FanFic.nl

I Remember You (BK)

36

Na zo'n 6 uren te zitten wordt ik afgezet aan een snackbar die eenzaam op de baan naast mij ligt. 'De bus naar Tucson, komt om het uur, dus je zult nu een halfuur moeten wachten erop.' glimlacht de buschauffeur me toe. Ik bedank hem en stap af. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al 8 uur 's avonds is. Het wordt aardig donker en snel been ik dat restaurantje binnen. Ik hijs mijn kap op m'n hoofd en houdt goed de overkant van de straat in de gaten. Er zitten een paar vieze mannetjes, dus zet ik me aan de toog, veilig bij de serveersters. 'Wat kan ik je brengen?' vraagt de oude vrouw me vriendelijk. 'Een warme choco, zou me wel goed doen.' lach ik bibberend. Ze knikt grinnikend en even later kan ik me heerlijk verwarmen. Wel balen dat ik die gsm niet uit mijn koffer heb gehaald, ik kan het enkel redden met 10 dollar en een kauwgum stukje.




'Bill,..' Negerend loop ik door en ga op zoek naar een warme trui in mijn kast. 'Laat haar toch, er is vast niets..'
Met een klap sla ik de kast dicht, wat hem doet zwijgen. 'Zeg me niet wat te doen, Tom!' werp ik hem vijandig toe. Ik trek de trui aan en zoek nu nog een muts en handschoenen. Waar heb ik die rot dingen nu weer laten slingeren? Gehaast trek ik mijn boots aan en kijk vluchtig op mijn gsm. Na 5 berichten stuurt ze me nog steeds niet terug! Er moet iets gebeurd zijn. 'Ga je mee of..' Op dat moment gaat Tom's gsm af. 'Bella?' Hij neemt op en ploft op mijn bed. Zijn eerst zo stralende lach, verandert naar ongeloof en een bange indruk. Zeg alsjeblieft dat het niet waar is hé! Hij legt af en schiet van het bed.

'Voortmaken!' gilt hij uit en stormt door de gang. Verbaasd kijk ik hem na, maar schiet al snel in actie. Charlene en Bjög die gezellig tv liggen te kijken, schrikken op. 'Wat is er aan de hand?' vraagt ze meteen. Panikerend kijk ik Tom aan, die gevreesd naar hun loert. 'Ehm...er is iets voorgevallen.' mompelt die met trillende stem. Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Wat? Is het met Alice? Wat is er gebeurd?' vraagt de moeder voor ik iets kan uitbrengen. 'Ze ehm...ze is weg.' fluistert hij. 'Waarheen?' vraag ik bang, voor het antwoord dat ik zal krijgen. Hij laat zijn hoofd zakken en ik kan de bezorgdheid aflezen in zijn ogen. 'Tom!' roep ik kwaad en geef hem een duw. De tranen prikken in mijn ogen en Charlene slaat een hand voor haar mond.
'VERDOMME, VERTEL OP!' gil ik snikkend, waardoor Tom me kil aankijkt. 'Ze weet het niet Bill, ze is weggelopen uit het park en zou een bus genomen hebben, richting niemandsland!'

'Je..ze weet.. je maakt...een grapje..toch?' moeilijk breng ik de woorden uit en kijk met betraande ogen een ander kant op. 'Bill.' een zachte hand ligt op mijn schouder. Ik schud mijn hoofd, ze mogen me niet zien huilen, al is dat nu wel al te laat. 'We gaan haar zoeken.' spreekt Tom dan vastbesloten en neemt mijn hand. 'Kom, we gaan!' zegt hij dominant. Zonder mijn hoofd te draaien loop ik de deur uit. Ik schaam me dood, sta ik al voor paal bij haar ouders. Wat moeten ze nu niet van mij denken! Verdomme, ik verpest ook altijd alles!

'Bill, niet huilen.' fluistert Tom me zacht toe en draait zich tot mij. Zielig kijk ik hem in de ogen en voor ik het weet slaat hij zijn beschermende armen om me heen. Ik vind het fijn als hij dit doet, het doet me kalmeren op een manier dat niemand anders dat kan. 'Misschien...zie ik haar nooit meer...ik ben zo waardeloos.' snik ik harder en voel zijn grip versterken.
'Je raakt haar niet kwijt Bill! Ik moet je helaas bevelen nu onmiddellijk op te houden met huilen en jezelf zo af te breken!' roept hij uit. Hij trekt me van zich af en houdt me op en afstand. Met bange en geschrokken ogen staar ik mijn broer aan.

'Je bent alles behalve waardeloos! Alles behalve dat! De halve wereld houdt van ons, en dat komt door jou! Jij hebt ons naar de top gebracht Bill, onze droom werkelijkheid gemaakt. Snap dat nu toch eens, please.' smeekt hij verbeten. Koppig kijk ik naar een punt ver naast hem, zodat ik hem niet onder ogen moet komen. 'Ik kan enkel goed zingen, da's alles.' Zijn grip versterkt en schud me door elkaar. 'Jij verdient een pak rammel kameraad!' Met getuite lippen kijk ik naar de paardenstal een eindje verderop. 'Bill, luister naar Tom!' beveelt hij me en legt zijn vinger op mijn kin, zodat ik hem moet aankijken. 'Alice houdt van je, en ze laat jou niet stikken! Ze is weggelopen omdat ze naar jou toe wil komen, ze kan ook niet zonder jou. Ze is speciaal voor Jou weggelopen om terug te keren!' Hij probeert tot me door te dringen, maar ik moet hem teleurstellen. 'Misschien liep ze wel weg, omdat ik zo vreselijk was tijdens het afscheid, of omdat ik zo'n idioot ben die huilt als een baby.' grom ik en ruk me los om in de auto te stappen.

Grommend komt hij naast me zitten en rijdt de oprit af. We zwijgen beiden en turen over de baan heen. Waar in godsnaam kan ze heen gaan? En dan nog met dit weer en zo laat! Weet ze überhaupt wel wat er allemaal kan gebeuren eens de zon ondergaat? God, ik mag er niet aan denken. 'Bill, focussen, wil je!' gromt hij boos. Meteen ben ik weer scherp en ga op zoek naar Alice.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.