FanFic.nl

I Remember You (BK)

58

Minuten,..........Uren,..........Dagen,..........Weken,..........Maanden gaan voorbij.

De wintertijd is over, de lange donkere dagen zijn passé.

Maar niet in Arizona...

Daar blijft het echter donker en grijs. Rondom het huis en in Alice's hart. Bella ligt in bed, zij ligt in de veranda, boven zich uit te staren. De regen klettert op het raam boven haar hoofd. Net zoals op de zovele ramen die haar beschermen tegen de kou. Ze zit net in een glazen kooi. Op een ligstoel met naast haar een tijdschrift, een kop thee en een tekenblok vol prachtige schetsen. Ze zou moeten verder gaan, maar ze is te afgeleid, door het geluid. Het gebroken geluid, van de natuur.

De donder en bliksem maken het af, met hun inslagen op de wereld. De wind blaast woest alle bomen, bladeren en takken heen en weer. De aarde grond, verandert in een grote modderpoel. De perziken liggen nu tot aan de achterdeur, zo'n 850m verwijdert van hun normale plaats.


Haar hand ligt onder haar hoofd en haar ogen priemen zich vast op de druppels die boven haar zweven. Althans, denkt ze dat die zweven. De nattigheid drupt omlaag richting haar gepiercete oor. Al snel gaan ze zich vermenigvuldigen en sluit ze haar ogen. Ze doen pijn, maar overheersen de pijn in haar hart niet. Sinds zijn vertrek stierf alles af rondom hen. Er was gewoon geen contact meer, nu zijn we al maand 6 geworden. Al 3 maanden heeft ze niets over hem gehoord en hij niet over haar. Ze is te koppig om hem te bellen en ergens weet zij, dat hij dat ook is. Maar ze mist zijn belletjes of berichtjes totaal niet. Het gezaag en geklaag kon haar echt gestolen worden. Ze vroeg zich echter af of ze wel nog samen waren. Natuurlijk wel! Had hij haar toegeroepen en een paar bladen geleden, stond het in grote letters in een of ander tijdschrift.
Bill Kaulitz Found The One..

Een wazige foto zat eronder en dan bleek het nog eens Bella te zijn die onder zijn arm liep. Dat was die bewuste avond dat ze terugkwam van de Grand Canyon, en hun in de cinema zaten. Het deerde haar niet, ze wilde nog niet dat de wereld haar nu al zou achtervolgen, waar ze maar heen ging. En dit gelde ook voor Bella en Tom. Zij spraken al net zolang niet meer als ons, maar Tom had een reden vernoemd.

'Hoe meer ik je bel en je stem hoor, hoe meer ik je mis en wil liefhebben hier bij mij. Misschien kunnen we beter wat ruimte houden.'
Had hij haar verteld, waarna ze de gsm door de kamer heen gooide. Het was gewoon niet eerlijk! De jongens steunden hun niet in hun nieuwe leventje, terwijl zij dat wel deden. Ze klonken niet geïnteresseerd of tenminste positief erover. Ze hadden samen namelijk iets bereikt. Nadat ze afgestudeerd waren hebben ze deelgenomen aan een soort wedstrijd. Ze moesten per 2 een serie kledij ontwerpen, rond de herfst. Met veel geluk wonnen ze de hoofdprijs, wat een eigen kledinglijn bevatte.

Sindsdien hebben ze een open ruimte gevonden in New York, om hun eigen kledinglijn op de markt te brengen. Daarbij moeten ze helaas Arizona verlaten, want hier kun je gewoon onmogelijk groot succes hebben. Al snel vonden ze een appartement in de buurt voor een betaalbare prijs en zullen de 2 over 3 dagen Arizona verlaten. Het huis wordt gehouden als vakantiehuis, en het was mooi meegenomen voor Alice. Even uit deze buurt te zijn, de herinnering aan haar ouders...

Dat Tom en Bill dit niet weten, is hun probleem maar. Er kan dus ongelooflijk veel gebeuren in 3 maanden! En zij zelf vonden zich niet verantwoordelijk om hun dat even te melden, na hun super kinderachtige gedrag.


Zuchtend ruimt Alice haar spullen op en legt deze beneden op de tafel naast die van Bella. Een gekleurde prent stak uit haar map en per ongeluk dwarrelde het op de grond. Ze raapte hem op en haar handen begonnen te trillen bij de foto, van haar en Bill.

Hoe kwaad en teleurgesteld ze ook in hem was, ze miste hem ongelooflijk hard. Zijn shirt, hield ze iedere avond dicht tegen zich aangeklemd voor ze in slaap kon geraken. Overdag streelde ze met haar vingers over het robijntje aan haar hals. Als ze erop terugdacht, hoe hij huilend door de bus heen rende, voelde ze weer die steek in haar hart. Het deed haar net zoveel pijn als bij hem. Al wilde Bill dat niet echt geloven, hij vond haar standpunt nog steeds niet kloppen.

Netjes borg ze die terug op en dronk een glas fruitsap. Na alle lichten te doven liep ze omhoog en sloot haar kamerdeur, kroop haar bed in en greep onder haar kussen naar een zwart stukje stof. Al was de geur al volledig weg gesnoven, ze voelde zich meteen veel dichter bij hem.
Zou hij ook haar shirt bij zich houden, als het hem te moeilijk werd?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.