FanFic.nl

I Remember You (BK)

37

Langzaam gaat de tijd voorbij, maar ik zit nog steeds aandachtig naar de wegen te gluren. Er zijn al 20 minuten verstreken, dus nog zo'n 40 te gaan. De vrouw vult mijn choco weer bij en gaat dan een hamburger bakken voor die viezerik aan tafel nr.23. Ik zou eigenlijk Bill moeten bellen!
Onee, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Bella zal een heisa gemaakt hebben en misschien is hij nu wel naar mij op zoek! Oh, ik ben toch zo oliedom, idioot! 'Zou ik een telefoontje mogen plegen?' vraag ik aan een andere medewerker. Ze knikt en wijst naar de hoek van de ruimte waar een toestel staat. Ik loop ernaartoe en zie plots achter mij, een Range Rover oprijden. Of ik denk dat het een Range Rover is. Zijn dat nu 2 personen? Misschien zijn het wel Bill en Tom. Ach, welnee, er zijn wel meerdere personen die hier een Range Rover hebben als wagen.

Zuchtend draai ik mijn rug naar de deur toe en pijnig mijn hoofd aan de cijfers die Bill's nummer vormen. Wat was het nu ook alweer? Door al die spanning vergeet ik dat nu ook nog eens. Er klinkt gekibbel en even kijk ik door het raam, achter mij. De een heeft donkere haren en de ander een blauw muts op het hoofd. Haha, wat grappig, Bill heeft net dezelfde gekocht! Ik grijns en druk het nummer in. Er klinkt gerinkel aan de deur, als teken dat die 2 binnen gekomen zijn, maar Bill bellen is nu even belangrijker. 'Neem op, please.' smeek ik fluisterend.

Plots klinkt er een wel heel bekend melodietje in mijn hoofd. Scream...van Tokio Hotel. Vreemd bekijk ik het plaatje dat voor mijn neus hangt, van een of andere dancing. Ben ik al zo krankzinnig bezig dat, ik Bill's ringtone in mijn hoofd hoor spelen?

Ik hoor Duits gevloek en dan iets redelijk verdachts. 'Hallo?'

Waarom klinkt die stem nu zo dichtbij? Met opengesperde ogen staar ik naar het stomme flyertje voor mij. De hoorn van de telefoon laat ik zakken en mijn hoofd draait cm per cm opzij. 'Hallo, wie is dit?' Een lange jongen staat midden het gangpad met een diepe frons in de wenkbrauwen. De andere man die mee was lijkt verdwenen en hij draait zich een kwartslag. Mijn hart slaat een slag over als ik de uitgesproken ogen en wenkbrauwen meteen herken. De neusring en de lippiercing niet te ontbreken. Verveeld tikt hij met zijn voet op de grond en bekijkt even het menu. Ik kom van mijn stoel af en het geluid moet zijn aandacht gewekt hebben. Hij krijgt me in het vizier en trekt grote ogen van verschot. 'T-TOMM, Ze IS HIER!!' gilt hij overgelukkig en rent op me af. 'Bill..' mompel ik en moet mijn tranen proberen te bedwingen. Stevig slaat hij zijn armen om me heen en druk ik mijn hoofd in zijn hals, zijn geur dringt bij me naar binnen als nieuwe energie. Dit is wat ik gemist heb, enkel zijn aanwezigheid doet me goed voelen.

'Alice, doe dat..alsjeblieft nooit meer, maar echt nooit meer!' zegt hij gesmoord en met gesloten ogen knik in zacht. 'Sorry, voor vanmorgen, ik had moeten weten dat het ons niet zou lukken!' zeg ik zielig en hij trekt me stukje weg. Hij laat zijn hand over mijn wang glijden en glimlacht, er staan net zoals vanmorgen kleine traantjes in zijn ogen, maar dit keer van blijdschap. 'Ik hou van je.' fluistert hij zacht. Ik leg mijn hand op de zijne en sluit mijn ogen. Zijn zachte aanraking doet me huiveren en verlangen naar meer. Hoe zou ik hier ooit afstand van kunnen nemen? 'Wel potverdorie!' Verward kijk ik op en zie Tom met een hand in zijn zijde op ons neerkijken. 'En waar dacht jij heen te gaan jongedame?' lacht hij.

Ik kijk hem blij aan en laat Bill los. 'Tom!' en sla mijn armen om hem heen. 'Ik wordt dus ook nog gemist.' Ik grinnik en geef hem een kusje op zijn wang. 'Natuurlijk wel!' en laat hem los. 'Maar je mag het nooit meer doen! Al ben ik wel blij dat je het deed, ik zou echt geen tweede dag zo, met Bill kunnen leven!' en wrijft over zijn slapen. Verrast kijk ik naar Bill die zijn hoofd een andere kant opdraait. Is er soms wat gebeurt? 'Kom, laten we naar huis gaan, je ouders zijn dood ongerust' mompelt Bill en neemt mijn hand beet. Ik knik maar en volg hun naar de auto toe. Bill kruipt naast mij op de achterbank en kijkt wat ongemakkelijk uit het raam. Wat is er met hem aan de hand? Deed ik iets verkeerd dan? Af en toe kijkt Tom in zijn spiegel en kijkt, voor zijn doen echt maar zielig. Zo meteen als alles terug op zijn pootjes is, ga ik 1 van de 2 ondervragen.


Thuisgekomen kan ik niet ontkomen uit mam's greep en lach wat stom. 'Jij ben ongelooflijk, eerst ga je mee en dan reis je weer terug, waar is je koffer trouwens heen?' ratelt ze aan een stuk door. 'In de bus achtergelaten, ze brengen me die wel terug hoor.' lach ik en we hebben een kort gesprekje over de voorhene uren dan. Bill is wat afwezig en Tom kijkt hem zelfs niet meer aan. 'Bill?' vraag ik hem. Hij schrikt op en kijkt me liefjes aan. 'Ga je mee, slapen?' vraag ik en sta op. 'Oké, is goed, slaap zacht iedereen.' en volgt me naar boven toe. In mijn kamer draai ik me tot hem en kruis mijn armen over elkaar. 'Ik wil een verklaring voor jou bizarre gedrag en wel nu meteen of ik haal Tom erbij en wie weet ook mijn moeder of vader!' zeg ik streng.

Het is niet de eerste keer dat ik zijn afwezigheid en ongelukkige blik opmerk. Het gaat al een tijdje zo. Hij zucht en stampt zijn boots uit, trekt zijn broek uit en trekt zijn joggingbroek aan. Ik volg hem nauwkeurig, tot hij op de rand van het bed neerzakt. 'Het is...moeilijk om uit te leggen, maar ik zit een beetje in de knoop. Ik kom er wel weer uit, maak je geen zorgen.' spreekt hij zacht en kijkt me voorzichtig aan. 'Ben je verliefd op een ander?' Verbaasd kijkt hij me aan. 'Ik wist het wel, is het Laura?' Hij opent zijn mond maar ik ben hem voor. 'Waarom heb je het zo lang verzwegen? Je kon het me gewoon zeggen dan me zo voor de gek te houden Bill!' zeg ik kwaad en draai me om. 'Alice, het is niet...' begint hij maar ik loop door naar de badkamer. Woedend en bijna huilend sla ik de deur dicht en trek bruusk al mijn kleren uit. Er wordt geklopt op mijn deur. 'Lieverd, doe open!' roept hij zielig. 'Ga weg!' gil ik en zie mijn rood aangelopen gezicht in de spiegel verschijnen. Ik dacht dat hij om me gaf en enkel van mij hield maar blijkbaar had ik het mis.

'Verdomme maak die deur open! Alice, er is geen ander hoor je me!' roept hij kwaad en gefrustreerd. Niet dan? Snel trek ik een pyjama aan en trek de deur open. Bill kijkt me kwaad aan, maar dat laat ik schieten. 'Je hebt geen reden om zo kwaad op mij te zijn, ik wel op jou!' vertel ik giftig en passeer hem. Helaas voor mij, grijpt hij me vast en dwingt me hem aan te kijken. 'Als je me nou eens zou geloven hoefde ik helemaal niet kwaad te worden!' zegt hij hard. Ik kijk hem aan van onder mijn wimpers en voel een traan ontsnappen. 'Waarom doe je dan zo? Ik vind het niet leuk, je doet net alsof je me beu bent.'
Hij laat me langzaam los en schud zijn hoofd. 'Ik ben je allesbehalve beu Alice! Geloof me nou, het is niet jou schuld.' zucht hij en neemt mijn hand om me mee te trekken naar het bed.

'Ik zal niet boos worden, ik beloof het!' push ik hem en verstrengel zijn hand in de mijne. Hij kijkt me even aan en kijkt moeilijk. 'Zeker? Echt omwille van alles?' vraagt hij onzeker. 'Of je zou me bedrogen hebben.' zeg ik zacht. 'Nee nee, dat in geen geval!' zegt hij snel en voel zijn lippen op mijn voorhoofd. Ik knik en wacht op zijn verhaal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.