FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

6

“Zijn jullie twee bijna klaar?”�
Tom zorgde ervoor dat hij zijn sleutels en telefoon al in zijn zakken had, terwijl de kleine blonde tweelingen aan de tafel zaten en hun kleine snack aten die Simone voor hen had gemaakt. Het was ergens rond 3 uur en de tweeling hadden al hun middagdutje gedaan, dus stond er niets in hun weg om naar de speeltuin tegaan.
Niets, behalve Bill.
“Zij misschien wel, maar ik niet,”� zei Bill boos en spuugde de rest van zijn aardbeien yoghurt uit die hij aan het eten was.
“Hoe komt dat?”� Een zachte onschuldig stem zorgde ervoor dat Bill zich omdraaide in zijn stoel. Zijn blik verzachtte toen hij naar Alex keek. Hij wist dat het Alex was vanwege zijn blauwe T-shirt. Tobi droeg ​​een rode.
“Ik ben niet echt fan van speeltuinen, weet je?”� Aldus Bill.
“Waarom niet? Speeltuinen zijn cool. Er zijn schommels daar en zand en... en...”�
“Hij houdt niet van schommels, Tobi,”� zei Tom en met een kleine glimlach, veegde wat yoghurt van zijn zoons mond. “Eigenlijk is hij bang voor hen,”� voegde hij eraan toe en grijnsde naar zijn broer.
“Waarom?”� vroeg Alex en hield zijn handen omhoog zodat Tom hem kon optillen. “Ik hou van schommels, papa. Wil je mij duwen?”�
Tom nestelde zijn kleine neus tegen die van Alex en kuste zijn voorhoofd. “Natuurlijk zal ik dat doen, kleintje.”�
“Ik ook, ik ook,”� riep Tobi en Tom lachte.
“Natuurlijk, buddy. Maar eerst moet je je snack opeten, dan kunnen we naar het park gaan, hoe klinkt dat?”� Hij streelde zijn zachte haren en kreeg een betere grip op Alex, ging terug naar de woonkamer om voor de tweeling wat spulletjes te verzamelen voor vanmiddag.
“Papa?”�
“Ja, jongetje?”� Tom keek in zijn rugzak en glimlachte bij zichzelf toen hij Alex’ teddybeer erin zag liggen. “Wat is er, Lexi?”�
“Weet je,”� zei Alex haastig en verborg zijn gezicht in Toms nek.
“Hé, vertel het me, wat is er?”� Met zijn vrije hand, waar hij Alex niet mee vasthield, klopte Tom hem op zijn kleine rug.
“Ik wil een ijsje... met smarties,”� fluisterde Alex en Tom kon het niet helpen, maar begon te lachen.
Hij glimlachte naar Alex en trok hem uit de buurt van hem, zodat hij hem in de ogen kon kijken.
“Nou, we zullen zien wat we kunnen doen als we het huis uit zijn, bent je er klaar voor?”� vroeg Tom en ging samen met Alex naar beneden.
“Ja!”� riep Alex en pakte één van Toms handen.
Tom schudde zijn hoofd en stond op het punt om terug te gaan naar de keuken toen Bill, hand in hand met Tobi, de woonkamer in kwam.
“Dus, gaan we of niet?”� vroeg Bill met een klein sprankeltje hoop dat in zijn ogen glinsterde.
“Yup, we gaan,”� grijnsde Tom tegen zijn kleine broertje en ging naar de voordeur, samen met Alex en Tobi, die meegingen.
Bill zuchtte, pakte zijn jas en volgde Tom en zijn nieuwe gezinnetje.

____________

“Meer Billa! Kijk naar Alex, papa duwt hem veel hoger!”� riep Tobi met een grote frons en pruilde toen Bill zijn tempo van het duwen niet veranderde.
“Ja, maar dat is papa. Ik ben niet je vader en ik ben niet van plan om een ​​risico te nemen om je pijn te doen.”�
“Maar...”�
“Stop ermee, Tobi.”� Tom keek hem aan terwijl Alex moest lachen en juichde hardop. “Als ik klaar ben met je broer, zal ik jou ook duwen. Maar kun je voor nu alsjeblieft stoppen met klagen?”�
Tobi pruilde nog meer, maar bleef stil.
Bill staarde alleen maar naar Tom. Het was zo raar voor hem om zijn broer zo ernstig als nu te zien. Hij wist niet dat Tom zo streng zou kunnen zijn over iets. Maar nogmaals, deze twee engelen waren Toms kinderen dus het was zeker nodig dat hij wat enig gezag over hen had.
Het was stil tussen hen voor een tijdje, zowel Bill en Tom waren één van de jongens aan het duwen, verloren in hun eigen gedachten.
“Papa?”� Alex verbrak eindelijk de stilte.
“Ja, kleintje?”� Tom glimlachte naar hem, toen hij stopte met duwen en in het midden ging staan waardoor Alex op en neer naar hem keek.
Alex gaf hem heldere glimlach en schreeuwde een beetje. “Ik moet plassen.”�
Tom lachte en zette de schommel stil zodat Alex er vanaf kon springen.
“Ik zal met hem gaan plassen, dan kun jij spelen met je andere zoon,”� stelde Bill voor en nam Alex’ kleine handje in zijn grote hand beet.
“Bedankt,”� glimlachte Tom naar zijn broer en hij pakte de kleine blondine op die naar hem toe rende. “Wil je dat ik je duw, vriend?”� vroeg Tom en streelde de pony van zijn kleine gezicht.
Tobi schudde zijn hoofd.
“Wil je met me in het zand spelen?”�
Tom grinnikte en kuste zijn wang. “Alles wat je wilt, maatje.”�
“Echt waar?”� riep Tobias. “Alles?”�
“Nou, alles wat betreft spelen, oké?”�
Tobi knikte met een grote glimlach. “Ik wil in het zand spelen,”� zei hij tenslotte toen Tom hun weg terug vond naar hun spullen die vlakbij het bankje lagen.
Tom knikte en dronk wat cola, terwijl Tobi zijn wang streelde.
“Mag ik ook wat?”�
“Huh?”� Tom keek hem aan terwijl hij de fles sloot.
“De cola,”� zei Tobi en staarde met grote fonkelende ogen naar de fles in Toms hand. “Oma geeft ons nooit een slokje,”� zei hij droevig en kuste Toms wang.
Tom dacht er een tijdje over na. “Als je het aan niemand vertelt, dan krijg je een slokje, deal?”� vroeg Tom terwijl hij de fles omhoog hield voor zijn zoon.
“Deal,”� fluisterde Tobi alsof het een heel, heel groot geheim was en nam slok van het zoete bruine vloeistof. Hij verslikte zich bijna met zijn hongerige slokjes van de prikkelende sap.
“Rustig aan, het zal niet weglopen,”� glimlachte Tom en veegde een paar tranen uit Tobi's ogen. “Ik denk dat het genoeg is voor nu. Laten we gaan spelen. Misschien kunnen we een zandkasteel bouwen, wat denk je ervan?”�
“Ja, papa! Laten we dat gaan doen!”� Tobi klapte in zijn handen en kuste Tom opnieuw. Deze lieve kusjes van zijn beide jongens gaven Tom de gedachte dat hij zeker aan hun zou kunnen wennen.

____________

Ondertussen toen Tom en Tobi hun zandkastelen bouwden, met een prinses en een hondje, zoals Tobi had aangedrongen, verlieten Bill en Alex het openbaar toilet, hand in hand.
“Billa?”�
“Ja, lieverd?”� Bill glimlachte naar hem en met zijn vrije hand streelde zijn blonde, zachte haren.
“Ik hou van je.”�
Deze eenvoudige zin, deze vier woorden, zorgden ervoor dat Bills hart fladderde van geluk. Het was alweer een poosje geleden dat iemand deze vier woorden tegen hem had gezegd. Ja natuurlijk, Tom vertelde hem dit de hele tijd, maar niet met die exacte woorden. Hij had zijn eigen manier om tegen Bill te vertellen dat hij van hem hield.
Zijn glimlach werd nog feller toen hij Alex optilde en een natte kus kreeg, vergezeld door een verlegen glimlach. Een dag geleden, wenste Bill deze twee jongens nog zo spoedig mogelijk weg, maar nu was het iets anders. Hij voelde een aangename warmte in zich.
Een dag was voor hem genoeg om verliefd te worden op deze kinderen.
“Ik hou ook van jou, lieverd,”� zei Bill in zijn oor en lachte toen Alex hem weer kuste. “Waar was dat voor?”�
“Gewoon, daarvoor.”�
“Gewoon daarvoor?”�
“Ja,”� knikte Alex en keek om zich heen. “En ik wil het ijs dat papa mij had beloofd.”�
Bill lachte weer. “Ik denk dat je te veel tijd met je papa besteedt,”� glimlachte Bill. “Maar goed, we kunnen aan je vader vragen of hij je je beloofde ijsje geeft als we terug komen, hoe klinkt dat?”�
“En smarties. Dat beloofde hij mij ook,”� knikte Alex met een onschuldige glimlach.
Bill schudde zijn hoofd en met een glimlach bracht hij Alex terug naar zijn kleine broertje en Tom, die nu met sa teek speelde die Prins Chase was, die moest prinses Amidala redden, Tobi vertelde Bill hier later meer over.
Maar wat Bill niet zag was het al te bekende zwarte haar met een blauwe pony. Toen hij langs een bijna verborgen bankje liep, te geïnteresseerd om Alex’ wangen samen te duwen, miste hij één van de grootste vijanden die Tom op school had.
Hij zag de wraakzuchtige verblinding die Aaron had, niet. Hij zag zijn hatelijke grijns niet. Hij kon niet zien dat er wraak op komst was.

____________

“Ze zijn al moe,”� zei Tom terwijl hij naar zijn broer keek, die aan de overkant van hem was gaan zitten.
Ze zaten in het gras, Alex opgekruld in Toms schoot, ogen dicht en zijn handjes hielden Toms shirt vast alsof zijn jonge leven ervan afhing. Tobi lag tegen zijn zijde, zijn lippen licht uit elkaar en hij snurkte zacht.
“Ik denk dat het tijd is om naar huis te gaan,”� zei Bill terwijl hij op stond en verzamelde hun spullen bij elkaar. Zodra hij klaar was, tilde Bill Tobi zorgvuldig op. Hij sloeg onmiddellijk zijn armpjes om zijn nek en sliep verder.
Tom zuchtte toen ook hij opstond met Alex in zijn armen. Hij glimlachte naar zijn kleine baby toen Alex zijn hoofd op zijn schouder neerlegde en snoof. Tom wist dat terug in de tijd, deze morgen, hij nog wilde dat ze zo snel mogelijk weg zouden zijn, maar nu...
Hij zuchtte weer toen hij Alex op zijn wang kuste. Hij hield al te veel van hen om ze dan gewoon weg te sturen met hun oma. Hij was misschien wel zeventien en misschien kon hij niet goed voor hen zorgen, maar hij had nog steeds zijn moeder en Bill die hem konden helpen met hen. Hij hield gewoon te veel van zijn kleine jongens om hen te laten gaan. Misschien dat hij het vanmorgen nog niet wist, maar nu was hij honderd procent zeker.
Misschien, als hij het zou proberen, kon hij ze houden.
“Waar denk je aan?”�
“Huh?”� Tom keek naar Bill, fronste licht zijn wenkbrauwen.
“Waar denk je aan?”� vroeg Bill hem toen ze de weg van de speeltuin hadden overgestoken en hun weg terug naar huis maakten.
“Denk je dat ik ze kan houden?”�
“Houden... hen?”� Bill wees naar twee slapende engelen. Toen Tom alleen knikte, keek Bill voor zich uit. Was Tom eigenlijk om te praten over het houden van deze kinderen? Hield Tom zoveel van ze? En zo ja, zou Tom nog steeds ook van Bill houden? Deze twee waren hier slechts twee dagen en Tom hield nu al van hen.
“Ik...”� Bill beet op zijn onderlip. Maar nogmaals, Tobi en Alex waren Toms kinderen. Het was begrijpelijk dat Tom hen hield. En Bill was zijn eigen tweelingbroer. Tom zal altijd van hem houden. Het was hun belofte, Tom zou het niet breken.
“Als je het echt wilt, dan...”� Bill glimlachte tegen Alex die net iets koerden in Toms hals. “Ik denk dat als je ze echt wilt, niemand je kan tegenhouden. Jij bent uiteindelijk hun vader.”�
Tom glimlachte naar Bill. “Dank je, Billa. Voor alles.”�
“En wat is dat alles?”� plaagde Bill hem met een kleine grijns.
“Je weet het wel, helpen met de jongens, er voor mij zijn. En zelfs voor jou om mijn broer te zijn. Ik ben zo blij dat jij mijn broer bent.”�
“Nou, deze keer krijg ik niet alle eer. Je moet papa en mama bedanken.”�
“Bill,”� Tom snoof en stootte zorgvuldig zijn schouder. “Je weet wat ik bedoel.”�
“Ja, ik weet het.”� Bill glimlachte onschuldig naar hem. “En ja, je bent welkom. Voor... alles.”�
Ze glimlachten naar elkaar en bleven stil voor de rest van hun weg terug naar huis. Beiden hielden hun eigen gedachten gewoon voor zichzelf en voelden zich comfortabel alleen met het gezelschap van elkaar.

Reacties: