FanFic.nl

I Remember You (BK)

34

Als een soort bezetene staat Tom te zwaaien en te zwoegen voor de zwarte bus. De zwarte bus die mij, m'n geluk een volle 3 dagen wegneemt. 3 dagen zonder Alice. Verdrietig laat ik mijn hoofd op het stuur zakken en zie nu enkel nog een zwart, klein stipje in de verte. Daar gaat ze dan...op weg naar Grand Canyon. Waarom verdomme aan de andere kant van de wereld? Of ja, andere kant van het land! In Tucson zelf hebben ze toch ook prachtige landschappen om te tekenen of whatever.

Geïrriteerd slaat het blonde ziel zijn handen op het dashboard. Het is ontzettend moeilijk om afstand van haar te nemen, alles liep nu juist zo vlotjes. Hij had al bedacht om haar achterna te reizen, maar wie zou daarmee akkoord gaan? Dat zijn 3 kostbare dagen zonder inspiratiebron! Geschrokken kijkt hij op als er geklopt wordt op het raampje. Tegen zijn zin schuift hij het raam naar onder en staart verdoofd voor zich uit. 'Wat?' De koelheid in zijn stem ontglipt de tweelingbroer echter niet, waarbij hij het voorzichtiger zal moeten aanpakken.

'Klungel! Waarom zit je hier te janken in je stomme auto, ipv haar eens even liefdevol uit te zwaaien?' gilt hij uit. Het lag duidelijk op zijn lever, want voorzichtig komt het totaal niet over. Hij gaf wel om Alice, maar dan op een andere manier dan zijn broertje. Ze had iets, wat niemand had. Het trok hem zo aan, ook al wist hij dat het geen verliefdheid was. Toch zei hij het, niet wetend hoe hij het onbeschrijfelijke zou moeten verklaren. Als de blonde jongen zich tot hem draait, zakken zijn eerst zo stoer, opgezette, schouders meteen omlaag. Door woede en onbegrip had hij niet eens gemerkt dat zijn broertje er totaal niet blij uitzag. Hij huilde.


De kleine traantjes rolden tot over zijn kin en spattend uiteen op zijn donkere jeans. 'Billchen..' mompelde hij bezorgd en trok zonder aanwijzingen, het portier open. Hoe lang was het geleden, dat hij hem nog zag huilen? Hoogstens, 3 jaar geleden. Da herinnerde hij zich nog goed! Toen voelde hij zich zo eenzaam en verlaten, alsof hij eigenlijk geen enkele reden had om te leven. En net zoals toen sloeg hij snikkend de armen om zijn grote "broer" heen. Het kon hem niet schelen dat iedereen hun zag, hij had het nodig en wel nu!

Vervolgens verzette de jongen zich naar de passagiersstoel en ging Tom zelf rijden. Zijn eigen auto bleef staan op de parking, maar die zou hij morgen wel komen ophalen. Met halfgesloten ogen keek Bill over de asfaltweg heen. Peinzend aan het enge tafereel, dat hij zou moeten opvolgen, vanaf nu.

Niet meer lachen met haar grapjes.
Niet meer knuffelen als een beertje.
Niet meer kussen wanneer je maar wilde.
En zeker niet meer als kussen dienen, bij het slapen.

Thuisgekomen beende hij meteen de trappen op, zonder nog maar naar iemand op te kijken. Schuldig om zijn uitbarsting net, keek hij hem na. 'Wat is er met hem gebeurd?' fluistert Charlene bezorgd. Zuchtend ging hij zitten en vertelde over zijn gemis. Ze bekeek hem vol verbazing aan. 'Het zijn toch maar 3 dagen?' kermt ze zacht. '3 dagen te lang, als Bill ergens aan gehecht is, laat hij dat zeker niet graag los. Net als nu.' Niet begrijpend kijkt ze hem aan. Hij neemt een biertje uit de koelkast en neemt haar mee naar de tuin. Gek om zo te praten met haar ouders, maar het lijkt gewoon of dat mijn vrienden zijn. Deze mensen kun je echt vertrouwen.

'Bill is al zijn hele leven op zoek naar haar, en nu heeft hij haar gevonden. Het is misschien absurd om te zeggen, maar hij denkt soms aan super gekke dingen!' Geïnteresseerd kijkt ze hem aan, maar ook bezorgd, ze wist helemaal niet dat Bill zo'n gevoelige jongen was!
'Welke gekke dingen, zijn dat dan?' vraagt ze voorzichtig.
'Nou, enkele dagen geleden kwam hij naar me toe, voor een broer tot broer gesprekje, hij was...' hij stopt en tuurt naar de kalige bomen in de verte. 'Hij dacht dat Alice niets meer in hem zag.' Ze schraapt haar keel en glimlachend kijkt Tom op. 'Echt waar! Je had zijn gezicht moeten zien! Ik heb nu nog altijd geen idee, waar hij dat vandaan haalt, maar hij denkt er constant aan. Hij is vreselijk onzeker.' Lachend tikt ze tegen zijn gespierde arm aan.

'Bill versus onzeker? Dat is net als kaal zijn en je haren borstelen.' Grinnikend dronk hij een slokje van zijn flesje. 'Inderdaad ja, maar ik maak me zorgen.' Gelijk vergaat het gelach van beiden. 'Ik weet wel dat hij niets doms zal doen, maar hij is ook vreselijk koppig! En als hij afstand zal nemen van Alice, geloof ik niet dat dat goede gevolgen zal hebben. Voor beiden.' De vrouw knikt begrijpend en bijt op haar lip.
'Weet je dat ik haar nog nooit zo gezien heb bij een jongen?'
'Is Bill niet de eerste dan?' vraagt hij verbaasd. Lachend schud ze het hoofd. 'Ze heeft er eentje voor hem gehad, maar de liefde leek niet echt wederzijds en dan ook nog een echte relatie van zo'n 7 jaar geleden.' Benieuwd kijkt hij haar aan. 'Vertel.'

'Fijne jongens, alletwee! Maar niet wat ze zocht, dat zag ik aan haar, ze voelde zich niet altijd op haar gemak en had het gevoel dat ze niet genoeg gaf om hen gelukkig te stellen. Maar in Bill's buurt? Het lijkt wel of ze hem al jaren kent, steeds met die glimlach en dat geliefkoos. Ik wordt er zelf gelukkig van, volgens mij heeft Bill waanideeën! Ze laat hem niet, voor niets binnentreden in haar wereld. Ze is echt verliefd tot over haar oren!' zegt ze zelfzeker. Zeker van haar woord.
'Leg dat maar eens aan hem uit! Met hem wil je echt niet in discussie treden over zulke zaken.' Hij haalt zijn schouders op en voelt zijn gsm vibreren. Meteen vist hij die uit zijn broekzak.
Zonder kijke weet hij dat het Bella's nummer moet zijn en klikt het bericht met een grote grijns open, hopend op een lief gedichtje...


Tommie,

Heb jij enig idee, wat er met
Bill en Alice aan de hand is?
Ik vroeg haar ernaar en
plots begon ze te huilen!
Ik weet niet wat ik moet doen!
Ze stopt echt niet met huilen
en jammeren! Help xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.