FanFic.nl

I Remember You (BK)

64

De meisjes die vol bewondering voor Duitsland uit het raam keken, werden naar het hotel gebracht, waar ze de komende 3 dagen zouden verblijven. 3 daagjes in het Europa en meteen vertrekken naar Azïe. Het was een hele boterham, maar het was eens leuk de rest van de wereld te zien buiten Amerika. Tot hun verbazing stond de ingang, onder beveiliging en werden ook daar dranghekken geplaatst. Dit was toch wel bizar. 'Moet je zien wat een gillende bende!' grinnikte Bella en wees met haar roze gelakte nagel door het geblindeerde raam.

Ze kwamen tot het besef dat Tokio Hotel niet zomaar een bandje was die even vrolijk een paar liedjes uitbrachten. Nee, het waren beroemde sterren. Mensen die extra hoge beveiliging nodig hadden, waarvan veel verwacht wordt het hele jaar door. Dit alles zou nu serieus genomen moeten worden, plezier was nu even beperkt. Nochtans zo voelde het aan. Wou dat dan zeggen dat ze zelf moest opletten waar ze heen ging, wat ze deed, überhaupt wat ze aanhad? Een koude rilling streelde haar rug en ze keek Bella aan die precies aan hetzelfde leek te denken. 'Morgen staat het in de boekjes, of nee, misschien ligt het nu al bij de drukker klaar, 'Tokio hotel meiden, komen aan in Berlijn.' Ze tuurde in het niets en grijnsde toen breed. 'Waar denk je nu weer aan?' zuchtte ik, waardoor ze enkel nog meer grijnsde. 'Tokio Hotel meiden , maken Berlijn onveilig!' Ik schudde lachend mijn hoofd en de deur werd geopend, door een grote brede man.

Hij had een kalend hoofd, een soort zendertje aan zijn oor en keek voor een beveiligingsagent nogal blij, bij het openen van de deur. 'Dames, jullie kunnen uitstappen.' We knikten en ik ging, weer maar eens als eerste buiten de auto. Meteen werden we omringd door een stuk of 4 mannen en loodsten ze ons over de rode loper heen. Wedden dat die er speciaal ligt voor Tokio Hotel? Van achter mijn zonnebril tuurde ik nieuwsgierig naar de gillende meiden. Ze riepen zo hard door elkaar dat ik niet eens kon verstaan wat er gezegd werd, een paar hadden gretig hun blaadjes en stiften uitgestoken, maar volgens mij is het niet echt de bedoeling dat we handtekeningen uitdelen...
Plots hielden de mannen halt en keek ik met moeite over hun schouder heen. Een fan was ontsnapt uit de massa en had een akelig shirt aan. Mijn naam stond erop, naast die van Bella. We werden doorkruist en er stond een afbeelding van een bloedend mes, naast getekend. Ze keek ons dreigend aan, maar ze werd al snel gevat door de security. Ineens voel ik me er helemaal niet meer zo goed bij. Heeft Bill wel de juiste keuze gemaakt? Of heb ik dat wel gedaan? Moest hij nu perse een beroemdheid zijn waarop gegeild werd, Jezus Christus!


Binnen namen de beveiligingsmannen een nieuwe hap moed binnen en draaide de kalende man onze richting op. 'Ik zal me misschien even voorstellen, ik ben Saki, hoofdbeveiligingsman.' Hij stak vriendelijk zijn hand uit die we glimlachend schudden. 'Alice en Bella, aangenaam.' Wat een lieve man eigenlijk, niet? Plots werd het gegil heviger en had ik medelijden met de arme dranghekken, die wild heen en weer geschud werden. Met een bigsmile stapte Bill als eerste uit en zette die handtekeningen in 2 seconden. Voor mijn handtekening had ik zeker een 20 seconden nodig, minstens! De jongens kwamen erin en merkten ons op. Bill wou zijn armen om me heen slaan, maar ik kreeg een benauwd gevoel. Wat nu als dat meisje met dat enge shirt weer ontsnapt en als een wilde gorilla op ons afstormt? Voor hij bij me was draaide ik me om naar de balie en zakte neer in een zitje. 'Gaat het liefje?' vraagt hij, voor mijn doen nogal luidruchtig. 'Bill.' mompelde ik licht geïrriteerd en keek panisch om me heen. Het lijkt nu allemaal zo vreemd te verlopen, net of we in Arizona in het geheim hadden geleefd en nu ontdekt werden. 'Alles oké?' De bezorgdheid in zijn stem sloeg over, en dat maakte het er niet veel beter op. 'Ja, alles prima.' brom ik en we krijgen allemaal een kaart voor de hotelkamers. Hij kijkt niet begrijpend om zich heen, hopend op antwoord uit onverwachte hoek.


Samen gaan we naar boven en stopt Bill de kaart in het gat. Zwijgend loopt hij naar het balkon en begint te zwaaien. Ik trek me terug in de badkamer, gok ik. Mijn spiegelbeeld verraad mijn binnenste verachtingen duidelijk. Ik voel me zo nutteloos en onbelangrijk. Het is net of ik een deeltje van de fans gestolen heb, en dat voelt enorm slecht aan. Er wordt geklopt op de deur en Bill's lichaam verschijnt in het spiegelbeeld. 'Mhhm?' mime ik hem toe. 'Wat heb jij? Je doet zo kortaf!' en kruist zijn armen. 'Ik doe niet kortaf, ik ben gewoon moe.' Minachtend bekijkt hij me, nog steeds via de spiegel. 'Moet je daarom zo bot doen? Heb ik iets verkeerd gedaan of zo?' Mijn stevig opgestelde muur brokkelt af en ik draai me tot hem. 'Nee Bill, je doet niets verkeerd. Het spijt me oké?' zucht ik en glimlach voorzichtig. Ik heb nu niet echt zin in ruzie, gewoon rusten is al goed genoeg. Hij steekt zijn armen uit en wenkt me met zijn hoofd. Ik laat me in zijn armen vallen en wordt stevig omhelst. Een liefdevolle kus op mijn haren, laat me mijn ogen sluiten.

'Wat er ook is, weet dat ik je altijd blijf steunen en altijd evenveel van je zal houden, wat er ook gebeurt! Gehoord liefje?' fluistert hij in mijn oor, waardoor zijn warme adem in mijn hals blaast. Kippenvel bedekt mijn lichaam en ik kijk op in zijn bruine onweerstaanbare kijkers. 'Gehoord en goedgekeurd.' en lach zacht. Hij beantwoord mijn glimlach met een zachte kus op mijn lippen en trekt me dan naar het bed. 'Laten we even uitrusten.' Een uitstekend plan als je het mij vraagt!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.