Hoofdcategorieėn
Home » 30 Seconds to mars » The Road To Happiness » Chapter 25
The Road To Happiness
Chapter 25
We zijn al eventjes terug thuis van de vakantie naar Vancouver die echt heeft deugd gedaan. Intussen is het de maand augustus en is alles weer rustig. Ik ben terug vol goede moed en met een fris hoofd aan mijn werk begonnen, Jared gaat gewoon verder met interviews en fotoshoots en Iana doet het uitstekend. Ze krijgt steeds meer een eigen willetje wat fantastisch is om te zien. Niet te geloven hoe blij ik was toen ik haar na de vakantie terug zag. Ondanks het feit dat het zo schitterend is geweest tussen Jared en mij, was ik toch ontzettend blij om haar te zien. Ergens leek het wel of ze besefte dat we er even niet waren, want ze lachte en gibberde toen ik haar in mijn armen hield. Mijn ouders hadden goed voor haar gezorgd, maar dat wist ik natuurlijk op voorhand.
De zon is ook nog altijd even fel aanwezig, waardoor we vaak samen op het terras zitten buiten. Er wordt heel wat gepraat, gelachen en gekust en de vlinders fladderen als nooit tevoren in mijn buik. Door de vakantie ben ik precies nog verliefder op hem geworden. Als dat al mogelijk was!
Nu sta ik in de keuken het eten voor te bereiden. Het was een lange, vermoeiende dag op het werk en ik ben blij dat ik terug thuis ben om wat te relaxen. Iana ligt te slapen in haar bedje, waardoor ik rustig bezig ben. Jared is met Shannon en Tomo naar de manager voor een vergadering. Het is alweer even geleden dat ze met de man hebben overlegd en natuurlijk moet er besproken worden wat er nog allemaal op het menu staat voor de band. Terwijl ik groentjes aan het snijden ben, denk ik aan hoe lang het geleden is dat ik nog een concert van hen hebt bijgewoond. Misschien moeten ze binnenkort nog eens optreden in de buurt. Dan kan ik eens gaan kijken. Omdat ik zo in gedachten verzonken ben, merk ik niet dat Jared ineens in de keuken staat. Ik verschiet me dan ook een hoedje.
“God, you scared me”¯, zeg ik met mijn hand op mijn borst om mijn hart wat minder snel te doen kloppen. “I didn’t hear you come in.”¯
“Maybe because the radio is on”¯, antwoordt Jared.
Ik merk aan zijn blik dat er iets niet juist is. Hij lijkt nogal ver weg met zijn gedachten te zijn. Bovendien glimlacht hij ook niet en is zijn mond nogal herleid tot een dunne streep. Zijn hele lichaamstaal straalt uit dat er iets niet klopt. Met een bang voorgevoel besluit ik hem er gewoon naar te vragen.
“Jared?”¯ vraag ik. “Is something wrong?”¯
Hij kijkt me aan met die mooie blauwe ogen van hem, maar wat ik erin lees, bevalt me helemaal niets. Hij is veel te serieus voor zo’n mooie avond als deze.
“I think you should sit down”¯, zegt hij uiteindelijk zacht. Jared gaat ook zitten en argwanend volg ik zijn voorbeeld, zodat ik nu tegenover hem zit aan de keukentafel.
Hij worstelt duidelijk met de woorden om me te zeggen wat er aan de hand is, maar dat helpt niet om mijn ongerust gevoel te doen minderen. Integendeel.
“Will you finally tell me?”¯ vraag ik dan ook, terwijl mijn hart al terug sneller begint te kloppen. Jared zucht en kijkt me dan met een pijnlijke blik aan.
“We have to go on tour with the band”¯, zegt hij. “It’s been too long since last time.”¯
Traag laat ik die woorden bezinken. Oké, hij moet terug op tournee, maar dat had hij toch ook wel kunnen verwachten? Hij zit tenslotte in een band.
“Isn’t it normal that you have to tour again in the US? It has been a while.”¯
Jared zucht en slikt de brok in zijn keel door.
“It’s not in the US”¯, zegt hij, om dan schor toe te voegen: “It’s in Europe.”¯
Dit keer voel ik mijn hart nog sneller kloppen in mijn borstkas.
“Europe?”¯ mompel ik verbaasd. “When do you have to leave?”¯
Jared lacht eens triestig. “October”¯, zegt hij.
Alle geluiden van de buitenwereld vervagen als hij die woorden zegt. Mijn hart klopt nu niet meer snel, maar lijkt haast stil te staan. Bovendien wordt mijn adem helemaal afgesneden als ik besef dat het al binnen anderhalve maand is. Zo snel. Ik hap naar adem en schraap mijn keel om de belangrijkste vraag te stellen. Eentje waar mijn hart nu al voor terugdeinst. Zwaar ademend kijk ik hem aan.
“How long do you have to tour?”¯ vraag ik. Intussen hou ik mijn handen samen, omdat ze beginnen te trillen en het koud zweet me uitbreekt.
Jared zegt niets, maar staart me aan met zo’n pijnlijke blik in zijn ogen dat ik weet dat het onmogelijk goed nieuws kan zijn. Toch moet ik het horen.
“How long, Jared?”¯ vraag ik opnieuw, nu al veel dringender als ervoor.
Zijn gezicht vertrekt helemaal en ergens in mijn achterhoofd denk ik dat hij er nog nooit zo triest heeft uitgezien.
“Six months”¯, antwoordt hij dan zacht.
Hij zegt het zo zacht dat ik niet eens zeker weet of het wel echt is. Ik knijp in mijn handen om ze te doen ophouden met beven, maar het lijkt niet te werken. Hortend en stotend probeer ik te ademen, maar ook dat werkt niet. Hij gaat weg en ik moet hier blijven. Alleen. Voor zes maanden. Wanhoop borrelt zich op in mijn lichaam en ik reageer op de ene manier die mogelijk is, zonder dat ik instort. Met woede.
“Well, have fun then”¯, mompel ik en ik sta haastig op om de keuken te verlaten. Natuurlijk kan Jared het daar niet bij laten en dus volgt hij me naar de living.
“Please don’t say that”¯, hoor ik hem op smekende toon zeggen. Kwaad draai ik me naar hem om.
“What am I supposed to say then, Jared? You are the one who is leaving for SIX MONTHS!”¯
Die laatste woorden spuw ik er zowaar uit.
“I don’t know”¯, antwoordt hij wanhopig. “But this is not what I want either. You have to believe me, Alys.”¯
“Can’t you do something about it?”¯ vraag ik, nog altijd blij omdat de woede overheerst.
“I don’t know if I can arrange that”¯, zegt hij met spijt. “It’s the manager who deals with these kind of things.”¯
Kwaad en teleurgesteld staar ik hem aan. “Well if you don’t even want to try, maybe you should go already.”¯
Ik wil me weer omdraaien om naar boven te gaan, maar weer houdt hij me tegen. Hij draait me naar zich om en kust me vol op de mond, zodat ik aan de grond genageld sta. Zijn lippen glijden zacht en teder over de mijne en ik kan niet anders dan toegeven en meedoen.
Na een minuut laten zijn lippen me los, al kan dat niet van hem gezegd worden. Jared houdt me nog altijd stevig vast. Hij legt zijn handen om mijn gezicht en staart me diep in de ogen.
“I don’t want this either, Alyssa”¯, zegt hij luid en duidelijk. “I will do everything I can to stop it. I’ll try anything, I promise. I can’t leave you for six months. God knows, I would miss you too damn much. And not only you.”¯
Zijn zachte manier van spreken doet mijn woede helemaal smelten. Ik wilde ook niet kwaad op hem zijn, maar het is veel makkelijker om kwaad te zijn dan om me zo verloren en wanhopig te voelen. Helaas voel ik die emoties nu door mijn lichaam razen. Misschien kan hij inderdaad nog iets regelen?
“I’m sorry”¯, fluister ik zacht. “It’s just that.. the idea of not being with you for six months.. It’s unbearable.”¯
Weer kijkt hij me met zo’n liefdevolle blik aan dat ik mijn benen voel trillen. Wat moet ik toch beginnen als hij er niet meer is om me op te vangen. Voor ik het besef, rolt er een traan over mijn wang. Jared vangt ze op met zijn duim en streelt teder langs mijn ooghoek.
“I’ll try anything”¯, herhaalt hij nogmaals zacht.
Ik wil hem zo graag geloven, maar dat kleine stemmetje in mijn hoofd vraagt zich af wat er gaat gebeuren als hij het niet kan tegenhouden. Met veel moeite, vraag ik het hem.
“I don’t want to think about that yet”¯, antwoordt hij. “Let’s just wait what the manager will say tomorrow.”¯
Ik knik en probeer het ongeruste gevoel in mijn buik te negeren.
“I should continue with dinner”¯, zeg ik dan. Voorzichtig maak ik me van hem los om weer naar de keuken te gaan. Jared volgt me, maar houdt me al die tijd in de gaten. Het is echter moeilijk om te doen alsof alles in orde is, als er precies een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Gelukkig begint op dat moment Iana te wenen.
“Could you put everything on the table?”¯ vraag ik Jared, zonder hem aan te kijken. Hij knikt en ik ren zowaar de keuken uit om naar mijn dochtertje te gaan. Terwijl ik haar stevig tegen me aanhou om haar wat te troosten, voel ik de tranen in beekjes over mijn wangen glijden. Ik kan ze niet tegenhouden en dat wil ik ook niet. Alsof Iana weet dat ik het moeilijk heb, stopt ze met huilen en blijft ze gewoon stil in mijn armen. Ik druk haar kleine lijfje nog steviger tegen me aan.
Natuurlijk kent Jared me goed genoeg om te weten hoe moeilijk ik het heb en daarom is hij me ook dit keer achterna gekomen. Als hij ziet hoe stevig ik ons dochtertje vasthou, terwijl ik aan het huilen ben, breekt zijn hart zowaar.
“Honey”¯, zegt hij zacht, waardoor ik besef dat hij er is. Snel veeg ik mijn tranen weg. Ik wil niet tonen hoe aangedaan ik ben. Het zal voor hem ook al moeilijk genoeg zijn.
“It’s nothing”¯, snik ik nog wat na. “It will go away soon.”¯
“Please don’t pretend you feel strong, when you don’t. It’s okay to show your emotions.”¯
Hij neemt Iana van me over, zodat hij haar kan verschonen en zwijgend kijk ik toe. Als ik besef dat hij dit binnenkort misschien ook niet meer kan doen, voel ik de krop in mijn keel al terugkomen.
Jared sust Iana nog een beetje en legt haar dan terug in haar wiegje waar ze al snel weer in slaap valt. Daarna komt hij naar me om me terug vast te houden.
“Talk to me”¯, smeekt hij. Hij kan het niet verdragen om me zo aangedaan te zien.
“It’s just..”¯ hik ik, omdat de tranen weer terugkomen. “The mere thought of not being with you is enough to make me feel lost. I’m lost without you, Jared.”¯
Met een pijnlijke blik kijkt hij me aan. “You are not the only one.”¯
Hij zegt de woorden op zo’n serieuze manier dat ik alleen maar naar hem kan kijken. Jared kust me op mijn voorhoofd en houdt me dan dicht tegen hem aan, veilig en geborgen in zijn armen. Ik sla mijn armen rond hem, adem zijn geur in en laat de rest van de tranen zonder aarzeling over mijn wangen lopen.
Later die avond zijn we allebei in de slaapkamer. De sfeer is nog altijd vrij geladen. Ik heb er samen met hem nog wel over gepraat, maar aan de andere kant wil ik ook gewoon doen alsof het allemaal niet gebeurt. Alsof alles een slechte droom is.
Nu ligt Jared al klaar om te slapen in bed, terwijl ik me aan het omkleden ben. Zwijgend haal ik mijn slaapkleedje van onder mijn kussen en loop ik naar de kleerkast om al na te denken over wat ik morgen ga aandoen. Jared ligt op zijn zij en steunt op zijn elleboog. Al die tijd houdt hij me met een bezorgde blik in de gaten. Natuurlijk wilt hij ook niet weg van mij, maar op dit moment overheerst het schuldgevoel dat hij me pijn heeft gedaan. Kon hij alles maar terugdraaien. Had hij maar tegen zijn manager gezegd dat hij het er niet mee eens was. Op dat moment was hij echter te verdoofd geweest om te reageren. Ondanks alles glimlacht hij als ik mijn topje over mijn hoofd uitdoet. Hij denkt aan al die keren dat we samen in bed gezeten hebben om gewoon te praten. Wat een vrouw wel niet met een man kan doen. Jared vindt het soms zelfs leuker om me te doen glimlachen dan om me per se in bed te krijgen. Als ik gelukkig ben, is hij dat namelijk ook. Als ik mijn broek uitdoe, kijkt hij genietend naar mijn lange benen.
“Did I tell you you are beautiful today?”¯ vraagt hij met een duidelijke tederheid in zijn stem. Ik draai me naar hem om en ziet dat hij me bewonderend aankijkt. Een flauwe glimlach speelt om mijn lippen.
“I don’t think so”¯, antwoord ik. Ik waardeer zijn poging om me beter te doen voelen, maar weet dat ik pas gerust ga zijn als morgen blijkt dat het toch niet doorgaat. Ergens vind ik dat egoïstisch van mezelf, omdat ik weet dat hij graag toert, maar toch. Dit keer heb ik geen zin om eraan toe te geven. Als ik hem zo sexy in bed zie liggen, wil ik alleen maar zo dicht mogelijk bij hem zijn.
“Well, you are”¯, glimlacht hij. “I’ve always thought you were the most natural beauty I’ve ever seen.”¯
“Now you’re just exaggerating”¯, reageer ik met een speels lachje. Ik doe mijn bh vlak voor zijn ogen uit en zie met voldoening hoe hij geboeid toekijkt. Daarna laat ik mijn slaapkleedje over mijn hoofd glijden en wandel ik naar bed.
“Could you just hold me real tight tonight?”¯ vraag ik, terwijl hij de lakens aan mijn kant al opzij gooit, zodat ik kan plaatsnemen.
Omdat hij de trilling in mijn stem opmerkt, knikt hij enkel. Ik kruip naast hem en hij neemt me meteen in zijn armen. In stilte geniet ik van zijn warme lichaam. Hij wrijft troostend over mijn rug en kust me op mijn haren.
“You know”¯, breekt hij dan de stilte. “I’ve never cared about anyone as much as with you. I don’t want to see you like this and I feel so terrible because I’m the reason. I’m so sorry..”¯
Ik richt me even op en kijk hem dan in die mooie blauwe ogen die helemaal radeloos staan. Ik voel me een beetje schuldig, want dit is nu ook niet wat ik wil. Hem zien lijden is nog erger.
“Don’t apologize, Jared”¯, zeg ik zacht. “It’s not your fault. It’s only normal you have to tour again. After all, you are in a band. Besides.. you love to do it. Actually I’m feeling bad, because I’m making you feel guilty about something you love so much.”¯
“I do love touring”¯, bevestigt hij. “But I love you more. I hate that I’m doing this to you after all the support you have already given me with this.”¯
“I am your fiancée for a reason”¯, zeg ik plagend.
“I’m so glad you are”¯, grijnst hij terug. “I can’t wait until we can finally be husband and wife.”¯
Als hij die woorden zegt, besef ik ineens dat hij ook ontzettend veel van de voorbereiding moet missen als hij weggaat. Als hij terugkomt, is het maart en dan is het niet meer zo lang voor de bruiloft. En het is niet alleen de bruiloft die hij mist. Naar adem snakkend wurm ik me even los. Het zijn namelijk ook alle eerste dingen van ons dochtertje! Haar eerste stapjes, misschien al haar eerste klanken of woordje, haar eerste kerstmis en zelfs haar eerste verjaardag. Dit keer voel ik me niet enkel verdrietig maar ook in paniek. Het kan niet dat hij zoveel moet missen. Dat mag niet. Jared merkt de verandering in mijn stemming en kijkt me ongerust aan.
