FanFic.nl

I Remember You (BK)

65

Slaperig open ik mijn ogen en krijg ik de tekst:
"Wir Höen nie auf zu Schreien, Wir kehren zum uhrsprung zurück."
in zicht. De tekst past zo goed bij Bill's lichaam, zijn lichaamstaal. Langzaam glijden mijn ogen omhoog naar zijn perfecte kaaklijn. Zijn zwarte wimpers bewegen sierlijk op en neer, terwijl een zachte zucht zijn mond verlaat. Ik kan van zijn gedrag en gezicht aflezen dat hij nu ergens over piekert. Ernstig over piekert, misschien wel over 'ons'. Komt het door het nabije bezoekje aan zijn ouders? Misschien heeft hij zich nu wel bedacht. Het kan best dat hij het plots te vroeg vind om me voor te stellen.


'Hé, je bent wakker.' Ik kijk op en zie dat hij zich voorover buigt. Met gesloten ogen geniet ik van de minuscule aanraking die hij me geeft. De warme lippen die ik iedere dag aangeboden krijg.
Warme lippen die iedereen wel wil kussen.
De zachte, zoete lippen van Bill.



Met zijn ontblote bovenlichaam komt hij over me heen hangen en drukt me dieper in de donzige kussens neer. Lange vingers strijken door mijn haren en wekken de vlinders binnen in. De explosie wordt steeds heviger en heviger, hoe intiemer hij me kust. De onbekende zachtheid van zijn lippen doet me huiveren en rillen van genot. Plots ontploft het en sluipt er zich iets omhoog. Ik sper mijn ogen open en duw hem snel van me af.



In de badkamer weergalmen de kotsende geluiden, waar ik zelf misselijk van wordt. De zure smaak helpt daar nog even een handje bij. Rillend treffen mijn knieën de grond en zoek ik iets om mijn mond schoon te maken. Dit is niet goed, ik geef nu al zeker een 2 volle weken over bij het opstaan, maximum 3 keer per dag. Ga ik nu nog eens ziek zijn of.. Nee, dat kan niet. Ik open de deur weer en zie Bill op het bed zitten, zijn handen in het haar, zijn ogen starend naar de bruine houten vloer. Ik weet het, ik heb ons leuke momentje nu wel goed verpest! Het was er de laatste week gewoon niet meer van gekomen...


'Ik ga douchen.' Met een neutraal gezicht loopt hij me voorbij, maar ik neem snel nog zijn arm beet voor hij erin verdwijnt. 'Is alles oké?' Bang om hem kwaad te maken streel ik liefkozend over "Freiheit '89"



'Niet echt.' Het lijkt net of zijn ogen dwars door me heen kijken. Hij hoeft echt niet weten wat er zich nu vanbinnen in mij afspeelt. Over mijn positie aan zijn zijde in de spotlights, evenals over de misselijkheid en vage rug- en buikpijn die ik heb. Hij komt dichter tegen me aanstaan en drukt een zachte kus op mijn voorhoofd. Zwijgend verdwijnt hij in de badkamer en draait hij deze op slot. Een kans om het mogelijk nog goed te maken, geeft hij me echter niet. Het maakt mijn schuldgevoel groter en groter. 'Wat heb ik toch steeds?' verwoed sla ik mezelf op mijn wang en plof neer op het bed. Dan maar wachten tot hij eruit komt.






Naast elkaar lopen we door het Berlijn en lijken de meest mensen de jongens amper te herkennen, door hun vermommingen. Bella werpt me alsmaar een vragende blik toe, die ik steeds onbeantwoord nalaat. Ik voel me echter zo slecht als wat, en het is moeilijk om nog eens uit te leggen ook. 'Zullen we daar wat eten?' Tom wijst naar een knus restaurantje op de hoek en instemmend lopen we erop af. Zodra ik de geur van het eten ruik, keert mijn maag zich om. 'Ehm..ik moet even naar de plee.' meld ik haastig voor ik ga zitten en wandel zo snel mogelijk de kant op met het vrouwelijke dametje.


Ik geef weer over en knipper de tranen in mijn ogen weg. Mijn hoofd tolt en ik begin te snikken. Het kan gewoon niet waar zijn, niet nu... Ik probeer mezelf te beheersen en veeg mijn gezicht af. Ik spoel door en loop mijn hokje weer uit. Ik schrik van mijn spiegelbeeld. Mijn kleur is verdwenen uit mijn gezicht, ik lijk wel een zombie. Paniekerend glijden mijn ogen omlaag en zie ik mijn strakke buik.
Wat hebben we toch gedaan?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.