FanFic.nl

I Remember You (BK)

52

Zwijgzaam zitten we in Bill's auto. Want zin om iets te zeggen heeft niemand. Ik voel me beroerd. En dus totaal in de war. Ik staar wat door het besneeuwde raam, dat lang niet zo mooi meer was, zoals ik het vroeger altijd vond. Deze tijd van het jaar zal nooit meer zijn zoals het was. Niets zal ooit weer zijn zoals het was. Niets...


Hij zet de auto stil, voor het rode stoplicht. Hij spert zijn ogen open om goed op de wegen te kunnen letten. Hij wordt herkent door enkele fans, die in dit weer nog steeds uitstekend door het raam kunnen kijken. Ze zwaaien, fluiten en roepen hem van alles toe. Hij buigt het hoofd meewarig en probeert zijn tranen onder bedwang te houden. De fans kunnen hem plots niets meer schelen. De enige waar hij nu om geeft, zit vast in een zwart gat. Er is geen houvast, geen helpende hand, geen enkele zin om sterk te blijven, om te vechten, om te strijden... Een hele hoop getoeter wekt hem uit zijn duistere gedachten en laat hem op de gaspedaal drukken.


Nog geen 500m verder gaat hij weer op rood. Stiekem kijkt hij opzij, zijn grootste schat, zijn bezit, zijn hart, zit vol verdriet en onbegrip. Haar anders zo prachtige kralen zijn er niet meer. Nu blijft enkel nog een natte waas in het vooruitzicht, achter de gigantische zonnebril. Over een half uurtje komen we eindelijk aan bij het gebouw. Tom en Bella springen eruit, terwijl het koppel voorin nog in actie moet schieten. 'Kan je me vasthouden?' fluistert ze bang. Ze draait haar hoofd zijn kant op, en ontvangt een vragende blik. 'Waarom zou ik dat niet doen liefje?' Hij verplaatst zijn hand van het stuur naar de schakelaar, naar haar been, naar haar hand. 'Je fans die...' Meteen knijpt hij in haar hand en geeft er een trekje aan. 'Ik neem je vast waar en wanneer ik maar wil.' spreekt hij gemeend en ze knikt voorzichtig het hoofd. Na het uitstappen neemt ze hem meteen beet, door haar arm rond zijn middel te leggen, evenals het hoofd.


'Ik wil niet..' kermt ze voor het gesloten vak, binnen in de koelcel. 'Niemand wilt, maar je weet dat het moet.' fluistert zijn zachte engelen stem in haar oor. Hij neemt de bril van haar neus en streelt zacht over de rode vlekjes in haar gezicht, door het huilen. Ze knikt dan toch maar tegen d'r zin, waarop Bill de man in het witte kleed een seintje heeft. Een code wordt ingedrukt, de koude lucht verspreid zich rondom hun 5. Het bed wordt uitgetrokken en de blonde lokken van een slapende vrouw komen tevoorschijn. Nog geen 10 seconden later heeft het huilende meisje zich tot haar vriendje gedraaid, losbarstend in snikken. Hij neemt haar hoofd en drukt die tegen zich aan. Hij heeft zelf een paar traantjes lopen en staart het levenloze lichaam aan.

'Het spijt me.' spreekt de man gemeend en kijkt zielig op de 4 jongvolwassenen neer. Het andere vak wordt opengetrokken, maar het meisje is niet van plan om nu nog om te kijken. Bill schud zijn hoofd naar de man en trekt haar mee het kamertje uit. De jongere broer schud ongelovig zijn hoofd, zijn vriendin haalt een hand voor haar mond.
'Zijn dit Bjög en Charlene? De ouders van Alice?' vraagt hij voorzichtig. Ze knikken beiden en de man zucht. Het meisje neemt de hand van haar vriendje en trekt hem mee naar buiten. Ze vinden Bill en Alice op een bankje, met enkel het geluid van gehuil. 'Bill, ze mogen niet weggaan! Ik heb ze nodig...' snikt ze zeurend en hij drukt een kus op haar haren. 'Wil je naar huis?' fluistert hij bezorgd. Ze knikt meteen en trekt hem mee naar buiten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.