FanFic.nl

I Remember You (BK)

63

October 1, 3PM, Germany °20

Ze had de handen in elkaar gevouwen en keek gespannen door het vliegtuig raampje, dat haar een beperkt uitzicht gaf. Enkel van wolk tot wolk.Ze had net een flesje cola op, maar het kalmeerde haar niet zoals ze had verwacht. Het maakte haar net misselijk, zenuwachtiger. Een vreemde smaak vormde zich in haar mond voordat ze er zich wel van bewust was, dat de cola niet in haar maag zou blijven zitten. Haastig klikte ze de gordel los en schoof naar het toilet toe. Het was enkel een krap kamertje waar je onmogelijk met 2 kon schuilen. Met dichtgeknepen ogen, gleed alles er nogal moeizaam uit en zakte ze op haar knikkende knieën neer. Ze hoopte vurig dat er nu niet zo'n turbulentie aankwam, en het hele goedje uit de wc zou stuiven. Zo snel mogelijk veegde ze haar nattige, rozige lippen schoon en spoelde door.

Het duurde een paar tellen voordat ze terug wel op haar benen kon staan. Ze voelde zich zo vreemd, ook al was dit niet haar eerste keer in een vliegtuig. Misschien kwam het door de zenuwachtigheid die ze voelde. Maar Bill's ouders zouden toch wel mee moeten vallen, nee? Als de kleur in haar gezicht terug menselijk werd, verliet ze de cabine. Bill was wakker en keek op. 'Liefje, gaat het? Ik maakte me zo'n zorgen, als je je niet goed voelt dan..' begon hij meteen veel te bezorgd. 'Bill, ik ging gewoon mijn behoefte doen.'

Ze loog steenhard, maar ze wou hem niet onnodig zorgen laten maken. Hij lachte opgelucht en ze plofte terug neer op de stoel, waarna ze de riem vastmaakte. 'Spannend?' In zijn ogen brandden pretlichtjes vol spanning. Ze vond het eigenlijk wel spannend zo, hoe zouden ze eruit zien, hoe reageerden ze op haar komst? Wat had Bill al die tijd aan hun verteld over haar? Ze bedacht zich echter iets bizar. Ze was helemaal niet zenuwachtig geweest, ze was juist opgewekt over het ontmoeten van Simone en Gordon. Hoe kwam het dan dat ze zich net zo slecht had gevoeld? 'Ik ben super benieuwd!' zei ze dan met een zo enthousiast mogelijke stem. Bill keek haar bedenkelijk aan vanonder zijn zwarte wimpers. 'Wat is er aan de hand, schat?' Ze haatte het, dat hij zo door haar heen kon kijken. Ze zou nooit een verassing kunnen verzwijgen, hij heeft altijd alles door! 'Niets, lieverd.' loog ze opnieuw, wat ervoor zorgde dat hij zijn armen kruiste. 'Vertrouw je het me niet toe?' Hij klonk teleurgesteld en gekwetst. Viel het dan zo hard op dat ze loog? Ze wilde het liefst eerlijk zijn, maar dan zou hij zich zodanig over haar ontfermen, dat hij anderen geen kans gaf in de buurt te komen.


'Nou?' dramde hij door en ze zuchtte vermoeid. Ze was zo moe, uitgeput. Maar waarvan? Binnen een halfuur landden ze in Duitsland en de voorbije dagen had ze goed geslapen, op aandringen van Bill. 'Ik..ik voel me niet zo lekker oké?' perste ze er dan toch nog uit. 'Oh,..gaat het wel lukken vandaag?' hij boog zich voorover en streelde door haar ravenzwarte lokken heen. Ze keek hem aan met haar liefste blik, vol overtuiging. 'Zeker! Het zakt alweer een beetje weg.' en kneep even in zijn hand. Hij drukte een vochtige kus op haar lippen en trok haar tegen zich aan. 'Slaap anders nog even, misschien is het dan beter.'
Ze sloot haar ogen en waande zich meteen in een mooie dagdroom.



Bij het wakker worden, voelde ze zich meteen uitstekend en keek haar vriendje opgewekt aan. Lachend stapten ze uit en zag ze de cameraploeg van Tokio Hotel. Ze wou dat ze nu onzichtbaar was geworden, ze had geen idee, of ze ooit aan die camera's en aandacht zou kunnen wennen. Maar als ze voor altijd aan Bill's zijde zou blijven staan, dan kon ze haast niet anders. Het zou een deel van haar leven worden, net als alle hysterische fans die ze vaak over de vloer krijgen en alle prijsuitreikingen, interviews, shoots, concerten, etc.
De jongens zetten hun zonnebrillen op en we worden aangeraden dat beter ook te doen. Die flitsen verblinden je zonder problemen. En dat we struikelen en vallen, willen we natuurlijk niet gaan hebben.

Binnen in het vliegveld van Berlijn, barst pas de hel los. Ze wist dat ze aanbeden werden, maar dit is gewoon te gek voor woorden. Ze drummen aan de hekken als wilde beesten en kwijlen uit hun monden. Nou, dat was haar wilde verbeelding geweest dan...
De jongens zwaaiden vrolijk en zij gin samen met Bella de veiligheidsmensen volgen. Tokio Hotel had nu even tijd om hun trouwe thuisfans, alle aandacht te bieden die ze nodig hadden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.