FanFic.nl

Elena Lupin and the deathly hollows

Death eathers

Zodra de terzieler aan zijn vlucht begon kon Elena niet anders dan haar ogen sluiten.
Wat deed ze hier toch ook, dit wou ze niet.
Garreth bleef haar bemoedigende woorden in het oor fluisteren maar het werd steeds moeilijker voor hem om tot haar door te dringen.
' El, open je ogen eens? ' Vroeg hij na een tijdje.
' Waarom, zijn er dooddoeners? '
' Nee, nog niet. Open gewoon je ogen, ik beloof je dat je er geen spijt van zult krijgen. '
Was hij nu compleet gek gewoorden? Als ze zich zou realiseren hoe hoog ze wel niet waren dan zou ze hoogswaarschijnlijk tilt slaan.
En toch, tegen alle verwachtingen in deed ze aarzelend maar zeker wat haar gevraagt werd.
Ze had zich niet eens gerealiseerd dat ze al in Londen waren en dat ze nu recht boven de Theems vlogen.
Elena had de majestueuse rivier altijd al prachtig gevonden om te bezien maar vanaf deze hoogte had hij iets engs, engs en toch beeldschoon met de lichten die spookachtig over het wateropervlak dansten onder leiding van de zilveren weerspiegeling van de maan
' Is alles zo mooi van op deze afstand? ' Vroeg ze na een poosje van stilzijgen.
' Dat is het zeker, het is maar met welk oog je het bekijkt '
Vreemd, vreemd hoe zoveel schoonheid zo een grote angsthaas als haar desonkans op haar gemak kon stellen, het leek bijna magie op zich.
' Kijk uit! '
Garreth 's luide stem bracht haar met een ruk terug naar de werkelijkheid en kon de terzieler nog maar net op tijd laten uitwijken voor een groene lamstraal haar dreigde te raken.
In het niets waren er zeker een dozijn dooddoeners opgedoken die rakelings rond hen zweefden en het hen bijna onmogelijk maakte om verder te gaan.
' Ik vrees dat ik hulp nodig ga hebben, El. ' Mompelde Garreth die zijn toverstaf al getrokken had.
Dit had ze wel zien aankomen, haastig trok ze haar eigen staf van tussen haar riem en probeerde ondertussen koortsachtig een plannetje te verzinnen.
Drie dooddoeners probeerde tegelijk een spreuk op hen te richten die Garreth met veel moeite wist af te slaan en Elena hen ondertussen wist te verlammen
De anderen leken niet het minste spijt te vertonen omwille van hun gevallen medestrijders en er namen gewoonweg drie nieuwe hun plaats in.
Zo zal dit verder gaan, telkens als de tweeling er eentje wist te verslaan kwam er een nieuwe in de plaats, en dit tot ze uitgeput zouden zijn.
' We moeten hier weg! ' Riep Garreth bijna wanhoopig.
' Ideën zijn altijd welkom '
Toen viel haar oog op een kleine opening tussen de fomratie die de dooddoeners hadden opgezet.
Het ging zo laag dat het bijna zelfmoord was om daar heen te vliegen, in de afdaling hadden de dooddoeners alle kansen om hen te raken zonder dat ze zelf de kans hadden om zich te verdedigen en als ze er door kwamen waren ze zo dicht bij het water dat de kans dat een dreuzel hen zag wel het minste van hun zorgen was.
Maar aan de andere kant was zich overgeven aan dit steletje moordenaars natuurlijk ook geen optie.
Met een kleine hoofdknik maakte ze Garreth bewust van hun kleine kans.
Hij begreep gelukkig meteen waar ze op doelde.
Ook hij leek even hun kansen af te wegen en haf toen met een kleine knik zijn toestemming om het te proberen.
' geven jullie je over? ' Vroeg een van de gemaskerden.
' Nooit!' Riep Elena zo hard ze kon en voor de man begreep wat ze van plan was had ze de terzieler al opdracht gegeven tot een stijle duikvlucht.
Het dier schreed rakelings langs nog eens drie dooddoeners die alle moeite van de weereld hadden om niet van hun bezem te vallen, de rest was begonnen met hen te bestoken met iedere vloek die ze zich maar kondne inbeelden.
Nog een geluk dat de terzieler begreep in wat voor gevaar ze waren en Elena het niet moest aansturen om de vloeken te ontwijken en tegen alle verwachtingen in vloog het dier zonder kleerscheuren door de opening en lieten ze de vloekende dooddoeners achter zich.
Elena hoorde Garreth triomfantelijk roepen.
' We zijn nog niet buiten gevaar.' Maakte ze snel duidelijk.
Ze vlogen nu zo laag dat ze het water van de Theems op hun benen voelde spatten, en het water spatte nu ook op de vleugels van de terzieler wat het moeilijker maakte voor het dier om nog verder te vliegen maar waagden ze het weer om hoger te vliegen zouden ze meteen weer in de handen van de dooddoeners belanden.
' Dat arme dier houd het niet lang meer vol ' Riep Garreth na een tijdje. ' We moeten weer hoogte nemen.'
Elena besefte dat hij gelijk had.
' Oké jongen Zie je die boot daar? Probeer naar het dak te springen en zet ja daar af om weer hoogte te nemen Dan hebben we toch nog een goede voorsprong. '
En weer leek het dier te beseffen wat ze wilde.
Het dier hijgte onregelmatig toen het zich klaar maakte voor de grote sprong en sprong toen net zoals Elena gewenst had over het dek recht naar het dak.
De schrik sloeg de tweeling even om het hart toen ze oog in oog stonden met de dreuzeleigenaar van de boot maar veel tijd hadden ze niet om er verder over na te denken.
Deze sprong kon niet meer onderbroken worden, het kon niet anders dus keek de kaale eigenaar hen met grote ogen na tot ze uit het zicht verdwenen waren.
' Mary? ' Riep de man toen hij van de grootste schok bekomen was.
Een struis gebouwde vrouw liep de combuis uit.
' Wat nu weer Charels? ' Riep ze nors.
' Er zweefden zonet twee jongens op het dek en daarnaa vlogen ze weer verder .'
De vrouw wist even niet of ze nu moest huilen of lachen.
' Ja hoor Charels tuurlijk. ' Mompelde ze terwijl ze het glas wijn uit haar echtgenoots hand trok en de halve fles wijn met zich mee nam.
' Wat doe je nu? '
Je hebt duidelijk genoeg op. '
' Wat maar...O oké? '
Kwaad liep de man achter zijn vrouw aan en niet een van de twee zag hoe zes mannen vliegend op een bezem langs hun hoofd schreed.

Reacties: