FanFic.nl

I Remember You (BK)

43

Die avond kruip ik vroeg onder de dekens en hoor de stilte om me heen. Ik voel het zelfs en tuur naar de lege plek naast mij. Was het wel een goed idee, hierheen te komen? Ik had gewoon thuis moeten blijven. Zuchtend draai ik op mijn rug en voel voor de eerste keer in tijden, geen nachtkus of sterke armen om me heen. Ik vecht al tegen de tranen sinds ik een voet op de trein zette. Al het verdriet dat ik opgeslorpt heb, blijft nu steken, en het voelt alsof mijn lichaam in de knoei zit.

Ik heb dit gevoel eerder meegemaakt. Maar dat kwam door een heel andere reden. Verwerkingsproblemen, noemde het toen. Maar hoe nomen ze dit dan? Liefdesverdriet? Mijn keel zit volledig opgespannen en mijn tanden doen pijn van het doorbijten. Ik moet mezelf toegeven dat ik hem mis, maar ik doe het niet. Niet weer! Dit keer moet ik doorbijten, ook al weet ik dat het zeer slechte gevolgen zal hebben. Ik heb beloofd aan mijn ouders het nooit meer zover te laten komen als de laatste keer. Helaas kan het nu niet anders wezen. Ik moet het gewoon voelen! Ik moet de vreselijke pijn in mijn hart kunnen verminderen! Besluiteloos sta ik op en loop naar mijn koffer. In mijn toilettas vind ik een scheermesje, dat verschillende herinneringen bij me oproept. De goeie na het gebruik en de slechte waarvoor ik het gebruikte.


Ik rol mijn hemd wat op en ga op mijn kont, op het tapijt zitten. Met een trillende hand zet ik hem aan mijn pols en sluit mijn ogen.
'Deze is om alle pijn uit mijn hart te kunnen wissen.' fluister ik en kerf het mesje over mijn smalle pols. Even moet ik op mijn lip bijten, maar al snel komt dat vertrouwde gevoel terug. Ik sta recht en stop mijn arm onder het koude water. Een horrofilm voor een ander, een bevrijdend beeld voor mij. Snel een verbandje erom en terug in bed kruipen.



Alle leerlingen zitten in de bus en rijden het pad af. Ik ga zitten in een klein wagentje en rijd naar een niet actieve vulkaan. Mijn tekenblok krijgt enkele schetsen bij, en de chauffeur van het busje zit ergens verderop te chatten met zijn vriendin gok ik. Ik sla mijn ogen neer en klap het boek even dicht. Ik trek een plantje uit en speel met de bladeren. De zachte wind blaast in mijn haren, waardoor het vreselijk in de war gaat waaien. Maar ik heb de kracht niet het keer op keer op zijn plek te leggen. Ik besef dat de kerving in mijn linker pols veel te diep is. Vanmorgen was de andere helft van mijn bed volledig doorbloed. Het is raar dat ik niet doodgebloed ben, bij wijze van spreken. Ik kijk even om en zie dat de man erg druk bezig is. Ik stroop mijn mouw omhoog en verlos me van het verband.

Het lijken wel mes kervingen, ipv het scheermesje. Er rond zit een grote blauwe plek, wat het nog pijnlijker maakt.

Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Geschrokken kijk ik naar mijn arm, die ik nu wel weer mooi verwoest heb! Wat bezielt me toch steeds weer? Wordt ik nou zo wanhopig, dat ik zo laag val? Meteen verschijnt mam en pap's hoofd in mijn netvlies, met die teleurgestelde blik op hun gezicht. Nee! Zo mag het niet weer worden! 'Klaar?' hoor ik plots naast mij. Geschrokken kijk ik op in het verbaasde gezicht van de man. Snel rol ik mijn mouw omlaag en stap haastig naar de auto. Laten we hopen dat die het niet gezien heeft.


2 dagen later...


Ijsberend loop ik rondjes om de banken en vuilnisbak. De koude lucht laat me haast bevriezen, maar dat maakt me niets uit. Ik kijk op mijn uurwerk..7u30. De trein komt op het perron toe en opgelucht neem ik adem. Ze is er. Afwachtend kijk ik door de ramen, maar vang niet echt iets op. Als ik plots lang zwart haar zie op deinzen, herken ik d'r meteen. Ze sukkelt met haar koffer en snel loop ik op haar af. 'Alice.' zeg ik zodat ze me opmerkt. 'Mam.' zegt ze op identiek dezelfde manier en rolt de trolley achter haar aan. Ik steek het de koffer in en merk geen glans in haar ogen. Noch in haar gezicht, noch in haar uitstraling. Ik ga zitten en voor ik de motor start kijk ik haar aan.
'Hoe was het?' vraag ik koel. 'Fijn.' even kort en bondig.

Ik zucht en start de auto. 'Ik weet het, van begin tot eind, dus ook hoe je me voorgelogen hebt.' begin ik verder. Ze zegt niets en staart voor zich uit. 'Alice, ik praat tegen je.' waarschuw ik haar. 'Weet ik mam, ik hoor je praten.' Zuchtend stop ik aan het rode licht. 'Wat je deed, is haast..' Ze zucht geïrriteerd en kijkt me aan. 'Kan me niets schelen.' gromt ze. Ongelovig ga ik door met rijden. 'Het zijn je vrienden Alice!' Ze grinnikt zacht. 'Denk je dat het nu nog mijn vrienden zijn dan?' Ik houdt maar op met praten en meteen we thuis zijn haalt ze de koffer uit de laadbak. 'Ik wil eerst met je vader eens praten, als ik je roep wil ik dat je zonder boe of ba naar beneden komt.' zeg ik voor ik de deur openmaak. 'Best.' Binnen loopt ze meteen naar boven en sluit zich op in haar kamer.



