FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

4

“Papa? Mag ik bij je slapen?”�
“Alex, waarom zou je-”�
“Ik ben Tobi, papa.”� Een onschuldige glimlach speelde rond zijn lippen.
“Oh, sorry. Nou, Tobi, waarom zou je bij me willen slapen?”�
Tom gaf hem zijn kleine tandenborstel en zette zijn eigen tandenborstel in zijn mond.
“Omdat... ik...”�
“Poets eerst je tanden, Tobi, dan praten.”�
“Oké.”�
Tom glimlachte en keek toe hoe hij deed wat hij moest doen, poetste daarna pas zijn eigen tanden en spoelde zijn mond.
“Dus...”� Tobias deed hetzelfde als Tom, zelfs toen de tandpasta overal zat en glimlachte naar hem. “Ik ben bang 's nachts. En Lexi, ook. Oma zegt dat we... n... n... Ik weet het niet, dat woord, papa,”� zuchtte hij treurig.
“Nachtmerries?”� hielp Tom hem en Tobi knikte.
“Wat is het?”�
“Slechte dromen, buddy. Oké,”� Tom zuchtte. “Jullie twee kunnen vanavond bij mij slapen. Maar alleen vanavond, oké? Weet je, je moet terug naar huis gaan met je oma, hè?”�
“Ik wil niet.”� Tobi liet zich optillen door Tom en hij knuffelde hem.
“Wat?”�
“Ik wil niet bij je weg, papa. Ik hou van je.”�
Tom staarde hem aan. “Nah, je houdt niet van me. Je ontmoette me slechts een paar uur geleden.”�
“Ik hou van je,”� fluisterde Tobi ergens in zijn nek. Tom zuchtte. Dit ging niet goed eindigen. Zelfs al kenden ze hem slechts een paar uur, waren ze nu al onafscheidelijk van hem.
“Oké, we zijn er.”� Tom legde hem neer op zijn eigen bed en glimlachte naar hem. “Waar is je broer?”�
“Met oma. Hij is al de hele tijd met haar samen, papa. We houden van haar. Oma is mooi, omdat ze met ons speelt. Vertel je ons een sprookje? Oma vertelt ons er elke avond één.”�
“Een sprookje? Ik ken er geen, vriend.”� Tom ging op de rand van het bed zitten en streelde Tobi’s blonde haren. “Maar misschien weet je oom Bill wat. Wil je dat ik het hem vraag?”�
“Yeeesss!”�
“Oké, oké, maar stoppen met schreeuwen. Ik ga je broer en Billa halen en dan zijn we er weer, oké?”�
“Nee.”�
“Nee?”�
“Nee,”� herhaalde Tobi en staarde naar Tom. “Ik wil niet alleen zijn. Ik ben bang, papa.”�
Tom glimlachte. “Oh Tobi, het is oké, niemand en niets gaat je hier pijn doen. Vertrouw je me?”� Hij streelde zijn haar nog meer. Ze waren zo zacht. Tobi keek naar hem en uiteindelijk knikte hij. “Goed. Dus, ik laat de lichten aan en in een paar minuten zijn we weer terug. Vind je dat goed?”�
Tobi keek alsof hij aan het denken was. “Nou, kan ik slapen met mijn teddybeer?”� Tom glimlachte en knikte.
“Natuurlijk kan dat. Ja, goed. Ik ben zo terug.”� Het was gewoon een pure instinct, maar hij boog zich voorover en kuste zijn kleine voorhoofd.
Tom stond op en langzaam verliet hij zijn kamer. Hij liet de deur open zodat Tobi niet helemaal alleen bang hoefde te zijn in de kamer. Hij ging naar beneden waar hij in de keuken alleen zijn moeder en Bill vond.
“Hé.”�
“Hé.”� Simone keek hem aan. “Gaat het?”�
“Zeker.”� Tom ging op de stoel zitten en zuchtte eens ​​diep. “Waar is Alex?”�
“In bad met Francizska. Zij moeten bijna klaar zijn.”�
“Oké.”� Tom zuchtte en verborg zijn hoofd in zijn handen. Alles zat goed met de jongens, alles was heel goed, ze waren zo cool, hij hield al van hen. Maar in tijden zoals deze, als de jongens niet bij hem waren voelde hij zich zo klein en wanhopig. Hij was zo bang, bang voor wat hij moest doen. Hij was pas zeventien, hij kon geen vader zijn.
Tom voelde een zachte hand op zijn schouder. Hij zuchtte, zijn moeder was de coolste persoon die hij kende. “Schat, het komt weer goed. Je zult het zien.”�
Ja, zeker dat het goed zou zijn. Maar wanneer? Het was zaterdagavond, nog een dag en hij zou weer terug zijn op school. En hij had de kleintjes beloofd dat hij ze mee zou nemen naar het park morgen. Wat moest hij doen? Iedereen zal hen zien. Hij kon dit niet toestaan. Niemand mocht ooit weten dat hij vader was. Vader van een tweeling. ‘Maar tuurlijk, het zou wel goed komen,’ dacht hij sarcastisch.
“Niet waar, mam,”� wist hij op het laatst te zeggen.
Zijn moeder zuchtte. Eén ding was zeker, ze was nog steeds boos vanwege zijn logeerpartij bij Mike, maar ze kon gewoon niet boos op hem blijven. Tom was haar kleine jongen, maakte niet uit dat hij al groter was dan haar. Hij was nog steeds haar kleine zoon en het deed pijn hem zo te zien.
“Je zult zien, het zal zichzelf toch op een andere manier sorteren.”� Ze streelde zijn dreadlocks; oh, wat had ze hen gehaat. “Je weet dat ze hier niet voor altijd kunnen blijven. Slechts voor een paar dagen. Tuurlijk kun je ze nog steeds zien nadat ze zijn vertrokken,”� zei ze en raakte zijn wang, “maar ze zullen weer gaan.”� Ze vond het ook niet leuk. Alex en Tobi waren haar kleinzonen of ze het nou leuk vonden of niet en ze waren zo schattig en mooi, ze vond ze eigenlijk wel leuk. Maar het maakte niet uit, haar kindje kon geen vader voor hen zijn. Hij was te jong.
Voordat Tom kon reageren kwam Francizska met Alex in haar armen naar de keuken.
“Hallo, papa.”�
Tom glimlachte. Het was allemaal zo nieuw voor hem, maar nog niet zo natuurlijk. “Hé, Alex. Klaar om naar bed te gaan?”�
Alex knikte en Francizska plaatste hem in Toms schoot. “Ja, papa,”� zei hij uiteindelijk met de grootste glimlach die Tom ooit had gezien. Hij was zo schattig. “Is Tobi daar?”�
“Hij wacht op je, jongeman,”� zei Tom glimlachend en stond op. “Laten we iedereen welterusten zeggen.”�
Alex’ glimlach werd nog helderder toen hij zei: “Goede nacht oma, goede nacht mevrouw Simone en goede nacht, Billa.”�
Alle drie glimlachten naar hem en wensten hem welstrusten.
“Oh.”� Tom stopte in de hal. “Billa, kom je met ons mee? De jongens willen een sprookje.”�
“Ja!" Een luide piep ontsnapte aan Alex’ lippen en zorgde ervoor dat Tom opsprong. Hij dropte hem bijna op de grond toen Alex in zijn handen klapten.
“Je bent te luidruchtig, kleintje.”� Tom strook langs zijn kleine neus en Alex grijnsde naar hem voordat hij hem strak om zijn nek knuffelde.
Simone, Bill en Francizska lachten. “Kom op, jongens.. Tobi is op ons aan het wachten.”� Bill glimlachte om zijn kleine neefje - raar om te weten, hij had neven - en ging naar boven.
“Papa?”� Een klein stemmetje kwam vanuit zijn eigen kamer en Tom glimlachte. Misschien was dit hele gedoe een beetje vreemd en ja, misschien was hij zo fucking bang en verward, maar man, Tom vond deze kleine blonde engelen zo leuk.
“Ja, Tobi, wij zijn het.”� Tom stapte als eerste in de kamer en legde Alex rechts op het matras naast zijn broer. Alex schoof onmiddellijk dichter naar Tobi, onder Toms deken. Nu zagen ze er hetzelfde uit en Bill zag eruit als een kind. Tom scherpte zijn borst aan.
“Nou, ik hoorde dat ik jullie twee een sprookje moest vertellen?”� vroeg Bill en ging op het bed van zijn broer zitten. Beiden knikten hun hoofd hevig. Bill gaf hen een brede glimlach. “En welke moet het worden?”�
Hij trok zijn benen in en ging in kleermakerszit op het bed zitten. Tobi en Alex leken een harde tijd te hebben met denken, maar uiteindelijk keken ze beiden naar Bill.
“Weet u die ene over die zeemeermin?”�
“Ariel,”� voegde Tobi toe en ze keken allebei hoopvol naar Toms broer. Tom grinnikte toen hij in de deuropening stond, hij was blij dat Bill voor een tijdje met de kleintjes om kon gaan.
Toen hij ze alleen liet in zijn kamer, kon Tom Bill horen praten over de roodharige zeemeermin, genaamd Ariel. Hij glimlachte naar zichzelf toen hij in de badkamer verdween. Dat was wat hij nodig had op dit moment; een warme douche.

____________


Hij stond daar, in bad, onder het hete water. Zijn gedachten renden op snel tempo door zijn hoofd alsof ze nooit meer zouden stoppen. Tom was echt in de war. What the hell? Wat was er gebeurd vanmorgen? Was alles echt gebeurd met hem? Was dit gewoon een slechte droom of was het de waarheid dat in zijn bed twee kleine jongens lagen, zijn zonen en zijn eigen broer die ze een goede-nacht-verhaal vertelde?
Het kon niet waar zijn. Hij kon hun vader niet zijn. Het kon niet waar zijn! Hij was pas zeventien. En overmorgen moest hij terug naar school. Hij kon het niet aan tegenover zijn domme klasgenoten. Hij kon hun vader niet zijn. Hij was niet volwassen genoeg om een ​​vader te zijn.

Tom trok wanhopig aan zijn natte dreadlocks. Het kon hem zelfs niet schelen dat ze helemaal nat waren geworden. Het maakte hem nu niet uit en uiteindelijk moest hij ze toch insmeren met wax. Het kon hem niet schelen, het was niet zo’n grote deal toch? Gewoon een beetje water. Maar nu, nu was hij zo fucking bang. Hoe kon hij omgaan met die twee? Hij had geen idee.
Maar een ding wist hij het zeker; bijna vier jaar geleden, moesten hij en Abby een condoom gebruikt hebben. Dat was zeker. Als ze gewoon niet zo dom waren geweest, zo geil en gevangen in dat ene moment, zou hij hier niet zijn, in deze problemen. Maar wat was gebeurd was gebeurd en hij moest het doen met het heden.
Maar nee, hij kon zeker niet hun vader zijn. Zelfs al was een deel van hen al een deel van hem - misschien al te veel - hij was blij dat ze snel weg zouden gaan. Slechts een paar dagen en ze zouden weg zijn.

Hij liet het water weglopen en stapte uit de badkuip. Tom pakte een handdoek en vouwde die om zijn middel. Hij keek naar zichzelf in de spiegel, hij zag er verschrikkelijk uit. Hij had niet zo veel geslapen als hij wilde en toen hij gedwongen was om de hele dag te spelen met zijn... Nee, ze zijn niet zijn zonen, maakte niet uit hoe leuk hij ze vond. Einde verhaal!
Hij zuchtte en ging terug naar zijn kamer. De enige bron van licht was een lamp op zijn nachtkastje. Tom ging naar zijn lade en nam een paar schone boxers. Hij legde ze op zijn heupen en gooide de handdoek op de grond.
“Ze wilden je weltrusten zeggen, maar ik denk dat ze te moe waren,”� een fluistering kwam van de andere kant van de kamer. “Ze vielen slechts in enkele minuten in slaap nadat je weg was gegaan.”�
Tom knikte alleen maar, zijn ogen verlieten zijn lade niet.
“Gaat het wel goed, Tomi?”� Bill kwam langzaam naar hem toe en met zijn zwart gemanicuurde hand kneep hij in Toms schouder. Hij maakte zich zorgen om zijn oudere broer.
“Ik weet het niet, Billa.”�
Bill zuchtte en sloeg zijn armen om Toms middel, zijn wang tegen zijn rug. Hij voelde Toms verwarring, angst, al zijn emoties. Hij was zo gespannen onder Bills knuffel.
“Het zal wel weer goed komen, je zult het zien Tom.”�
Tom kreeg een kleine glimlach en knikte. Hij kon alleen maar hopen dat het wel zo goed zou komen zoals iedereen hem beloofden. Maar wie weet wat morgen zou brengen?
Hij omhelsde Bill dichter naar zich toe en sloot zijn ogen. Morgen kon niet snel genoeg komen.

Reacties: