FanFic.nl

I Remember You (BK)

71

Onrustig begin ik te ijsberen en tuur op de klok, nog een halfuur te gaan. Over een halfuur moet ik dingen bekend maken die ik nooit bekend wou maken. Bekend maken aan Bill, de man waar ik van houdt, en waarvan ik dus een kind krijg. Ik wil helemaal niet, wie weet hoe heftig reageert hij niet! Bella kijkt op als de deur opengaat. 'De jongens komen er zo al aan.' meld David en komt bij ons zitten. Hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Nichtje, je stress't je nog eens dood!' zegt hij bezorgd. 'Nee hoor.' zeg ik glimlachend, maar kan het benauwde gevoel niet onderdrukken. Ik vind dit geen goed plan. 'Wat is er nou aan de hand? Je ziet er niet uit!' en streelt door mijn haren heen. 'Er is..niets.' mompel ik en hoor Bella zuchten. Ze is nog steeds kwaad op me, en dat zal ze zijn tot ik het Bill verteld heb. Want dat is haar grootste wens op dit moment.

De deur vlamt open en juichend komen ze erin. 'Dat was Awesome!' gilt Tom uit en Bill lacht zacht. 'Hebben jullie geluisterd?' Gustav kijkt ons aan met engelen oogjes. Bella kijkt me gewoon kwaad aan en Tom gaat fronsen. 'Meiden, wat is er gebeurt? Haar in de boter?' Bella snuift. 'Een hele pruik ja!' Ik merk dat ik door Bill aangestaard wordt en schud mijn hoofd. Ik kan het niet zeggen, hij gaat me verachten! 'Jongens, jullie we moeten naar de bus.' meld David dan en Bill kijkt me vragend aan. 'Ik...' Mijn adem stokt en ik voel een zuur gevoel omhoog kruipen. Nee hé! Snel hol ik de kamer uit en val de toiletten binnen. Net op tijd hang ik over de pot heen en kots er haast mijn hart en ziel uit. Tranen komen in mijn ogen te staan en nadat ik doorspoel glijden ze ineens over mijn wangen. Verdomme, wat ben ik toch een stommeling! Huilend kom ik uit het hokje en spoel verwoed mijn mond.

Als ik kon gooide ik mezelf van de trappen af, dan was er nooit iets gebeurd. Maar dat is gewoon pure moordpleging! En...dat kan ik een onschuldig kindje toch niet aandoen? Ik loop terug en merk dat ze me aanstaren. 'Gaan we nou naar de bus?' zucht David. Bill schiet overeind en loopt meteen al weg. Zuchtend volg ik de rest en stap de douche in als Bill zich voor de tv installeert. Als ik me net opgekleed heb loop ik snel naar de keuken om wat te drinken, voor ik ga slapen. In de kamer zie ik plots Bill zitten, wat me totaal verrast. 'Hoi.' fluister ik ongemakkelijk. Hij kijkt me aan en staat op, om de deur achter mij te sluiten. Ik voel me net een vogel in een klein kooitje, opgesloten.

'Alice, ...ik...ik kan niet meer op die manier verder leven.' Rustig ga ik zitten op bed en kijk verdrietig voor me uit. Is dit soms het einde? 'We leven met geheimen voor elkaar, weet je nog dat we elkaar beloofden alles te vertellen in de toekomst, het dreef ons uit elkaar! Wil je soms dat het zo wordt?' Ik schrik en schud snel mijn hoofd. Wat zegt hij nou weer? Ik wil niet van hem af! Ik hak nog liever mijn armen en benen af! Hij zucht en wrijft door zijn blonde lokken. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen..., ik ben radeloos.' Zijn stem trilt en ik zie dat hij tranen in zijn ogen krijgt. 'Lieverd.' hij komt voor me zitten en neemt mijn handen beet. 'Wat moet ik in godsnaam doen, opdat jij me vertrouwd? Je vertrouwt Bella, mijn moeder die een totaal vreemd persoon was, maar mij...ik ben je geliefde, jou alles.' zegt hij gepikeerd terwijl er een traan ontsnapt. 'Maar Bill...' ik wil het uitleggen, maar hij gaat door. 'Wat moet ik doen Alice? Ik hou verdomme zielsveel van je! Ik geloof zelfs dat niemand zoveel van iemand kan houden als ik van jou!' roept hij uit en begint te huilen.


'Bill..' zeg ik met tranen in mijn ogen, hij mag hierom geen tranen laten, dat hoeft hij toch niet te doen. 'Weet je wel hoe het voor me aanvoelt? Ik ben net een vreemde voor je! Het kwetst me meer dan je zelf denkt!Echt, ze zouden een volledig leger van de speciale eenheid moeten opstellen, om mij van jou vandaan te halen!' Ik snik en probeer hem het zwijgen op te leggen. Als hij die dingen zegt, kom ik enkel emotioneler dan ik al was. 'Je moet me gewoon geloven, je bent alles voor me, MIJN alles!' Ik kan het niet meer aanhoren, waarom stopt hij nou niet? 'Mijn..h-hart ligt bij j..' Nu is het wel genoeg.


'IK BEN ZWANGER BILL!' roep ik uit en begin te snikken van opwinding hierover. Wat is dit nou voor manier, om dat te melden...
'W-wat?' stottert hij met grote rode oogjes. 'Ik ...i-ik zou het vanavond laten weghalen..M-maar Bella was zo kwaad, oké, het spijt me zo..' en kijk hem voorzichtig aan nadat ik mijn tranen probeer te bedwingen. Hij kijkt me totaal in shock aan, hij is aangedaan want hij huilt zonder geluid te maken. 'W-w..weghalen?..' en kruipt dichter naar me toe. 'N-nou, jij zei toch dat een gezin voor jou niet paste in de tijd van ons leven, ...j-je zou 3 jaar wachten..' mompel ik verward als ik voel hoe zijn slanke handen de mijne vastnemen. Hij schud wild zijn hoofd en begint onophoudelijk te snikken. 'Liefje...nee...neenee!!' stottert hij moeilijk en legt zijn handen op mijn wangen. Ik kijk hem aan met ogen zo groot als schoteltjes, dit meen je niet Bill!

Hij knippert zijn ogen en strijkt langzaam over mijn wang. 'We..we krijgen een kindje?' En krijgt een overgelukkige glimlach op zijn gezicht, wat best wel ontroerend lijkt. Ik knik zacht en kan hem enkel harder horen huilen, ik heb hem nog nooit zo gezien. 'Bill?.. ' mompel ik bezorgd en probeer zijn tranen weg te vegen. De zwarte vegen zitten op mijn handen, maar het deert me niet echt. Bill lijkt er kapot van.
'Ik wil helemaal niet dat je abortus pleegt! Dat mag je niet doen!' snikt hij door en ik glimlach waterig. 'Wil je het houden dan?' vraag ik wat verbaasd. 'Natuurlijk! Je hebt geen idee!...Dit was een grote wens!' en neemt me in zijn armen. Zijn hele lichaam trilt als een gek, kan een jongen echt zo hartverscheurend gaan huilen dan? Het raakt me wel diep, hij houdt zoveel van me en ik twijfel over alles tussen ons.


Ik had toch best kunnen weten, dat ik Bill alles zou kunnen vertellen. Als ik logisch had nagedacht hé!'Ja mag geen abortus plegen..'fluistert hij al wat kalmer terwijl hij me stevig tegen zich aandrukt. Hij laat me los en wrijft over zijn hoofd. 'Is dit net echt gebeurd?..' Ik begin te lachen om zijn bange gezichtje. 'Ik ben nog maar 3 weekjes.' Hij streelt over mijn vingertoppen en ik geloof dat er iets is wat hij me moet vertellen. 'Weet...weet je waarom ik pas over 3 jaar wou beginnen?' vraagt hij zacht en nogal schor. Ik schud mijn hoofd en hij trekt me tegen zich aan. We liggen nu tegen elkaar aan en hij kijkt op mijn hoofd neer. 'Ik wilde er zeker voor zorgen dat je teveel van me zou houden, om me te verlaten.'


Geschrokken kijk ik hem aan. 'Waarom zou ik jou verlaten?' Hij kijkt omlaag en kijkt naar het dekbed. 'Ik ben niet erg vruchtbaar...enkel 30% kan een kindje verwekken in mijn lichaam.' Met grote ogen staar ik hem aan en ga rechtop zitten. Hij kijkt me verlegen aan en begint plots weer te huilen. 'Schat, niet huilen.' pruil ik en neem hem in mijn armen. 'Ik dacht..dat ik nooit,..k-kinderen zou hebben,..en nu...'

Man, ik voel me zo'n idioot, ik had bijna onze enige voortplanting vermoord! Ik wist helemaal niet dat hij daar problemen mee had! 'Bill, ik wist niet,...god stel je voor dat Bella nooit...ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven.' Hij glimlacht en ik pink zijn tranen weg. 'Ik hou zoveel van je, je had niet kunnen weten dat ik hier blij mee zou zijn.' zegt hij dan zodat ik geen schuldgevoel aanmaak, wat al te laat is. 'Ik ook van jou.'


Nadat we met elkaar alles wat bijpraten staan we op. We hebben namelijk besloten om dit bij one vrienden onmiddellijk uit de doeken te doen. Hij neemt mijn hand en verstrengelt zijn vinger erin. 'Klaar?' vraagt hij. Ik knik en we lopen naar de woonkamer. Ze zaten druk in gesprek, tot wij beiden tevoorschijn komen. 'BILL?' roept Tom bezorgd uit en rent op hem af. 'Tom wacht.' zegt hij zacht met een glimlachje. 'Wat nou wacht? Je hebt gehuild als een paard, dat zie ik heus wel, wat is er gebeurd? Jullie zijn toch niet uit elkaar mag ik hopen?' ratelt hij door. Bella glimlacht en knipoogt. Ze had gelijk, ik had het veel eerder moeten vertellen.

'Tom...ik heb nieuws, nou, ik en Alice hebben nieuws.' zegt hij met enige trilling in zijn stem. Binnen de kortste keren rollen er weer tranen over zijn wangen en neemt Tom hem in zijn armen als de bezorgde broer. 'Broertje, wat scheelt er?' fluistert hij zacht. 'Tohoomm, ik wordt vader..' snikt hij lachend. 'WAT?' roepen de G's opgewekt. Tom versteend. 'Billie,...ik wil je niet.., maar..de dokter zei toch en..' Bill laat hem los. Hij kijkt mij aan en ik haal mijn schouders op. 'Het is waar, ik ben zwanger..' zeg ik ongemakkelijk door alle aandacht. 'Omg...dit meen je niet!' roept hij hyper. Bill begint te lachen en te huilen tegelijk. 'Kom hier!' roept Tom en neemt zijn broer weer beet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.