FanFic.nl

I Remember You (BK)

66

Met een bonzend hart open ik de deur en voel de drukkende warmte over mijn lichaam heersen. Ik voel me net een ijsklontje op een warme zomermiddag. Mijn benen rillen terwijl ik me een baan naar onze tafel waag. Bill zit druk in gesprek met Tom en kijkt op als hij me terug ziet komen. Met een neutraal gezicht verbreekt hij onze 'ontmoeting' en gaat door met praten. Bella kijkt me achterdochtig aan als ik me zacht laat neerploffen in de sofa. 'Zullen we een lekker aperitiefje nemen?' De jongens vallen stil en ze kijkt me vreemd aan. Alsof ze iets van me verwacht, een bekentenis of eender wat. Een glaasje martini zou me wel goed doen ja.


Wacht eens, ik kan geen alcohol drinken, toch? Of is het gewoon iets dat ik in mijn hoofd heb geprint? 'Alice, wat wil jij?' vraagt Bill plots monotoon. Twijfelend bekijk ik de kaart. Mijn hoofd zegt dat ik dit niet mag doen, dus... dan doe ik het ook niet. 'Een Ice Tea.' zeg ik beslist en leg de kaart neer. Ze kijken me niet begrijpend aan. 'Wat?' probeer ik onopvallend en voel Bella's ogen op mijn huid branden. Ze heeft echt iets door, maar hoe? 'Wil je niet lekker met ons meedrinken?' Ik kijk Bill aan en zie dat hij redelijk geïrriteerd geraakt. Het maakt me wel kwaad, want wat weet hij er nou van? Als ik nou niet wil, dan wil ik niet...

'Nou, waarom drink jij niet met mij mee?' grom ik hem toe en zie dat Tom duidelijk schrikt van mijn stemmingswisseling. 'Wat is dat nou weer voor een belachelijk antwoord?' en gooit de kaart op tafel neer. 'Net zo belachelijk als die van jou.' en kruis mijn armen. 'Lieve vrienden, laten we nou geen ruzie maken.' zegt Tom en kijkt ons beiden waarschuwend aan. Bill zucht verwoed en draait zijn hoofd een andere kant op. Best, hij doet maar wat hij wilt.


Onze bestelling wordt opgenomen en even later smult ieder van zijn bord. Het lijkt dat enkel ik moeite heb met eten binnen te krijgen. Het eten is nog thans niet echt vreemd voor me, het smaakt me gewoon niet echt. Ik voel me zo beroerd en verward. Stel je voor dat ik echt zwanger ben, wat betekend dat dan voor de buitenwereld? De fans? Bill? Tokio Hotel? Er zullen zovele fans teleurgesteld, kwaad, verdrietig zijn hierom. Zoals altijd moet ik weer eens roet in het eten gaan gooien. Wat kerm ik ook toch, misschien ben ik wel schijnzwanger, een testje zou nog handig lijken, maar hoe doe je dat als de halve wereld op je vingers staat te kijken? En als ik dan niet zwanger ben, is dat wel een complete domper voor mijn reputatie als Bill's vriendin. Alsof ik hem met een kind, wil afnemen van zijn fans, dat wil ik dus absoluut niet gaan hebben!


'Alice, gaat het wel?' even kijk ik op naar de bezorgde tweelingbroer en knik zacht. 'Waarom eet je niets? Vind je het niet zo lekker dan?' vervolgt hij en tikt tegen mijn bord aan. 'Ach laat haar gewoon, ze doet weer zo tegendraads, het waait wel over.' zucht Bill en laat me verder met rust. Ik geloof niet dat dit, lieve Bill, zomaar overwaait hoor! Boos kijk ik opzij en trekt hij z'n wenkbrauw op. 'Wat? Lieg ik soms?' Met een spottende blik slikt hij z'n eten door en krijg ik de drang hem een klop te geven. In plaats daarvan ga ik opstaan.


'Wat ga je doen?' vraagt hij meteen. 'Gaat je niets aan.' en neem mijn jas van de kapstok af. 'Alice' roept hij verontwaardigd. 'Niet het hele restaurant moet het horen oen!' grom ik en zucht diep. 'Ik ga...een luchtje scheppen.' meld ik dan maar en vertrek. 'Alice, wacht nou! Bill je bent echt een idioot!' sist Bella uit en ik hoor haar opstaan. Snel loop ik naar buiten en voel de tranen over mijn wangen lopen. Gelukkig staat hier geen paparazzo en kan ik gewoon doorlopen.


Het is gewoon niet eerlijk, het leven is niet eerlijk! Ik mag niet zwanger zijn, ik en Bill zijn nog geen 2 jaar samen, Bill moet nog verder evolueren, ik heb een kledinglijn lopen met Bella,...een baby zal het echt verpesten. En wat zou Bill er zelf van vinden? Misschien zet hij me gewoon wel buiten! Nou, dat zou Bill wel niet doen, geloof ik. Ik schrik op door de hand op mijn schouder en zie Bella kijken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.