FanFic.nl

Please, be afraid.

Chapter 1. Het plan

Ik keek naar het witte plafond boven mij, het deed pijn aan mijn ogen, maar ik bleef kijken. Mijn lichaam was warm en gek genoeg, baalde ik daar vreselijk van. Het voelde heet en was een teken van pijn en verdriet. Tenminste, dat vond ik. Mijn gedachten gingen naar thuis, naar Charlie. Naar de telefoontjes van mijn bezorgde moeder, naar de grappen van mijn vrienden, maar het ergste nog: ik verlangde verschrikkelijk naar Forks. Een regenachtig dorp waar de zon alleen op de mooiste dagen verscheen.
Mijn hart stopte voor twee seconden toen ik een kuch achter de deur hoorde. Een geluid dat mij zo bekend in de oren hoorde, zo liefdevol en mooi. De deur klikte open en er kwam iemand, niet zomaar iemand, binnen lopen. Het was Edward. Met zijn lichaam kwam hij over het bed hangen en keek mij aan, hij glimlachte. Maar het was niet compleet, het was een droevige glimlach, vol met pijn en bezorgdheid. ‘Dag’ zijn stem. Zijn mooie stem vulde de hele kamer met licht en warmte, maar van deze warmte hield ik wel. ‘Al plannen gemaakt?’ Ik merkte dat ik dat niet had moeten zeggen, hij probeerde boos te kijken. ‘Maak je nou geen zorgen, alles komt goed’ en weg was hij. Pas toen voelde ik hoe koud ik het had, ondanks mijn warme huid. Ik rilde over mijn hele lichaam en trok de dekens strak over mijn schouder heen. Ik had werkelijk geen idee waar ik was. Maar ik had eindelijk tijd om na te denken. Na te denken over hoe ik verder wilde. Ik kon onmogelijk zonder Edward leven, ik hield van hem en hij ook van mij. Ik zou mijn hele leven opofferen om bij hem te zijn. De koude, zachte lippen te voelen en zijn handen op mijn lichaam. Nee, ik kon niet zonder hem. Maar Forks was te onveilig voor mij en dus ook voor de Cullens, om te leven. Het onschuldige dorpje werd omgetoverd tot een dorp waar ik mijn hele leven zou worden achtervolgd, bleef ik er wonen. Het werd elke nacht getreiterd door 3 mensen, twee ijzersterke mannen en een beeldschoon maar doch snelle vrouw. Geen enkele bewoner zou last van ze hebben, behalve dan het geluid in de bossen en schimmen van hun snelheid. Ze waren ook niet op de Cullens af, dat zouden ze niet durven. Nee, ze wilden mij. Ik was hun drug en ze wilden mijn bloed. En doordat Edward’s familie mij beschermden, werd het voor hun alleen maar spannender.
Terwijl ik lag te denken zat Edward alweer op mijn bed,
‘Kun je me nou nooit waarschuwen wanneer je plotseling naast me zit?’ Ik probeerde boos te kijken, maar ik had hetzelfde probleem als Edward, ik kon het niet. Hij grinnikte en drukte zijn lippen op de mijne. ‘We hebben plan’ Opeens was ik een en al oor en ging rechtop zitten. ‘Alice en Esmé passen op jou wanneer Jasper, Emmet, Carlisle, Rosalie en ik terug gaan naar Forks.’ Ik verstijfde ‘Wat? Je gaat niet teug naar Forks, ben je helemaal gek? Wie weet zitten ze in jullie huis en vallen jullie aan terwijl je nog niet eens binnen bent!’ Alles raasde door mij heen, de schuld dat hun wat ging overkomen, de boosheid wie dit stomme idee had bedacht, maar vooral de angst om Edward kwijt te raken. ‘Rustig maar, we gaan niet naar het huis, we blijven in het bos’ Zijn stem was kalm en lief, maar ik was niet gerust. ‘Ze zullen jullie ruiken en meteen op jullie af komen’ Edward zuchtte en waarschuwde mij met zijn ogen. ‘ook al zullen ze ons ruiken, wij zijn met zijn vijven en bovendien veel sterker. We zullen blijven lopen en proberen geen spoor achter te laten. Ik neem de telefoon mee en bel als we nieuws hebben. En trouwens..’ Hij stopte even voordat ging beslissen of hij het ging zeggen. ‘Laat maar, dit is het plan’ Ik werd boos ‘Vertel nou!’ Hij zuchtte en overweeg weg te lopen, maar ik hield hem vast met mijn blik. ‘Ik wou het je niet zeggen maar Alice heeft gezien dat het allemaal goed komt’ ik merkte dat hij het afrafelde en keek hem bezorgd aan. ‘Je zegt zelf altijd dat de toekomstbeelden van Alice veranderen als er maar iets anders gaat.’ Edward boog naar me toe ‘Vertrouw me nou maar, alles komt goed’ Hij kwam steeds dichterbij en mijn hart klopte twee keer zo hard. Edward grinnikte, hij hoorde het. Ik voelde zijn lippen op die van mij en zachtjes pakte ik zijn hoofd in mijn handen, zijn wangen waren ijskoud, maar ik was het gewend. Voorzichtjes streelde ik met mijn hand door zijn haren, ik probeerde geen onverwachtse bewegingen te maken, want ik wist met veel ervaring dat het fataal kon zijn. Ik voelde dat zijn hoofd voorzichtjes weg ging. Ik wilde het niet! Hij moest hier blijven. Ik hield hem stevig vast, boog naar voren en zoende hem opnieuw, nu steviger. Hij duwde mij van zich af. ‘Doe dat nou niet’ Ik keek hem aan en ik merkte nu pas dat ik huilde. Ik sloeg mijn armen om hen heen en huilde op zijn schouder. ‘Ga niet weg’ fluisterde ik. Voorzichtig zette hij mij van zich af en keek mij doordringend aan. ‘Kom zometeen naar beneden’
Dit was het. Ik zat verslagen op het bed. Mijn armen waren bloot en ik rilde weer van de kou. Met tegenzin gooide ik mijn zware voeten over de rand van het bed. Ze hadden mij na de grote, vermoeide reis in dit bed gestopt, zodat ik kon uitrusten. Niet dat het echt heeft gewerkt. Voor de deur naar, waarschijnlijk, de trap om naar beneden te gaan, haalde ik diep adem. Ik was er klaar voor. Om voor de zoveelste keer afscheid te nemen, voor het lange wachten op die ene dag dat ik hem weer zou zien. En voor de afschuwelijk pijn om hem te missen. Ik deed de deur open en liep onzeker naar beneden. Het was een houten trap die, zo te zien, al enkele jaartjes mee ging. Hij kraakte van alle kanten en ergens op het eind, mistte een trede. Dus ik sprong voorzichtjes op de begane grond. Er was een kleine ruimte waar nog genoeg plaats was voor een bezem, naast mijn lichaam. Ik keek naar boven langs de trap en zag dat de kamer waarin ik lag, de enige ruimte was op de boven verdieping. Even overweeg ik om weer terug te gaan naar de witte kamer en mezelf alle pijn te besparen, maar ik koos voor de pijn en ik liep door de deur.
 

Reacties: