FanFic.nl

Ze haat hen {gepauzeerd!}

004

De zachte kwast bedekte elk vlekje, elke oneffenheid. Een blank, egaal gezicht waarvan alle onschuld verdwenen keek Sophie vanuit de spiegel aan.
Haar ouders zouden het vast niet leuk vinden, die koude, donker opgemaakte ogen, maar ze hield er nu al van.
Het zag er heerlijk duister uit. Luguber. Fantastisch.
En dan was ze ook nog in het zwart gekleed!
Tevreden glimlachte Sophie naar zichzelf. Mooi, vond ze. Heel mooi.
Ze wisten het niet, maar deze donkere make-up was slechts een voorteken. Misschien niet het meest duidelijke, maar als ze een beetje konden nadenken zouden ze weten dat hen iets te wachten stond.
Iets bijzonder onaangenaams.

Langzaam liep ze de trappen af.
Haar voetstappen bonkten. Dit klonk ook al zo grappig, bedacht Sophie. Zoals een moordenaar in horrorfilms de trap af loopt.
Haar ouders stonden beneden te wachten.
'Sophie, dit is té donker,' snauwde haar moeder meteen.
'Geen tijd meer, mama,' antwoordde Sophie poeslief. 'We moeten weg. Anders komen we te laat.'
Heel subtiel, die valse ondertoon, bedacht ze. Haar ouders hadden het niet door, maar ze gedroeg zich al anders.
Waarom zouden ze het doorhebben? Ze gaven geen ziel om haar! Sophie werd al weer razend bij die gedachten, maar dacht daarna aan haar geweldige plannetje en kreeg rillingen van genot bij de gedachte wat ze voor haar ouders in petto had.

Haar grootouders waren geschokt toen ze Sophie zagen.
'Is dat niet een beetje teveel?' vroeg haar oma voorzichtig.
'Ja, haal het er nu af, Sophie,' commandeerde haar vader. Sophie keek hem recht aan, hield haar hoofd een beetje schuin.
'Nee,' zei ze toen, liefjes glimlachend.
Haar vader hapte naar adem.
'Het is Kerst, dan mag iedereen erbij lopen zoals hij wil,' vervolgde ze rustig. Ik zeg toch ook niet tegen jou dat je erbij loopt als een clown in dat apenpak, voegde ze er in gedachten aan toe.
Voldaan zag ze vanuit haar ooghoek dat haar moeders rode mond een beetje openhing en haar met grote ogen aan staarde.
Ook haar opa en oma keken een beetje nerveus naar haar vader.
'Nou,' zei haar oma gemaakt vrolijk. 'Zullen we dan maar aan tafel?'
Tijdens het eten sprak Sophie niet, maar gaf alleen maar gereserveerd antwoord als haar iets werd gevraagd. Ze hield de hele tijd dat lieve glimlachje op haar gezicht. Ze hoopte dat ze er eng uitzag.

Thuis rende ze meteen naar boven, naar de badkamer en lachte dolblij naar zichzelf in de spiegel. Het was haar gelukt.
Ze had hen een paar subtiele tekenen gegeven en ze hadden het niet doorgehad! Geweldig!
Hoe minder ze begrepen wat er komen ging, hoe beter.
Voor het eerst sinds jaren viel ze met een glimlach op haar lippen in slaap.

Reacties: