FanFic.nl

I Remember You (BK)

57

Verspreid zitten we in de sofa. We staren elk kwaad voor ons uit. Zo gaat het nu al van begin deze week, toen Bill aankondigde dat ze in LA verwacht worden. Morgen vertrekt Tokio Hotel definitief terug naar daar. Ja, ik zei Tokio Hotel, en niet iedereen. Ik en Bella, blijven waar we zitten. Nou ja, ik blijf en Bella komt gewoon hier slapen. We hebben wel onze redenen, ten eerste is het ons thuisland. Ten tweede hebben we nog een belangrijke cursus voor de toekomst lopen en...de jongens zullen voor ons toch geen tijd hebben! We weten allemaal dat een afstand voor mij en Bill, vragen is om problemen. Maar ik moet me er toch ook bij neerleggen dat hij niet hier kan blijven? En misschien wordt het eens tijd om volwassen te worden en te denken aan de toekomst. We gaan heus niet uit elkaar, we hebben gewoon een lange afstandsrelatie. 'Jongens, kom op.' zucht Georg, maar de tweeling negeert hun vriend compleet en wijst hun de deur steeds maar toe.

Georg haalt zijn schouders op en besteld pizza vanuit de keuken. 'Jullie zijn ontzettend kinderachtig bezig, weet je.' gromt Bella hun toe en draait haar hoofd een andere kant op. 'Ohja? Wat denken jullie dan te doen?' bromt Bill arrogant. 'Volwassen en doordacht.' verdedig ik Bella en hij kijkt me laaiend aan. 'Waarom moeten jullie nu hier blijven? Je kan daar ook een cursus doen!' roept hij uit. 'Ik moet hem hier afmaken, mijn moeder betaald niet voor niets hoor!' Ze haalt haar neus op, wat Tom serieus op de zenuwen werkt. 'Alice, jij kan toch mee?' Ongelovig kijk ik hem aan. 'Ben je wel helemaal lekker? Ik laat haar hier niet in haar eentje achter! En trouwens, ik vind die school uitstekend, het is zonde van het geld die erin steekt, om te veranderen.' Boos klopt hij op de tafel en rol ik mijn ogen.


'Maar ik kan toch niet zonder jou, terug gaan?' Ik zucht en knik mijn hoofd. 'Als mijn ouders nog zouden leven, zou ik ook niet mee mogen gaan, je bent mijn leven maar daarmee heb ik niet genoeg Bill.' Tom schiet in de lach en gaat opstaan. 'Volgens mij willen jullie gewoon niet mee.' Bella kermt van frustratie en sluit haar ogen. 'Weet je, geloof wat je wilt, we blijven, of jullie het nu leuk vinden of niet.' en loopt de kamer uit. 'Ik haat het als ze zo doet!' bromt Tom en gaat haar achterna. Bill kijkt doelloos voor zich uit en voorzichtig loop ik naar hem toe. 'Lieverd..' begin ik en hij draait zijn hoofd weg. 'Nu wil ik dat geliefje niet horen.' begint hij koppig, maar ik zie dat hij het moeilijk heeft. 'Bill, ik en Bella hebben ook onze dromen, jij moet Tokio Hotel verderzetten en wij..willen verder onze studie afmaken, dat is onze droom.' Hij draait zich om en ik schrik door de traan die ontsnapt. 'Jij was ook deel van mijn droom Alice, nu weet ik dat die droom nooit zal uitkomen.' Hij draait zich om en loopt de deur uit, nadat hij die met een klap dichtgooide.


Gustav komt erin en opent zijn armen. 'Knuffel voor Alice?' vraagt hij. Ik lach zacht en knuffel hem. 'Ze zijn best onredelijk bezig.' zucht hij vervolgens en laat me los. 'Waarom hebben ze dat niet door? Ik bedoel, jij en Georg hebben ook liefjes die niet naast de deur wonen! Ze wonen in Duitsland, en Arizona ligt zelfs dichter bij LA! Als hij me echt wil zien, moet hij maar komen, of kom ik eens naar daar, het maakt me niet uit!' Begrijpend knikt hij en komen Georg en Bella er ook bijzitten. 'Waar is Tom?' vraag ik haar. 'Weggerend.' 'Net zoals Bill.' verklaar ik en we eten even later onze pizza's op. Ik kleed me om en staar naar de grote knuffel in de hoek van de kamer. Ik ga hem ontzettend hard missen. Zeker als ik weet dat ik hem zeker de eerste 4 maand niet moet verwachten. Ik ga op het bed liggen en hoor de deur beneden dichtslaan. 'Welcome back.' mompel ik en open de deur van mijn kamer. Bill komt als eerste boven en zucht diep. 'Kom.' zeg ik zacht en hij loopt op me af. Ik neem hem dit keer in mijn armen en druk mijn hoofd in zijn hals. Ik moet nog genieten van de geur, nu ik nog kan. Waarom bestaat zijn geur niet in een parfumflesje?


Binnen trekt hij een trainingsbroek aan en besluit zijn kledij in te pakken. Ik graai zijn spullen uit de badkamer weg en leg die in zijn koffer. In kleermakerszit plooi ik zijn shirts op, terwijl hij me staat te bekijken langs het bed. 'Kan ik niet eenjte houden?' vraag ik dan zielig. Hij grinnikt dan toch maar eens in deze week tijd en gooit me een zwart shirt toe. 'Dank, je.' fluister ik en hij verdwijnt in mijn kledingkast. Hij komt terug met mijn lievelings shirt en ik sta op. Hij gooit het in zijn tas en ik neem zijn handen. Hij laat zich meevoeren tot op het bed en kijkt me moeilijk aan. 'Dit wordt enkel moeilijker dan het al is.' fluistert hij en ik knik begrijpend. 'Mag ik nog wel een kusje?' Hij knikt en kust me zacht. Verlangend streel ik zijn borst en leg tot slot mijn handen in zijn hals. Hij laat me los en laat zijn hoofd tegen de mijne hangen. 'Je mag niet vergeten dat ik enkel van jou hou, Bill.' zeg ik zacht en voel tranen opkomen. Hij knikt zielig zijn hoofd en kijkt op. 'Ik ook van jou..' en komt weer dichter. Ik kan me niet inhouden en streel elke porie die ik kan vinden, geen enkel plekje sla ik over. Zijn lichaam moet in mijn geheugen gegrift worden. Zijn geur moet bij me opgeslagen zitten, zijn aanrakingen wil ik na 4 maanden nog steeds voelen branden op mijn huid.




Alle koffers worden in de gigantische bus gesleurd en de jongens staren met een sigaret tussen de vingers naar de werkmannen. Bella en ik staan er eigenlijk maar verlaten bij, niet echt geliefd, momenteel. Zodra ik wakker werd, was er niets meer te zien van liefde. Hij was terug kwaad geworden en had per ongeluk een kadertje omgegooid. Ik heb er niet echt iets over gezegd en gaf hem ruimte. Hij inhaleert een laatste keer en trapt het vervolgens uit op de grond. 'Tijd voor afscheid.' zucht Gustav zielig en knuffelt me als eerste. 'Hou je goed, Alice!' zegt hij bezorgd en onopgemerkt wrijft hij langs m'n arm. Ondertussen is die zo goed als herstelt en glimlach ik hem toe. 'Maak je maar geen zorgen.' en wrijf over zijn hand. Van Georg krijg ik een dikke knuffel en een smakkerd op mijn voorhoofd. 'Ik bel je elke dag.' Ik begin te lachen en por hem. 'Doe niet zo!' en krijg tranen in mijn ogen. 'Niet huilen, je bent mooier als je lacht, en zodra ik je weer zie, stel ik je voor aan mijn vriendin!' Ik lach en knuffel hem nog eens. 'Daar houdt ik je aan!' Lachend stappen ze weg en krijg ik een kus op m'n wang van Tom. Ongemakkelijk kijk ik even op, maar hij schenkt me niet echt aandacht.

'Tot weerziens.' en schuift door naar Bella. Bill zucht en sluit even zijn ogen. Ik wil aanstalten maken, hem te knuffelen of eender wat, maar hij deinst naar achteren. 'Ik kan dit niet...'

Gebroken kijk ik hem aan. 'Maar..' fluister ik verward. 'Ik ehm...ik zie je wel als het zover is..' mompelt hij moeilijk en draait zich dan snel om. 'Bill!' zegt Tom verbaasd, maar hij rent de bus in zonder nog om te kijken. Ik voel tranen over mijn wangen glijden en zie hoe Bill door de bus heen rent. De G's komen met een verbaasde kop buiten en kijken ons vragend aan. 'Bill, huilt.' mompelt Georg stil. Ik knik en draai me om, om naar binnen te gaan. Huilend ren ik naar mijn kamer en val op het bed. Hij weet toch ook dat het nu niet anders kan! Maar waarom voel ik me dan zo verdomd schuldig hierover?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.