FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

3

“Is hij papa?”� vroeg één van hen.
“Nah, hij heeft lelijk haar,”� fluisterde de andere.
“Dus, waar is papa?”� vroeg de eerste weer.
“Ik weet het niet,”� zei de tweede schouderophalend en nam de hand van de andere engel.
Beiden staarden naar Tom met grote ogen.
“Wie zijn jullie?”� vroeg Tom en keek rond. “Waar zijn jullie ouders?”�
Ze haalde hun schouders op. “We zijn met oma.”� Eindelijk zei één van hen wat.
“Ja, oké. En waar is je oma?”�
“Jongens! Wat heb ik jullie verteld?”�
Een vrouw van middelbare leeftijd met bruine haren rende naar deze kleine engelen en greep hun handen vast.
“Niet weglopen,”� zeiden ze allebei in koor.
“Goed. Het spijt me,”� glimlachte ze naar Tom.
Hij haalde zijn schouders op. “Het is oké, denk ik.”�
“Ben jij Tom Kaulitz-Trümper?”� vroeg ze hem plotseling.
“Wel.”� Hij nam een stap naar achteren. “Wie vraagt het?”� Tom trok een wenkbrauw op en keek naar de vrouw en twee kinderen voor hem. Wat was hier aan de hand?
“Oh, het spijt me,”� glimlachte ze weer. “Mijn naam is Francizska Crimson,”� zei ze en schudde hem de hand, zelfs wanneer hij niet gereageerde.
“En ik ben Tobi.”�
“En Alex! Ik ben Alex,”� voegde de tweede blonde engel met een knik toe en duwde zijn broer.
“O-oké, en? Ken ik jullie?”�
“Nou, kunnen we ergens anders praten? Misschien binnen? Alstublieft?”� vroeg Francizska.
“Waarom? Wat is hier aan de hand?”�
“Tom? Waarom duurt het zo lang?”� Simone keek om de hoek. “Wat is er gebeurd?”� vroeg ze meteen toen ze het bleke gezicht van haar zoon zag.
“Mam, dit is-”� hij wees naar de vrouw voor hem. “Ik weet het niet, mam,”� gaf hij toe.
“Hallo, kan ik u helpen?”� vroeg Simone toen ze werd tegengehouden door de zijde van Tom.
“Hallo, mijn naam is Francizska Crimson.”� Beide vrouwen schudden hun handen. “Ik was benieuwd of we ergens anders konden praten dan hier bij de deur.”�
“Tuurlijk, maar waarover praten?”� vroeg Simone en keek naar Tom. “Heb je weer iets gedaan?”�
“Niets wat ik weet!”� verdedigde de jongen zichzelf.
“Oh, het is niet zo. Ik moet gewoon met je praten over deze twee duivels,”� glimlachte ze naar haar kleinzonen die hun favoriete spel speelden; tikkertje.
“Hoe zit het met hen?”� vroeg Tom en keek naar hen. Ze waren echt schattig; kort blond haar met een rode en blauwe pet op hun hoofd.
“U bent onze vader,”� zei één van hen plotseling. Die ene, die zich voorstelde als... Alex?
“Ik ben... WAT?”�
“Nou, kunnen we nu in privé praten, alstublieft?”� vroeg Francizska opnieuw en gaf Tom en Simone een wankele glimlach.

