FanFic.nl

I Remember You (BK)

45

Ongeduldig tik ik met mijn mes op het bord en tuur om de 5 min. naar de trap. Waar blijft ze nou toch? 'Bill, heb je haar horen douchen?' vraagt mijn vrouw schor. Ze heeft vannacht geen oog dicht gedaan. Bang dat er iets vreselijks met haar zou gebeuren in de loop van de nacht. Ze heeft wel tig keren, uit het bed gestapt en haar hoofd om de deur gestoken. Haar ogen zitten diep rood en ze rilt van de spanning die er heerst. Ikzelf ben net zo'n wrak, maar weet dat mijn dochter probeert om ons niet teleur te stellen. Waar ze eigenlijk al goed in gefaald heeft. 'Eigenlijk niet.' antwoordt hij en kijkt zelf naar de trappenhal. 'Ze doucht misschien langer.' verklaart Tom schouderophalend. Nerveus sta ik op en kijk even op de klok aan de wand. 'Ze is al meer dan 3 kwartier weg, ik ga eens roepen.' Snel loop ik naar de trap en kijken ze gespannen op.

'Alice, waar blijf je?' roep ik. Doodse stilte.

'Lieverd?' schreeuw ik, in het geval dat ze echt nog steeds onder de douche staat. Mijn stem klinkt als een grote echo door het huis heen. Als ik nog steeds geen reactie hoor, springt Bill recht, gevolgd door alle anderen. 'Ik ga toch kijken.' mompelt hij met een bange blik en snelt de trappen op. Ik volg op de voet en hij trekt de deur open. 'ALICE!' gilt hij panisch en rent binnen, vervolgens valt hij op zijn knieën en hijst een lichaam op. 'Godverdomme!' roep ik en raap trillend een bebloed scheermesje op. 'Heeft ze..?' Charlene slaat haar handen voor haar mond en loopt meteen de kamer uit. Ze heeft nooit tegen bloed gekund. 'Alice, wordt wakker.' Hij tikt op haar wang, maar krijgt geen reactie. Hij strijkt haar haren uit haar gezicht die vastkleven, door het zweet. 'Volgens mij komt het door de arm, maar ze heeft niet gesneden.' mompelt hij zwak. 'Hoe weet je dat?' Hij haalt haar hand op en knikt. 'Die zaten er al gister, er is niets bijgekomen, ik weet het zeker.' We horen gekreun en hij laat haar arm meteen los. 'Alice, het lukt je wel.' spreekt hij zorgvuldig en veegt met de mouw van zijn lange shirt, het zweet wat weg. Ze ademt moeilijk en krijgt heel even haar ogen open.

'Ik heb de huisdokter gebeld.' verklaart Charlene bij de deuropening en ik knik dankbaar. 'Is ze terug bij?' vraagt ze bang. 'Ja, het is oke, lieverd.' stel ik haar gerust en bind de haren in een staart. Ze rilt en knijpt haar ogen plots stijf dicht. 'Laat..de pijn...stoppen!' hijgt ze pijnlijk en zet het op een huilen. 'Sst, rustig maar.' fluistert Bill zorgzaam en wiegt d'r heen en weer. Er klinkt een bel en haastig komt er een dokter naar boven. 'Iedereen de kamer uit.' beveelt hij eigenwijs, maar dat laat Bill zich niet zeggen.
'Ik blijf.' zegt hij kijkend op haar rillende lichaam. 'Iedereen!' herhaalt hij dreigend. 'Ik vond haar en besluit hier te blijven, je kan me niet dwingen weg te gaan!' spreekt hij fel tegen. Zuchtend knikt die dan maar en gaan we naar buiten.


Hij maakt haar hele arm schoon en stelt wat vragen. Ze verteld hem dat ze flauwviel door de pijn en krijgt pijnstillers. Over het arm feit, wordt echter niet gesproken. Ze mag het bed een dag niet uit, op herstel en hij kijkt me even aan. 'Het vriendje?' gokt hij met samengeknepen ogen. Meteen raakt hij mijn meest gevoelige snaar op het moment. 'Niet langer.' antwoordt ik koel en zie hem knikken. 'Dat verklaart dit voorval dus.' en loopt de kamer uit. Ik richt me tot haar en ze lijkt enkel belangstelling te hebben voor haar arm, die nu netjes ingepakt is. Met een neutraal gezicht ga ik op de bedrand zitten en kijk haar niet aan. 'Waarom hing dat mesje vol bloed?'



Voorzichtig kijk ik naar hem op en zie dat hij dit niet echt uit medelijden vraagt, maar uit een soort routine. 'Weet ik niet.' verzin ik en kijk weer naar m'n arm. 'Je liegt.' Ik zucht en hij draait zich tot mij. 'Geen idee.' vervolg ik mijn verzet. 'Wou je jezelf weer snijden?' Ik kruip dieper onder de lakens, en schud toch mijn hoofd. Hij gaat nog denken dat ik echt gek geworden ben. 'Nou, wat deed je er dan mee, Alice?' roept hij kwaad, waarvan ik geschrokken opkijk. 'Gewoon...vastnemen.' mompel ik en hij staat op. 'Waarom lieg je steeds? En dan nog eens enkel tegen mij ook!' Hij klinkt gebroken en schud dan plots zijn hoofd. 'Ik vergeet het gewoon, ik vergeet wat wij ooit hadden, dat is er nooit geweest! We stoppen het hele hoofdstuk!' zegt hij kwaad op mij wijzend. 'Waarom? Was het zo slecht dan?' grom ik ontroerd en doe mijn best niet te huilen. Kunnen mensen echt zo bitter hard zijn? Net als hij wil uitbarsten, draai ik me naar de andere zijde en begin te snikken. Ik grijp een kussen en leg die op mijn hoofd, zijn hele tirade negerend. 'Ga WEG!' gil ik huilend. Aan het geratel is het hem blijkbaar niet echt duidelijk, en haal het kussen weg. 'Bill, maak dat je nu onmiddellijk uit mijn kamer verdwijnt! Ik wil je hier niet meer zien!' gil ik huilend en klop op het bed.

'Wat jij wilt, prinses!' bromt hij, maar ik zie heus wel teleurstelling in zijn ogen. 'En neem je praatjes met je mee, ik wil het gewoon niet meer horen! Hopelijk vind je iemand die het verdient bij jou te zijn! Ik wens je veel geluk toe! Ik had moeten weten dat dit vanaf het begin geen stand zou houden!' roep ik er huilend achterna en verslik me. Levenloos staart hij me aan, bij de deur, al klaar om te vertrekken.


'Dat is mooi jou eigen schuld.' zegt hij zacht. 'Ja ja, alles is mijn schuld Bill, altijd alles! Jij doet nooit eens iets verkeerd, jij bent de ware engel, proficiat! Maar denk jij eens na over het feit dat ik speciaal voor jou, 's nachts naar huis ben vertrokken van mijn belangrijke tekenexcursie. Speciaal voor jou verdomme! Ik had je gewoon moeten laten stikken! Want wat kreeg ik ervoor? Meneertje, was bang dat ik met een ander zou aanpappen en hij twijfelde aan onze relatie!' roep ik kwaad en gefrustreerd. Hij blijft stil en kijkt naar zijn voeten.

'Ik heb de moeite gedaan naar je te luisteren Bill! Zonder kwaad te worden, je dacht verdomme dat ik een ander zou zoeken! Maar jij luistert helemaal niet naar me, en vat alles verkeerd op! Ik heb een fout gemaakt, door jou fout! En dan verwacht jij dat ik me als enige schuldig ga voelen, je bent gewoon zo verschrikkelijk egoïstisch!' gevolgd door een luide snik. Ik begin te huilen en draai mijn hoofd een andere kant op. Nu hoef ik hem helemaal niet te zien!

'Je...kan gaan.' vertel ik hakkelend en snuif mijn neus. 'Maar..ik wil niet..' Boos draai ik me tot hem en zie een paar tranen over zijn wangen glijden. Dat was nu ook niet de bedoeling. 'Het spijt me..' kermt hij zacht en slaat beschaamd zijn handen voor zijn ogen. Verbaasd kijk ik het huilende ziel aan, en voel me nu net de boeman. 'Bill..niet huilen.' fluister ik en veeg mijn eigen tranen weg.

'Je hebt gelijk, ik ben net zo idioot bezig.' en kijkt even omhoog om zijn ogen te klaren. 'Je moet begrijpen dat ik niet wist wat ik precies moest denken, toen ik je hoorde praten!' Ik knik maar en hij kijkt me zielig aan. 'Ik hou van je Alice, zielsveel, mega veel, veel te veel! Echt!' en kijkt me aan met een schuin hoofd. 'Ik wilde jou helemaal niet kwetsen en ook mezelf niet.' vervolgt hij. Niet wetend wat te zeggen tuur ik hem aan. Plots gaat de deur open en komt Tom erin. 'Bill, meekomen.' zegt hij bazig, maar goed bedoeld. Hij kijkt me even aan en ik knik bemoedigend. Hij sloft de kamer uit en Tom draait zich tot mij. 'Ik vind het maar niets, jij en mijn broertje.' zegt hij kil. Ik sla mijn ogen neer en puil aan het deken. 'Je doet hem hartstikke veel pijn, en hij doet je hartstikke veel pijn. Het lijkt wel of jullie elke dag, ieder uur bij elkaar moeten zijn, om niet te gaan freaken! Eng!' zucht hij en ik kijk even op.


'Als broer van Bill, weet ik dat uitmaken, de slechte oplossing was. Maar ik geloof wel dat een break wonderen kan verrichten.' spreekt hij net uit ervaring. 'Een ..break?' mompel ik zacht. Hij komt naar me toe en knielt voor mijn bed neer. 'Heb ik je al gezegd, dat je iets speciaals hebt?' Verbaasd kijk ik op en zie hoe Tom me aanstaart. Ongemakkelijk kijk ik weg, tot hij mijn hoofd naar hem toedraait. 'Ik was op slag verliefd. 'VERLIEFD?' gil ik uit en kijk hem bang aan. Was Tom verliefd...op mij? Hij glimlacht flauwtjes en strijkt een lok achter mijn oren. 'Maar ik heb Bella gevonden, een soort soulmate en ik hou heel veel van haar! En ik ben blij dat jij mijn broertje gelukkig mag maken.' spreekt hij oprecht. Hij glimlacht en streelt plots mijn hand. 'Hou je van mijn broertje?' vraagt hij onzeker.

'Heb ik altijd gedaan en nu nog steeds, ook al is het over, het is over Tom..' zucht ik en sluit mijn ogen, waar toch een traan ontsnapt. 'Het is niet over!' zegt hij streng. 'Jawel, hij wil me niet meer, ook al houdt hij van me, ik heb hem namelijk teveel pijn aangedaan. Ik wil niet dat hij me moet missen als ik er niet ben, ik wil dat hij gelukkig wordt, en ik weet dat ik daar geen deel van uitmaak.' spreekt ik zacht en trek me los uit zijn greep. 'Kun je me nu even alleen laten?' vraag ik hem. 'Als je mij, Tom Kaulitz, beloofd dat je jezelf niet meer fysiek pijnigt!' Ik knik en sluit mijn ogen dan. 'Ik beloof het, Tom! Erewoord.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.