FanFic.nl

I Get Weak

Don't Let Me Go

"Hey Edwin, met Janine. Waar zit je? Lucas vraagt steeds naar je. Kom alsjeblieft snel naar het ziekenhuis.." Edwin zucht als hij de derde voicemail van Janine hoort. Lucas verdient dit niet. Hij vindt het vast vreselijk dat zijn vriendje er niet is. Edwin zucht. "Je hebt dit zelf aangericht, je hebt het aan jezelf te danken. Dus je moet er nu ook de gevolgen van inzien." Spreekt hij zichzelf toe. Hij pakt zijn spullen en vertrekt met lood in zijn schoenen naar het ziekenhuis.

Edwin zit roerloos aan Lucas' bed, hij staart voor zich uit terwijl er honderden gedachten door zijn hoofd spoken. "Hey", klinkt het vanuit het bed. Edwin schrikt op. "Je bent er.. weer" Glimlacht Lucas breed. Hij pakt moeizaam Edwin's hand en geeft een kus op zijn vingers. "Ik heb.. je.. gemist."
"Sstt.. span je niet teveel in.." Zegt Edwin terwijl hij flauwtjes glimlacht.
"Waar was je?"
"Thuis of op school.. Dat gaat ook gewoon door, helaas. Niet dat het iets uitmaakt, want ik bak er alweer weinig van.."
"Oh?"
"Ja, ik wilde natuurlijk bij jou zijn.. niet dat het jou schuld is natuurlijk, maar ik heb daardoor gewoon een hoop gemist. En ik kon m'n kop er gewoon niet bijhouden."
"Maar dat.. begrijpen ze, toch?" Lucas kijkt Edwin wat onderzoekend aan. "Je ziet.. er moe uit.."
"En bedankt!" Grapt Edwin.
"Serieus.. neem rust.. Wat..voor dag.. is het.. eigenlijk?"
"Dinsdag"
"Datum?"
"15 november"
"Wat!? Heb ik..?"
"Ja", knikt Edwin.
"Niet te geloven.. Het voordeel.. is dat..onze eerste kerst... samen.. wel opschiet zo.. Ik kan niet wachten.."
"Ik ook niet" Glimlacht Edwin geforceerd.
"Je klinkt niet.. enthousiast? Wat is er?"
"Gewoon", Edwin haalt zijn schouders op. "Veel aan mijn hoofd en veel te doen voordat het zover is."
"Denk je.. dat ik.. dan nog niet.. hersteld ben?"
"Ja tuurlijk wel. Je gaat hartstikke goed! Je verbaast elke arts hier in het ziekenhuis met je vorderingen!"
"Maar maak ik.. ook nog een beetje.. indruk op jou.. of? Dat vind ik.. natuurlijk.. het belang..rijkst." Glimlacht Lucas, terwijl hij Edwin een zoen geeft.
"Hmm, dat deed het hem zeker."
"Ik hou van je" Edwin glimlacht. Die verdwijnt al snel als de deur opengaat. Ron.
"Hey"
"Hey", reageren Lucas en Edwin.
"Hoe voel je je?"
"Prima, met m'n... lieve.. vriendje... bij me.." Edwin weet niet goed waar hij kijken moet. Deze situatie begint hem nu al vreselijk te benauwen. Meer dan hij ooit had verwacht. 'Ik ga het hem vertellen, als Ron weg is', zegt hij resoluut tegen zichzelf. Maar dan zwaait de deur nogmaals open.
"Hallo! Ik heb lekkere cakejes!" Zegt Nina enthousiast. Edwin's moed zakt meteen weer in zijn schoenen. Waarom nou?
"Kan dat heel even wachten? Ik heb testresultaten die ik graag even met Lucas wil bespreken." Zegt Ron en hij kijkt in zijn papieren.
"Zij mogen.. er toch wel bij zijn?"
"Als je dat fijn vindt is dat prima" Lucas is opgelucht en pakt Edwin's hand vast.

"Wow, dat was.. een heel verhaal.." Zegt Lucas als hij voor zich uit staart, om alles te verwerken.
"Snap je alles? Ik kan me voorstellen dat het misschien allemaal wat veel was.."
"Nou ja, het.. komt er gewoon... op neer.. dat ik me.. voorlopig.. nog ga vervelen.."
"Het is ook niet niks Lucas, er zijn maar weinig mensen die na acht weken op deze manier uit een coma ontwaken. Hoe je het hebt doorstaan, ik heb geen idee. Maar gefeliciteerd! Dat rustig aan doen, die moeite met praten, lopen en de vermoeidheid moet je maar even voor lief nemen." Zegt Ron. "En daarbij heb je volgens mij een vreselijk lieve vriend om je te vertroetelen en je te helpen waar nodig.."
"Zeker" Knikt Lucas als hij met een verliefde blik naar Edwin kijkt. "Met hem bij me... kan ik alles aan."
"Nou ja, dan laat ik jullie nu weer alleen. Jullie hebben mij niet nodig zie ik"
"Dank je"
"Rust goed uit"
"Ik ga m'n.. best.. doen.." Ron glimlacht meelevend en met een laatste blik op Edwin verlaat hij de kamer.
"He broertje, ik moet er ook weer van door, ik heb zo een afspraak voor Tasjesdief. Maar ik kom vanavond nog wel even bij je buurten! En bewaar nog wel een cakeje voor me he!" Zegt ze lachend voordat ze Lucas een zoen geeft en ook weggaat.
"Doei!"

"Hey, hallo! Waar zit.. jij met je gedachten?" Vraagt Lucas, als Edwin glazig voor zich uit zit te staren. "Hey!" Lucas pakt Edwin's hand en knijpt er even in. "Gaat het?"
"Ja, sorry. Ik dacht gewoon even aan alles dat Ron net vertelde. Dat is niet niks.."
"Nee, maar wat... hij zegt, ik mag.. blij zijn.. dat ik nog leef.."
"God, ik had ook niet aan het andere scenario moeten denken." Zegt Edwin, als hij zijn lippen samenknijpt.
"Hey, he.. ik ben er.. nog, oke? Positief denken." Stelt Lucas zijn vriend gerust.
"Ja, gelukkig wel", zegt Edwin, "Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten.." Zucht hij en zoent Lucas. "Ik ga even vragen of ze een bed kunnen bijplaatsen. Ik wil bij je zijn vannacht."
"Waarom niet bij mij?"
Edwin grinnikt. "Dat lijkt me niet zo'n goed idee, he. Zo breed is het nou ook weer niet en jij moet goed uitrusten."
"Oke" Zucht Lucas terwijl Edwin de kamer uit loopt.

"Ze moeten even kijken of er nog ergens een bed vrij is op de afdeling en als dat zo is, is het prima."
Er verschijnt een lach op Lucas' gezicht. "Ik ga nog even wat dingen navragen, ik kom straks weer terug, oke?" Lucas knikt begrijpend. "Rust nog maar even goed uit." Lucas knikt weer. Nu merkt hij pas hoe moe hij is. "Oke", Edwin geeft hem snel een zoen en draait zich om.
"Blijf, alsjeblieft.."
"Ik ben zelf ook kapot, misschien ga ik wel even naar huis om ook even te slapen.." Zegt Edwin en streelt nog een keer door Lucas' haar, voordat hij een laatste zoen op zijn voorhoofd drukt. "Tot straks, rust lekker uit.." Edwin komt op de gang een verpleegster tegen die hem meldt dat hij alsnog bij Lucas op de kamer mag. Met wat kleine aanpassingen moet het kunnen. De artsen twijfelden of het niet te krap zou worden. Ze wilden namelijk ten alle tijden bij alle apparatuur rondom Lucas' bed kunnen, zodat ze meteen kunnen ingrijpen, mocht het nodig zijn. Maar Edwin is blij en opgelucht, nu kan hij echt bij Lucas zijn vannacht. Dat vindt hij ook een fijner idee dan een kamer ernaast, zoals ze hem eerst hadden aangeboden. Als het bed klaar was, zou Lucas het wel horen.

Later op de avond ligt Edwin in diepe slaap - hij was doodop van alles wat er was gebeurd. Lucas daarentegen kan niet slapen. Hij staart in het duister naar zijn vriend. Wat zou hij hem graag even aanraken.. Al lag hij dan maar 5 meter bij hem vandaan, toch miste hij hem. Hij gooit moeizaam zijn benen over de rand van zijn bed. Langzaam schuift hij over het bed naar het voeteneind. Hij duwt zijn lijf wat van het bed af en zakt wat naar beneden. Zijn tenen raken de grond en voorzichtig gaat hij staan. Nadat hij een paar passen, of eerder schuifjes gemaakt heeft, verliest hij zijn evenwicht en smakt tegen de grond. Hij had totaal geen gevoel in zijn benen. "Auw! Godver!" Kreunt hij als hij de koude vloer raakt. Edwin zit meteen rechtop in zijn bed. "Lucas! Wat is er gebeurd!?"
"Niks.. ik" Snikt hij. Edwin springt uit bed, zakt naast Lucas op de grond en neemt hem in zijn armen.
"Sstt.. Je bent nog veel te zwak om zelf uit bed te gaan.. Wat ging je eigenlijk doen?"
"Ik.. bij jou.."
"Ik ben nu bij je.. rustig maar. Ik laat je niet meer los.." Zwijgend zitten ze daar een tijdje, terwijl Edwin Lucas zachtjes heen en weer wiegt om hem tot rust te laten komen. "Kom je moet terug naar bed. Straks heb je nog een blaasontsteking ook." Lucas knijpt in Edwin's arm en schudt zijn hoofd.
"Bij.. jou.."
"Ook goed, als je maar van die koude vloer af bent." Edwin staat op, hijst Lucas omhoog en schuifelt naar het bed, waar hij Lucas op zet. Lucas laat zich langzaam opzij, op zijn zij vallen en Edwin stopt zijn benen onder de dekens. Daarna gaat hij achter Lucas liggen en slaat zijn armen stevig om hem heen. Al snel vallen ze beiden weer in slaap.

Reacties: