FanFic.nl

I Remember You (BK)

53

Ik leun tegen de besneeuwde boom aan. De zon zie ik voor me onder gaan. Het wordt 11 uur over een kwartier. Maar toch wil ik hier blijven, donker of niet. Het maakt me rustig hier te zijn, alleen. De koude lucht snijd in mijn arm. Het voelt gewoon als koude lucht, niets meer dan dat. Het troebele beeld voor mij laat me m'n ogen langzaam sluiten. Ergens ver weg hoor ik muziek.

'Papa, nog een keer! Hij haalt de gitaar boven en kijkt me glimlachend aan. 'En 1,2,3!' roept het het kleine meisje opgewonden, voor hij zijn gitaarsolo speelt. Mama lacht als papa een stukje tekst voor haar zingt, met brullende stem. Ik kruip over de grond, naar mijn mama. Ze neemt me op en streelt door mijn haren, zoals ik het graag heb. 'Ik hou van je lieverd.' fluistert ze in mijn oor.

Ik ontwaak uit mijn trance en voel de tranen over mijn wangen lopen. 'Ik hou ook van jullie, pap en mam.' snik ik in het niets en voel automatisch weer die snijdende kou in mijn arm. Ik heb hun niet eens kunnen vertellen dat ik ook veel van hun houdt en dat het me spijt. Waarom gingen ze niet heen van ouderdom of ziekte? Een controle over het stuur missen, werd hun dood. Frontaal op een boom gevlamd, langs de weg, hulpdiensten kwamen te laat...

Nu 3 weken na hun dood, zit ik nog steeds even diep. Ik heb nergens zin in, kan niet glimlachen, enkel Bill kan me soms overhalen buiten te komen, of m'n zinnen te verzetten. Hij steunt me als geen ander dat kan. Hij doet alles wat het beste voor me is, zonder hem zou ik het niet redden. Ik ben hem heel dankbaar voor alles, zelfs op de begrafenis, heeft hij een lied voor hun gezongen. Ik zelf kwam af met een onnozel tekstje, dat niets betekend. Ik heb hun vreselijk teleurgesteld, en het lijkt erop of dit m'n verdiende loon is. Bill praat het uit m'n hoofd en wordt er zelfs kwaad om. Maar dat weerhoudt me niet, mezelf te verachten. Ik kijk omlaag en zie een rode lijn in het sneeuwwitte sneeuw tekenen. De kleine druppeltjes vallen per seconde omlaag, ontsnappend uit mijn afschuwelijke lichaam.

Ik heb mijn andere arm niet eens tijd gegeven te genezen, helemaal niet! Bill is er serieus kwaad om, ik moest stoppen met dit te doen, maar het is sterker dan mezelf. Het voelt als een drug aan. 'Alice?' hoor ik in de verte. Snel dep ik het bloed op en draai me om. Bill wenkt me vanuit de verte en ik roep dat ik er zo aankom. Als ik me terug draai, schrik ik me een ongeluk. Tom staat recht voor me.


Als versteend tuur ik naar de grond, en hoop op een mirakel. 'Alice, wat doe je?' Ik kijk op en zie de kwade blik in zijn ogen. 'Tom..je weet dat ik mo...' stotter ik, maar hij grijpt me meteen recht. 'Jij hoeft helemaal niets Alice, Verdomme!' gilt hij als zijn hand rood kleurt en hij me meesleurt van het bergje af. Bill kijkt ons verbaasd aan, van op een afstand. 'Nee, Tom! Zeg het niet!' smeek ik en probeer me los te trekken. 'Ik kan niet anders! En hou op met tegenwerken!' gilt hij en trekt me ruw verder. 'Tom, wat doe je nou?' Bill's stem klinkt hoog en verbaasd. 'Vraag dat haar maar!' en ik zie Bill's ogen groter worden, als hij Tom's bebloed witte, trui opmerkt. 'Tom..wat..?' en laat zijn ogen naar mij afzakken. 'Nee, Bill, het is niet...' zeg ik zielig. 'Je hebt...het gedaan.' Plots duwt Tom me vooruit richting huis op. 'Het spijt me..Bill, maar ik...' Hij beent stevig door, mij negerend. Waarom luistert hij nou niet? Ik neem zijn hand, maar hij trekt zich woest los. 'Bill, luister nou!' zeur ik. Resoluut schud hij zijn hoofd. 'Bill, luister!' snik ik en probeer hem te laten stoppen met lopen. 'Ik luister niet naar je!' roept hij boos en geeft me een duw.

'Doe nou niet zo! Je mag niet boos worden.' snik en trek steeds harder aan zijn armen. Hij verzet zich volledig en ondertussen komen we al bij m'n huis aan. De G's kijken me teleurgesteld aan en lopen naar de kamers door. 'Jongens..' mopper ik huilend, ook zij negeren me compleet. 'Bill, waarom negeert iedereen me nou?' Als hij zijn gezicht naar me toedraait, zie ik enkel woede, grote woede, hij is laaiend. Ik ga dood, vandaag. 'Vraag jij je dat nog af?' gilt hij me toe en duwt me de trap op. Tom staat in zijn eigen deuropening en kijkt kwaad naar me toe. 'Ben je boos?' fluister ik voor Bill me binnentrekt. 'Ontzettend kwaad.' en zucht diep voor hij zijn kamer in verdwijnt.

Bill heeft al zijn sportbroek aangetrokken en ik staar naar zijn mannelijke silhouet. Hij heeft tranen in zijn ogen gooit plots een hele stapel boeken de grond op. 'Ik vertrouwde jou!' werpt hij me toe. Mijn armen prikken en ik trek mijn dikke trui uit, evenals mijn jeans.
Nu sta ik enkel nog in een shortje en los topje. 'Je kan me vertrouwen.' zeg ik zacht. 'Wat? Ik vertrouw je dus voor geen haar meer!' roept hij laaiend, wat me boos doet kijken. 'Waarom niet? Ik heb je toch al gezegd dat ik niet anders kan?' gil ik ontzet. Hij schud me door elkaar en ik begin weer te huilen. 'Ik hou van je Alice! Maar je moet dat echt stoppen! Weet je wel hoeveel pijn je mij hiermee doet?' en strijkt bruusk mijn haren naar achteren, waarna hij zijn handen op mijn hoofd laat liggen. Ik houdt zijn armen vast en kijk met betraande ogen in de zijne. 'Je mag geen pijn voelen.' 'Maar ik doe het toch! Hou er verdomme mee op!' Ik ruk me los en trippel naar de andere kant van de kamer. 'Je houdt niet van me hé?' zegt hij sissend. Meteen draai ik me om. 'Hoe kom je daarbij?' Hij negeert me weer en gaat in bed liggen.

'Bill!' roep ik, maar hij sluit zijn ogen en trekt het deken over hem heen. 'Verdomme, ik hou wel van je!' snik ik spring op dat bed. 'Ik geloof er geen moer van, nog een leuk leven verder!' zucht hij en ik ruk het deken van hem af. Hij steunt op zijn ellebogen en krijgt een grijns op zijn gezicht. 'Ik zei, dat ik van je houdt!' herhaal ik nog eens. 'Als je van me hield, zou je zoiets niet doen.' lacht hij en komt rechter. 'Ik haat je.' grom ik waarop hij me begint uit te lachen. En dat moet je nu vooral niet gaan doen. 'Luister naar me!' roep ik en grijp zijn kin beet. Met pretoogjes kijkt hij op me neer. 'Ik wordt verliefd op iemand anders hoor.' Geschrokken laat ik hem los en hij legt zijn handen achter zijn hoofd. 'Ik wordt wel gelukkig met iemand anders, dan trouw ik met haar en krijg ik kinderen die niet van jou zijn.' zegt hij gelukzalig. Ik stomp zijn arm en schud mijn hoofd.

'Dat doe je niet.' 'Jawel hoor!' grinnikt hij. Ik stel me kwaad op en geef hem een slag in zijn gezicht. 'Je hoort van mij te houden en van niemand anders! Er is geen plaats voor iemand anders, enkel mij!' tier ik en spring bovenop hem neer. Hij glijd met zijn handen omhoog, richting mijn schouders en knijpt erin. Hij trekt een mijn haar en plaatst zijn mond op de mijne. Ik val neer en kus hem steeds ruwer en krachtiger. Hij laat me verdomme gek worden! Hij kan enkel maar van mij houden, dat weet hij toch ook? Met een ruk trekt hij dat topje uit en houdt mijn haren strak in 1 hand. Ik wil hem kussen, maar hij houdt me tegen aan mijn haren, door eraan te trekken. Hij staart me aan met een woedende blik. Protesterend kras ik mijn nagels in zijn borst, maar hij sist enkel. 'Als je me nu niet meteen los laat..' begin ik boos en grijp zijn haren vast. Nu duwt hij m'n hoofd richting zijn lippen en bijt erin. Pijnlijk kreun ik, maar hij houdt niet op.

Een rukje aan zijn haren, laat hem ophouden en me kwaad aankijken. 'Durf er nog 1 keer aan te trekken en..' Meteen trek ik weer en streel over zijn lippen heen. 'Dan wat?' Hij grijnst en betast mijn borst. Ik kus zijn hals en hij slaat de lakens om ons heen. Al snel liggen we er enkel nog naakt onder en pijnig ik zijn oor. Al snel rolt hij bovenop en laat me zien, hoe je iemand je vurige liefde geeft.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.