Snel trek ik de jas uit en mijn trui. Vlug ren ik naar mijn badkamer en haal het doorweekte verband af. Gister kon ik het weer niet laten. En ik ben zo slim geweest om op dezelfde plek te snijden, great! Maar nu is het afgelopen, dat meen ik echt! Ik sis pijnlijk en kan haast gillen. Voorzichtig dep ik het af en breng een nieuw stukje verband om. 'Alice!' Dat was snel! Ik neem een wollen trui met lange mouwen en loop naar de keuken. Ik ga zitten en kijk ze beiden aan. 'Kun je ons eerlijk vertellen wat er precies gebeurd is?' begint pap zuchtend.
Ik kuch en knik. 'Ik praatte, PRIVE, met Bella over de relatie tussen Bill en mij en liet vallen dat ik niet sterk genoeg was om afstand van hem te nemen. Voorbereidend op de 5 maanden die ik nog met hem kan doormaken.Ik geloof niet dat een relatie kan werken op zo'n grote afstand. Bill vatte het verkeerd op en maakte het uit. End of Story.' verklaar ik snel. 'Je vind het niet erg?' gokt mam fronsend.


'Jawel mam.' zucht ik. 'Nou, het lijkt anders of je het niets kan schelen! Weet je wel hoe Bill het maakt? Zeer slecht jongedame! Ik wist niet dat je zoiets kon doen!' zegt ze kwaad. 'Ik ben 3 dagen weggeweest, je wist waar ik was en kon me desnoods nog altijd eigenhandig komen ophalen, dus ik zie niet wat ik verkeerd deed.'

Kwaad slaat ze op de tafel en staat op. 'Je hebt expres je gsm in de auto laten liggen! Je loog tegen mij! En ik ben zo stom geweest om je te vertrouwen!' Ik tik met mijn voet op de grond en schud mijn hoofd. 'Ik wilde met rust gelaten worden.' breng ik er nog uit. 'en dan beslis je het zo op te lossen? Je hebt het net veel erger gemaakt, dan het was! Bill is niet meer aanspreekbaar, door jou!'

Ik kijk haar kil aan en sta op. 'Waarom trouw je niet gewoon met Bill, mam?' Ze rolt haar ogen en pap kijkt me kwaad aan. 'Sla niet zo'n toon aan, jij bent in fout, en daarmee basta!'
'Goed, ik ben in fout! Zijn we nu klaar?' vraag ik opgefokt en wil nu meteen deze keuken verlaten. 'Je blijft hier, tot Bill en de rest terug zijn.' zucht mam en wijst naar de stoel waar ik op moet zitten. 'Als je verwacht dat ik met hem ga praten, kun je net aan doofstomme vragen of hij het liedje ook herkent.' Grommend draai ik me om en houdt pap me weer tegen. 'Ik snap niet hoe jij hier zo koel over kunt reageren!'
'Ik heb mezelf al genoeg gestraft, dank je.' en stop meteen met praten. 'Wat bedoel je daarmee?' Ik kijk hun beiden aan en hoor plots de sleutel in het slot. Oh, is dit weer eens een geweldige timing! 'Niets, gewoon wat ik zeg.' probeer ik zo overtuigd mogelijk.

'Je liegt.' Hij kijkt me bedenkelijk aan en de keukendeur gaat open. 'Mam, pap, mag ik nu weer gaan?' vraag ik de persoon negerend. 'Jij gaat eerst vertellen wat je daarmee bedoelde.' gaat mam door en kijkt opeens niet meer zo kwaad. 'Gewoon, wat ik zeg.' zucht ik trillig en kijk ze allebei aan. 'Lieverd,...je hebt toch niet..' hij stopt en kijkt me onderzoekend aan. 'Wat heb ik niet?' vraag ik zogenaamd verbaasd en vechtend tegen de jeuk aan mijn arm. Als ik nu krab, hang ik eraan. 'Alice! Je hebt het beloofd!' Ik kijk haar aan en zie tranen in haar ogen. 'Maar ik heb niet...' stotter ik. 'Stroop je mouwen op.' beveelt ze me. 'Waarom? Ik ben jullie niets verschuldigd.' zeg ik abrupt en zie dat plots iedereen me staat te bekijken.
'ben ik nu plots een attractie ofzo?' grom ik en draai mijn hoofd weg.


'Alice, ... doe eens wat hij je vraagt.' Ik draai mijn hoofd tot de stem en zie een levenloze Bill staan. Hij kijkt me verdrietig aan, waar ik even voor bezwijk. 'Ik wil niet.' mompel ik. Plots komt mijn mouw omhoog en kijk ik naar het teleurgestelde gezicht van mijn vader. 'Alice! Verdomme!' roept hij uit en snel verlos ik me uit zijn greep. Een stoel valt op de grond en ik schuif mijn mouw snel terug omlaag. 'Jongens, willen jullie ons even alleen laten?' vraagt mam en even kijk ik op. Bill is ... geschrokken, Tom heeft een ongelovige blik en Bella is gechoqueerd. De G's kijken me zielig aan, zo van...dit meen je toch niet he!

Langzaam wordt het verband weggehaald en barst mijn moeder in tranen uit. 'Je had het beloofd.' snikt ze, en schuldig kijk ik naar de verwondingen. 'Ik kon niet anders...' fluister ik. 'Dat kon je wel lieverd.' en wrijft door mijn haren. Pap ontsmet het zorgvuldig en roept dan plots Bill erbij. En wat hij hem nu vraagt, kan ik haast niet geloven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.