FanFic.nl

I Remember You (BK)

70

2 weekjes later.


Gillende fans aan de hekken. Gillende fans binnenin. Gillende fans overal waar je maar heen kunt kijken. Als verdoofd volg ik Tokio Hotel het concertgebouw binnen en negeer alle blikken die me toegeworpen worden. Vandaag is een rare dag. Het eerste concert van Tokio Hotel wordt nu gegeven en mijn afspraak volgt. De jongens beginnen met een soundcheck en Bella is bezig met de mannen die alles installeren. Het lijkt wel of ik in mijn eigen wereldje leef. Ik heb Bill niet echt meer gesproken over dat kindergedoe,...eigenlijk over niets meer. Ik was bang dat het er per ongeluk uit zou floepen. Ze komen even van het podium en kijken rond. Georg snuift zijn neus gelukzalig. 'Thuis.' Tom grinnikt en rent naar Bella. Hij neemt haar op en laat haar draaien. 'Thoom!!' lacht ze vrolijk en ik zie hoe Bill hen bekijkt. Ik kan zijn blik niet plaatsen, het is te moeilijk te weten wat hij nu denkt.


'Alice?' ik draai me om en zie David die me wenkt. Ik zucht en volg mijn oom. Sinds ik hier ben in LA, heeft hij me goed opgevangen. Hij is ten slotte familie van me, maar het is wel vreemd zo plots. Aardige kerel! Hij kijkt me bezorgd aan. 'Gaat alles wel goed met je?' en legt een hand op mijn schouder. 'Ja, prima.' zeg ik glimlachend en hij zucht. 'Ik weet dat je liegt hoor.' Ik bijt op mijn lip en haal mijn schouders op. 'Wat druk, dat is alles.' verklaar ik als smoes. 'En tussen jou en Bill dan?' vervolgt hij. 'Wat is daar mis mee?' zeg ik niets vermoedend. 'Niet, niets het is enkel...vreemd. Jullie praten haast niet meer tegen elkaar of...jullie doen gewoon niet zoals in het huis.' verklaart hij met een moeilijke blik. Daar heb je die steek weer. Het is ook niet meer hetzelfde als in het huis! Ik ben verdomme zwanger van een wereldberoemde rockster en vanavond laat ik het weghalen! Natuurlijk gaat het me niet lekker de afgelopen dagen.


'Het komt wel goed, maak je maar geen zorgen, oké?' en knuffel hem. 'Als jij het zegt, dan geloof ik je blindelings, kan ik dat?' Ik knik overtuigd en hij glimlacht. 'Mooi zo, ga nu maar weer spelen.' Ik grinnik nep en loop weg. Het lijkt of mijn lichaam duizenden kilo's zwaarder is geworden, alles verloopt gewoon zo ontzettend traag, terwijl de tijd vreselijk snel gaat. Over 4 uurtjes is het eindelijk zo ver, voor Bill en mij. Samen met de jongens eten we een hapje van de traiteur en drinken wat. Bill ziet er niet zo gelukkig uit en probeert alles weg te lachen, wat mislukt. 'Billie...wat is er?' zeurt Tom plagend. Hij grinnikt en maakt er enkel een grapje over. Vlug kijkt hij mij aan en zoekt precies naar iets. Ik wend mijn hoofd af en zie de teleurgestelde blik vanuit mijn ooghoeken. Het spijt me schat, maar ik moet dit doen, al weet je het niet echt precies. De ingreep gebeurd terwijl de jongens optreden, zo kan ik ongezien weg. Plots komt Bella op me af. 'Alice, ik wil met je praten.' zegt ze kil. 'Zeg maar..' mompel ik verbaasd van haar vreemde gedrag.

'Meekomen.' en grijpt mijn arm. 'Het kan best hier.' grom ik ontzet. 'Dat wil je niet hoor! Het is nogal..sneaky.' en krijgt tranen in haar ogen. Wat heeft zij nou opeens? Ik volg dan toch maar en ze sluit de deur. 'Ho haal je het in je hoofd?' roept ze uit en gooit een boekje naar mijn hoofd. 'Wa..oh..' zeg ik als ik merk dat het een boekje van het ziekenhuis uit de buurt is. 'Je gaat me niet zeggen dat je die afspraak gemaakt hebt!' roept ze kwaad. ' Ik zou niet weten waarom niet.' zeg ik zacht. 'Alice! Het enige wat jij moet doen is het Bill vertellen!' Ik schud resoluut mijn hoofd. 'Hij gaat dit niet leuk vinden Bella, het moet zo.' houd tik vol. 'Verdomme Alice!' kwaad gooit ze een paar gevulde bekers om. Ik schrik van haar agressiviteit en deins naar achter. 'Weet je wel wat je doet? Je vermoord een onschuldig iemand!' Ik zucht en ga zitten. 'Ik weet het, maar ik zie gewoon geen andere uitweg Bella.' Verwoed kijkt ze me aan. 'Jij gaat niet naar dat ziekenhuis!' zegt ze dan steevast. 'Jawel!' 'Nee, ik zorg ervoor dat je hier niet wegraakt!' Ik sta boos op. 'Waar bemoei jij je eigenlijk mee, het is het mijne, dus ik doe ermee wat ik wil, je kan niet zomaar gaan oordelen, want jij loopt er niet mee oké?' Ze houdt zich koel en kruist haar armen. 'Wat zal Simone hiervan zeggen?'

Ik kijk haar aan, maar weet niet echt een antwoord. Simone is nooit in me opgekomen. Ik heb totaal niet... De deur gaat open en Bill stormt binnen. 'Meisjes, waar gaat dit over?' roept hij verbaasd. Bella wijst me kwaad aan. 'Zij! Ik moet haar tegenhouden!' Ik schud mijn hoofd. 'Je moet niet, ik doe het toch.' zeg ik. 'Ok", maar dan wil ik dat je het Bill verteld.' zegt ze en kijkt me zuur aan. 'Dus niet.' waarop Bill me verbaasd aankijkt. 'Ehm..waarover gaat dit?' Bella kijkt me verslagen aan. 'Als jij ...als jij het niet zegt, dan zeg ik het.' Ik trek grote ogen. 'Maar Bella, je begrijpt..' probeer ik. 'Ik meen het, je bent mijn beste vriendin en ik zou je ook beschermen. Dit is heel erg verkeerd, je weet dat je dit samen met Bill moet doen en niet alleen. Laat het hem tenminste weten. Het is niet enkel jou verantwoordelijkheid maar ook die van hem.' Ik kijk naar Bill die naar de grond kijkt en niet echt weet waar dit over gaat of wat hij moet zeggen.

Ze heeft ergens een punt. Bill kan opgelucht zijn als ik hem vertel dat ik abortus heb gepleegd, of razend worden omdat ik die beslissing zelf nam. En ergens heb ik zo'n gevoel dat ik een verkeerde keuze zal maken zonder Bella's hulp. 'Oké, ik..ik kan niet anders.' zucht ik bang en ze knikt. Ze loopt op me af en knuffelt me stevig. 'Simone zou dit gewild hebben, denk daaraan.' en laat me los. 'Bill...we moeten dringend praten.' zeg ik en kijk op de klok. Hij moet nog soundchecken en van alles en nog wat doen. Is het wel goed al sik het hem nu vertel? Misschien is hij dan op van de stress of kwaad en lukt het concert niet en dan...is dat weer mijn schuld. 'Is..is het ehm..goed na het concert, het is nogal...heftig.' zeg ik zacht. Hij komt op me af en neemt mijn hoofd vast. 'Gaat dit over je probleem?' Ik knik en hij drukt een kus op mijn hoofd. 'Graag dan, ik wordt stilaan gek van onwetendheid.' Ik geef hem een kus en streel zijn gezicht. 'Het spijt me...dat was niet de bedoeling geweest.' Hij glimlacht en kust me nog eens zacht. 'Dat weet ik, schat, dat weet ik.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.