FanFic.nl

I Remember You (BK)

79

Lichte prikjes in mijn arm, drukpratende stemmen, hoge stemmen, lage stemmen, bange stemmen, gillende stemmen, een loeiend geluid, een doek voor mijn mond, het blaast me precies op, even zweef ik, mijn hand voelt warm, net zoals mijn lippen voor een kleine 5 seconden, daarna is het weer weg, weer prikjes in mijn arm, in mijn hand, een fel licht schijnt in mijn linkeroog, daarna is mijn rechter aan de beurt, ik word er een beetje bang van, waarom hoor ik Bill niet?, waar is Bill eigenlijk?, waar is het kindje? Oh, ik voel schopjes! gelukkig het is er nog, maar waar is Bill?, waar ben ik?, het is hier zo donker en ... auw! Wie slaat tegen mijn wang?, ik wil terugslaan maar mijn arm is slap, ik voel een warme gloed door mijn aders razen, krijg ik nou een spuitje? Waarom?

Wat gebeurt?





'Ramp achter de schermen bij Tokio Hotel'


'Flauwgevallen, door stress of zwangerschap?'


'Bill's vriendin opgenomen in ziekenhuis na instorting.'

Verdrietig lees ik de kopjes een voor een terwijl ik eigenlijk enkel een pakje sigaretten moet kopen. Wat zeggen die stomme magazines ook allemaal? Ze is helemaal niet door stress flauwgevallen of ingestort! Ze viel flauw einde verhaal! Nu ligt ze verdorie in het ziekenhuis, hoogzwanger en ... in coma. Gelukkig geen diepe, maar wel een coma dus. Verwoed kreun ik bij een foto, waarop ze een ambulance ingedragen wordt en loop snel naar de kassa als ik de drang krijg, het hier kort en klein te slagen. 'Een pakje L&M.' brom ik naar de man die me bedenkelijk staat te bekijken. Nog nooit een gedeprimeerde vrouw om sigaretten horen vragen of wat? Ik reken snel af en been naar buiten. De warme zonnestralen doen me nu geen goed, ik maak me hartstikke veel zorgen om haar, mijn beste vriendin. Ik ga op van de stress, dus gaan sigaretten daarmee gepaard.


Aan het ziekenhuis is een groot park en daar zak ik neer op een bankje bij het meer. Langzaam blaas ik kringen de lucht in en sluit mijn ogen. Dit voelt vertrouwd aan, de vertrouwde rook dringt mijn lichaam binnen en laat me even zweven. Plots is het weg en ben ik verplicht nog een hijs te nemen. 'Bella?' Ik kijk op in de bruine oogjes die omringt zijn met een rode gloed, vast gevlochten haar en zijn nonchalante houding.
Ik zeg maar niets en richt mijn ogen op het meer. Ik voel hoe een warm lichaam tegen me aan komt zitten en staart naar de smeulende sigaret tussen mijn vingers. 'Sinds wanneer rook jij?' Ik haal mijn schouders op. 'Sinds ik 15 was en rust opzocht.' Hij knikt en ik draai me dan toch tot hem. Hij ziet er gespannen uit en tikt met zijn vingers op zijn rechterbeen. 'Ook eentje?'


Even later schieten we de opgebrande sigaretten op de grond naast de kiezeltjes en neemt hij me plots vast. Ik probeer te genieten van dit moment zoveel ik kan. Hij is er zo van aangedaan, dat hij me ietwat was vergeten de afgelopen dagen. 'Ik hou van je.' Hij streelt door mijn haar en ik begin plots te snikken. Hij sust me liefdevol en en wrijft de tranen keer op keer weg. We horen beiden geflits en ik zie hoe hij geïrriteerd zijn ogen draait. 'Ze laten ons ook geen minuut alleen, de herrieschoppers!' Hij neemt me op en samen lopen we naar binnen. In het toilet veegt hij mijn wangen met een handdoek schoon en kijkt me doordringend aan. 'Ik hou ook van jou Tom.' zeg ik voordat hij dat deel even wil benadrukken. 'Dan is het goed.' Ik glimlach flauwtjes en hij drukt dan zijn lippen op de mijne.




Een nattig gevoel drupt op mijn hand en al verschillende keren voel ik lieve kusjes op mijn lippen drukken. Ik weet niet wat het precies is, laat staan dat ik weet wat er gebeurt. Mijn gehoor lijkt afgesloten de laatste paar uren, of zijn het al dagen? Het zwarte gat maakt me gewoon zo verward. Ik heb al gedacht aan eten, maar eigenlijk heb ik niet echt honger of dorst, wat vreemd is.

'Alsjeblieft...'

Huh? Wie was dat? Hoor ik dus toch nog?

'Lieverd, je weet toch dat ik niet zonder je kan, dat weet je!'

Bill? Waarom zegt hij dat nou? Ik laat hem toch helemaal niet achter! Dat zou ik nooit met opzet doen, of kunnen!

'Ik hou zoveel van je, en...en je moet wakker worden, je slaapt al zolang.'

Een hoop gesnik vult mijn oren en ze klinken bekender in mijn oren als mijn eigen stem. Het is Bill die huilt! Huilt hij nou om mij, slaap ik echt? Dat zou een hele hoop verklaren als het zo was. Maar..., waar ben ik dan, een ziekenhuis? Ojee, ik zie Tom nog voor me neerhurken. Hij vroeg of ik water wou hebben en toen, werd alles plots zo donker en eng.


'Je slaapt nu al 3 dagen, kom op je kan het wel schat! Wordt wakker.'


Tom en Bella kijken hopeloos naar het slapende lichaam en verwoed schop ik tegen een kast aan. 'Verdomme, waar hebben we dit nou weer aan verdient!' roep ik uit en zak neer langs de kast. Ik hoor snelle voetstappen en voel hoe ik omhoog getrokken wordt. 'Verman jezelf Bill, je moet nu sterk wezen hoe moeilijk het ook is, hiermee help je haar niet wakker worden!' roept hij me streng toe en schud me door elkaar. Machteloos staar ik in de identieke ogen van mijn tweelingbroer. 'Maar wat als ik vecht voor niets, stel dat ze nooit meer ontwaakt...'

Z'n blik verzacht en hij slaat zijn armen om me heen. 'Zo mag je zelf niet denken Bill, alsjeblieft doe dat niet.' fluistert hij. Een deur gaat open en de dokter komt er erin. Wezenloos luister ik maar half naar zijn woorden, enkel: hart, kiezen,en bevalling hoor ik vallen. Ik ga dus echt niet kiezen wat ik wil, ik wil ze beiden terughalen. Ze staren me aan, maar ik probeer het te negeren. 'Beiden.' zeg ik enkel, net zoals alle andere keren. 'Ik hou van haar en van ons kindje, dwing me niet daartussen te gaan kiezen! Als het zo zit ga dan maar weer weg.' Ik neem haar hand stevig vast en druk er een zachte kus op.


Licht gekreun doet me opkijken en met grote ogen staar ik naar het gefronste gezichtje van mijn slapende schoonheid. 'Ze zal nu toch niet..?' mompelt Tom geschrokken en daar is het dan. Haar oogleden ontvouwen zich tot haar bruine kijkers recht in de mijne kijken. 'Bill.' is het eerste woord dat uit haar mond komt. 'Godzijdank!' zegt Bella met een glimlach en ik omhels haar levendige lichaam meteen. Snikkend streel ik door haar haren en biecht wel tig keren op, hoe hard ik haar gemist heb, hoeveel ik van haar houd, hoe bang ik wel niet was,... Ze luistert naar mijn tirade en gesnotter alsof het als muziek in de oren klinkt. Ze heeft een vermoeide glimlach op haar gezicht en veegt met haar vingertoppen de tranen zorgelijk weg. 'Bill..' fluistert ze schor en ik moet het gesnik proberen onder controle te houden.

'Ik hou ook...zoveel van jou...en...het spijt me, ik zou je nooit vrijwillig verlaten.' Vervolgens strekt ze zich uit en kust mijn lippen teder, alsof we elkaar een eeuwigheid niet gezien hebben, wat het ook leek voor beiden, dat weet ik zeker!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.