FanFic.nl

Symfonic Tales

1.

Jazz Wagner
Ik wil een hap adem nemen. Wil schreeuwen. Alles eruit gooien, mijn emoties kwijt, maar de druk op mijn trommelvliezen lijkt zo groot dat het geen zin zou hebben moest ik het proberen. Het voelt alsof ik onder water ben, de geluiden dringen niet door het schild van ongeloof om me heen, er zijn alleen kleuren.
En dan valt alles op zijn plek, geluiden komen terug, en mijn schreeuw vindt zich een weg naar buiten, vult het kleine appartement en doet de lijsten van de posters op de wand bijna vallen. Als een atoombom komt alles tegelijkertijd.
“Mein Gott!”� Hoe kan het waar zijn? Hoe kan het dat ze, uit al die sollicitatiebrieven de mijne hebben gepikt? Dit moet stom toeval zijn, dat kan niet anders. Dit is een droom, zo een die zo echt lijkt dat ik straks met tranen van ellende op mijn wangen wakker word, en de nasmaak van perfectie nog op mijn tong.
“Wat is er aan de hand?”� klinkt het plotseling. Zonder enthousiasme, zonder intonatie, zonder onbegrip, alsof ze niet verbaasd is door mijn gegil en alleen maar geïrriteerd.
Sonya staat in de deuropening, bekijkt achteloos haar oranje nagels die gigantisch vloeken bij haar knalroze haar, voor nu. Soms is het blauw, anders groen of paars, alles dat fel is, is goed genoeg, in tegenstelling tot haar karakter.
Haar mistig grijze ogen staan emotieloos, maar ik ken haar zoveel beter. Sonya, het Finse meisje met zoveel gebruiksaanwijzingen, de muur om haar heen torenhoog, afschrikwekkend voor de meeste mensen en tegelijkertijd mijn beste vriendin.
De grijns op mijn gezicht wordt breder zodra ik haar zie, en het gevoel dat mijn hele gezicht zo strak gespannen staat dat het straks misschien scheurt wordt groter en groter. Maar dit moet met haar gedeeld worden, dit verdient een gesprek, gegiechel en opwinding van minstens de hele verdere dag.
“Moet je dit eens lezen!”� roep ik haar toe, en ze trekt een wenkbrauw op.
Een piercing schittert in haar neusvleugel, en wanneer ze aandachtig met haar tong over haar onderlip gaat zie ik ook de tongpiercing flitsen die ze daar al heeft sinds ik me kan herinneren. Ik reik haar het witte papier aan, een textuur die verraadt dat het veel te duur is voor een simpele bevestiging, en tegelijkertijd verspreidt het een geur van nieuw die me had doen opleven al voor ik de letters had gezien die de boodschap vormen die me nu zo blij maken. “Lees het voor! Ik wil het horen, en weten dat dit alles geen droom is,”� gebied ik haar, en een geërgerde zucht ontsnapt aan haar lippen. Zo ongeloofwaardig dat het mijn vrolijkheid niet aantast…
Ze schraapt haar keel, haar stem klinkt een beetje rauw vanwege haar obsessie voor alles waar tabak in zit, en dan vormt ze de woorden die ik zo graag nog een keer wil horen.

“Geachte mevrouw Wagner,

Met deze brief delen wij u mee dat uw sollicitatiegesprek als beste uit de bus is gekomen, wat ons betreft. Dit houdt in dat u bent aangenomen als onze nieuwe vocalcoach. Graag zouden wij u maandag aanstaande zien verschijnen op onderstaand adres, zodat we in detail kunnen bespreken wat er van u verwacht wordt. Verder hopen wij dat u over toereikend enthousiasme beschikt om uw nieuwe positie eer aan te doen, en dat u neer kan zetten wat we van u verwachten. Van harte gefeliciteerd met uw nieuwe baan, en we hopen dat u een plezierige start zult maken.

Hoogachtend,
Peter Hoffmann en David Jost.”�

Vlak nadat ze de laatste namen heeft genoemd zie ik haar voorhoofd bedenkelijk samentrekken.
“Tokio Hotel?”� Ik knik, mijn hoofd schudt wild op en neer en neemt mijn bruine lokken mee in het op en neer gaan.
“Gott, je lijkt wel een klein kind,”� mompelt ze, met iets van afkeuring in haar stem, maar dat kan ze niet menen. Niet op dit moment.
Haar lippen krullen omhoog in een minzame glimlach, en ik zie hoe haar ogen guitig fonkelen. Een spoortje verraad van hoe leuk ze dit vindt, evenals ik. Een klein gaatje in haar schild van onverschilligheid.
Ik zet een stap in haar richting, leg mijn handen om haar wangen, en haar glimlach wordt al iets breder.
“Je bent blij voor me, hè?”�
“Ik ben altijd blij voor je, Welmut,”� antwoordt ze, en haar grijze ogen vernauwen iets.
Mijn neus krult afkeurend op. Hoewel ze de enige persoon op aarde is die me Welmut noemt, naast mijn ouders, blijf ik dat verschrikkelijk vinden.
“Noem me toch geen Welmut, verdammt. Zie ik eruit als een Welmut?”�
Ze schudt haar hoofd, en zelfs zonder dat ze echt lacht weet ik dat ze ontzettend lol maakt met zichzelf. Het resultaat van jaren oefenen, en haar nu kunnen lezen zonder daar iets voor nodig te hebben.
“Ik wist wel dat dat het enige zou zijn waarmee ik je op dit moment kon ergeren. Zullen we Welmut even aan de kant schuiven en dit gaan vieren? Je eerste stap in de richting van een grote carrière, die je eigenlijk zomaar is komen aanvliegen?”�
Het bijtende sarcasme doet me absoluut niets, de manier waarop ze iemand anders de grond in kan boren heeft al lang geen effect meer op mij.
Ze is me dankbaar, omdat ik de enige was die niet geërgerd werd door haar gebrekkige Duits helemaal in het begin. Omdat ik de persoon was die het aandurfde om uren tegen haar aan te praten zonder antwoord te krijgen, en ervoor zorgde dat ze zich comfortabel begon te voelen in mijn buurt. Misschien nog het meest omdat ik haar de enige vriendin heb gegeven die ze ooit heeft gehad, hier…
Ik spring op, klap in mijn handen en wil het liefst nog steeds blijven gillen van vrolijkheid. “Natuurlijk gaan we het vieren!”�
Ik stoom door naar een kastje in de keuken. Eigenlijk helemaal geen keuken, maar gewoon het hoekje in ons miniatuur appartement op vijf hoog in Keulen waar we ons eten maken.
“Er is geen champagne of zo,”� merk ik op nadat ik de koelkastdeur heb opengetrokken. “Het enige wat bruist is cola, is dat oké?”�
“Voor mijn part,”� klinkt het stoffig, het geluid komt half aan door de afstand tussen ons in.
Ik pak het laatste blikje uit de koelkast en trek twee champagneglazen uit het kleine, blauwe keukenkastje, gewoon om het idee te schetsen.
“Kijk eens!”� hoor ik Sonya roepen, en mijn ogen vliegen meteen naar de stoffige kartonnen doos in haar handen.
“Wat is dat?”� vraag ik verward, terwijl ik plaats maak op de rommelige salontafel en de cola zo netjes mogelijk over de champagneglazen verdeel.
“Tastbare herinneringen aan Tokio Hotel,”� glimlacht ze.
Het deksel gaat omhoog, en verwachtingsvol hangen we samen over de doos heen. Daar ligt dan ons hele verleden, de oorsprong van onze muzieksmaak, onze tieneridolen.
Alle cd’s, Duits, Engels, plaatjes, uitgeknipte tijdschriftartikelen, concertkaartjes, en allemaal onder een duimdikke laag stof.
“Gott,”� mompel ik, wanneer ik Bill zie grijnzen, en sla mijn handen voor mijn mond.
Geen enkele band kan gevoelens oproepen als Tokio Hotel, wanneer ze vijf jaar lang je hele leven waren, je elk concert bezocht waar je heen kon gaan, en je ze opeens terugvindt na het moment waarop het laatste nummer zijn slotakkoord bereikte…
“Jezus,”� valt Sonya me bij, terwijl ze het bekraste exemplaar van Zimmer 483 tevoorschijn haalt, en haar vingers glijden over het cd-hoesje.
“Stop in de cd-speler!”� gebied ik met schorre stem, en zo snel als ze kan stopt ze met trillende handen het schijfje in het duurste apparaat in ons appartement.
Meteen schalt Ãœbers Ende der Welt door de kleine kamer, vult elke centimeter van mijn lichaam, en met open mond staar ik haar aan, wetend dat we allebei hetzelfde voelen, overspoeld door verleden. Hoe onbeschrijfelijk het kan zijn om alles wat je in vijf jaar tijd gedaan hebt voor die band voor je ogen te zien langs flitsen, in één cd.
Trillend blaas ik mijn adem uit, terwijl ik mijn cola oppak en haar die van haar aangeef.
“Op Tokio Hotel?”� zeg ik onzeker, en ze knikt. Het geluid van onze klinkende glazen vermengt zich met de eerste tonen van Totgeliebt, en ik sluit mijn ogen.
Vol geluk en koude cola laten we ons gaan op de voor ons zo vertrouwde nummers, terend op herinneringen die voor mij nu toekomst zijn.

Reacties: