FanFic.nl

I Remember You (BK)

73

Ik loop naar de leefruimte en zeg de G's en Bella gedag. 'Waar is Bill?' vraag ik Bella. 'In de ontspanningsruimte denk ik, hij passeerde net als een zombie.' Ik loop door en zie hem inderdaad zitten. Aan het raam, voor zich uitstarend. Langzaam loop ik binnen en ga naast hem zitten. 'Het spijt me van net, ... ik wilde niet schreeuwen tegen je..' en kijkt me zielig aan. 'Het is wel goed Bill,...misschien ben je gestresd.' Hij knikt en kijkt terug naar buiten. 'Maar wat bedoelde je ermee?' houdt ik vol. 'Niets.' Ik frons mijn wenkbrauwen en leg een hand op zijn wang. 'Bill,...je vraagt niet zomaar zoiets.' Hij kijkt me even aan en laat dan zijn hoofd weer zakken.


'Ik dacht...ik dacht rare dingen, da's alles.' Zijn ogen flitsen heen en weer, alsof hij niet echt weet wat hij nu moet zeggen. 'Liefje, je doet hartstikke vreemd, gaat het wel?' Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me plat tegen zich aan. 'Maak je maar geen zorgen om mij, dat is slecht voor jou gezondheid.' Ik draai mijn vinger om een stukje haar en laat me tegen hem aanleunen. 'Ben je het zeker?' Hij knikt en kijkt me in de ogen aan. 'Ik red me wel, zolang jij maar bij me blijft.' en streelt mijn wang liefkozend. 'Ik ga nergens heen.' en plant een zacht kusje op zijn neus. Zwijgend staren we beiden naar buiten, af en toe dwalen mijn ogen naar hem af en zie ik de bedrukte blik. Wat zou er nou toch aan de hand zijn? Waar piekert hij zo over? Ik laat mijn hand in de zijne glijden en speel met zijn leuke ringen.



Stiekem kijk ik onder het spelen met de playstation richting Bella. Ze heeft een leesboek in haar handen en laat haar ogen gespannen over de regels glijden. Ik grinnik en laat het spel voor wat het is. Langzaam schuifel ik naar haar toe en steekt ze haar hand op. 'Spannend stukje!' zegt ze opgewonden. Ik lees de kaft en zie een saaie titel staan. 'Ik ben spannender.' en kruip naast haar. Ze grinnikt en blijft verder lezen. Ik kriebel zacht met vingers over haar zijde, waardoor ze zachtjes beweegt. 'Thoom..' zeurt ze nog steeds in trance van het boek. 'Wat?' Grijnzend kus ik haar hals en kietel haar oor. 'Tommie,...' moppert ze al wat meer tot deze wereld en trekt aan mijn vlechtjes. 'Auw!' brom ik en ga pruilen. 'Kusje.' Ze kijkt even op en vluchtig drukt ze die erop. 'Ik kan zo wel de muur kussen ook!' Ze zucht. 'Nog een klein stukje oké?' en gaat door. Ik kijk mee en trek grote ogen. 'Langzaam stapt hij uit en tuurt de verlaten straat in. De kraaien maken een hels kabaal en vliegen in cirkels om het griezelige huis heen. Sam en Marie kijken de lange man bang aan.' mompel ik en trek m'n wenkbrauw op. 'Schat, is dit geen kinderthriller?' Ze kijkt me heilig aan. 'Die zijn nog het spannends.' Ik begin te lachen en ze slaat het boek dicht. 'Nu ben ik niet meer geconcentreerd.' Ik klim bovenop haar en wrijf met mijn vingers over haar lippen heen. 'Mag ik nu dan een lief kusje?' 'Is er een andere keus?' Ik frons mijn wenkbrauwen en schud dan mijn hoofd. 'Eigenlijk niet nee.' Net als ik haar wil zoenen gaat mijn gsm af. 'Er was dus echt wel een andere keus.' grijnst ze en gaat van onder mij. Grommend neem ik op en hoor mijn moeders stem brabbelen.




Ik leg een dekentje om haar heen en kus haar voorhoofd zachtjes. Ze kreunt zacht en tuit haar lippen. Glimlachend geef ik een kusje en valt ze in slaap met een lichte glimlach op d'r gezicht. Ik ga opstaan en volg haar zachte ademhaling op. Ze slaapt zo lief dat het bijna misdadig is. Met gemengde gevoelens verlaat ik de kamer en zie Tom in de keuken hangen. 'Bill! Jou moest ik hebben!' zegt hij plots en ik zucht. 'Nu niet Tom, ik ben niet in de stemming!' Ik wil weglopen, maar hij houdt me tegen. 'We moeten praten, nu.' en trekt me op een stoel. Hij sluit even de deur en kijkt me bedenkelijk aan. 'Ik heb geen zin om erover te praten Tom, laat me gewoon.' Hij schud resoluut zijn hoofd. 'Jij hebt niets te willen, ik ben je oudere broer dus als ik zeg dat we gaan praten, doen we dat ook! Wat moest dat in godsnaam voorstellen bij de badkamer?' en leunt tegen het aanrecht aan. 'Niets.' zucht ik geïrriteerd. 'Bill, als we gaan liegen, lossen we niets op.' verteld hij slim. 'Er is niets Tom.' herhaal ik opgelaten. 'Waarom zo nerveus Bill? Is er misschien iets dat je me moet vertellen?' Ik schud weer mijn hoofd en hoor een harde klap. Ik schrik op en kijk hem aan. 'Op welke manier houd jij van mijn broer?' roept hij citerend uit. Ik sla mijn ogen neer en zucht.


'Ik dacht maar wat.' mompel ik verslagen. 'Dat denk je niet zomaar Bill, wat in godsnaam scheelt er met jou?' en buigt zich half over me heen. 'Ik voel me niet lekker.' en kijk mijn broer aan. 'Niet lekker? In je hoofd of wat?' Ik rol mijn ogen en sta op. 'Zie je..ik wil vandaag niet met je praten.' zucht ik, maar hij houdt me tegen. 'Bihill, vertel op...ik maak me echt zorgen.' en legt zijn hand op mijn schouder neer. 'Ik ben bang Tom.., voor alles wat nog komt.' en staar naar de bruine vloer onder mijn voeten.


Ik voel tranen opkomen en knipper ze haastig weg, maar het is Tom al opgevallen. 'Bill.' hij slaat zijn armen om me heen en houdt me stevig vast. 'Ik hou zoveel van haar dat ik er bang van wordt, stel je voor dat er wat gebeurt met haar of de baby..., ik overleef dat niet Tom.' fluister ik zacht. 'Bill, je staat er niet alleen voor.' Ik laat hem los en frons mijn wenkbrauwen, nadat ik mijn traantjes wegveeg. 'Bella is er nog en die zorgt voor haar terwijl wij optreden, en ik ben er als jij er niet bent.' zegt hij zorgelijk. Ik glimlach. 'Dat weet ik wel Tom, en ik apprecieer het echt! Ik... ik wil haar gewoon niet tekort doen, en ik heb het gevoel dat ik dat al doe.'


Ineens voel ik een klap tegen mijn hoofd. Geschrokken kijk ik mijn tweelingbroertje aan, terwijl mijn hand de brandende plek verzacht. Wat doe je nou Tom? 'Hou op Bill! Je doet het geweldig! Alice wil niemand anders en houdt enkel van jou! Dat lage zelfbeeld die je hebt is niet nodig! Iedereen zou een vriendje als jou willen, ze zouden zelfs sterven voor je! En ik kan me geen betere broer voorstellen, al zou je best wat meer respect voor me mogen tonen.' en lacht schijnheilig.


De woorden dringen langzaam binnen, en vooral het broer gedeelte blijft even steken.
Ik sla mijn armen om hem heen en laat mijn tranen de vrije loop gaan. 'Dank je Tommie.' Hij sust me zacht en grinnikt. 'En ik meende alles wat ik zei, en als het echt niet gaat...' Hij duwt me zacht weg en houdt mijn hoofd in zijn handen. 'Als het echt niet gaat, kun je altijd bij me terecht. Blijf alsjeblieft niet zelf met je problemen kampen Bill.' Ik knik braafjes. 'Je bent de beste Tom!' lach ik. 'Weet ik , daarom ben ik ook Tom Kaulitz.' Ik grinnik zacht en voel hoe hij me bedenkelijk aankijkt. 'Wat?' vraag ik zacht.

'Ik kan er gewoon niet bij, hoe jij erbij komt... Hoe kun jij Alice nou te kort doen? Je geeft haar alles wat ze nodig heeft en meer.' Ik schud meteen mijn hoofd en hoor een diepe zucht uit zijn mond ontsnappen. 'Dat is niet waar!' Ik kruis mijn armen en slik hoorbaar. 'Wat kun je haar mogelijk nog bieden Bill? Ze houdt van je zoals je bent, anders zou ze hier nu niet zijn. Dan had ze haar kledinglijn en winkel boven jou gekozen, maar dat kon ze echter niet! Weet je wel in wat voor staat ze was toen jullie uit elkaar gingen?' Twijfelend kijk ik hem aan en wil mijn mond openen.

'Bill, je geeft haar zoveel zonder er zelf om te doen, liefde is een eerste punt, je beschermt haar, je helpt haar, je houdt haar vast, je troost haar, je snijd zelfs in je eigen lichaam om haar te tonen hoeveel pijn het jou deed, in godsnaam Bill. Je lijkt wel een verliefde psycho, in de goede zin. Als jij sterft, sterft zij mee, net zoals ik mee sterf met jou. Jij bent de maan, zij is de zon, Jij bent de vis, zij is het water,...Man, waar jij toch zo over piekert, straks krijg je nog grijze haren van al dat denken.'


Ik staar mijn broertje sprakeloos aan en zie de harde serieuze blik op zijn gezicht. Hij wrijft zijn vingertoppen over zijn slapen heen en snuift. 'Maar als je zo onredelijk blijft doen, komt er een afstand tussen jullie, na enige tijd zal deze niet meer dichten en is er van jullie relatie enkel nog een kind over,...laat het niet zo ver komen Bill.'

Het lijkt net of er nieuwe energie binnenstroomt en me het nut van mijn leven doet inzien. Hoe kon ik nu denken dat ik haar tekort deed? Maar ze zag er zo bang uit en afstandelijk voor het hele heisa rond die zwangerschap. Ik dacht gewoon dat alles al aan het afsterven was. 'Tom...dat was,..ik ben..' stotter ik en kan niet geloven dat Tom dit alles net zomaar gezegd heeft. 'Het werd eens tijd dat je dat inzag Bill, ik dacht wel dat het hierover zou gaan, ooit..' Ik knuffel hem nog eens en hij drukt een kus op mijn wang. 'Lief broertje.' grinnikt hij speels. 'Dank je Tom, dat betekend echt veel voor me. Ik dacht dat ik een psychiater ofzo nodig had, ik lag zo in de knoop met mezelf..' leg ik schuldig uit. 'Ik doe het graag Bill, zo voel ik me meteen ook veel beter!'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.