Hoofdcategorieėn
Home » 30 Seconds to mars » The Road To Happiness » Chapter 26
The Road To Happiness
Chapter 26
De dag erna ben ik terug op mijn werk. Maar het is heel moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Toch probeer ik me als een ware professional zo goed mogelijk te concentreren. Tijdens de lunch merkt een goede collega echter op dat ik wat in de war ben.
“I hope you don’t mind me asking”¯, begint Rebecca voorzichtig. “But you look like something is on your mind.”¯
Zwakjes glimlach ik naar haar. “You are a very good observatory”¯, vertel ik haar.
“Do you want to talk about it?”¯ vraagt ze.
Rebecca en ik werken al enkele jaren samen en ik heb altijd goed met haar kunnen opschieten. Op dit moment maak ik me ook erg zorgen over wat er zou gebeuren als Jared toch op tournee moet. Met een diepe zucht besluit ik haar in vertrouwen te nemen.
“There are some problems at home”¯, begin ik te vertellen.
“Not between you and Jared, I hope”¯, zegt ze ongerust. Ze weet goed genoeg hoe goed we zijn als koppel en hoe graag we elkaar zien.
“No, not really. It’s more between me and his manager.”¯
Rebecca begrijpt er niets van en kijkt me vragend aan.
“He has to go on tour again”¯, zeg ik en ik voel de woede en wanhoop weer in mijn lichaam. “In Europe. For six months.”¯
“What?”¯ roept Rebecca meteen uit. “That’s insane! His manager can’t make him go that long! When does he have to leave?”¯
“In October”¯, vertel ik, blij dat iemand het tenminste met me eens is.
Snel doet Rebecca wat telwerk. “That’s means he won’t be back until March next year. But… then he’ll miss your daughters first birthday! They can’t make him do that!”¯
“I know”¯, zeg ik triest. “And not just her first birthday, but her first Christmas and New-year. Maybe even her first crawling or first steps. I don’t like it at all.”¯
“No, of course you don’t”¯, is ze het met me eens. “Are you going with him?”¯ vraagt ze dan opeens.
“Be honest with me, Rebecca”¯, schud ik mijn hoofd. “Do I have the opportunity to leave for six months? I can’t! I’m needed here. People are counting on me. A few weeks would be the max, but not half a year.”¯
Daar staat ze even bij stil. Ik heb gelijk. Het is praktisch onmogelijk om zes maanden weg te zijn, maar het moet ook vreselijk zijn om zes maanden niet bij Jared te kunnen doorbrengen.
“I know”¯, geeft ze zacht toe. “But being away from Jared for six months must be the hardest thing ever. How are you going to do that?”¯
Haar woorden geven exact weer hoe ik me voel en ik voel de krop in mijn keel mijn ademhaling afsnoeren. Rustig probeer ik toch in en uit te ademen.
“I have no idea”¯, fluister ik. “I can’t even allow myself to think about that. Jared has an appointment with his manager this afternoon so he can discuss the option of not going. He doesn’t want to miss anything about Iana either. And that man is just going to have to accept that!”¯
“Damn right!”¯ is ze het met me eens. “What manager would take his lead singer away from his daughter and fiancée for six months? Maybe he’s a dad of his own? He’ll understand. No, I’m sure Jared will find a way.”¯
“I sure hope so”¯, mompel ik wat afwezig. De lunchtijd is bijna voorbij en ik moet me maar eens gaan klaarmaken om terug te beginnen.
“Are you sure you are up for this?”¯ vraagt ze wat bezorgd. “You can quit earlier if you want?”¯
“No, this is good. I have to get my mind off it. Working will help me with that.”¯
“Okay. Alyssa, if there is anything I can help you with over the past few days, weeks or months.. just let me know, okay?”¯
“I will”¯, glimlach ik terug. “Thank you so much, Rebecca.”¯
“You are welcome”¯, glimlacht ze terug. Daarna staat ze op om weer naar haar eigen bureau te gaan.
“Oh, one more thing”¯, zeg ik snel. “Please don’t say anything to Lucas. Our relationship is low key now and I like it that way. If he would know that Jared might be gone for six months.. I don’t know what he’ll do.”¯
“My lips are sealed”¯, verzekert ze me. “Good luck.”¯
Ik knik en kijk toe hoe ze de ruimte verlaat. Nu ben ik de enige die er nog zit, maar dat is niet erg. Rebecca had gelijk. De manager moet gewoon snappen dat Jared onmogelijk weg kan. Het moet gewoon. Na mezelf daar zo goed mogelijk van hebben te overtuigd, sta ik op om ook maar weer aan het werk te gaan.
De rest van de dag sleep ik me als het ware door alle verschillende opdrachten die ik nog moet afmaken. De tijd lijkt voorbij te kruipen. Zeker als het vier uur is. Het tijdstip van de afspraak van Jared. Stiekem hoop ik dat hij me zal bellen als het goed nieuws blijkt te zijn, maar een uur later, als ik naar huis mag, heeft hij nog altijd niet gebeld.
Ik rij langs mijn ouders om kleine Iana op te halen, maar vertel hen nog niets over de eventuele problemen. Ze zijn inderdaad slechts eventueel. Voor hetzelfde geld loopt alles toch nog goed en heb ik hen ongerust gemaakt voor niets. Mijn kleine meid is weer heel braaf geweest en zoals altijd troost haar gezichtje me. Haar gegibber doet de zenuwen al miraculeus afnemen.
Omdat het me waarschijnlijk toch niet zal lukken om me te concentreren op wat voor huishoudelijk werk dan ook, zet ik me maar in de zetel en zap ik eens langs alle kanalen. Als ik kom op de zoveelste heruitzending van One Tree Hill, blijf ik maar even kijken. Waar is de tijd dat ik samen met Julie bezig was over hoe het verhaal zou verder gaan. Die goeie oude Lucas. Die Lucas was tenminste wel lief en betrouwbaar; in tegenstelling tot die waar ik mee werk. Maar goed dat hij zijn avances in de vuilbak heeft gegooid.
Ik volg het verhaal van Nathan en Haley als ik ineens een auto op de oprit hoor. De klok vertelt me dat het intussen zes uur is geworden. Dat wordt dan maar iets simpels in mekaar steken voor het eten. Ik hoor Jared de deur dichtslaan en sta dan echt met mijn handen in elkaar wringend om hem meteen te ondervragen. De knoop in mijn maag lijkt nog nooit zo groot te zijn geweest en ik prul wat met mijn verlovingsring om het toch nog even rustig te houden.
Zo gauw Jared binnenkomt, verspil ik geen seconde om het hem te vragen.
“And?”¯ vraag ik, nauwelijks in staat om een woord te spreken van de zenuwen.
Zijn blik vertelt echter meer dan woorden kunnen, want zijn gezicht staat zo ongelooflijk triest dat hij er enkele jaren ouder uitziet. Hij moet zelfs nog niets zeggen, maar ik voel de knoop in mijn maag tot onmogelijke proporties groeien.
“I went to see the manager”¯, begint hij te vertellen. “I told him that it was impossible for us to go on tour because of all the things I would miss with Iana. But..”¯ Hij zwijgt even en haalt diep adem om verder te kunnen gaan. “Everything is already been taking care of. He booked the concert halls, he called all the people there and there are even dates chosen already! Tickets are being sold as we speak.”¯
Smekend kijkt hij me aan in een poging om het me te doen begrijpen. “I tried everything, Alys. I asked him not to go through with it. When that didn’t help, I demanded it, until at the end, I even begged him to stop it. There is nothing he can do. Stopping the tour now would cost millions.”¯
In dat moment lijkt de omgeving voor me te veranderen. Ik kijk Jared wel aan en ik zie zijn mond open en dicht gaan. Ik zie zijn smekende ogen, maar ik hoor niets. Ik hoor geen geluid meer. Het lijkt wel of de wereld zich gesloten heeft voor mij. Alsof een cocon me beschermt van de harde waarheid. Hij moet vertrekken.
Helaas beschermt de cocon me niet van de immense gevoelens die door mijn lichaam schieten. Verdriet, woede en wanhoop strijden om voorrang, maar er is er maar eentje die overheerst. Pijn. Ontzettend veel pijn. Aangereden worden door een vrachtwagen zou er niets tegen zijn. Het lijkt wel alsof ik verlamd ben. Frozen Solid, daar op die plek in de living. Aan de zetel waar we zoveel heerlijke momenten hebben beleefd. Waar hij me ten huwelijk gevraagd heeft, waar hij me opnieuw heeft leren kennen na zijn geheugenverlies. Waar we ontelbare keren op gevreeën hebben, gewoon omdat we niet meer tot de slaapkamer geraakten. Het voelt alsof het universum één groot plot heeft beraamd om mijn leven tot een hel te maken. Waarom mag ik niet eens gewoon gelukkig zijn? Waarom kan ik samen met hem niet alles van Iana meemaken? En samen de bruiloft voorbereiden? Moet er altijd iets tussenkomen? Eerst Nathalie, daarna Lucas, zijn geheugenverlies en de ziekte van Iana. Is het nooit genoeg? Ze hadden even goed mijn hart uit mijn borstkas kunnen snijden en erop gaan dansen. Dat zou misschien nog minder erg zijn.
Al die gedachten vliegen door mijn hoofd als ik besef dat Jared tegen me aan het praten is. Met een ruk til ik mijn hoofd weer in zijn richting.
“What?”¯ vraag ik als hij me blijft aankijken.
“Please say something, Alyssa. I’m dying here”¯, zegt hij radeloos. Ik zie hoe moeilijk hij het er mee heeft, maar kan er op dit moment niet mee omgaan. Ook al weet ik dat dit het laatste was van wat hij wou, ik vind dat ik op dit moment recht heb op mijn eigen moment van paniek en woede. Het lukt me niet om in zijn nabijheid te blijven als ik hem moet troosten, terwijl ik op dit moment net zoveel hulp nodig hebt.
“Can you stay here with Iana?”¯ vraag ik daarom.
“Yes, of course”¯, antwoordt hij, niet begrijpend. “Are you going somewhere?”¯
Ik heb geen tijd meer om te antwoorden. De stem in mijn hoofd roept dat ik moet weggaan en ik kan niet anders dan eraan te gehoorzamen. Snel loop ik langs hem door, pak ik mijn autosleutels, handtas en loop ik naar de voordeur.
“Alyssa?”¯ hoor ik Jared achter me roepen. “Where are you going?”¯
Zonder te antwoorden open ik de deur en ren ik naar buiten, naar de veilige haven van mijn auto. Ik smijt de deur open en stap snel in, terwijl Jared al buiten staat.
“Alyssa, wait!”¯ roept hij, maar door het aanslaan van de motor hoor ik hem helemaal niet meer. Met gierende banden draai ik de auto en rij ik van de oprit. Jared helemaal overstuur achterlatend. Op de radio hoor ik vaag het liedje van Alexz Johnson met I still love you. Voor ik het besef lopen de tranen als beekjes over mijn wangen. Mijn zicht wordt troebel en kwaad veeg ik ze weg. Ik trek mijn neus op en rij gewoon door, zonder echte bestemming. Al die tijd speelt er maar één gedachte door mijn hoofd. Hij moet weg. Voor zes lange maanden moet hij weg. Ik stop voor een rood licht en zie dan een bordje staan naar mijn favoriete bestemming in de stad. Een mooie rustige plaats waar ik ook al vaak met Jared ben gaan wandelen. Ik pink en sla die weg in als het groen wordt. Op automatische piloot rij ik de weg af om me daarna te parkeren op de zo goed als lege parking. Westlife met Flying without wings wordt gedraaid en nu weet ik zeker dat het universum met mijn voeten aan het rammelen is. Ik veeg mijn tranen nog eens kwaad weg, zet de radio uit en stap dan uit de auto. Zonder specifiek doel wandel ik maar wat rond op die mooie plek. De zon is al aan het zakken, waardoor de hele omgeving een gouden gloed krijgt en met een melancholisch gevoel stop ik om ernaar te kijken. De tranen zijn gestopt, maar mijn ogen voelen dik van het huilen. Bovendien doet mijn keel pijn van de moeite die ik gedaan hebt om de tranen toch zo goed mogelijk in te houden. In gedachten verzonken blijf ik staan kijken naar de ondergaande zon. Hoe moet het nu in hemelsnaam verder? Jared vertrekt binnen anderhalve maand naar Europa voor zes maanden. Ik blijf hier met Iana, terwijl hij alles mist. Ik ga alles alleen moeten doen. Zes maanden lang ga ik een alleenstaande moeder zijn. Gelukkig heeft Iana nog goede grootouders en een goede meter en peter. Terwijl die gedachte door mijn hoofd schiet, schiet ik in de lach van de absurditeit ervan. Ah nee, haar peter heeft ze ook niet, want die gaat ook weg. Wat geweldig zeg.
Hoewel ergens een stemmetje me zegt dat ik onredelijk ben, druk ik het weg. Het voelt gewoon alsof iedereen me en mijn dochter in de steek laat. Waarom heeft Shannon hier niet meer tegen geprotesteerd? Hij is toch Iana’s peter? Waarom heeft hij het niet tegengehouden? Hij weet toch ook hoezeer ik en Iana Jared nodig hebben. Hoe kon hij dit doen?
Hoe langer ik erover nadenk, hoe kwader ik word. Ik trek mijn neus nog eens op en met grote passen loop ik terug naar mijn auto. Klaar om mijn schoonbroer eens goed mijn gedacht te zeggen.
Met een grote snelheid rij ik naar zijn huis. Blijkbaar komt hij ook net thuis, want hij staat op de oprit, klaar om de sleutel uit zijn zak te halen. Vragend draait hij zich om als hij mijn auto de oprit hoort opkomen. Ik stop de auto, stap uit en smijt het portier dicht. Daarna stap ik kwaad naar hem toe. Voor hij kan reageren sla ik hem recht in zijn gezicht.
“How could you do this, Shannon!”¯ schreeuw ik tegen hem. Hij legt zijn hand geschrokken tegen zijn wang en kijkt me met grote ogen aan.
“How could you not protect her! You are her godfather! I asked you to be that for a reason! You are supposed to protect her from stuff like this. You are supposed to keep her daddy here for her! How could you do this?!”¯
Ik sla hem op zijn borstkas, terwijl de tranen al terug rollen als hij eindelijk doorheeft waar dit over gaat.
“I’m sorry Alyssa”¯, zegt hij en hij laat me slaan, omdat hij doorheeft dat mijn breekpunt bereikt is. “You are right. I should have stopped this. I should have protected little Iana against being separated from her father. I even should have protected you and believe me Alyssa, I tried everything.”¯
Shannon blijft op een rustige manier tegen me praten, zodat ik uiteindelijk besef dat ik wel erg bezig ben.
“Well, it wasn’t enough”¯, zeg ik kwaad. Daarna kijk ik naar zijn borstkas waarvan ik het stukje huid zie. Het stuk huid wat boven zijn hemd uitkomt. Het is helemaal rood van mijn slagen.
“It’s not enough, Shannon”¯, zeg ik nu zachter als de waarheid nogmaals tot me doordringt. Shannon realiseert zich dat ik terug voor rede vatbaar ben, maar trekt me stevig tegen hem aan. Dat lieve gebaar doet mijn kwade muren afbrokkelen. Ik klamp me aan hem vast en huil tranen met tuiten, terwijl hij me over de rug wrijft en me laat uithuilen.
Als ik wat gekalmeerd ben, geeft hij me zijn zakdoek en begeleidt hij me naar binnen. Nog wat nasnikkend zit ik bij hem op de zetel, terwijl hij een glas water voor me gaat halen in de keuken. Hij komt terug, geeft het me en ik neem een grote slok voor ik het op het salontafeltje zet.
“I’m sorry”¯, snik ik nog wat.
“Don’t be. This is hard enough. Your reaction is only normal. I’m the one who should be sorry. We never talked about what we would do if something like this would happen. I realize now that was a mistake. As much as I love touring, Jared should be here with you and Iana.”¯
Ik kijk hem zwijgend aan met een triestige blik.
“Believe me when I say that here with you, is the only place Jared wants to be. He doesn’t want this at all. He’d rather have all the millions come back at us than this. He doesn’t want to leave you, Alyssa.”¯
“I know”¯, zeg ik zacht. “But I don’t know how I’m going to take care of this. The idea of him leaving… it’s too much to bear.”¯
“You can handle it, Alyssa. You’ll find a way.”¯
“Don’t say that!”¯ reageer ik terug kwaad. “I’m tired of being the strong one. This time I just want to be weak and be taken care of. I don’t want people telling me I can take it, ‘cause I can’t.”¯
Ongerust kijkt hij me aan. “You may not like it, but it’s the truth. And of course that is not nice to hear.”¯
“No, it’s not”¯, bevestig ik.
Ik neem nog een diepe, beverige ademhaling en drink dan de rest van het glas leeg. “I think I should be going. I know I should say thank you, but I just can’t right now.”¯
Eigenwijs kijk ik hem aan. Ik voel me al een stuk sterker in mijn schoenen staan. Niet in het minste door de kwaadheid die ik weer voel razen. Het is goed dat hij me terug kwaad heeft gekregen. Anders had ik geen idee hoe ik Jared moest aanpakken.
Het nieuws van negen uur begint als ik terug in de auto zit en naar huis rij. Er zijn verschillende mogelijkheden om dit aan te pakken. Ik kan zoveel mogelijk genieten van de tijd die we nog samen hebben, maar mijn hart breekt al als ik nadenk over hoe het zal zijn als hij dan ineens weg is. De andere optie is om gewoon kwaad op hem te zijn en hem zoveel mogelijk te negeren. Om afstand van hem te nemen en zo goed mogelijk te wennen aan het idee dat hij er toch niet meer zo lang zal zijn om me bij alles te helpen. Hoewel dat idee me ook niet aanstaat, vindt de woede in mijn lichaam het tweede idee toch beter dan het eerste. Een beetje zenuwachtig omdat ik niet zeker weet of dit wel echt is wat ik wil, parkeert de auto op de oprit bij ons huis. Nog voor ik ben uitgestapt, komt Jared al naar buiten gelopen.
“Alyssa, thank god”¯, zegt hij opgelucht. “Are you okay? Where have you been?”¯
“Out”¯, reageer ik kortaf. Ik sluit de auto en loop langs hem door naar binnen. “I’m going to check on Iana.”¯
Zonder op een reactie te wachten, loop ik naar mijn dochtertje haar slaapkamer. Ze ligt fijn te slapen waardoor ik me gewoon over haar buig en zachtjes haar wangetje aai. “Us girls will be just fine”¯, fluister ik.
Omdat ik geen zin heb om al opnieuw met Jared te maken te hebben, blijf ik nog even in haar kamer. Helaas begint een kwartier later mijn maag toch serieus te grommen, omdat ik nog altijd niets gegeten heb. Met een diepe zucht loop ik weer naar beneden.
Jared ijsbeert in de living met een bezorgd gezicht en kijkt op als hij me ziet afkomen.
“Please Alyssa, talk to me”¯, smeekt hij en hij volgt me naar de keuken.
“There is nothing to say, Jared”¯, zeg ik op een emotieloze toon.
“Of course there is”¯, is hij het niet met me eens. “Yell at me or be angry or cry, I don’t know. Just don’t do this. Don’t turn away from me.”¯
Ik haal brood uit de kast en een pot choco. Dat heb ik wel verdiend om mijn gemoed wat te doen bedaren. In een sneltempo begin ik te smeren, intussen zijn ongeruste blikken zo goed mogelijk negerend.
“Alys”¯, begint hij opnieuw en dit keer laat ik mijn mes met een harde klank op het aanrecht vallen.
“What?”¯ roep ik kwaad. “What am I supposed to do, Jared? Everybody already thinks that I can handle this so perfectly, so well, this is me, handling it.”¯
Verward kijkt hij me aan. “So you don’t want to talk to me?”¯
Natuurlijk wilde ik wel met hem praten. Het liefst van al wil ik hem gewoon vastbinden voor anderhalve maand, zodat hij niet kan vertrekken. Ik wil me in zijn armen smijten en met hem vrijen zodat hij wel moet hier blijven, omdat hij me niet zo lang kan missen. Maar dat zijn allemaal geen goede opties op dit moment. Het vertrek komt toch en het zou te zwaar aankomen.
“Like I said”¯, zeg ik nu rustiger. “There is nothing to say. You have to leave despite everything I could say. We better get used to it, right now.”¯
Ik loop langs hem door met mijn boterham en zet me in de zetel om nog wat tv te kijken. Ondanks mijn honger smaakt de boterham helemaal niet. Toch lijkt mijn maag gekalmeerd te zijn. Ik kijk nog wat verder naar een film, maar om kwart na tien voel ik me toch echt wel moe worden. De hele dag was zo’n uitputtingsstrijd. Eerst heb ik me de hele tijd zorgen gemaakt over het wel of niet doorgaan van de tour en daarna heb ik niets anders gedaan dan gehuild en geschreeuwd. Geen wonder dat mijn lichaam dringend slaap nodig heeft om bij te komen.
Ik zet de televisie af en loop naar boven om me om te kleden. Iana slaapt nog altijd rustig, merk ik als ik bij haar ga kijken, waardoor ik met een gerust hart kan gaan liggen. Jared is er nog niet en daar ben ik maar wat blij om. Zijn halfnaakte lichaam zorgt altijd voor teveel afleiding, maar om dit keer duidelijk te maken dat hij niet moet proberen om aan me te komen, draai ik me al demonstratief op mijn zij, mijn rug naar zijn kant.
Langzaam doezel ik weg en komen de gebeurtenissen van de voorbije dag terug mijn hoofd binnen. Mijn gedachten draaien maar de hele tijd rond over hoe het zou zijn zonder hem. Ik denk aan alle leuke momenten die we samen beleefd hebben en hoe ik het nu in hemelsnaam zo lang zonder hem moet stellen. Tijdens die triestige dagdroom/droom druppelen er ineens weer tranen over mijn wangen. Mijn onbewuste slaakt een snik en warme armen komen rond me te liggen om me te troosten. Het eerste wat ik doe, is eraan toegeven. Het voelt zo heerlijk om dicht bij hem te liggen, om hem rond me te voelen. Hij is zo lekker warm en sterk. Waarom moet hij nu juist naar Europa?
Die gedachte doet me beseffen dat ik hem te dicht aan het laten komen ben. Ik schud me los en kijk hem verweerd aan. Jared doet het nachtlampje aan en wil me al opnieuw vastnemen, maar ik ga angstvallig achteruit.
“Don’t do that”¯, zeg ik met verstikte stem.
“You were crying in your sleep”¯, antwoordde hij. “I wanted to comfort you.”¯
“Well, don’t”¯ zeg ik kwaad, om daarna triest dat laatste woord nogmaals te herhalen.
“Why not, Alys?”¯ vraagt hij onbegrijpend. “I’m your fiancée. I love you. It’s not because I have to leave that I won’t take care of you the best way I can.”¯
“If you want to take care of me, you can’t go”¯, zeg ik met een zwakke stem.
Met een pijnlijk gezicht kijkt hij me aan. “I wish I didn’t have to, but I have no other option.”¯
Het blijft even stil, terwijl ik intussen mijn blik laat afdwalen naar zijn prachtige gezicht, zijn mooie blauwe ogen die nu immens triest staan, zijn sterke, harde lichaam dat me al zo vaak beschermd heeft tegen vanalles en nog wat. Een groot deel van me wil niets liever dan toegeven en weer in zijn veilige armen gaan liggen. Helaas is daar nog altijd die angst dat de pijn te groot gaat zijn als ik nu te dicht bij hem ga zijn.
“I know you have to go”¯, zeg ik daarom zacht. “But I can’t take this, Jared. I can’t be here and be close to you when I know you have to leave me in more than a month. It would hurt too much.”¯
“What are you saying?”¯ vraagt hij met gefronste wenkbrauwen.
“I’m saying that I have to stay away from you now. And you have to stay away from me. This is hard enough as it is. I don’t want to make it worse.”¯
“What?”¯ vraagt hij in de war. “I have to stay away from you? You can’t possibly ask me to do that, Alys? I love you! I want to be with you. I want to make love to you all night, just so you know I don’t want to go!”¯
“Doing that will only hurt us more”¯, zeg ik paniekerig, omdat het idee van hem om de hele nacht de liefde te bedrijven me meer dan aanstaat.
“And this won’t?!”¯ roept hij nu uit. “How can I be near you if I can’t touch you? How is this possibly going to help us? We will regret it for the rest of our lives.”¯
“Then don’t come near me”¯, zeg ik, niet in staat om naar hem te luisteren. “I can’t be with you now and give you up then. If I can adjust to the feeling now, it won’t hurt so much then.”¯
“That’s bullshit”¯, zegt hij. “Please Alyssa, don’t do this. I need you! I need to be with you every possible minute. How am I supposed to go otherwise? I might as well leave now!”¯
“Maybe that would be easier”¯, zeg ik, terwijl ik de tranen al terug voel terugkomen.
“No”¯, reageert hij resoluut. “I’m not doing this. You can’t make me.”¯
Zijn koppigheid maakt me helemaal radeloos. Op dit moment kan ik niet zien dat zijn idee inderdaad de enige mogelijkheid is om het vertrek iets of wat draaglijk te maken. Natuurlijk gaat het pijn doen, maar dat gaat het altijd doen. Ongeacht of ik hem nu negeer of niet. Maar dat zie ik nu nog niet.
“If you won’t, than I will”¯, zeg ik en ik haast me om de dekens van mijn lichaam te slaan en naar de deur te lopen om in de logeerkamer te gaan slapen. Jared laat het daar echter niet bij. Hij neemt me bij de arm om me tegen te houden, zodat ik tegen zijn borst aanval en duwt me dan tegen de deur.
“I can’t be apart from you, Alys”¯, zegt hij met een intensiteit in zijn stem die me doet beven. “I love you, god damn it.”¯
Hij laat zijn mond op de mijne neerkomen en kust me met zo’n honger dat het me duizelt. Zijn handen zijn overal, zijn tong speelt een wild spel met de mijne en ik kreun als hij op mijn lip sabbelt. Mijn handen vinden hun weg naar zijn nek om hem dichter tegen me aan te trekken en dat doe ik dan ook. Dit is waar mijn lichaam nood aan heeft. Hem en enkel hem. Jared proeft me helemaal en lijkt me wel in te drinken. Zijn tong verkent de hele binnenkant van mijn mond en ik voel kippenvel op mijn armen komen als ik zijn hand daar voel. Daarna zakt de hand en wil hij mijn slaapkleedje omhoog trekken. Dat feit doet me beseffen dat ik hem weer te dicht heb laten komen. Abrupt verbreek ik de kus en duw ik hem hard tegen zijn borstkas om afstand te scheppen.
“Don’t do this, Jared”¯, huil ik bijna omdat de koude zonder hem me helemaal overvalt. “Please just let me be.”¯
Ik draai me om en ren praktisch de slaapkamer uit. Jared loopt me achterna, maar ik smijt de deur van de logeerkamer in zijn gezicht en sluit hem dan. Ertegen leunend snik ik zonder tranen. Blijkbaar heb ik die allemaal opgebruikt. Ik laat me op de grond zakken, als Jared hard op de deur klopt.
“Let me in, Alyssa, please. I love you. Don’t do this to us. I need to be with you!”¯
Met mijn armen rond mijn knieën en mijn hoofd erop leunend hoor ik zijn smeekbedes aan. Het heeft geen zin meer. Ik moet dit doen.
Ik sleep mezelf omhoog en sleur mijn vermoeide lichaam naar het koude bed in de logeerkamer. Versuft kruip ik erin. Om zijn mooie stem niet meer te moeten horen, leg ik een kussen op mijn hoofd. Na wat een eeuwigheid lijkt, val ik toch in slaap.
Reacties:
o damn laat haar toch mee gaan, dit is gewoon veel te zielig
of breek voor mijn part zijn twee armen en benen zodat hij niet mee kan,maar laat ze niet uit elkaar gaan!!!!!!!!
Oee!
Nieuw hoofdstuk! Sorry dat ik zo laat ben met lezen...
Maar te gek! En zoo zielig...
Laat Alyssa alsjeblieft meegaan! Zes maanden is toch veel te lang? Straks krijgt ze nog afzoenverschijnselen. (oke, ik weet niet waar die op sloeg
PLEASEE LET HER GO WITH HIM!
Hahaha, echt geweldig! Het is echt ongelooflijk hoeveel gevoel jij hierin kan zetten, ik kan echt nog heel veel van je leren!!
Ga zo door, het kan echt niet beter!
XXX Nadine