wel dat je lief kon zijn, als je er maar moeite voor doet.
Raven glimlachte en liep hoofdschuddend weg.
Haar lichaam deed nog steeds zeer maar ze verbeet zich, ze moest naar Laneice namelijk.
Ze trok een spijkerbroek aan met een los shirt, schoentjes aan en gaan met die banaan dacht ze in zichzelf..
Tom zat op zijn bed te wachten en ging staan zodra hij Raven zag binnenkomen.
Samen liepen ze weer naar beneden en stapte ze weer in de auto.
Gustav bleef thuis want er mochten toch niet teveel mensen bij, en Georg en Jessie zouden toch gelijk terug komen dus alleen zou hij niet zijn.
Raven zat te wiebelen naast Tom zo nerveus was ze over hoe ze Laneice zou aantreffen.
Tom legde een hand op haar been en zei dat het wel goed zou komen.
Raven knikte alleen maar ze wist niet wat ze moest zeggen tegen hem, ze had zoveel spijt dat weg was gelopen.
Hij was eigenlijk veel te lief voor haar terwijl zij een regelrechte bitch was.
Tom zag dat ze in gedachte was en liet haar even begaan.
Hij begreep haar ook wel, het is niet leuk om zomaar tegen je wil meegenomen te worden, maar hij was smoor op haar hoe ze ook deed.
Ooit zal ze toegeven en hij hoopte natuurlijk zo snel mogelijk want dat zou de sfeer in huis ook verbeteren natuurlijk.
Hij parkeerde de auto en stapte uit, hij keek raar toen hij Raven niet uit zag stappen en liep naar haar deur.
Hij zag dat ze zo in gedachten zat dat ze niet had gemerkt dat ze er al waren.
Voorzichtig opende hij de deur en fluisterde haar naam om haar niet te laten verschieten.
Raven keek in zijn ogen en haar blik begreep hij niet maar ze klikte snel haar gordel los toen ze door had dat ze er al waren.
Sorry fluisterde ze zachtjes zat niet op te letten.
Het is al goed zei Tom je hebt veel aan je koppie momenteel.
Raven knikte en liep met Tom mee naar de ingang.
Eenmaal boven klopte Tom op de deur, Bill riep dat ze binnen mochten komen.
En toen hij Raven zeg liep hij op haar af, even bleef hij staan en begon te huilen.
Alsjeblieft haal haar terug ik mis haar zo zei hij snikkend.
Raven kreeg en krop in der keel en al snel liepen de tranen bij haar ook over haar wangen en sloeg ze haar armen om Bill heen.
Het spijt me zo vreselijk, als ik niet was weg gelopen dan had dit niet gebeurd.
Dan waren we gewoon nog thuis huilde Raven nu.
Tom keek naar Bill en Bill keek naar Tom.
Ze zei thuis fluisterde Tom zachtjes en Bill knikte nu.
Tom glimlachte en voelde een warm gevoel in zijn lichaam, zou ze het dan eindelijk geaccepteerd hebben?
Raven liet nu Bill los en liep naar het bed waar een wit weggetrokken Laneice in lag.
Ze pakte haar hand en drukte een kus op haar wang.
Zachtjes fluisterde ze in haar oor dat ze weer terug was en dat het voor haar tijd was om wakker te worden voordat Bill er aan onderdoor ging.
Er kwam geen beweging in Laneice nog en Raven kroop naast Laneice in het bed en hield haar vast terwijl ze huilde.
Jessie en Georg gingen naar Gustav terwijl Tom wat eten ging halen voor Bill, Raven en zichzelf.
Toen Tom terug kwam lag Raven te slapen en Tom glimlachte alleen maar.
Wat is er gebeurd broer vroeg Bill nu.
Tom legde het hele verhaal uit en Bill zat met open mond te luisteren.
De deur ging open en daar was de dokter.
Wat is dit nu vroeg de dokter verbaasd aan Bill.
Het was zij dat Laneice miste, ze was weg gegaan zonder gedag te zeggen en toen Laneice dat hoorde kreeg ze de aanval.
Oh zei de dokter nu.
Heeft ze al laten weten dat ze er is? vroeg de dokter weer.
Ja zeker zei Bill maar ze heeft een lange reis achter de rug vandaar dat ze slaapt.
Dat is geen probleem hoor zei de arts en die keek een paar dingen na en zei dat ze er wel van bewust was dat er iemand bij haar was,
dus het zou niet lang meer duren voordat ze wakker werd..
Tom en Bill knikte en begonnen aan hun broodje.


Na een half uur kreunde Raven en ze wou zich omdraaien vergetend dat ze in een 1 persoonsziekenhuisbed lag met Laneice en ze donderde dus uit het bed.
Bill schoot in de lach samen met Tom terwijl Raven verbaasd om zich heen keek en vroeg wat er gebeurd.
Je viel uit bed hikte Bill nu, en Raven keek hem aan en zei dat dat niet grappig was.
Nou echt wel jou gezicht was geweldig namelijk riep Bill weer..
Raven keek hem aan met een pruillip en Bill hielp haar grinnikend omhoog.
Zo beter prinses? vroeg Bill aan Raven.
Bill ik ben niet jou prinses zei Raven nu.
niet? zei Bill, wat jammer nu zeg..
Raven keek hem even raar aan en zei dat hij misschien slaap te kort kwam.
Bill grinnikte weer en zei dat dat geen probleem was, ik slaap niet eerder dan dat mijn meisje haar ogen weer geopend heeft en hij keek weer bedroefd naar Laneice..
Raven keek even benauwd naar Tom en toen weer naar Bill en nam hem dan toch maar weer vast.
Bill begon weer te huilen en nam Raven ook in zijn armen.
Tom keek even weg want hij wilde graag dat Raven dat ook eens spontaan bij hem zou doen maar nu had zijn broer haar even nodig dus hij mocht er niet over beginnen.
Opeens ging de hartslag van Laneice omhoog en alle drie keken ze naar de monitor.
Raven duwde Bill naar het bed en zei tegen Bill dat hij tegen Laneice moest gaan praten want ze dacht dat ze elk moment bij kon komen.
En Bill deed wat Raven zei.
Laneice kneep in Bill zijn hand en Bill gaf een gil.
Raven schrok zich lam en greep zich vast aan het bed en keek naar Laneice die ondertussen knipperde met haar ogen.
Tom liep gelijk de gang op om de arts erbij te halen en kwam daar een minuut later weer mee terug.
Laneice keek in paniek om zich heen en zocht in de eerste instantie naar Bill, maar haar blik bleef bij Raven hangen die inmiddels stond te huilen.
Bill huilde ook en Tom stond er maar bij alsof hij er niet bij hoorde.
Laneice stak haar hand uit want praten kon ze niet vanwege de beademing die ze had.
Raven pakte de hand snel aan en knuffelde Laneice zover het mogelijk was.
Tom glimlachte en Bill ook, ze is er weer fluisterde de laatste en de arts zei ja en nu wil ik even wat testen dus als Mevrouw even een stapje weg wilt doen dan
kan ik erbij.
Raven nam even afstand en de nodige tests werden gedaan.
De dokter zei dat hij zo weer terug zou zijn met de uitslagen.
Nu was het Bill zijn beurt en nam Laneice in zijn armen zover het beademingsbuisje het toeliet.
Tom liep om het bed heen en stak zijn hand op naar Laneice die knikte terug en daarna naar Raven en Tom begreep dat Raven het moeilijk had en liep naar haar toe.
Hij nam haar ongevraagd in zijn armen en zei dat het allemaal goed zou komen, ik zorg er persoonlijk voor..
Raven keek hem aan en drukte weer een kus op zijn wang en bloosde daarna.
Tom glimlachte alleen maar en fluisterde je hoeft niet rood te worden hoor.
Raven duwde hem weer weg hevig blozend..
De dokter kwam weer binnen en zei dat het zuurstof gehalte in het bloed goed was de beademing mocht eraf maar ze mocht het ziekenhuis nog niet verlaten..
Laneice keek teleurgesteld maar ze begreep het wel.
Bill en de rest verlieten de kamer even zodat de dokter de buis en de voeding kon verwijderen.
Nadat dat gedaan was zaten ze nog even met elkaar te praten en gingen Raven en Tom daarna toch echt naar huis.
Bill mocht blijven slapen er werd zelfs een extra bed bijgezet dus die was in zijn nopjes.
Eenmaal in de auto zei Tom tegen Raven dat hij het heel lief van haar vond dat ze Bill zo gesteund had.
Ja zeg dat is toch normaal, het is mijn schuld dat Laneice daar ligt dus dan is dit het minste wat ik kan doen voor je broer.
Ik blijf erbij je kan wel lief zijn, als je maar wilt.
Ik ben niet lief kreunde Raven weer.
Jawel je bent zelfs schattig als ik zo eerlijk mag zijn.
Stop Tom serieus vind het niet grappig.
Ik wel en ik vind jou lief en schattig en ow mijn god wat ben jij lekker knuffelbaar zeg.
Ravens ogen werden groot en ze riep Dat ben ik dus mooi niet he.
Tom lachte en knikte hevig van echt wel, ik hoop meer te zien van jou als je zo bent.
Kan je lang wachten kopte Raven weer terug, waarop Tom nog harder begon te lachen
I love it when you're playing hard to get. fluisterde Tom nu in het oor van Raven.
Raven draaide haar hoofde maar Tom's zijn hoofd was nog niet weg dus hun lippen raakte elkaar en Voor Raven weg kon trekken had Tom haar kin al vast en bleef de kus volhouden.
Langzaam sloot Raven nu ook haar ogen en liet hem begaan tot ze werden opgeschrokken door getoeter achter hun aangezien het licht van het stoplicht inmiddels
al weer op groen stond.
Raven keek met rode wangen weg terwijl Tom snel gas gaf en schakelde...
Tom bleef de rest van de weg maar glimlachen en het leek erop dat die lach er voorlopig niet meer af zou gaan..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.