____________


“Alex, Tobi, wat zeg je dan?”�
“Dank u, mevrouw Simone,”� zeiden ze beiden en glimlachten naar haar met hun mond vol koek.
“Jullie zijn welkom, schatjes,”� glimlachte ze terug naar hen en wendde zich tot Francizska. “Dus, bent u gekomen om te zeggen dat deze twee Toms kinderen zijn?”�
“Nou... ja.”�
“Hoe weet je dat zo zeker? Hij is pas zeventien.”�
De twee vrouwen zaten in de eetkamer met de tweeling die van hun koek aten, het was hun favoriete chocolade koekje. Simone stuurde Tom en Bill naar boven om hun huiswerk te doen. Ze wilde niet dat ze hierbij waren.
“Mijn dochter, Abby, sliep met hem drie en een half jaar geleden.”�
“Belachelijk. Hij was pas veertien.”�
“Ja en mijn Abby was slechts vijftien. Maar het verandert niets over het feit dat ze het niet veilig deden. Ze werd zwanger en ze bracht deze twee,”� Francizska wees naar de tweeling, “op deze wereld twee en half jaar geleden.”�
“Ja, vast. En waarom is ze niet bij jou? Misschien kon Tom haar herinneren.”�
“Mijn dochter is dood.”�
Simone staarde naar haar. “Ik... Het spijt me, ik bedoelde...”�
“Ik weet het,”� Francizska gaf haar een kleine glimlach. “Het is... oké, denk ik. Het is een lange tijd geleden.”�
“Wat is er gebeurd?”�
“Nou, je weet wel, de bevalling van een tweeling is niet gemakkelijk voor vijftien jaar oud meisje. Ze bloedde veel en...”� Haar stem brak en haar ogen stonden vol tranen. “Het spijt me, het doet nog steeds pijn.”�
“Ik... ik begrijp het. Het spijt me zo.”� Simone gaf haar een tissue en kneep licht in haar hand.
“Oma? Kunnen we gaan spelen?”�
“Nee, Tobi. Zitten en eet je koek, oké?”�
“Maar oma...”�
Ze keek naar hen en beiden werden vrijwel meteen stil.
“Weet je wat, schatjes?”� Simone glimlachte naar hen. “Ga naar boven, eerste kamer boven de trap is Toms kamer. Ga naar hem toe, oké? Ik moet met jullie oma praten.”�
Als antwoord kreeg ze luid gepiep. Met een luide lach van de tweeling renden ze naar boven.
“Dus... vertel me alles.”�

