FanFic.nl

I Remember You (BK)

49

Ondertussen is de film al afgelopen en staren we naar de witte tekst op het zwarte scherm. Nou ja, ik staar daarnaar, Bill kijkt stiekem mijn kant op. Zijn zachte strelingen gaan nog altijd door. Voorzichtig kijk ik op en zie een bedenkelijke blik in zijn ogen. Waar zou hij nu weer over piekeren? Twijfelt hij dan toch nog? Bang dat hij iets afleest uit mijn ogen kijk ik terug naar het scherm, dat nu een zwarte kleur gekregen heeft. Zijn zachte ademhaling klinkt in mijn oren, net als zijn betrouwbare geur die mijn neus binnendringt. En enkel Bill ruikt op die manier, bij Tom voel ik me ook heel erg vertrouwd, maar toch ruikt die dan weer anders. Niet slecht, maar gewoon anders.


De bel weerklinkt door het huis heen. Bill begint te kreunen en grijpt me steviger beet. 'We doen gewoon alsof we er niet zijn.' zegt hij beslist. 'Maar de auto staat er nog.' Hij zucht diep en kijkt me geïrriteerd aan. 'Nu is ons moment verpest.' klaagt hij en duwt me van hem af. 'Ons moment? Hadden we net een moment dan?' vraag ik en sta op. 'Oh nee, hoor. We lagen gewoon als 2 ex liefjes op de bank tegen elkaar aan. Ik streelde je arm gewoon omdat ik daar eens zin in had. Dat vond jij er natuurlijk weer van!' Vol verbazing kijk ik hem aan.
Hij tuurt strak naar het zwarte scherm en vouwt zijn handen in elkaar.
'Wat heb jij nu opeens?' Ik vraag het hem voorzichtig, zodat dit toch niet uitdraait op een zoveelste woord wisseling. 'Ah, ga gewoon die deur openmaken!' gromt hij en verstopt zich onder het laken.


Ik laat hem maar bezinken en leg even mijn haren goed, voor ik de deur open. Tot mijn schrik zie ik daar Laura. Meteen houdt ik de deur wat dichter tegen me aan en verberg de helft van mijn lichaam erachter. 'Hoi.' zegt ze zacht en blaast in haar handen. 'Ehm...hoi.' zeg ik wat killer en kijk d'r vragend aan. 'Oké, het is misschien raar om hier nu plots zo te staan, maar ehm...ik kwam eigenlijk om iets te doen.' begint ze voorzichtig. Ik hoor voetstappen achter mij en doe snel de deur nog wat dichter. 'Vertel.' zeg ik en hoop dat Bill niet komt luistervinken.

'Ik ehm...ik ben er gister name..' 'Alice!' hoor ik luid bij m'n oor en draai me geschrokken om. Laaiend van woede staat hij op me neer te kijken. 'Wat?' vraag ik verbaasd met een kloppend hart, dat geweldig tekeer gaat. 'Ga verdomme bij die deur weg!' Hij neemt me bij m'n arm en trekt me weg, gaat zelf naar de deur die hij open gooit. 'Wat in vredesnaam doe jij hier?' gilt hij kwaad. Ze schrikt en zet veilig een paar stappen naar achteren. 'Ik ..wou..iets zeggen..' stottert ze bang en krijgt tranen in haar ogen. 'Bill! Chill eens effe man!' en kijk hem boos aan. 'Chillen? Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Dat kreng ruïneerde ons leven, ze probeerde ons uit elkaar te halen, en nu ga je wat gezellig tegen haar gaan praten?' roept hij uit.

'Wat maakt dat uit? We zijn toch uit elkaar, zonder haar hulp!' roep ik en duw hem weg. Verbaasd kijkt ze me aan. Totaal sprakeloos en ik sluit zuchtend de deur achter mij. Het is even stil en ik kijk haar aan. 'We zijn..ehm...zoiets als uit elkaar, Break...' zeg ik dan heilig en ze knikt verdrietig. Wat zou er met haar zijn? 'Dus ehm...negeer dat even en wat wou je nou zeggen?' Er klinkt een luid getoeter achter haar en ik zie haar moeder in de auto zitten. Ze ziet er alles behalve lief en vriendelijk uit. Ze kijkt woest onze kant op en ik zie teleurstelling.

'Ik ...heb een grote fout begaan..' begint ze en een traan rolt naar onderen. 'Wat is er?' vraag ik nu toch wel bezorgd. Waarvan kan zij nu zo kapot zijn? Met betraande ogen kijkt ze me aan en haalt haar moed samen. 'Ik heb Aids.' fluistert ze gesmoord.









'Alice?' Ze zwaait voor m'n ogen en ik knipper eens. Wat gek! 'Wat zei je? Sorry..' zeg ik met een lachje. 'Je droomt niet Alice, ik zei je dat ik Aids heb.' zegt ze harder. Ik weet nu niet wat te zeggen en kijk doelloos om me heen. 'Wat?...' mompel ik aangedaan. Als zij Aids heeft, dan .. wil dat zeggen dat ze dood gaat. 'Nadat ik jullie huis verliet was ik zo wanhopig dat ik meteen een bar binnenstapte en...


nu heb ik aids, ik ben ook zo ongelooflijk stom!' ze begint te snikken en als ik haar wil aanraken deinst ze naar achter. 'Maar dat is nog lang niet alles.' en haalt haar schouders op. 'Die hufter heeft me nog eens zwanger gemaakt ook! Ik ben verdomme zwanger, van een man die niet eens verantwoordelijk wil zijn voor het kind!' zegt ze kwaad en emotioneel. Oké, dit is..even teveel.

Aids hebben, zwanger zijn...Dat is...gestoord! Ze is een slecht mens dat weet iedereen, maar zoiets is..toch wel hard! 'Het spijt me meisje.' zeg ik gemeend en kan haar dit keer toch knuffelen. 'En het spijt me zo van al die ruzie die ik stookte, ik geloof dat dit nu wel mijn verdiende loon was.' Ik schud mijn hoofd meteen. 'Dat is niet waar, zoiets verdiend niemand, echt niet!' houdt ik vol.

'Laura! Hoe lang zal dit nog duren?' horen we gillend en ze is de auto uitgestapt. Ze draait zich nog eens tot mij en ik kijk haar fronsend aan. 'En nu?' vraag ik zacht. 'Ik moet naar een speciale instelling van m'n moeder, ze heeft zelfs gezegd dat ik haar kind niet meer ben... ook al ben ik 23 en kan ik doen wat ik zelf wil.' Ze strijkt haar tranen weg en glimlacht zwak. 'Je was een goede vriendin voor mij Alice, ik had je nooit zo mogen behandelen.' Ik krijg tranen in mijn ogen en neem snel haar hand voor ze wegloopt. 'Spreek alsjeblieft niet in de verleden tijd Laura!' zeg ik zielig en ze grinnikt. 'Ik kom er wel,...ik ben er niet bang voor, ik ben alleen bang voor dit.' fluistert ze en legt haar hand op d'r buik.


'Je laat het niet weghalen he?' gok ik. 'Je weet dat ik dat moord vind, hij/zij moet niet boeten voor alles.' zegt ze en glimlacht. 'Je zult het vast wel goed doen als moeder.' Na een laatste knuffel zucht ze opgelucht. 'Het is raar dat je zo gehecht kan geraken aan iets dat je nog niet kunt zien, voelen of horen.' en laat me los, draait zich om en beent het pad af. Ik staar haar na en zie alle koffers op de achterbank staan, als ze het portier opent. 'Hou je goed!' roep ik nog en ze knikt. De auto start en ze legt haar hoofd tegen het raam aan.
Achter mij gaat de deur open, maar ik schenk er geen aandacht aan. Mijn tranen rollen over mijn wangen en ik zie de auto verdwijnen in de verte, tussen het hoge sneeuw. 2 warmte elementen slaan zich om me heen en draaien me om. Met gesloten ogen druk ik mezelf tegen hem aan.
'Ssst, stil maar.' fluistert hij zorgzaam en wrijft me wat warmte toe.
Gelijk hoe je het bekijkt, ze was jaren mijn enige vriendin, ze gaf om mij voordat, de jongens er kwamen. En nu zal haar leven eindigen, wanneer? Geen idee. En ik kan er niemand de schuld van geven, als zou ik heel graag haar moeder vernoemen. Ze is volwassen en kan nog altijd niet doen wat ze wilt! En nu krijgt ze een kind en heeft ze niet eens zekerheid over de zorg ervan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.