FanFic.nl

Elena Lupin and the deathly hollows

Appologies

De hele nacht lang had ze aan de rand van zijn bed zitten waken.
Garreth was twee keer de kamer binnen gekomen om te vragen of ze toch niet wou gaan slapen maar hij besefte al snel dat er niets in de wereld was dat haar van George 's zijde zou weg halen.
En hij kon het nog begrijpen ook, hoe zou hij reageren als Luna daar gelegen zou hebben?
Hij werd pas voor het eerst wakker toen de zon al weer door het raam scheen.
En zelf toen leek hij maar voor de helft op deze wereld te zijn.
' El?...Wat is...? Waar...' Mompelde hij nog steeds koortsig.
Voorzichtig legde ze haar koele hand op zijn warme voorhoofd en wist hem zo te kalmeren.
' IK vertel je morgen alles. Ga maar weer slapen. ' Fluisterde ze troostend terwijl ze haar hand via zijn wang naar zijn hals liet glijden.
Ze wist dat hij dit leuk vond als ze dit deed en ook ditmaal leek hij er toch enigzins van te genieten.
' Je hebt geen idee hoeveel geluk je eigenlijk wel niet hebt, het zal misschien wel raar doen zonder oor maar je leeft teminste nog. Iets wat meneer Tops en ook Dolleman niet kunnen zeggen. '
Het leek raar om tegen een slapend iemand te praten maar wat zou het ook, velen spraken ook tegen mensen in een coma dus ging ze onvertstoorbaar verder.
' Je hebt me wel erg laten schrikken. Ik weet niet wat me daar overkwam maar ik werd echt gek.'
Ze ging zo hard op in haar gesprek dat ze niet eens door had dat haar vader net binnen kwam
Gefacineerd bleef hij naar haar verhaal luisteren.
' En het ergste van al, ik heb mijn vader onterecht de volle lading gegeven. Ik weet dat hij hier niets aan kon veranderen maar toch bleef ik de vreselijkste dingen naar zijn hoofd slingeren. Er was gewoon geen houden aan. Hij zal me nu echt wel haten en ik kan hem niet eens ongelijk geven.'
Een kleine glimlach sierde Lupos zijn lippen toen hij dit allemaal hoorde.
' wie weet misschien is hij vergevingsgezinder dan je denkt. '
Ze viel net niet van haar stoel toen ze zijn stem zo plots hoorde en keek verrast om.
' Hoe lang sta je daar al?'
' Niet overdreven lang. Meende je wat je daar zei? '
Beschaamd sloeg ze haar ogen neer.
' Het spijt me zo. Ik gaf jou onterecht de schuld van dit alles, en hij heeft nog geluk gehad. Tops zou er waarschijnlijk alles aan doen om haar vader terug te krijgen ook al heeft hij nog maar een oor...Hoe is het trouwens met haar.' Voegde ze er beschaamd aan toe toen ze besefte dat ze niet eens aan het verdriet van de anderen gedacht had.
' Tja, vreemd genoeg heeft ze niet een traan gelaten toen ze het hoorde. Het lijkt gewoon niet tot haar door te dringen. '
' Moet je dan niet bij haar zijn. Ik bedoel...Niet dat je moet gaan van mij maar...'
' Ze heeft me zeg maar uit de kamer verbannen, ze wou even alleen zijn en als ik haar moeder mocht geloven moest ik dat maar beter ter harte nemen. En wij moesten het toch nog uit praten. Is het nu eigenlijk uitgepraat? '
' Lijkt me duidelijk, als jij het me vergeven hebt teminste. '
Een kleine glimlach verscheen op haar vaders gezicht.
' Was ik dan ooit kwaad geweest? ' Vroeg hij duidelijk opgelucht terwijl hij haar liefdevol tegen zich aandrukte en dit keer sloeg ook zij haar armen om zijn middel.



Hoe lang ze daar gestaan hadden kon ze niet meer zeggen want ze waren de tijd compleet uit het oog verloren maar plots werden ze terug naar de werkelijkheid gezogen door een zacht gekuch.
' Verstoor ik een mooi familiemomnet? ' Vroeg George met een nog steeds zwake maar toch al meer een weerspiegeling van zijn gebruikelijke grijns.
' Jij ziet er al een stuk beter uit.' Lachte Lupos terwijl Elena weer bij het bed neerknielde.
Nog steeds duidelijg ging George 's hand naar het bebloede verband.
' Hoort daar geen oor te zitten? ' Mompelde hij verbaast.
' Ze hebben je stevig te pakken gehad. ' Vertelde ze voorzichtig. ' Het was zwarte magie dus ik vrees dat we hem niet meer kunnen laten terug groeien.' Voegde haar vader er aan toe.
Gespannen wachte vader en dochter af terwijl hij het nieuws tot zich door liet dringen.
' Dus ik krijg mijn oor nooit meer terug? ' Vroeg hij uiteindelijk.
' Het spijt me,jongen.' Zei Lupos.
' Wel, wil je mijn moeder dan alsjeblieft iets vertellen? '
' Natuurlijk.'
Langzaam draaide hij zijn gezicht nar hen toe en nu pas zagen ze dat hij een breede glimlach op zijngezicht had.
'Als ze mij en Fred nu nog nietuit elkaar kan halen dan geef ik het op.'

Reacties: