FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 28

Do POV
We kennen het allemaal, het gevoel dat je bed je niet wil laten gaan wanneer je wakker wordt na een veel te korte nacht. De ratio van alcohol en bloed in je lijf is nog niet volledig genormaliseerd, de kamer is gestopt met draaien maar ze wiebelt wel nog een beetje, en hoewel je blaas om hulp schreeuwt kost het je toch een paar tellen om te overwegen wat beter klinkt: opstaan en naar de badkamer strompelen, of nog een paar uur blijven liggen en hopen dat je niet in bed pist.
Het vertrek is altijd pijnlijk, de lakens lijken zich aan je vast te klampen, de lattenbodem kraakt iets dat verdacht veel klinkt als “Afscheid Nemen Bestaat Niet”�, maar met een beetje wilskracht is de scheiding uiteindelijk wel succesvol.
Behalve vandaag. Want wanneer ik na lang inwendig smeken mijn armen en benen eindelijk zover krijg dat ze mijn doorzopen lijf rechtop willen helpen, komt mijn kussen vrolijk mee. Verbaasd breng ik mijn twee handen naar mijn hoofd, maar nee, ik vergis me niet. Ik ben letterlijk vergroeid met mijn hoofdkussen.
‘What the...’ mompel ik met een stem van schuurpapier. Ik pak het kussen vast en trek, en met een langgerekte “schhhhhhh”� laat het pluimending eindelijk zijn houdgreep los. Op de groene sloop blijft een zwarte afdruk in de vorm van mijn schedel achter. Juist ja. Stomme verf.

Na een uur onder de douche kan ik er wel weer mee door. Mijn haar is weer blond, en de zwartgrijze verfprut op de bodem van het douchehok kleurt best mooi bij de restanten van Tessa’s roze vampierglitter. Wat nou? Het is niet mijn week om de badkamer op te ruimen!
In de drie daaropvolgende uren komt de rest van Dekkers mansion ook langzaam maar zeker weer bij kennis. De ene al wat sneller en levendiger dan de andere; een dauwfrisse Gustav graait fluitend een appel mee voor hij naar zijn dagelijkse rondje jogging vertrekt, en Tom heeft zelfs de kracht niet om zijn hoofd van het tafelblad op te tillen en zijn beker extra sterke zwarte koffie naar zijn mond te brengen.
Om één of andere reden word ik altijd idioot actief van slaaptekort. Zodra mijn kater geweken is ben ik de rest van de dag niet meer te houden. ’s Avonds wreekt zich dat wel, en tegen half tien val ik dan steevast in slaap voor de tv -of in mijn bord spaghetti, of op de bank van het bushokje, of in de toiletten van de bowlinghal…-, maar voorlopig ben ik één en al energie. Niet al mijn huisgenoten delen deze eigenschap, en om te voorkomen dat een extreem kattige Shin zijn yoghurt over mijn hoofd giet besluit ik om mijn hyperactieve kont de keuken uit te reppen en andere oorden op te zoeken.
‘I said what what?’ probeer ik nog.
‘Grzmpflragh,’ antwoordt Tom met zijn linkerwang nog steeds tegen de tafel gedrukt, en benadrukt die uitspraak door kordaat zijn beker -inmiddels koude- koffie te grijpen en de hele inhoud in zijn oor te gieten. Het is duidelijk nog te vroeg voor moeilijke woorden. Of woorden in het algemeen.

Op zolder is er al meer leven, wat niet zo gebruikelijk is aangezien driekwart van de vaste bewoners spoken zijn. Johnny kruiste ik beneden in de gang al, hij hield zijn hoofd tussen beide handen en mompelde iets over zeeschildpadden, en River was verwikkeld in een spel dubbel eliminatie papier-steen-schaar met Kay, Dezh en Bill om te zien wie er mocht douchen als Suki eindelijk klaar was. Daan en Georg hadden de tweede badkamer meer dan een uur geleden ingepalmd en niemand durfde aan te kloppen...
Yas slaapt nog steeds als een blok, maar onze twee logés zijn wel wakker. En ze kijken ongelooflijk betrapt als ik de deur open.
‘Haar idee!’ roepen ze in koor en wijzen prompt naar elkaar. Ik kruip over de stapel kussens om de situatie beter te bekijken, en kom tot een wel heel vreemde conclusie.
‘Er zit een gat in de muur,’ zeg ik droog.
‘Eigenlijk,’ begint Kol ‘is er alleen maar een paneel van de valse wand losgekomen. Dat is niet echt een gat. En het is ook niet echt een muur.’
Toen we in Dekkers mansion kwamen wonen, was de zolder al onderverdeeld in drie stukken. Het voorste gedeelte, waar ook de kussens liggen, gebruiken we als opslagplaats. Met valse wanden is de achterste helft vervolgens opgedeeld in twee even grote kamers, die Yas, Johnny, River en ik hebben opgeëist als onze slaapkamers.
‘Ik wist niet dat dit ook een valse wand was.’ Ik steek mijn hoofd door het gat en probeer de ruimte erachter op te nemen. ‘Beetje donker. Nogal stoffig. Laag plafond. Maar voor de rest wel oké.’ Ik trek mijn hoofd terug, veeg de spinnenwebben uit mijn haar en knipoog naar Kol. ‘Waren jullie soms iets van plan?’
‘Nou... Tessa schopte tegen de muur-‘
‘Per ongeluk!’
‘en we hoorden dat hij hol was-‘
‘en toen ging Kol dat paneel losmaken-‘
‘alleen maar omdat jij niet durfde-‘
‘en toen vonden we dit, en Tessa zei...’
‘Wat zei Tessa?’ vraag ik, en doe mijn uiterste best om niet te lachen. Ik had het al begrepen toen ik hun betrapte kopjes zag.
‘Dat hier best een extra slaapkamer van kan worden gemaakt,’ zegt Kol, waarop Tessa aardbeirood kleurt en Kol tegen haar schouder stompt.
‘Zo bedoelde ik het niet! Ik... Het is hun zolder, het is onbeleefd om zomaar een stuk te claimen!’
‘Jullie willen hier een slaapkamer van maken?’ Het tweetal knikt aarzelend. ‘Een slaapkamer voor twee personen?’ Weer geknik. ‘Specifiek afgestemd op iemand die niet weer in de schouw van een horrorkelder wil slapen, en een politieke vluchteling die thuis levenslange opsluiting mag verwachten voor een geruïneerd gazon en een verkoolde schutting?’
‘Zoiets,’ piept Kol.
‘Hmm...’ Ik strijk met een ernstig gezicht over mijn imaginaire baard, spring overeind, ren naar de kamer van Yas en spring jodelend bovenop mijn collega-spook.
‘Lamezlape!’ gromt ze.
‘Wakey-wakey, rise and shine!’ gil ik door de dreads recht in haar oor. ‘Opstaan, lazybones! We gaan naar Ikea!’

[Het is kort, en niet helemaal naar TFT-normen, maar het is er wel. Heeft iemand er iets op tegen dat ik ook 29 doe? TFT in Ikea wou ik al een hele tijd schrijven... ^^ & dit keer komt hij sneller! I promise!]

Reacties: