FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 14. 'You're So Friggin' Heartless' ~

Jouw ogen gaan van schrik wijd open. Je kan het gewoon niet geloven. Natuurlijk wist je wel dat ze heel harteloos was, maar dit gaat veel te ver. Ze kan toch niet verwachten dat jij jouw bloedeigen zus zal vermoorden, alleen omdat zij het wilt. Sowieso kan ze dat niet van je verwachten, hoe erg wilt ze jou kwellen? Je voelt de tranen in je opkomen, maar je houdt je groot. Je zal niet voor haar neus huilen. Nooit zal je voor haar buigen. Nooit zal jij je verlagen naar haar niveau. ‘ Wat kies je, Yui? Je kan haar wel vermoorden.. Dat heb ik ook met mijn eigen tweelingzusje gedaan. Zij was precies hetzelfde als Kazumi en mijn moeder Harumi. Weet je wel, hoeveel kracht en macht je krijgt als je jouw eigen tweelingzusje vermoordt?! Je zal sterk worden, sterker dan je nu al bent. Zelfs machtiger dan je nu al bent. In onze clan is het zo dat onze kracht gesplitst is in twee personen. In tweelingen namelijk.. Gaat één van de zusjes of broertjes dood, dan zal de kracht naar degene gaan die nog in leven is.’ Zegt ze best koud. Zo koud en kil, dat er allerlei rillingen door je heen gaan.
Ze kijkt jou even aan. Het lijkt erop dat ze in jouw ogen kijkt, met de hoop dat ze een sprankeltje bewondering en begrip zal zien. Maar het enige wat jij laat zien is dat je geschrokken bent, en niet zo’n klein beetje ook. Nooit zal je haar zieke brein begrijpen. “H-Hoe kon ze.. Haar eigen zusje vermoorden.. Mijn eigen tante.. Nu snap ik waarom ze plotseling stierf..”� bij die gedachte slik je en weet je ook meteen waarom en hoe ze zo kil en koud kan wezen. Vooral als het over het vermoorden van zusjes of broertjes gaat. ‘Waarom.. Waarom moet ik haar dan vermoorden.. Z-Ze is mijn zus!’ ‘Zodat we meer macht en kracht hebben, realiseer je dat nou eens! Hoe vaak moet ik je dat nog uitleggen?! Laat zien dat je een waardige Hashimoto bent.’ Als ze dat zegt, bal je jouw handen tot een vuist. Best kwaad kijk je haar richting op. Sterker nog, als jouw ogen vuur konden spuwen, hadden ze dat allang gedaan. Zo kwaad kijk je op dit moment. Je voelt je sterker. Veel sterker dan ooit tevoren. 'Een waardige Hashimoto, hn? Is dat nou het enige waar je aan denkt?! Het zijn van een waardige Hashimoto?!' gil je uit. Je bent namelijk al haar gezeur zat. Altijd weer hetzelfde liedje. Doe je dit niet, dan ben je geen waardige Hashimoto. Alsof ze niks beters kan verzinnen. Maar je bent nog niet klaar, want voordat jouw moeder ook maar haar mond open kan trekken, zodat ze iets kan zeggen, onderbreek je haar met jouw ijskoude woorden. 'Ik zal je iets ding zeggen.. Jij bent hier degene die geen waardige Hashimoto is. Jouw rug naar jouw moeder toekeren. Mijn oma.. Zelfs naar de clan.. Ik weet wat de verhalen van onze clan zijn.. Maar ik zeg je één ding. Ik ben liever een waardige Hatake, dan de volgens jou waardige Hashimoto. Je zeurt wel steeds tegen mij, over dat ik de zogenaamde clanregels overtreed.. Maar, dat zijn de regeltjes die je verdraait hebt, en het gemaakt hebt naar hoe het jou het beste uitkomt. Ik mag dan wel dom en achterlijk lijken, maar dat ben ik niet.'
Je staat verstelt. Verstelt van jouw eigen woorden, aangezien je tot nu toe één van de weinige bent die haar zo durfde te spreken. De meeste zijn namelijk bang voor haar. Bang voor haar scherpe tong en losse handjes. De scherpe tong en de losse handjes, maak je bijna elke dag mee. Tenzij dat ze op een missie is, of als jij op een missie bent.
Haar blik vult zich langzaam met nog meer woede en haat. Je weet dat je op dit moment moet uitkijken, aangezien ze je op elk moment kan aanvallen. Straffen voor jouw woorden, omdat ze vindt dat je met zo'n taalgebruik niet respectvol genoeg bent tegenover haar. Jouw moeder balt haar vuist en probeert je vrijwel meteen een stomp op jouw kaak te geven. Snel ontwijk je die door te bukken. Ze probeert je nu te trappen, waardoor je jouw armen beschermend voor jouw gezicht houdt. De trap kon je tegengehouden, alleen de plotselinge klap op jouw achterhoofd niet.
Met een harde knal val je neer op de grond. Je voelt iets warms langs jouw gezicht glijden. Het is geen traan, maar een donkerrood straaltje bloed. 'Ik geef je nog één kans. Je krijgt een week de tijd om te kiezen wat je zal doen. Haar met jouw eigen handen pijnloos vermoorden, of iemand anders het laten doen, die haar gegarandeerd een langzame pijnlijke dood zal geven. En daarbij, je kan zelf kiezen wanneer je haar vermoord. Maar, als ik zie of merk dat je niks uitvoert, zal het de langzame pijnlijke dood worden. Zonder jou dan ook maar een extra kans te geven.' zegt ze kil.
Je voelt je duizelig. Met moeite kan jij je concentreren en nog net horen wat ze te zeggen heeft. Met alle macht probeer je op te staan, maar het lukt je niet echt. Jouw moeder zorgt dat het heel donker is in de kamer. Het enige wat op dit moment verlicht is, is de deuropening die openstaat. 'Slaap lekker, Yui.' hoor je haar koud zeggen, terwijl ze de kamer uitloopt en de deur achter zich sluit. Als de duisternis de kamer overspoelt, vallen jouw ogen moeiteloos dicht. Dat doen ze vanwege de duizeligheid. Daar lig je dan. Verwond midden in de kamer, met jouw oogjes dicht en niemand die bij je is.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.