FanFic.nl

I Remember You (BK)

35

Ik loop door het hoge gras, het hoge natte gras. Verschillende stengels klemmen zich vast aan mijn benen. Wat verbaasd door de locatie kijk ik om me heen. Groen...groen....en nog eens groen. Ik houdt wel van de natuur, maar wat doe ik hier nu? 'Alice!' De stem klinkt als muziek in mijn oren. Het blonde haar komt in mijn vizier en lachend ren ik erop af. Maar hoe dichter ik kom, hoe verder hij lijkt te staan. 'Bill, wacht!' roep ik en sleur me door het gras heen. 'Ik ga weg.' klinkt het plots, en als verstomd blijf ik staan. 'Waarheen?' Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. 'Jij wilt me niet dus ga ik weg.' Hij kijkt op me neer met een droevige blik, vol pijn en verdriet. Heb ik dat echt gezegd dan? 'Nee! Blijf, ik wil niet dat je gaat!' gil ik en loop verwoed verder. Langzaam aan, wordt de omgeving donkerder en verdwijnt het gras onder mijn voeten. We bevinden ons in een zwart gat, zonder geluid, zonder beeld.
Bill staat dicht tegen me aan en ik voel zijn warmte om mijn lichaam cirkelen. 'Ik hou van je.' De fluisterende woorden worden onderbroken door een harde snik. 'Bill, wat is dit allemaal? Je maakt me bang.' Plots laat hij me los en loopt naar achteren. Geschrokken kijk ik in zijn betraande ogen. Zijn make up hangt tot op zijn kin uitgesmeerd en hij ziet er bleekjes uit. 'Het spijt me..' mimen zijn lippen, voordat de afgrond hem opslokt. 'BILL!!' gil ik snikkend en ren naar de rand. Hij valt neer in de diepte met een gekwetste blik op zijn gezicht.
Ik had er moeten zijn! Ik had naar hem moeten luisteren! Verdomme!


'Alice..'



'Alice, wordt wakker.'


'Please, help me, iemand dan?'


'ALICE!' Gevolgd door een dreun. Ik sper mijn ogen wijd open en zie plots Bella's bange gezicht boven me zweven. Waar ben ik nou? Waar is Bill? BILL! Ik schiet overeind en zie mensen om me heen zitten die ik vaagjes ken. Verschillende landschappen schieten voorbij langs mijn ogen. 'Je maakt me verdomme ontzettend bang met je gedrag! Vertel op!' gilt ze me toe. Ik voel iets nat's druipen op mijn hand en voel aan mijn wangen. Ze zijn helemaal nat en nu voel ik pas hoe mijn ogen prikken. De droom was volgens mij nogal realistisch.
'Waar is Bill?' fluister ik hees. Haar kwade blik verandert naar hopeloos en zielig. 'Bill is hier niet, Alice.' Met grote ogen kijk ik haar aan. 'Waarom niet dan?' vraag ik benauwd. Ik kan toch niet zomaar ergens heen gaan zonder hem? 'Thuis, we zijn op 3 daagse met de academie, naar de Grand Canyon, weet je nog?' Hoofdschuddend kerm ik zielig. 'Wat is er?' vraagt ze bezorgd. 'Ik moet naar Bill toe.'
Verbaasd kijkt ze me aan. 'Maar dat gaat niet, we zijn er bijna.' brengt ze uit met een hoog stemmetje. 'Wel, dan brengen ze mij maar terug!' en ga opstaan.

'Alice!' gromt ze en trekt me terug neer. 'Wat is dat met Bill en jou? Jullie doen beiden hartstikke vreemd!' Ze legt haar hand op mijn arm en kijkt me veelbelovend aan. Ze wacht duidelijk op uitleg. Maar wat moet ik zeggen? Ik wil gewoon bij Bill zijn, ik had nooit mee moeten gaan. 'Ik mis hem, ik moet nu meteen terug.' mompel ik waardoor ze gaat zuchten. 'Kom op, het zijn 3 dagen, je kan toch wel 3 dagen zonder hem hé!' Ze brengt het zo sarcastisch over, alsof het helemaal niet erg is. Langzaam voel ik hoe de bus stopt en schiet ik uit mijn stoel. Als ze mij maar belachelijk gaat maken, hoef ik het ook niet meer. Ze roept me, maar ik verdwijn allang op zoek naar JP.


De lange man, heeft een hoed op en kijkt vertedert naar het uitzicht. Meteen ren ik op hem af en trek aan zijn arm. 'Ik moet naar huis terugkeren.' eis ik. Lachend kijkt hij me aan en woelt door mijn haren. 'Alice toch, we zijn hier net, je zult moeten wachten tot over 3 dagen.' Ontzet sla ik zijn hand van me af, waardoor er een onbegrijpelijke blik op zijn gezicht terechtkomt. 'Ik moet naar Bill, nu meteen, ik wil hier niet zijn!' zeg ik kwaad, waarom vind iedereen dit grappig? 'Alice, hou toch eens op! Het zijn maar 3 dagen hoor, niet je hele leven, vriendjes komen en gaan.' gromt hij geïrriteerd.

Ik wil hem iets zeggen, maar ik ben te verbijsterd. Vriendjes komen en gaan? Is dat echt zo? 'Alice, waar ben je mee bezig, kom nu gewoon lekker lol trappen, Bill zal je wel bellen of zo.' zucht Bella die me lachend wegtrekt. Woedend sla ik haar van me af.
'Je begrijpt er niets van!' gil ik uit. Geschrokken deinst ze naar achteren. Ik voel tranen opwellen, en zeker omdat ik in een totaal ander gedeelte van Arizona zit. Maar ook omdat ik die mooie blonde lokken die tot Bill behoren niet kan zien. 'Ik moet nu naar Bill! Ik kan niet zonder Bill! Als jullie me maar blijven uitlachen wel, richt dan lekker samen een clubje op!' schreeuw ik haar toe en draai me om naar de uitgang van het park.

Mijn tranen vermenigvuldigen zich en ik stamp hevig door. Ik mis hem nu al en ik ben nog geen 10 uren van hem verwijderd. Dit hele gedoe was ook zo ontzettend stom! Aan de overkant staat een bus en snel ren ik daarheen. Hijgend stap ik op en kijkt de chauffeur me verbaasd aan. 'Rijd..je terug naar Tucson?' vraag ik en haal mijn kaartje tevoorschijn. 'Ik rijd tot aan Phoenix, vanaf daar zul je een andere bus moeten nemen, vrees ik.' Ik knik en laat me neerploffen op een van de banken. Hij vertrekt vrijwel meteen en ik zie nog net hoe Bella uit het park rent. Pfff, krijg de tering!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.