“Honey? What’s wrong?”¯
“You can’t leave”¯, stamel ik snel. “You can’t, Jared. Do you know how much you’re going to miss?”¯
Niet begrijpend kijkt hij me aan. “What do you mean?”¯
“Our wedding preparations for starters”¯, begin ik gejaagd te vertellen. “And that’s not even the worst thing. What about our daughter? You’ll miss everything! Her first steps, maybe even her first words and her first birthday! You can’t go.”¯
Jared had daar precies ook nog niet aan gedacht, maar ik zie hoe van slag hij is door mijn ‘ontdekking’.
“Damn it”¯, mompelt hij met opeengeklemde tanden. “You are right. I don’t want to miss any of that. The manager can’t do this. Shannon won’t let me either. I’ll fix it right away tomorrow.”¯
“How come you didn’t think about that?”¯ vraag ik verbaasd.
“I was too shocked when he talked about touring in Europe that all I could think about was how I would tell you and how much I would miss you and Iana. I couldn’t think beyond that.”¯
Zwijgend kijk ik hem aan. Ik zie hoe hij de nieuwe informatie verwerkt en intussen welt hoop op in mijn hart. Hij kan niet weggaan. Zijn manager zal dat toch wel begrijpen?
“You have to stay”¯, zeg ik dan ook om mijn hoopgevoelens te bekrachtigen.
“I know”¯, antwoordt hij. “And I will. He can’t make me leave.”¯
“No, he can’t”¯, zeg ik zacht. Ik voel me opgewonden. Het moet in orde komen. Jared kan echt niet vertrekken nu.
“I will fix things immediately in the morning”¯, zegt Jared nadenkend. “It will be allright.”¯
Opgelucht ga ik terug tegen hem liggen. “It has too”¯, zeg ik zacht. “We need you here.”¯
“I’ll do anything to stay with my daughter on her first birthday. And missing her first moments of everything is not an option.”¯
Ik kijk hem aan en hij lacht geruststellend. “It will be okay.”¯
Even ben ik helemaal van slag door zijn mooie glimlach. Ik buig me naar hem toe, mompel nog een ‘Oh Jared’, maar kus hem dan vol op de mond. Alle opluchting, hoop en paniek van de voorbije uren is erin te voelen. Daarna streelt hij teder het haar uit mijn gezicht.
“I love you so much”¯, zegt hij zacht.
Ik breng mijn hand naar boven om op zijn wang te leggen en glimlach.
“I love you too, Jared. I don’t know what I would do without you.”¯
“You’ll never have to find out”¯, zegt hij stellig en hij kust me op de lippen om me ook te overtuigen. Daarna draait hij zich weer op zijn rug en trekt hij me mee. Met een voldaan gevoel leg ik me weer dicht tegen hem aan. Het komt vast goed. Morgen gaat hij gewoon zeggen dat het niet gaat, omdat hij anders teveel van Iana zou missen. En de manager zal het vast wel begrijpen. Dat moet gewoon. Met die geruststellende gedachte val ik in slaap.
Reacties:
pfoe de liefde van je leven die verteld dat hij voor zes maanden weg gaat, maak dat maar eens mee
Is het geen idee dat ze met hem mee gaan?
Europa bekijken aan de zijde van Jared Leto ' mijmerd dromerig'
Wowwww!
Ik ben echt benieuwd naar wat er allemaal gaat gebeuren!
Wel zielig voor Alyssa! Ahh, lijkt me echt heel erg om dan 6 maanden zonder je liefde te zijn...
Hopelijk kan ze mee! Wat een ervaring zou dat zijn!
Snel verder! Dit is echt te gek!
Ik ben echt heeeeeeeel benieuwwwdd!
xxx Nadine