FanFic.nl

I Remember You (BK)

81

Ik wordt geroepen door een dokter en haast me snel terug naar binnen. Verbaasd kijk ik naar het lege bed, waar Alice normaal in zou moeten liggen. 'Maak je geen zorgen, ze wordt nu behandeld.' zegt een verpleegster met een glimlach. Opgelucht zucht ik, ik dacht al, wat zou er gebeurt zijn?!

'Meneer Kaulitz?'

Ik draai me om en zie de dokter staan, met een ernstige blik op zijn gezicht. 'Ja, dat ben ik.' Hij wenkt me en stapvoets volg ik hem. Ik zie mijn dochtertje omringd worden door 5 artsen en de man zucht. 'Op het eerste vlak zag alles er goed uit, ze is ook gezond en wel, we maken ons enkel zorgen om haar hartslag en longetjes.' Ik knik, dit had ik ergens wel verwacht, de zwangerschap was ook al zo moeilijk verlopen.

'Niet verbaasd?' Ik zucht en ga met mijn hand door m'n haren. 'Ze hebben ons verteld dat ze gezond is, maar haar hart klopte veel te traag toen mijn vriendin echo's ging maken. Ze heeft medicatie ingenomen en het verbeterde wel, ze konden ons helaas niet geruststellen na de geboorte ervan. Het zou kunnen verbeteren of verslechten.' Hij knikt begrijpend en ik zie hoe ze kleine buisjes in haar stoppen. Ik draai mijn hoofd weg en probeer even ergens anders aan te denken. Wat onmogelijk is, natuurlijk. 'Nou, we zullen hard ons best doen, ze zal nu wel in een couveuse gestopt worden, maar jullie kunnen haar altijd bezoeken.' 'Kan iedereen gaan?' 'Nou, ja maar 1 per 1 zodat het niet te druk wordt.' Ik bedank hem en zie hoe Alice naar d'r kamer gebracht wordt.


Ze kijkt wat verdrietig en glimlacht voorzichtig als ik binnentreed. 'Hey liefje.' fluistert ze vermoeid, ik kus haar warme lippen en zie hoe haar ogen nog wat rood zijn. 'Hoe gaat het nu?' fluister ik. Ze lacht zacht. 'Het gaat goed zolang de pijnstillers werken.' Ik grinnik en neem haar hand vast. 'Heb je het al gehoord?' Ik knik en zie hoe er tranen opwellen in haar ogen. 'Schat, ze haalt het wel!' en neem haar in mijn armen. 'Maar ... het is gewoon niet eerlijk, ik wil haar vasthouden...' snikt ze zielig. 'Er is niets dat ik liever wil schat, maar het moet nu even zo, we kunnen straks eens gaan als je wilt.' Ze knikt en veegt haar tranen weg. 'Ik heb gehoord dat Simone hier is.' Ik begin te lachen en plots wordt er op de deur geklopt. 'Gefeliciteerd!' Tom en Bella huppelen binnen en hebben elk een pakje en roze ballon in de aanslag. 'Hey jongens!' ze probeert zich rechter te zetten en ik verleg haar kussen even. Slaperig opent ze het pakje en haalt er een roze kleedje uit. Echt een schattig stukje! 'Oh, wat mooi!' kirt Alice vrolijk en kust hun wangen.



'Heb je pijn?' vraagt Tom plots met een pijnlijk gezicht. 'Ze is zowat opengescheurd en jij vraagt of ze pijn heeft?' We lachen en Tom haalt zijn schouders op. 'Ik ben blij dat ik geen vrouw ben.' Even later komen Simone en de Guys er ook in gevolgd door David die dit natuurlijk niet kan missen! 'Ik ben zo trots op je Alice!' Ze neemt mijn hand en kijkt me vragend aan. 'Zullen we eens gaan?' Ik knik en met Tom help ik haar in een rolstoel. Onze dochter ligt er als enige tussen de roze speeltjes en knuffels. Vertedert ligt ze te slapen en heerst er een stilte om ons heen. Verschillende buisjes reiken naar een grote machine, waar een hartslag op te zien valt. Zolang hij bergjes tekent gaat alles prima. Nu ze alleen op de kraamafdeling ligt, kunnen ze meer aandacht aan haar schenken ook.


'Simone, je mag wel eerst gaan.' zegt Alice glimlachend. Meteen loopt ze naar de deur en moet ze haar handen wassen met zo'n straf spul. 'Ze is zo schattig.' fluistert Tom met zijn hoofd aan het raam vastgekleefd. Lachend stoot ik hem aan en begint hij te lachen. 'Waarom zetten ze haar niet wat dichter bij het raam, dan ik het toch ook beter zien.' mompelt hij binnensmonds.


Over zo'n 2 uurtjes zakken ze terug weg, want Alice heeft nu wel rust nodig. Samen mogen we even binnen en streel ik zacht met mijn vinger over haar wangetje, dat nogal warm aanvoelt. 'Bill, ze heeft zo'n blonde haren.' fluistert Alice zacht terwijl ik mijn kin op haar schouder laat rusten. 'Ja inderdaad, jij bent nochtans zwartharig en ik ben donkerblond van nature.' Ze knikt en maakt zich dan los uit Selina-Kay's handgreep. 'Slaapzacht liefje.'



Die nacht worden we wakker gemaakt door een verpleegster die gehaast aan mijn arm begint te schudden. 'Er is iets met de baby.' zegt ze paniekerig en al snel ben ik klaarwakker. Ik laat Alice nog wat slapen, die niet echt wakker wil worden. Ik loop snel mee en hoor dat enge geluidje. Zenuwachtig ijsbeer ik door de hal en hoop zo hard dat ze haar kunnen reanimeren, Alice vergeeft het me nooit, dat ik haar niet wakker kon maken. 'Het is er terug, het klopt weer!' De dokter laat zich opgelucht tegen de muur aanvallen en ik krijg tranen in mijn ogen. 'Bedankt!' Ik loop naar binnen en hoor het huilen als geen ander, het laat me spontaan glimlachen. 'Ga maar terug slapen, we doen nu onderzoeken, want de hartklep begaf het net, morgen kunnen we dan al resultaten hebben.' Ik knik maar en loop terug. 'Bill waar was je?' ze kijkt me aan met een bange blik en ik zucht. 'Er was iets met Kay maar, nu is het opgelost, je geraakte niet wakker, sorry schat.' Ze zucht opgelucht en klopt naast zich op het bed. 'Kom nu maar terug bij me liggen.' Ik glimlach en kruip er snel naast.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.