FanFic.nl

I Remember You (BK)

80

Bezorgd neem ik haar hand beet en zing zacht de begin noten van Zoom Into Me. Ze krijgt een klein glimlachje op haar gezicht en grijpt precies harder en harder. De weeën zijn gekomen, de bevalling is nu nabij. Ze komen nu om de 10 minuten, dus nog niet snel genoeg om de bevalling te starten. Ik voel me wel meer op mijn gemak door dat boek die mijn moeder ons gaf over zwangerschappen. Zonder dat boekje had ik hier lopen gillen van onwetendheid en nu voel ik me zeer kalm en wat bezorgd tegenover haar. Kun je geloven dat ik blij ben, geen vrouw te zijn. Ik wil niet weten hoe het voelt om een kind te op de wereld te brengen. Het klinkt pijnlijk.


Haar grip verslapt en ze luistert aandachtig verder. Tussendoor druk ik een kus op haar voorhoofd en streel ik over haar hand heen. Ze zijn wat klam, maar daar schenk ik geen aandacht aan. 'Bill?' Ik knik en ze vraagt om wat te drinken. Ik schenk een glaasje water in en snel drinkt ze die op. 'Weet je zeker dat een epidurale niet zal werken?' Ze knikt snel het hoofd. 'Die wil ik niet hebben, straks ben ik er allergisch voor en dan hebben we wee..' Ze zwijgt plots en trekt grote ogen. 'Mijn water is gebroken.' zegt ze geschrokken. Ik kus haar voorhoofd en ga snel een dokter halen. Het bed wordt verschoont en ik moet even op de gang wachten. Daar zitten Tom en Bella ineens, die toekomen met een glimlach. 'En?' vraagt Gustav nieuwsgierig. 'Haar water is gebroken, voor de bevalling kan het wel nog even duren geloof ik...'



Ik heb de woorden nog niet half uitgesproken of ik hoor een gil vanuit de kamer komen. 'Jeetje...' zegt Bella geschrokken en snel ren ik naar binnen. Het lijkt of ik een uur weggeweest ben. Ze ligt er volledig bezweet en de verpleegster kijkt met een geschrokken blik op het scherm naast haar bed. 'Wat gebeurt er?' vraag ik ontzet en hoor hoe ze pijnlijk ligt te kreunen. 'De weeën zijn ineens veel sneller dan 10 minuten, ze zit al aan 3 minuten op een 5 minuten tijd.' Alice kijkt me bang aan en ik probeer haar ergens mee gerust te stellen, helaas kan ik niet meteen wat vinden. 'Ik haal een dokter.' spreekt ze overbodig en Alice knijpt haar ogen dicht. 'Het doet zoveel pijn..' Langzaam rollen er tranen over haar wangen en streel ik zacht over de buik heen. Het kleine mensje die er nu inzit, zal over een paar uur, in onze armen kunnen rusten. Ik verlang al heel lang naar dat moment in mijn leven. Een jaar geleden was daar nog geen sprake van, maar dat is drastisch verandert. Het zal hoogstens wel mijn enige opvolger worden, maar ik ben al blij dat er eentje zal zijn.



We lopen naast het bed de gang op en snel meld ik Tom wat er zal gebeuren. 'Ze is er klaar voor.' zeg ik haastig. Hij geeft me een schouderklopje en wenst me succes toe. 'Groetjes aan Alice!' roept hij me na. Ik lach eens kort en ren dan het bed achterna. Haar benen worden omhoog getild en zo'n 5 verpleegsters of dokter, staan in de kamer. '10 centimeter ontsluiting, dat is genoeg, probeer zo hard te persen als je kunt!' zegt de dokter en hier begint het dan uiteindelijk. Ik moedig haar aan, waar ik kan en ik zie dat ze dat echt apprecieert. Ze begint te huilen en sussend streel ik haar haren uit de weg. 'JE doet het prima schat, echt!' Ze knikt en neemt mijn hand beet, voordat ze haar volledig heeft. Het gehuil klinkt in mijn oren en opgelucht valt ze achterover. Ik moet mezelf bedwingen, niet te gaan huilen en krijg de eer, de navelstreng door te knippen. Snel ga ik terug naast haar zitten en voel toch een paar traantjes ontsnappen. Ze lacht en kust me liefdevol. 'Het is een meisje, gefeliciteerd!' Een rood aangeslagen, klein wezentje wordt in een witte handdoek op haar borst gelegd en huilt stevig door.




'Wat is ze prachtig.' fluister ik fascinerend en ze grijpt Alice' vinger beet. 'Ze heeft jou neus Bill.' fluistert ze opgewekt en ik lach. 'En welke naam heeft papa voor jou uitgekozen?' zegt ze plots en kijkt met stralende oogjes naar het kleine prinsesje.
'Selina-Kay, Kaulitz.' fluister ik en druk mijn lippen voorzichtig op het tengere lichaampje.



Met een bonzend hart loop ik de kamer uit en gelijk springt iedereen overeind. 'MAM?' gil ik verbaasd en ze glimlacht me toe. 'Voor mijn eerste kleinkind leg ik toch wel duizenden kilometers af hoor!'


Gelijk rent Tom op me af, ik knik en voel de tranen opkomen. 'Het is een gezond meisje.' Hij neemt me in zijn armen en ik knijp mijn ogen stijf dicht. 'Gefeliciteerd broertje, ik ben zo ontzettend trots op jullie!' zegt hij gemeend en ergens zie ik een vertederde blik op zijn gezicht verschijnen. De volgende is mijn moeder en ze pinkt een paar traantjes weg. 'Mijn zoon is vader geworden van een kleine prinses.' zegt ze glimlachend en ik kus haar wangen. 'Bedankt mam!' Ze haalt haar schouders op. 'Wat ik deed was een kleine moeite, wat Alice net uitvoerde, was een heuse strijd.' Ik begin te lachen en knuffel dan Bella, mijn shirt wordt er volledig nat van. 'Sorry..' snottert ze en ik lach voordat ik haar een kus op haar voorhoofd geef. 'Dank je dat jij er ook altijd voor ons was.' en knuffel haar nog eens gemeend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.