____________

“Ik weet het niet, Billa! Wat als ze echt van mij zijn?”�
“Ik betwijfel het, Tom. Ze kunnen het niet zijn. Heb je ze gezien? Zij moeten drie jaar oud zijn. Het is gewoon onzin dat ze van jou zijn.”�
“Maar wat als ze van mij zijn? Wat moet ik doen?”� Tom zat op de rand van zijn bed met zijn hoofd verborgen in zijn handen. Hij was wanhopig. Ze keken net als hij en Bill toen ze klein waren.
“Het zal wel goed komen, Tomi.”� Bill die naast hem zat, omhelsde hem. “Je zult zien, ze zijn niet van jou.”�
“Zijn we het niet?”�
De kleine stem kwam uit de deur. Beiden keken ze omhoog en zagen twee jongetjes die daar stonden met grote ogen. Ze zagen eruit alsof ze elk moment in huilen uit zouden kunnen barsten.
“Hé maatjes, kom eens hier,”� zuchtte Tom en glimlachte toch naar hen. Zelfs al waren ze niet van hem, wilde hij niet dat ze zouden huilen. Hij heeft een hekel aan kinderen die huilen.
Ze liepen beiden naar hem en probeerden op het bed te klimmen. Tom lachte een beetje en hielp ze. Bill keek alleen toe.
“Je bent niet een papa?”�
“Alex, sush, hij zei het niet.”� Tobi schudde zijn hoofd en gaf zijn broer een blik.
“Maar...”�
“Hé, hou op, wil je? Ik weet niet of ik je vader ben of niet.”�
“Maar oma zegt dat je dat wel bent.”�
“En hoe weet je oma dat?”� Het was de eerste keer dat Bill sprak tegen de tweeling. Hij wist dat het belachelijk was, maar hij was bang van hen. Hij had geen idee waarom Tom zo kalm kon blijven.
“Ze weet het gewoon.”� Alex fronste zijn wenkbrauwen en keek naar Bill. “En wie ben jij?”�
“Dat is Bill. Mijn broer. Wij zijn net als jullie, hij is mijn tweelingbroer.”� Tom grinnikte naar Bill.
“Hij lijkt niet op jou.”� Tobi keek naar Bill en Tom, met zijn ogen wijd open.
“Ja, want we zijn ouder. Maar toen we net zo klein waren zoals jullie twee nu zijn, leken we hetzelfde.”�
“Nah, ik zag er beter uit,”� grijnsde Bill en trok aan één van Toms dreadlocks.
“Hé, papa?”�
“Ik ben niet...”�
“Waarom heb je lelijk haar?”� vroeg Alex door Toms zin heen.
“Ze zijn niet lelijk.”�
“Dat zijn ze wel!”� lachte Bill en won een kleine glimlach van de kleine tweeling.
“Nee, ze zijn het niet, einde van de discussie.”�
“Ze stinken?”�
'Wat? Nee!”�
“Dat doen ze wel, ik kan ze ruiken.”� Tobi knikte en gaf zijn broer een 'veelbetekenende blik'.
Bill en Tom lachten. Deze twee kleine duiveltjes waren leuk. “Dus ze stinken, je ruikt niets.”�
Alex stond op en schoof in de schoot van Tom. Hij snoof eraan en vervolgens trok hij aan de dreads. “Ze stinken niet, Tobi,”� zei hij teleurgesteld en ging zitten.
“Ik zei het je toch.”� Tom was nu aan het lachen. Ze waren gewoon te schattig. Hij hoefde zich zelfs geen zorgen te maken over het kleintje op zijn schoot.
“Ik wil dat jij mijn papa bent,”� zei Tobi plots. Tom keek hem aan en fronste zijn wenkbrauwen. Hij hield niet van de trieste blik op Tobi’s gezicht
“Hé, doe niet zo verdrietig maatje.”�
“Maar ik wil dat je mijn papa bent!”�
Kleine tranen begonnen over zijn wangen te kruipen en voordat Tom of Bill iets konden doen, waren de beiden jongentjes aan het huilen.
Precies op het moment dat Simone en Francizska de kamer binnen kwamen.
“Hé, wat gebeurd hier?”� Francizska nam Tobi in de armen en hij omhelsde haar om haar nek en huilde in haar shirt. “Wat is er mis, lieverd?”�
“Ze willen dat ik hun vader word,”� zei Tom hulpeloos en omhelsde Alex, die huilde in zijn schouder. “Hé makker, niet huilen. Ssh, je bent een grote jongen en grote jongens huilen niet,”� fluisterde Tom in zijn oren en veegde zijn tranen weg.
“Maar je zei...”�
“Ik zei dat ik niet weet of ik je vader ben.”�
“Maar...”�
“Geen gemaar, jongens. Wat heb ik jullie hierover verteld?”�
Tobias veegde zijn neus aan zijn lange mouw af en keek naar zijn oma. “Dat we papa niet bang mogen maken?”�
“Precies.”�
“Bill, kun je ze meenemen naar beneden, alsjeblieft? We moeten met Tom praten.”� Simone keek haar jongste zoon aan. “Alleen,”� voegde ze eraan toe toen Bill niet bewoog.
“Goh,”� hij zuchtte. “Oké, kom op jongens. Misschien kunnen we meer koekjes vinden.”� Beiden glimlachten naar hem en renden naar hem toe. Ze grepen elkaars handen beet en verdwenen.
“Ze zijn van mij, toch?”� vroeg Tom en slikte. Simone knikte alleen maar en ging naast hem zitten. “Maar... hoe?”�
“Weet je nog Abbygail Crimson?”�
Tom schudde zijn hoofd. “Moet ik?”�
“Ja, je moet. Ze was je zomerliefde drie jaar geleden.”�
Tom keek naar hen beiden. Abby, Abby... hij kende slechts één Abby.
“Wacht... Abby? Ze zijn van Abby?”�
Simone knikte.
“Dus je kent haar nog wel?”� Tom knikte. “Nou, ik moet je het hele verhaal vertellen.”� Francizska zuchtte en ging op de stoel zitten. Ze haalde diep adem en begon het hele verhaal over haar dochter te vertellen.

Reacties: