FanFic.nl

I Remember You (BK)

42

Kwaad en treurend sleur ik Bill's kledij uit mijn kast en gooi die op zijn bed, in zijn eigen kamer. Ik neem ook zijn spullen, die ik allemaal bovenop de berg gooi. Een foto van ons samen, gooi ik de prullenmand in, evenals de lieve gedichten die hij voor me opschreef. Het zien van die foto en mijn lege kamer, doet me huilen en ik sluit even mijn ogen.
Tussen ons is het nu dus officieel over, helemaal over. Na de eerste maand had ik gedacht dat het voor altijd zou blijven. Gewoon omdat hij de dingen anders verstaat dan ik ze bedoel, komt er zo snel al een einde aan.

Op mijn sloffen schuifel ik naar Bill's kamer en ga voor zijn bed staan. Ik breng mijn handen naar mijn hals en knip het slotje open. Voor ik het neerleg op zijn nachtkastje, laat ik het stukje juweel schitteren in mijn hand. 'Ik wens de persoon die deze als volgende gaat dragen, veel geluk toe.' fluister ik en klem het nog even vast in mijn handpalm.

Als ik voetstappen op de trap hoor, rep ik me die kamer uit en vlucht de mijne in. Ik hoor dat het Georg en Gustav maar zijn en kijk naar de opengemaakte koffer in de hoek van mijn kamer. Nu ik Bill niet meer moet missen, omdat hij mij toch niet meer wilt, kan ik beter mijn studies voortzetten. Of niet? Bedenkelijk kijk ik naar het horloge en grijp mijn gsm beet.


Na een paar tellen neemt JP nog altijd niet op en geef ik het op. 'Dan maar zonder verwittigen.' mompel ik en pak al mijn spullen weer in. Ik bind mijn haren vast en werp een blik in de spiegel. Enkele rode vlekken wijzen op mijn huilbui, maar die heb ik snel weggewerkt met wat make up. Ik rol mijn koffer de kamer uit en daal de trappen af. 'Mam?' roep ik inde keuken en ze kijkt op van haar thee. 'Waar ga jij nou heen?' vraagt ze lachend. 'Naar de Grand Canyon.' mompel ik droogjes. 'Wat?' vraagt ze verbaasd. 'Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen, maar laten we zeggen dat het heel belangrijk is voor de toekomst!' zeg ik gehaast. 'Kun je me brengen naar het station?' ratel ik erachteraan.
'Ehm..ja tuurlijk, wacht even!' en gritst een jas van de kapstok. 'Moet je geen afscheid nemen dan?' vraagt ze nog snel. 'Heb ik al gedaan!' glimlach ik overtuigd. 'Oh, laten we gaan dan!' lacht ze en opent de voordeur. Ik steek mijn koffer erin en zie plots een zwarte schaduw aan het raam. Als ik herken wie het is stap ik snel in en tik zenuwachtig mijn voet tegen de vloer.

Ze start de motor op en rijdt de oprit af. De voordeur knalt plots open en met haastige stappen lopen Tom en Bill de deur uit. 'Rijden mam!' zeg ik gejaagd en verschrikt kijkt ze me aan. 'Maar, zij..' 'MAM!' roep ik. Al snel druk ze het gaspedaal in en rijden we de straat op. Ik hoor geroep, maar zak dieper in mijn vest. 'Wat had dat te betekenen?' vraagt ze ontzet. Ik kijk haar aan en zie een boze blik, ze vertrouwd het zaakje dus niet echt, wat begrijpelijk is. 'Gewoon, die 2 willen niet dat ik terugga, maar ik moet echt terug gaan!' zeg ik koeltjes. Ze kijkt me een paar tellen aan, maar knikt dan. 'Ik versta dat wel.'

Opgelucht zucht ik en voel mijn gsm trillen. Ik haal hem boven en zie dat het Bill is. Oh, nu ben je plots weer vreselijk bezorgd dan? Ik druk af en voel hem meteen weer trillen. En zo gaat het de hele weg door. Ondertussen al meer dan 30 oproepen, die nog oplopen. Ik kom er gefrustreerd van en ook verdrietig. Als die 2 mij de volgende 3 dagen zo blijven ambeteren, kan ik nooit op mijn gemak zitten! Voorzichtig haal ik mijn gsm uit mijn jaszak en leg die subtiel op het tapijt onder mij. Zo heb ik de smoes, de gsm vergeten te zijn! Geniaal.

Ik stap uit en rol snel het perron op. Ik draai me tot mijn moeder die rond zich heen kijkt. 'Red je het wel?' vraagt ze schuw. 'Natuurlijk wel! Geen zorgen, ik bel je als ik aankom, goed?' vraag ik en knuffel haar. 'Hopelijk is dit de juiste keuze lieverd!' en zwaait me nog even uit. Relaxed kijk ik door het raam en denk plots terug aan Bill's gezicht in de woonkamer. Waarom nam hij het nou toch zo verkeerd op? Ik bedoelde helemaal niet dat ik het meteen wou gedaan maken! Ik wou gewoon dat ik hem niet steeds moet missen zodra ik hem niet kan zien, dat is alles!



Mee tikkend op het deuntje dat door de auto galmt rijdt ik terug naar huis toe. Ik rijd de oprit op en draai de sleutel uit het contact. Plots hoor ik een trilling bij m'n voeten. Verbaasd kijk ik omlaag maar zie niets, dan een fel lichtje. Verbaasd rek ik mijn arm uit en voel een soort bakje. Ik haal het boven en zie dat het Alice's telefoon is. 'Meisje toch!' lach ik en stap uit. Ik ben trots dat ze toch haar keuze verder zet. Dit kan nog belangrijk voor haar worden, niet dat Bill niet belangrijk voor haar is, maar je moet ook een carrière kunnen opbouwen als je de kans krijgt. Ik stap het huis binnen en hoor gevloek en lawaai uit de woonkamer. Ik hang mijn jas weg en voel nog steeds vibratie in mijn handen. Snel been ik de woonkamer binnen en schrik me dood.

Ze zitten allemaal doodserieus op de bank uitgenome Bill, die gepikeerd zit te bellen. Als hij zich tot mij draait, weet ik even niet wat te zeggen. Zijn ogen zijn rood doorlopen en hij huilt nog steeds met de gsm aan zijn oor. Voorzichtig houdt ik haar mobieltje in de lucht als teken, dat er echt niemand zal opnemen. 'Dat meen je niet!' roept Georg uit en gritst het ding uit mijn handen. 'Nee...' treurt Bill en laat zijn gsm op de grond kletteren. Het dure ding springt open, maar dat maakt hem niet echt uit. Tom staat op en grijpt zijn broer voorzichtig vast. 'Kom even zitten.' beveelt hij hem, waar hij braafjes naar luistert. Mist hij haar zo erg al? Of zou...


'Waar is ze heen?' vraagt Tom me kortaf. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Weten jullie dat dan niet?' Mijn stem schiet de hoogte in, gevolgd door een kwade ondertoon, ik wist dat er iets niet klopte aan haar gedrag! 'Nee.' fluistert Bella, die zich verstopt achter alle kussens in de zetel. 'Maar..ik vroeg haar nog of ze afscheid had genomen, en klonk zo ontzettend overtuigend!' zeg ik kwaad en leg een hand in mijn zijde. 'Ze is terug naar de Grand Canyon.' vervolg ik dan. 'Helemaal...daarheen?' piept Bill angstig en doet de grootste moeite niet uit te barsten. Het valt me nu pas op dat hij een rood stukje juweel in zijn hand vasthoudt.

Een koude rilling loopt over mijn rug heen en ik schud mijn hoofd. 'Bill...dat is toch niet, wat ik denk dat het is..' mompel ik starend naar het juweel. Hij wrijft gefrustreerd door zijn blonde lokken en knikt vervolgens. 'Alice, waar ben je mee bezig...?'



Ondertussen ben ik na een grote 5 uur aangekomen op mijn bestemming en is het park net nog open, voor een speciale event. Ik stap binnen en meld me bij de receptie. Al snel krijg ik mijn kamer die nog open stond en loop de dan terug naar buiten. Ik kom een paar klasgenoten tegen die bezorgd op me afstormen. Na wat uitleg zoek ik achter JP en zie hem staan aan de zijkant. Verrast kijkt hij op en lach ik verlegen. 'Terug van weggeweest?' vraagt hij grijnzend. 'Zoiets, maar dit keer blijf ik wel.' Hij knikt en kijkt op zijn uurwerk. 'Je weet dat wij morgen terug naar huis vertrekken, toch?' Weer knik ik. 'Ik blijf gewoon, tot ik de opdrachten voltooid heb, als jij me die morgen even voorlegt?'
Hij begint te lachen en wrijft door mijn haar. 'Alice, Alice, Alice, zoals ik van jou verwacht!'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.